Alfa en bèta denken, psychologisch

Inleiding

Hoewel aanvankelijk stammend uit de academische wereld, is het verschil tussen alfa- en bèta-mensen en -denken inmiddels ook doorgedrongen tot de wijdere maatschappelijke wereld, zij het dat de bèta's daar andere namen hebben, zoals "nerds", "geeks", enzovoort - hen gegeven door de alfa's. In welke namen al werelden van verschil en misverstanden zitten.

Dit artikel gaat over die werelden en de misverstanden. Met als eerst mogelijke misverstand dat waar hier geconcentreerd wordt op de verschillen, er natuurlijk, zoals op de meeste plekken waar het mensen betreft, sprake is van absolute maar van sterkere of zwakkere graduele verschillen: alfa's zijn voor, zeg, 80 procent alfa en 20 procent bèta, en andersom.

Maar het blijkt dat er achter de intuïtieve en dagelijks ervaren verschillen wel degelijk objectiveerbare zitten, en wel mede in de neurologie. Dit artikel werkt dat uit.

Maar je kan het ook in een paar observaties samenvatten. In de rechter hersenhelft van de illustratie wordt ook geredeneerd, maar met wat bekend staat als "emoties" - redeneren is daar "emotioneren". Het verschil bestaat er is in hoeverre je bijvoorbeeld iets de basis van de algebra, logica en het abstracte redeneren: de regel 1 = 1 letterlijk neemt. De appel is de appel. Gevolgd door: 1 appel plus 1 appel is 2 appels. Enzovoort. De alfa neemt dat niet letterlijk: "een appel is ongeveer een appel", tot en met verwerpt het: "ieder mens is uniek".
    Ander voorbeeld: het rationele 1 + 2 = 2 + 1. In de wereld der emoties is 2 bij 1 veel waardevoller dan 1 bij 2.
    Tweede observatie: alfa- en bèta-geneigdheid verhoudt zich ongeveer als rechts- en linkshandigheid: rechtshandigheid is de standaard want het hebben van een standaard is belangrijk, maar de natuur handhaaft het alternatief omdat variatie, verscheidenheid, een nog belangrijker aspect is voor het soortgewijs overleven.
    Maar de verhouding alfa versus bèta ligt aanzienlijk schever dan die tussen rechts- en linkshandigheid.
    Derde observatie: een nogal overgroot deel van de westerse vorm van beschaving, wetenschap en techniek, draait om het gebruik van rationaliteit. En dat is bèta-geneigdheid.
    Voor de bèta-versie van dit verhaal, zie hier uitleg of detail .
    In een enkel beeld ziet, zie hier:

In te vullen met atoombom, kernenergie uitleg of detail , algoritmes uitleg of detail , enzovoort.
    Voor een literair voorbeeld van de evolutionaire waardering van het verschil, zie hier , met de evolutionair volkomen voor de hand liggende conclusie: het emotie-gerichte alfa-denken is een primitievere evolutionaire fase.

Ervaringen

Op deze site wordt een aanzienlijk belang gehecht aan het verschil tussen alfa's en bèta's, een tegenstelling die normaliter wordt geassocieerd met de academische wereld . Maar dit is slechts een uiting van een dieperliggend verschil, namelijk een verschil in denken, en in sommige opzichten een verschil in algemene geestesstructuur - of zelfs: een verschil in neurologische processen . Gamma's worden wel geacht hier een tussenpositie in in te nemen, maar ten opzichte van de bèta's is het verschil met de alfa's zo klein, dat ze hier normaliter als één enkele groep worden genomen.

Dat verschil wordt door beide partijen ook duidelijk gevoeld. Bèta's worden door alfa's gezien als betweterig, arrogant, saai, en licht tot ernstig autistisch - alfa's door bèta's als navelstaarderig , dom of irrationeel, geneigd tot liegen en verwante vormen van slechtheid , en licht tot ernstig neurotisch .

Illustratief is in dit verband de volgende bèta-grap: "Wie in vijf zinnen zegt wat in een enkele zin gezegd kan worden, is ook tot andere misdaden in staat" - de alfa-versie zou luiden: "Wie cijfers gebruikt daar waar het ook in woorden kan, is ook tot andere misdaden in staat" .

Ook pakkend illustratief is deze afbeelding, op meerdere plaatsen voorkomend op het internet:
emotional and rational brain

Ook illustratief bij dit alles zijn de al in de inleiding genoemde aanduidingen van bèta's: "nerds", "geeks" enzovoort. Zwakheden van bèta's. Gek genoeg zijn er niet zulke algemeen gedeelde aanduidingen voor alfa's. Terwijl er met geen wil van de wereld valt te verdedigen dat alfa's geen zwakheden hebben. Iets dat op dezelfde manier geïllustreerd kan worden als die van de bèta's:
emotional and rational brain

Wat meteen hun meest essentiële zwakte illustreert: hun zwakke contact met de werkelijkheid, omdat ze hun eigen ideeën en fantasieën omtrent die werkelijkheid belangrijker achten dan de werkelijkheid zelf, en wel meer naarmate die fantasieën algemener en abstracter zijn, zogenaamde ideologieën .
    Welke ideologieën leiden tot een slechts door bèta-geneigden herkenbare geestesziekte genaamd cognitieve dementie : het steeds verder afraken van de werkelijkheid. Met als aloude voorbeelden de diverse religies, en als nieuwere die van politieke-correctheid en wokisme.
    Met als eerste les, al besloten in de term 'politieke-correctheid': de alfa's hebben het voor het zeggen in de wereld. Dat wil zeggen: de wereld van maatschappelijke "sfeerbepaling", oftewel het maatschappelijke debat, dus de communicatie oftewel de media . En dus ook in de maatschappelijke macht, want dat volgt uit het voorgaande.
    Of van de andere kant benaderd: de maatschappelijke macht ligt bij de politiek, de eerste beroepsvereiste van de politiek is kunnen liegen (dat ze geen eigenbelang hebben bij wat ze beweren) , dus de alfa's hebben de macht in de politiek. En een groot deel van de rest van de maatschappij.

Een andere en meer objectiveerbare andere factor daarbij is dat er van de alfa's meer zijn. Een gematigde schatting, met gebruik van een beetje een standaard voor dit soort verdelingen, is 80 procent versus 20. Maar naarmate je de eisen wat betreft waarheidgetrouwheid en consistentie van opvattingen strenger stelt, verschuift die verhouding naar in de buurt van 95 versus 5 en misschien zelfs verder.

Dit soort verdelingen zijn ook bekend van links- en rechtshandigheid en dergelijke, en het lijkt erop dat de natuur er een evolutionaire voorkeur voor heeft - onder het motto: de meerderheid is voor de geldende omstandigheden, maar een afwijkende minderheid is nodig voor het geval dat die omstandigheden ineens snel wijzigen.

Er lijken dus onderliggende factoren een rol te spelen, en wat betreft het gebeuren van de werking van de geest, is de onderliggende factor de neurologie. Dus eerst wat daarover.

Neurologie

Voor de leesbaarheid eerst een een basaal overzicht. Het zenuwstelsel bestaat uit drie hoofddelen uitleg of detail , ooit eens door toenmalig media-psycholoog Piet Vroon aangeduid met "Krokodil, paard en mens" , hier in drie kleuren:

Het "krokodil" slaande op het reptielendeel van ruggemerg en hersenstam inclusief cerebellem (bruin), oftewel de reflexen, "paard" op het zoogdieren-deel oftewel het zorg- en groepsgebeuren (geel), en "mens" op het rationele en het analytische van de grote cortex bovenin (groen).
    Het zorg- en groepsgebeuren weet men in de neurologie eigenlijk niet zo goed weg mee maar omdat het ruwweg in het midden zit en omdat er ook de structuren zitten die de emoties regelen (en omdat het zorg- en groepsgebeuren niets anders dan emoties (blijkt) zijn), is het alhier de "emotie-organen" genoemd.
    Mooi, zou je denken, daar heb je de alfa-bèta tweedeling.

Het punt is: dit klopt niet helemaal. Het blijkt, zie Emotie-organen , dat in het gebied genaamd emotie-organen twee ondersystemen zitten, eentje geheten de "basale ganglia" en eentje rond de"hippocampus", die laatste tegenwoordig steeds bekender gerakend als "iets met het geheugen". Het blijkt dat in de basale ganglia de dagelijkse routines als geheel worden afgehandeld, de automatismen, en dat in de hippocampus de waarnemingen eerst worden geanalyseerd in concepten, en daarna pas verwerkt voor herkenning en dergelijke. Dat laatste is bekend geworden als het "Jennifer Aniston"-neuron: een neuron, hersencel, die vuurde als de proefpersoon een afbeelding van actrice Jennifer Aniston zag (geen link in het Nederlands!). Maar naar later bleek slechts eentje uit een hele reeks vurende neuronen bleek te zijn, horende bij concepten van algemeen naar detail: vrouw, jong, blond, enzovoort. (Nee, geen seksisme ... Heeft vermoedelijk iets met "reproductie" te maken ...)
    Dus dat is al volledig analytisch.
    En als zodanig gaat het, geanalyseerd in concepten, het analytische geheugen in. En voor de dingen van het dagelijkse leven blijkt er een apart en eigen geheugen te zijn., En dat was eigenlijk allang bekend van een geval genaamd patiënt H.M. , bij wie de hippocampi werden verwijderd in verband met ernstige epilepsie, en die geen nieuw analyserend geheugen meer kon maken (desgevraagd herinnerde hij zich niets van gesprekken twee minuten eerder), maar nog wel gewone dagelijkse dingen kon doen en bijleren.

Kortom: er is een tweedeling in "dagelijkse dingen", gezond verstand, intuïtie, "holistisch" enzovoort, versus analytisch, rationeel enzovoort, maar die tweedeling zit dieper. Al in het directe verwerken van waarnemingservaringen en omgaan met het leven, dus.

Dus die illustratie van de tweedeling is in principe hartstikke correct, alleen had hij niet toegepast moeten worden op de cortex, maar op de structuren eronder.

Wat doet de cortex dan extra? Afgekort, want het is niet het onderwerp: die "bekijkt" het allemaal nog eens een keertje achteraf. Wat in de omgangstaal heet "nadenken". Met de nadruk op "na"!

En als onderbouw van de rest, heeft dit neurologische gebeuren op veel punten een directe weerslag op het psychologische. Waarmee verder.

Psychologie

Het psychologische verschil in houding tussen alfa's en bèta's speelt op (bijna) alle niveaus van het denken. Eén van de meest fundamentele is de houding ten opzichte van het begrip "werkelijkheid": bèta's geloven in het bestaan van een objectieve werkelijkheid - alfa's niet - alfa's zien het bestaan van een "werkelijkheid" als een bedreiging voor het kunnen uitleven van hun fantasie- en gedachtenwereld. Je kan de spiegelbeeldigheid uitdrukken in twee termen: bèta's zijn emotie-autisten, en alfa's zijn ratio-autisten .

Een tweede hoog-abstract veld waarop dit speelt, is de houding ten opzichte van generalisaties. Een "generalisatie" is het onder één noemer plaatsen van een groep zaken of personen. Het houdingsverschil gaat over de toepassing op personen: alfa's vinden basaal (en afgekort) dat je generalisaties niet mag toepassen op personen - als denkfouten af te korten tot "individualitisme" of "groepsontkenning" . Dit komt tot uiting in uitdrukkingen als "Iedereen is uniek", "Niemand is gemiddeld" of "Het zijn toch allemaal mensen  ..."

Het probleem is dat ze door de werkelijkheid voortdurend gedwongen worden om generalisaties te gebruiken, omdat bijvoorbeeld het afroepen van de namen van alle 17 miljoen Nederlanders te omslachtig is, en ze dus gedwongen zijn de term "Nederlanders" te gebruiken. De afkeer van generalisaties betekent dat ze zich desondanks niet willen verdiepen in het gebruik ervan, en daardoor enorme fouten maken in dat gebruik. Zo zijn de termen "iedereen" en "niemand" ook generalisaties, maar van de soort "zonder betekenis in de werkelijkheid": de eerste is in wiskundige vorm hetzelfde als "oneindig", en de tweede hetzelfde als "nul", beide begrippen die slechts in de wiskunde bestaan.

Zo gaat bijvoorbeeld bijna alles in het kader van de integratiediscussie fout in dit opzicht - zoals in: "Nederlanders zijn racisten omdat ze de term 'allochtoon' gebruiken". Het redeneren en discussiëren met alfa's over dit soort en vele andere maatschappelijke zaken is vrijwel onmogelijk, door het volkomen inconsistente en foutieve gebruik van generalisaties .

Onder deze meer fundamentele verschillen zit een hele verzameling meer specifieke: alfa's volgen meer de begrippen subjectiviteit , relativisme, fantasie , vorm , idealisme, woorden, emotie, macht, chaos dat wil zeggen tegen regels in het algemeen en ook in opvoeding , inspiratie, enzovoort, en bèta's volgen meer de begrippen objectiviteit , inhoud, realisme , cijfers en logica , ratio , gezag , orde, vakmanschap , enzovoort. Vanzelfsprekend zijn deze verdelingen niet zwart-wit - voor een wat uitgebreider overzicht in meer bèta-achtige vorm, zie hier .

Maar het meest basale verschil in geestesstructuur is simpel te benoemen. Algemeen wordt aanvaard dat een van de belangrijke verschillen tussen alfa's en bèta's hun verschillende affiniteit met betrekking tot emoties en redenaties is. Met de alfa, de taalmens, wordt een grotere verwantschap met en voorkeur voor emoties geassocieerd, tot in het zwelgen aan toe , en een onverschilligheid en afkeer van logische redenaties en alles wat daarbij hoort . Met de bèta, de rekenaar, een grotere voorkeur voor beredeneerbare en meetbare zaken, en een ondergeschiktere rol van tot een weerzin tegen emoties.

Deze verbale uitdrukkingen van het verschil zijn ook een fysiologische plaats te geven. Eén van de oudere bekende feiten over de structuur van de hersenen is dat rationeel denken en emoties op verschillende plaatsen in die hersenen zitten. Emoties horen thuis in onderste deel van de hersenen (thalamus, amygdala, enzovoort) , die zich dichter bij de hersenstam en de ruggegraat bevinden, die op zich weer geassocieerd zijn met de reflexen . Het rationele denken bevindt zich in de meer naar boven en voren liggende grote hersenen, de cortex, achter het hoge voorhoofd van de moderne mens, homo sapiens. De enig bekende theorie die uitgaat van een fundamenteel verschil tussen rationeel en emotioneel denken, de algemene semantiek van Alfred Korzybski (Wikipedia), heeft daarom die tweedeling ook wel geassocieerd met de termen cortex en thalamus .

Eén van de aspecten van die neurologische verschillen is het verschil van tijdspanne waarin verschillende denkprocessen verlopen. Primaire lichamelijke handelingen, ademen en dergelijke, worden als reflexen bestuurd vanuit het ruggemerg en gaan heel snel, in tienden van seconden. Emotionele processen, bestuurd vanuit de kleine hersenen, verlopen in enkele seconden, zoals modern onderzoek laat zien . En van rationele denkprocessen wijst de praktijk uit dat deze op zijn minst seconden duren, en tot uren en dagen uit kunnen lopen.

Een belangrijke praktische uiting van dit verschil is hoe alfa's en bèta's problemen aanpakken. Stel het probleem voor als een punt en de mogelijke oplossing of oplossingen als een ander punt of gebiedje. Alfa's gaan vanuit het probleempunt meteen in zoveel mogelijke richtingen zoeken, en vanuit waar ze dan komen weer in zo veel mogelijk richtingen. Bèta's volgen een ander patroon: zij proberen zich eerst zo goed mogelijk voor te stellen waar de oplossing ruwweg zou kunnen liggen, en doen dan een stap in die richting. Vervolgens wordt bekeken of vanuit dat nieuwe punt de oplossing dichterbij of verder weg lijkt te zijn gekomen. Is dat laatste het geval, wordt een nieuw stap genomen, ongeveer in dezelfde richting, enzovoort. Maar de echt talentvollen hebben nog een extra wapen, namelijk dat ze tegelijkertijd een pad zoeken van oplossing terug naar probleem, zoals een tunnel gegraven door aan beide uiteinden tegelijk te beginnen.

Het is duidelijk dat verschillende soorten problemen zich tot beter deze verschillende soorten methoden verhouden. Natuurlijk geldt daar weer dezelfde tweedeling: problemen gerelateerd aan emotionele zaken laten zich beter oplossen via de alfa methode, die gerelateerd aan rationele zaken via de bèta methode . Veel problemen hebben zowel een emotionele als rationele kant, maar meestal is toch wel een duidelijk zwaartepunt aan te wijzen. Voor de meeste problemen uit de materiële wereld geldt dat ze een zwaartepunt aan de rationele kant hebben. In de praktijk kiezen de meeste mensen voor de emotionele kant .

Die keuze voor de emotionele aanpak heeft een achtergrond in een essentieel verschil met de rationele: de rationele aanpak staat geen tegenspraak toe - de emotionele aanpak wel. Een tegenspraak in een rationeel systeem leidt altijd tot onduidelijke of absurde uitkomsten. Het standaard voorbeeld is de uitspraak van de Kretenzer die zegt dat alle Kretenzers liegen. Hij spreek daarmee zichzelf tegen, en je eindigt met een oneindig doorlopende cirkel van ontkenningen en bevestigingen. In het Engels is daar het spreekwoord voor: You can't have your cake, and eat it - je kan niet tegelijkertijd je cake bewaren én hem opeten. Het punt is dat de meeste mensen dat wel willen - ze willen tegelijkertijd lage belastingen én goede maatschappelijk voorzieningen. Bèta's passen hun rationele verstand toe, en maken een keuze - alfa's proberen beide tegengestelde dingen te doen  - vaak tot meestal met contraproductieve uitkomsten in beide opzichten.

Direct verwant aan de scheiding tussen de emotionele en de rationele aanpak van problemen en te nemen beslissingen is er nog een grote tweedeling, namelijk die met betrekking tot het bestaan van een objectieve werkelijkheid. De alfa's hebben een lichte tot grote moeite met het begrip objectieve werkelijkheid, lopende tot aan een regelrechte ontkenning ervan door hele filosofische en sociologische stromingen. De literaire tak van de alfa's bestaat van het ontkennen en manipuleren van de objectieve werkelijkheid - en waar je je bestaan aan ontleent, ligt natuurlijk nauw aan het hart . Bèta's daarentegen beschouwen de objectieve werkelijkheid als een sine qua non, een niet te vermijden basisvoorwaarde voor het denken. Het verschil tussen de twee houdingen is in extremum de tweedeling tussen fantasie en variatie, en betrouwbaarheid en saaiheid - het rijtje verschillen uit de tweede alinea. De keuze van de alfa's voor hun eigen extremum gaat zelfs zo ver dat ze gesteld voor de keuze tussen fantasie en variatie en slechtheid, of betrouwbaarheid en saaiheid en goedheid, ze voor de slechte kant kiezen .

Alfa's ervaren met hun veel sterkere neiging tot het onderhouden van tegenstrijdige ideeën ook veel vaker het probleem dat de realiteit ze op één of andere manier dwingt te kiezen. Voor dat probleem heeft de alfa-geest een oplossing, en die oplossing is het al genoemde "liegen" . Nu is liegen iets dat iedereen doet op enig tijdstip, alleen verschilt de hoeveelheid per persoonlijkheid en per soort persoonlijkheid. Alfa's moeten veel meer liegen, en doen dat ook. Dat is in veel opzichten niet zozeer een kwestie van bewuste keuze: de tweedeling alfa-bèta valt grotendeels samen met de tweedeling emotie-ratio. Moderne onderzoeken laten zien dat deze twee zaken in iedereen zitten, schuilende in twee verschillende delen van de hersenen, waarbij de evolutionair moderne rationele delen dichter betrokken zijn bijna de externe objectieve werkelijkheid, en de waarheid, en de oudere emotionele delen meer bij het interne zelfbehoud en de wenswereld - en het liegen, dus . Daar waar bij alfa de relatieve sterkte van de connectie met de emotionele hersenen groter is dan bij de bèta , is zijn de neiging tot (meer) liegen dus min of meer ingebouwd.

Nu is liegen, hoe algemeen ook voorkomend, toch ook iets dat meestal negatief of sterk negatief beoordeeld wordt, afhankelijk van de omstandigheden, en het te veelvuldig liegen zou de alfa-zaak geen goed doen. Hierin wordt hij geholpen door al die andere creatieve capaciteiten: hij verhult of maskeert zijn liegen. Wat kan omdat het in de meeste gevallen om woorden gaat, en te weinig mensen de moeite nemen om die woorden te controleren  . De enige plaats waar dat wel systematisch gebeurt, de wetenschap, is dan ook een plaats waar de alfa's, en gamma's, eigenlijk ook niet veel van moeten hebben. De gamma's zeggen wel dat ze er aan doen, maar ook dat is meestal weer een leugen - omdat ze gesteld voor de keuze tussen ideologie en werkelijkheid, meestal voor ideologie kiezen, zoals in de menswetenschappen .

Waarmee de cirkel dus rond lijkt: de neiging van alfa's om af te wijken van de werkelijkheid is tevens de capaciteit die ze in staat stelt met die neiging te leven, zodat alles als geheel voor henzelf en maatschappelijke gezien in de omgang met anderen weer oké lijkt.

Maar dat is niet helemaal waar. Zoals het al genoemde voorbeeld van de liegende Kretenzer laat zien, veroorzaakt de combinatie van liegen en een cirkelproces een voortdurende stroom tegenstrijdigheden. In het voorbeeld is er een cirkelproces ontstaan omdat de Kretenzer over alle Kretenzer sprak, dus ook over zichzelf - dat laatste heet zelfreferentie , zoals bekend van het Droste blikje .

Nu is het verschijnsel van zelfreferentie niet te voorkomen, want het hele menselijke bewustzijn is één groot proces van zelfreferenties . Dus wie liegt, kweekt automatisch en onontkoombaar cirkels van tegenstrijdigheden.

Nu hebben de hersenen een speciaal deel voor de signalering van tegenstrijdigheden: de anterieure cingulate cortex . Alleen al het bestaan van zo'n special deel wijst op het belang van het proces. En je mag veilig aannemen dat het signaleren van een tegenstrijdigheid een vorm van alarmsignaal is. Bij een continue stroom tegenstrijdigheden zoals veroorzaakt door de combinatie van liegen en een cirkelproces staat dat alarmsignaal voortdurende te rinkelen. Naar men ook mag aannemen, geen positieve ervaring voor de hersenen - dus de mens. Er zijn dan ook steeds meer onderzoeken die wijzen op de mogelijke schadelijkheid van liegen - een duidelijk zichtbaar gevolg is dat het eenmaal beginnen met liegen vaak steeds meer nieuwe leugens opwekt. Een ander zichtbaar gevolg is het neuroticisme waartoe de alfa-geest een neiging heeft .

De tegenmaatregel tegen de interne irritatie of "pijn" veroorzaakt door liegen kan twee dingen zijn: stoppen met liegen, of het cirkelproces doorbreken. En hier komen de alfa- en bèta-geneigdheden weer om de hoek kijken: de bèta (de wetenschapper) zal eerder stoppen met liegen - de alfa (de kunstenaar) stopt eerder het cirkelproces. Dat laatste noemen we hier compartimentalisatie : er wordt een scheiding aangebracht, in dit geval tussen de twee delen van de hersenen die de zaken bevatten die elkaar tegenspreken.

De alfa-geneigde die gebruik maakt van compartimentalisatie heeft dus twee werkelijkheden in zich. En blijkt daar zelfs tussen te kunnen wisselen - in de ene werkelijkheid heeft hij "dit" gezegd, en in de andere wekelijkheid "dat", waarbij "dat" een tegenspraak is van "dit". Ondervraagd hierover, zegt hij dan dat het "zijn visie (of interpretatie of ervaring) van de werkelijkheid" is .

Dat voor zover de beschrijving van de twee houdingen. De vraag is dan: is het noodzakelijk een keuze te maken, en welke is dan die keuze?

Het eerste hangt af van je doeleinden: zijn kunstzinnige of gericht op vermaak, dan is de keuze duidelijk: dan kies je de alfa-houding. Zijn die doeleinden materieel of maatschappelijk, dan is de keuze ook duidelijk: dan kies je de bèta-houding. Want wat de maatschappij betreft: het praten erover en het besturen ervan is in feite sociologie, en in weerwil van hoe sociologen zich gedragen is sociologie een wetenschap, en dus kan het hier niet anders dan rationeel dus op de bèta-wijze worden aangepakt - deze keuze is verwoord in de laatste van de drie basis-aannames van deze site . Het is de basisaanname die de praktische uitvoering van de morele keuzes van de eerste twee regelt. Het is ook het punt waar de hier voorgestelde aanpak fundamenteel afwijkt van alle nu bekende maatschappelijke denksystemen. De laatste gaan vaak ook uit van fraaie morele doelstellingen, maar falen in hun uitvoeringspraktijk, door het ontkennen van een objectieve, door rationele aanpak bestuurbare werkelijkheid, en vervallen daarmee in een aanpak waarbij bewust of onbewust de voorkeur wordt gegeven aan de emotionele aanpak van de meeste problemen, inclusief de meest grote als hoe behouden we onze planeet voor de toekomst. Dat leidt er meestal toe dat die problemen niet worden opgelost .

Gezien de toenemende ernst van die maatschappelijke problemen is het dus zaak van degenen die er nu voor staan, de politici en andere machthebbers op alle niveaus, om de bèta-manier van denken aan te leren, inclusief het onderdrukken van de neiging tot onjuiste voorlichting en andere vormen van bedrog, af te leren, of hun posities op te geven aan hen die de bèta methode van nature beheersen: de bèta's. Of woorden van economen Arnold Heertje parafraserend: "Alfa's zemelen nu al drieduizend jaar over moraal - misschien kunnen we nu eens met op rede gebaseerde structuren proberen". De reactie van de alfa laat zich raden: 'Dat vonden de nazi's ook' .

Voor een reeks pregnante voorbeelden, zie hier uitleg of detail .Voor de strijd tussen alfa's en bèta's in de academische wereld, zie hier , en de gevolgen voor de wetenschappelijke effectiviteit ervan hier . Over de sociologische aspecten gaat het verder hier . Voor een literair voorbeeld van de evolutionaire waardering van het verschil, zie hier .


Naar Algemene semantiek, toepassingen , of site home ·.

Rijnlandmodel - 16 mei.2005; 13 nov.2008; 28 feb.2010; 7 dec.2021