Bronnen bij Linkse denkfouten: opvoeding |
15 nov.2007 |
De erkenningen van linkse fouten zijn natuurlijk vooral mooi uit linkse mond.
Onderstaand een voorbeeld, met de aantekening dat het slechts een enkel zinnetje
is, omgeven door vele tientallen zinnen die betogen dat een paar stappen in de
richting van meer regels in de opvoeding eigenlijk al weer helemaal fout zijn:
Uit:
De Volkskrant, 24-10-2007, hoofdredactioneel commentaar
Ook goedwillende ouders falen soms
Wederom stoere taal uit de Tweede Kamer. De ouders van jeugdige vandalen en
criminelen moeten zelf opdraaien voor de schade die hun kinderen aanrichten. Wie
niet wil opvoeden, moet het maar in zijn portemonnee voelen. Ook wordt gedacht
aan boetes en het korten op de kinderbijslag. ...
De stoere taal is een reactie op de ‘softe’ jaren zestig en
zeventig, toen de individuele verantwoordelijkheid inderdaad ondergesneeuwd
dreigde te raken. Maar het botweg opleggen van die verantwoordelijkheid miskent
dat er ook factoren zijn die buiten controle van het individu liggen. ...
Red.: Dat ook de ouders zelf vinden dat ze het niet
goed doen blijkt hier:
Uit:
De Volkskrant, 22-08-2007, van verslaggever Jaap Stam
Ouders: opvoeding moet strenger
Ouders vinden andermans kinderen asociaal en stiekem | 89 procent van ouders
vindt dat school leerlingen best harder mag aanpakken
Tussentitel: Over de opvoeding van de eigen kinderen zijn ouders dik tevreden
Kinderen moeten strenger worden opgevoed en minder worden verwend, vinden
ouders. Zij ergeren zich vooral aan de kinderen van een ander. Die vinden ze
brutaal, asociaal, stiekem en ongehoorzaam. De opvoeding van hun eigen kinderen
krijgt een dikke voldoende.
Dat blijkt uit een onderzoek dat J/M, het maandblad
voor ouders met schoolgaande kinderen, heeft laten uitvoeren ter gelegenheid van
zijn tienjarig bestaan. Aan het onderzoek hebben 317 moeders en 296 vaders van
basisschoolkinderen meegedaan. Volgens het uitvoerende onderzoeksbureau Qrius is
dat representatief voor Nederlandse ouders. De resultaten worden vandaag
bekendgemaakt.
Tweederde van de ouders spreekt zich uit voor een straffere
hand. Voor zover bekend is het voor het eerst dat ouders zich keren tegen een
slappe aanpak in de opvoeding. ...
De meeste vaders en moeders vinden dat ze het zelf prima
doen. Ze geven zich gemiddeld een 7,2. Hun partner krijgt een 7,4. Moeders
noemen als hun grootste fout dat ze te vaak toegeven en niet consequent genoeg
zijn. Vaders vinden zich eerder te streng. Een kwart van de vaders en 9 procent
van de moeders twijfelen (bijna) nooit aan zichzelf. ...
Red.: Sociologisch is het idee dat ouders hebben dat
ze het zelf beter doen natuurlijk volstrekte onzin: er is sociologisch gezien
maar één groep ouders, en het oordeel over "ouders" slaat dus ook op zichzelf.
Het afwijkende oordeel over zichzelf is dus puur iets dat de ouders verzinnen
ten gunste van zichzelf, voor de onderzoeker en zijn enquête - wat in vaktermen
"sociaal gewenste" antwoorden heten, en hier eigenlijk "psychologisch gewenst"
is.
Vastgesteld hebbende dat de goede opvoeding kennelijk
grotendeels verloren is gegaan, op naar de oorzaken: de door de Volkskrant
al genoemde 'softe jaren zestig en zeventig'. Meer specifiek staan achter die
'softe jaren zestig en zeventig' weer allerlei ideologieën - in dit geval
allerlei idealistische vrijheids- en zelfopvoedings-ideeën. Ideeën zoals
gekoesterd in de linksige intellectuele top van de maatschappij, misschien zelfs
passend voor sommige van de eigen kinderen, maar volstrekt ongeschikt als
opvoedingmodel voor de hele maatschappij - die uit meer bestaat dat zachtmoedige
kindertjes van alfa-/gamma intellectuelen. Dat daar de bron ligt, blijkt meteen
zodra een tegengeluid te horen is - onderstaand de reactie van socioloog en
allochtonenknuffelaar Pieter Hilhorst, die in iedereen graag het goede ziet:
Uit:
De Volkskrant, 04-09-2007, column door Pieter Hilhorst
Het heilloze verlangen naar de knoet
Kinderen zijn onbeschoft en ouders onbekwaam. Dat vindt ruim driekwart van de
ouders die door J/M zijn geënquêteerd. De ouders vinden kinderen van
anderen te brutaal, te asociaal en te ongehoorzaam. Vier van de vijf
respondenten vinden dat de maatschappij verloedert. Ze maken zich zorgen over
agressie, een overdaad aan expliciete seks, moslimterreur, milieuvervuiling en
commercialisering. Kinderen moeten strenger worden opgevoed en minder worden
verwend. Leraren moeten leerlingen meer discipline bijbrengen. Opvallend genoeg
beoordelen ouders hun eigen opvoedkwaliteiten als ruim voldoende.
De fantasie van de door J/M geënquêteerde ouders is
duidelijk. Als die kinderen van de buren thuis meer worden gedrild, schreeuwen
ze niet meer zo in de tram, dan gooien ze niet meer achteloos hun chipszakjes op
straat (die ze toch al niet zouden moeten eten, ze zijn al veel te vet) en
reageren ze niet meer brutaal als iemand ze aanspreekt op hun asociale gedrag.
Wie de enquête leest, hoeft niet verbaasd te zijn over de populariteit van
opvoedprogramma’s op tv. De discipline van de supernanny is een aanlokkelijk
ideaal. Eén keer waarschuwen en dan linea recta naar het ‘stoutkrukje’ of de
‘nadenkkamer’.
De ouders van J/M denken dat voor de kinderen van hun
buren strenge straffen de beste manier is om hen in het gareel te houden. Dat is
een tragisch misverstand. Hun visie op opvoeden lijkt nog het meest op het
africhten van een hond. Je moet laten zien wie de baas is. Je moet duidelijke
regels stellen en voorspelbare straffen uitdelen. Maar een kind dat leert te
gehoorzamen, is nog geen kind dat leert zich verantwoordelijk te gedragen.
Sterker nog: juist kinderen die thuis streng en autoritair worden opgevoed,
voelen vaak geen enkele remming in een anonieme publieke ruimte. Ze hebben nooit
geleerd met hun vrijheid om te gaan. Zij kunnen alleen in hiërarchische
verhoudingen denken. En dus krijgt iedereen die ze op straat aanspreekt op hun
gedrag een grote bek, want ‘die betweter moet niet denken dat hij over mij de
baas kan spelen’. ...
De etters waar de ouders van J/M zich aan ergeren,
misdragen zich niet omdat ze te veel mogen, maar omdat ze te weinig kunnen. Ze
hebben niet geleerd teleurstellingen te incasseren. Ze hebben niet geleerd zich
in anderen te verplaatsen. Ze hebben niet geleerd een conflict zonder agressie
te beslechten. Zulke kinderen zijn niet verwend, die zijn verwaarloosd.
... De opdracht is niet om lastige kinderen klein te
krijgen, maar om ze groot te maken. Dat klinkt heel soft, maar is veel
effectiever dan de knoet.
Red.: Waarbij Pieter Hilhorst vergeet dat die softe
methode de laatste veertig jaar dominant was, en tot de gesignaleerde ongewenste
verschijnselen heft geleid. Maar ja, wie een ideologie heeft, kan daar met enige
moeite wel een redenatie bij vinden. In dit geval door "minder vrijblijvend" te
vervangen door "de knoet", en vervolgens dat laatste aan te vallen - een
typische stroman-redenatie
.
Hoe ernstig de gevolgen van het verschijnsel zijn, staat in
zijn volle omvang hier
.
En zelfs de jeugd vindt dit -van elkaar dan,
natuurlijk:
Uit:
De Volkskrant, 13-11-2008, van verslaggevers Ad Bergsma en Peter de Greef
Volgens een onderzoek van NCRV en de Volkskrant neigen
jongere generaties meer naar narcisme dan de oudere
Jeugd vindt zichzelf veel te verwend
Twee op de drie jongeren vinden de verhouding rechten en plichten scheefgegroeid
Jongeren maken zich grote zorgen over ‘de jeugd van tegenwoordig’. Zij vinden
dat hun leeftijdgenoten te veel worden verwend, dat ze te veel worden
aangemoedigd zich goed over zichzelf te voelen en dat ze mede daardoor te weinig
rekening houden met anderen. Maar liefst twee op de drie jongeren (66 procent)
tussen de 16 en 24 jaar vinden dat de verhouding tussen rechten en plichten bij
de jeugd is scheefgegroeid.
Dit blijkt uit een groot narcisme-onderzoek door TNS NIPO dat
is uitgevoerd onder de Nederlandse bevolking in opdracht van de Volkskrant
en de NCRV. Uit het onderzoek, een representatieve steekproef onder 1.300
Nederlanders, blijkt dat driekwart van de bevolking vindt dat ouders hun
kinderen te veel verwennen. Een even groot deel meent dat de verhouding tussen
rechten en plichten bij de jongste generaties zoek is. Jongeren eisen te veel,
zo is de algemene opinie, en vragen zich te weinig af wat ze aan de samenleving
kunnen bijdragen. ...
Onderzoek in de Verenigde Staten door de psycholoog Jean
Twenge toont aan dat kinderen uit de jaren zeventig, tachtig en negentig veel
meer zelfvertrouwen hebben en assertiever zijn dan oudere generaties. Maar
tegelijkertijd zijn ze vaker depressief en angstig, en niet bestand tegen de
teleurstellingen van het volwassen leven. Ze zijn zo vol van zichzelf dat sprake
is van ongezond narcisme.
Uit het Volkskrant/NCRV-onderzoek blijkt dat jongere
generaties ook in Nederland meer neigen tot narcisme dan oudere. ...
Red.: Het kan niet duidelijker. We wachten op de visie
van Pieter Hilhorst - voorlopig staat hij te kijk als onbenul.
De aandacht is even naar andere dingen gegaan, en ondertussen
begint de publieke opinie aangaande opvoeding te schuiven. Aanleiding voor
Pieter voor een weerwoord:
Uit: Volkskrant website, Opinie, 28-04-2009, column door Pieter Hilhorst
Met korte lontjes doe je zo!
Kinderen zouden prinsen en prinsesjes zijn die weer eens ouderwets strenge
ouders nodig hebben. Foute boel.
Afgelopen week werd ik in chocoladeletters tot de orde geroepen: ‘Voed ze op!’
stond er op de voorpagina van De Telegraaf (21 april). De krant deed
verslag van een debat in de Tweede Kamer en de boodschap was duidelijk: ouders
maken er een potje van en de buschauffeurs en het ambulancepersoneel zijn de
klos. Kinderen moeten zich normaal gedragen en ‘weer u zeggen tegen de
onderwijzers’.
Ik voelde mij betrapt. Ik heb twee kinderen die echt niet
altijd u zeggen tegen onderwijzers. Mijn dochter en mijn zoon leken me tot voor
kort nog een aardig stel, maar nu begreep ik dat ik er ernstig rekening mee
moest houden dat ze binnenkort een buschauffeur of een ambulancebroeder tegen de
grond zullen meppen.
Attje Kuiken, Tweede Kamerlid voor de PvdA, heeft een
duidelijke verklaring voor de om zich heen grijpende verloedering. ‘We hebben
veel te veel prinsjes en prinsesjes die het woord ‘nee’ niet accepteren en een
kort lontje hebben.’
Dat komt volgens haar door een opvoedingsideaal waarbij
maximale zelfontplooiing voorop staat. Daarom is het ikke, ikke, ikke en de rest
kan stikken. Haar devies is duidelijk: wat we nodig hebben, zijn strenge vaders
en strengere moeders die kinderen weer op hun plaats weten te zetten.
...
Red.: En natuurlijk voert Pieter zijn twee
welopgevoede en genetisch bevoordeelde gymnasiumkindjes aan als voorbeeld van
hoe het zou moeten. Wat niet iedereen lijkt te begrijpen, dus legt hij het nog
maar eens uit:
Red.: Een aloude weerlegging is in kernachtige woorden
gegoten door Marjolijn Februari:
Uit:
De Volkskrant, 02-05-2009, column door Marjolijn Februari
Eerst de vorm dan de inhoud
... Toen ik erover na ging denken, schoten me steeds meer
voorbeelden te binnen van situaties waarin de vorm er eerder is dan de inhoud.
Er zijn in het leven allerlei momenten waarop je alvast de contouren schetst van
je droom, terwijl je nog in afwachting bent van de vulling. Je koopt een
bouwval, maar je hebt nog geen geld om hem op te knappen. Je begint een relatie,
in de hoop dat de liefde later vanzelf komt.
Op sommige terreinen wordt gebruik gemaakt van deze
mogelijkheid om plaatsbezetters in te schakelen. Zo worden kinderen opgevoed tot
moreel bewuste volwassenen door ze gedrag aan te leren waarbij ze pas later de
emoties en argumenten vinden. Ze leren bijvoorbeeld onderhandelen met andere
kinderen door het langdurig te doen, totdat ze pas op latere leeftijd begrijpen
waarom onderhandelen beter is dan erop losslaan. 'Going through the motions'
heet het in de Engelstalige literatuur, en daarvoor is geen goed Nederlands
equivalent. Je leert gedrag door de bewegingen te maken en de loze vorm te
volgen - de inhoud komt pas veel later. ...
Red.: Het model van Pieter is dat van het uitleggen:
je moet je kindjes alles uitleggen waarom ze moeten doen wat ze moeten doen. In
extrema doorgevoerd: als je op de pot zitten moet je ze gaan uitleggen dat
roeren in de poep niet goed is vanwege de bacteriën die erin zitten. In plaats
van gewoon "Bah!" roepen en het handje wegtrekken.
Peter wil altijd alles aan iedereen uitleggen: als jongens
overlast veroorzaken, moet je ze gaan uitleggen dat ze overlast veroorzaken.
Alsof ze dat zelf niet weten, want dat was de reden van hun gedrag: overlast
veroorzaken - dat wil zeggen: aandacht trekken. En als niet-ouder van deze
jongens heb je totaal geen enkele verplichting tot het geven van aandacht - die
plicht bij de ouders. De niet-ouders hoeven maar één ding te doen: het stoppen
van de overlast - het stoppen van het gedrag. En als ze het zelf niet kunnen, is
daarvoor een maatschappelijk substituut: de politie. En de reden dat deze vorm
van gedragcorrectie noodzakelijk is, omdat ze die gedragscorrectie, in de vorm
van 'going through the motions', nooit of onvoldoende gehad hebben. Omdat de
ouders het niet kunnen, of gedacht hebben dat je gedrag ook kan aanleren, "door
het uit te leggen". Wat ongetwijfeld in aanzienlijke mate kan bij kindertjes die
een goede aanlag hebben voor "leren door uitleggen", maar dat dat zijn, even
ongetwijfeld, alleen de kindertjes redelijk bovenin de piramide - Pieter's
gymnansiumkindjes.
Overigens reageert Pieter natuurlijk wel op het stuk in de
Telegraaf, want dat is makkelijk - foute krant, dus alles wat erin staat is
ook fout. Het onderzoek waar Ad Bergsma en Peter de Greef boven over rapporteren
heeft hij maar laten lopen. Evenals de veelvuldige publicaties van specialisten
over het onderwerp, zoals Martine Delfos
. Helemaal onschuldig is Pieter dus niet - hij pas de standaardtrucs toe die je
leert als multiculturalist: het intellectualistische liegen en bedriegen voor
het goede doel van je ideaal. Dit alles uit de grote verzameling: Linkse
denkfouten.
Van wat later uit een artikel dat in eerste instantie
over neurofeedback gaat - de neurofeedback
wordt toegepast op Joy die gediagnosticeerd is met ADHD:
Uit: De Volkskrant, 09-07-2010, door
Maartje Bakker
Zonnetje brengt de hersenen in het gareel
Hersenen zijn net mensen: als je ze beloont, gaan ze gewenst gedrag vertonen.
Dat is de basis van neurofeedback. De hersentraining werd lang afgedaan als
kwakzalverij. Toch lijkt het te werken tegen ADHD.
...
Tussenstuk:
'Joy heeft minder vaak een grote mond'
Vijf procent van de kinderen heeft ADHD. Ook bij Joy (toen 8) werd vorig najaar
ADHD vastgesteld. Vader Jeroen Bots was van die diagnose niet erg onder de
indruk. 'Ik twijfelde eraan. De resultaten van de testjes vond ik eerlijk gezegd
niet erg schokkend. De juf vond Joy druk en brutaal, maar dat kwam ook door de
manier waarop ik haar opvoed. Ik had niet zo'n probleem met haar grote mond.'
Al klopte het wel, geeft Bots toe, dat Joy snel was afgeleid.
Maar goed, dat was Bots vroeger zelf ook. 'En kijk nu eens: ik ben prima
terechtgekomen.'
De kinderarts raadde de ouders van Joy aan om haar Ritalin te
laten slikken. Bots: 'Maar om haar alleen vanwege die kleine afwijkingen vol te
stoppen met Ritalin? Dat zag ik niet zitten. Het is helemaal niet bekend wat het
effect van Ritalin is over twintig jaar. Bovendien vroeg ik me af: wat voor
dochter krijg ik als ze zich gewoon verder ontplooit? En wat voor een als ik
haar volstop met Ritalin? Misschien is ze nu druk en ondernemend; dat zijn
eigenschappen die later best van pas kunnen komen.'
Maar niets doen kon ook niet. 'Dan liep ik de kans dat de
buitenwereld me zou zien als een slechte vader' , zegt Bots.'Om mijn goede wil
te tonen ging ik op zoek naar een alternatief:
Dat alternatief werd neurofeedback. Bots kwam terecht in de vestiging van
Brainclinics in het Brabantse Oosterhout. Daar kreeg Joy een EEG - haar
hersengolven werden in kaart gebracht.
En inderdaad: haar hersengolven weken in sommige gebieden af
van het gemiddelde. Neurofeedback was dus het proberen waard.
Het klonk ook logisch, vond Bots: door Joy
concentratieoefeningen te laten doen en haar bij succes te belonen, leek het hem
aannemelijk dat ze zich beter zou leren concentreren.
Bots: 'En jawel, na een stuk of twintig sessies begon het complimentjes te
regenen over het gedrag van Joy. Van mijn ouders, schoonouders, en zelfs van de
juf: ik kreeg van alle kanten te horen dat 'het nu toch zo goed met Joy ging' .
'Zelf merkte ik het verschil ook: ze luisterde beter, had
minder vaak een grote mond. En vooral: ze kan nu langer geconcentreerd en
enthousiast met iets bezig gaan. Ze kijkt films vaker uit, en zit soms zelfs
geruime tijd een boek te lezen! Eerst vloog er een vogel voorbij, en zat ze met
haar gedachten alweer bij een ander onderwerp.
Al vermoedt Bots dat de gedragsverandering van Joy ook deels
door zijn eigen manier van opvoeden komt. 'Ik ben mijn dochter iets strenger
gaan opvoeden. De diagnose ADHD zet je toch aan het denken.' ...
Red.: Om je de kromme tenen te lachen, die laatste
alinea.
Ook interessant aan dit geval is de opmerking van vader dat
hij, met waarschijnlijk zo'n zelfde soort karaktertje want anders ga je je er
razendsnel aanstoren, wél goed terecht is gekomen. Maar vader (opgevoed in
andere tijden) zal dus waarschijnlijk nog wél een normale opvoeding met regels
hebben gehad ...
Een voorlopige conclusie uit dit geval is dat de hausse in
ADHD een direct gevolg is van veranderde opvoedingsgewoontes - datgene dat
vroeger onderdrukt werd door regels-stellen tot aanvaardbaar niveau, kan nu
ongehinderd zijn storende gang gaan.
Zelfs in de links-intellectuele kringen zelf worden de
nadelige effecten van de linkse opvoeding gesignaleerd:
Uit: Volkskrant.nl, Opinie, 17-06-2011, column door Malou van Hintum
Nieuwe generatie groeide op in 'ik-cultuur'
Jongeren staan graag in de spotlights en zijn meer op zichzelf
gericht, schreef de Volkskrant. Logisch; zo worden ze opgevoed.
Jongeren die tussen 1986 en 1995 zijn geboren, zijn zelfverzekerd
over hun positie of kansen op de arbeidsmarkt en bijna driekwart vindt zichzelf
‘een heel bijzonder persoon’. Ze zijn gewend te discussiëren over hun wensen en
eisen, en kunnen goed voor zichzelf opkomen. Aldus Martijn Lampert van
onderzoeksbureau Motivaction in de Volkskrant.
Opmerkelijk? Nee.
Er worden minder kinderen geboren, en op een later moment in
het leven van mensen. Dat maakt ze schaars en bijzonder. En natuurlijk merken
die kinderen dat. ...
Ze horen als kleuters dat ze prachtig kunnen tekenen, ook al
krassen ze er maar wat op los. Ze mogen voortdurend het gesprek van hun ouders
met andere volwassenen onderbreken, rondrennen in restaurants, keihard praten
tijdens voorstellingen, en hebben een doorslaggevende stem bij het bepalen van
de vakantiebestemming en de aanschaf van een nieuwe auto.
Red.: Nederlanders staan in het buitenland
bekend om het totaal ongecontroleerde gedrag van hun kinderen.
Eén van de meest foute dingen die je kan doen in de opvoeding: gezag
afvallen.
Waarmee ook meteen duidelijk is dat dit voor een flink deel slaat op de
bovenste helft of derde van de samenleving - de rest leest nauwelijks.
Weer zo'n sociaal-democratische grachtengordelaar die enig
besef toont:
Uit:
De Volkskrant, 18-01-2013, van verslaggever Raoul de Pré
Rutte II wijst de weg: opvoeden doe je zo
Plotseling terug: het nationale debat over de morele staat van het land.
PvdA-minister Plasterk van Binnenlandse Zaken gaf er donderdag een nieuwe
zwengel aan met zijn oproep tot een fatsoensoffensief: ouders moeten hun
kinderen weer leren wat wel en niet mag: 'De basis is wat iedereen thuis leert.
Dat is, als het goed is: gedraag je.' ...
Aanleiding voor Plasterks oproep zijn de aanhoudende klachten
over geweld tegen personen met een publieke taak, zoals ambulancemedewerkers,
agenten en buschauffeurs. Als ouders de opvoeding van hun kinderen niet serieus
nemen, zijn regels en straffen van de overheid om agressie aan te pakken
zinloos, waarschuwt de minister. Hij ziet 'onvoldoende besef in de samenleving
dat geweld niet acceptabel is'. ...
Red.: Het gevolg van de linkse anti-autoritaire
opvoeding. Dat geeft Plasterk wel niet toe, maar dat hoort er automatisch bij.
Natuurlijk zijn meteen de nodige bezwaren van de onbeschoften
:
En van de ideologen:
Uit:
De Volkskrant, 18-01-2013, van verslaggever Rutger Bregman
'Plasterk kijkt met een roze bril naar eigen jeugd'
Minister Plasterk praat onzin, zegt Evert de Vos, hoofdredacteur van J/M.
'Ouders besteden steeds meer tijd aan opvoeding.'
'Enorme onzin, pure geschiedvervalsing.' Evert de Vos is hoofdredacteur van het
opvoedtijdschrift J/M voor ouders (opgericht in 1997) en begrijpt niet
dat 'een wetenschapper als Plasterk' suggereert dat ouders niet meer kunnen
opvoeden.
'Hij kijkt met een roze bril naar zijn eigen jeugd en niet
naar de feiten. Ouders zijn juist steeds meer tijd aan de opvoeding gaan
besteden, vooral vaders. ...
Red.: Een redelijk onwaarschijnlijke uitspraak, met al
dat werken. Maar in ieder geval niet ter zake doende: niet de tijd, maar de
effectiviteit is de doorslaggevende factor. Niet hoeveel tijd je besteedt aan
het aanleren van iets, maar het iets wat je aanleert.
Alweer: zegt niets. Er zijn vele berichten over dat de jeugdcriminaliteit steeds
ernstigere vormen aanneemt, maar dat is de allochtone invloed. Dus daar mag al
helemaal niet over gepraat worden.
Vanwege het toenemende gezagsproblemen. een Allochtone leerling die leraren een
kogel door de kop jagen, en een heel spectrum van minder ernstigere gevallen
maar (zeer) veel frequentere gevallen daaronder. En recent (einde 2012) het
doodschoppen van een grensrechter. Ook weer door een allochtoon.
Precies.
De enige bij de Volkskrant met meer dan een spettertje
gezond verstand is Aleid Truijens. Haar commentaar laat zich moeilijk inkorten:
Uit:
De Volkskrant, 21-01-2013, column door Aleid Truijens
Ronald Plasterk houdt terecht zijn mond niet
Tussentitel: De ouders die zich Plasterks oproep zouden moeten aantrekken,
zullen er doof voor zijn
Zo'n moeder die drie keer 'Nee!' snauwt bij het snoepschap, met een kwaaie kop
een zak lolly's grist, waarvan ze er één in de krijsende mond van haar kleuter
propt. De tienjarige die uitsluitend gebakken aardappeltjes en vanillevla eet,
'want hij lust niets anders'. De vader die tegen ouders die komen klagen dat hun
kind wordt gepest, zegt: 'U liegt; zoiets doet mijn kind niet.' De dertienjarige
die urenlang het gesprek van de volwassenen domineert, glimlachend gadegeslagen
door de trotse ouders.
Het jochie dat een oudere dame die hem vraagt zijn patatzak
op te rapen de middelvinger geeft en voor 'kankerhoer' uitscheldt. De student
die de zijn riante maandelijkse toelage geheel in bier omzet en zijn ouders in
de waan laat dat hij studeert.
Iedereen kent ze. En ergert zich kapot.
En dan hebben we het niet over jongeren die zich klem zuipen
in de voetbalkantine en dan tramhuisjes vernielen of homo's in elkaar slaan. En
evenmin over vijftienjarige gangbangverkrachters, of over jongens die de
ambulancebroeder molesteren. En al helemaal niet over moordenaars van een
scheidsrechter. De meesten van ons kennen zulke vreeswekkende jongeren niet.
Soms vermoeden we ze op straat te zien, dan lopen we er met
een angstige boog omheen. Het zijn de groepjes agressief ogende bontkraagjes die
mijn dochter sissend voor 'hoer' uitmaken; zij heersen als despoten over de
speelplaatsen en hangplekken in onze buurt, waardoor mijn kinderen liever niet
buiten speelden of naar het zwembad gingen. ...
Red.: Dat is helaas meer dan een probleem van
opvoeding. Die bontkraagjes zijn allochtonen. Gespuis dat mogelijkerwijs last
heeft van genetische problemen. In iedere geval van enkele generaties blijvende
culturele. Dat is niet met opvoeden op te lossen, omdat het culturele en
beschavingsverschil te groot is, maar dus alleen met remigratie.
Terug naar het opvoeden:
Truijens probeert genuanceerd te zijn:
Het kleine deel dat nalatig is, is, gezien de sterk toegenomen drankmisbruik en
de klachten van ouders over de opvoeding van andermans kinderen, beslist niet
klein maar in ieder geval meer dan de helft. En daarvoor geldt voor een flink
deel dit:
En dat is vermoedelijk toch meer dan een enkel tiental aan procenten.
De linkse zachte-sector ziet het opkomen van een tegengeluid
met lede ogen aan. Tijd dus voor wat ouderwetse linkse propaganda:
Uit:
De Volkskrant, 22-06-2013, door Gabriëlle Jurriaans (1971) was jarenlang
jeugdwerker en is nu schrijfster en columnist voor o.a. kind.nl, en Annemiek
Verbeek (1977), schrijft voor diverse media over opvoeding en onderwijs.
Een kind is geen pup
Streng opvoeden is de trend, maar daarmee creëren we kinderen die geen rekening
houden met anderen, betogen Gabriëlle Jurriaans en Annemiek Verbeek. Een
autoritaire stijl kan wangedrag zelfs aanwakkeren.
Tussentitel: Waar gedragstechniek voorheen alleen ingezet werd voor de echt
moeilijke gevallen, zit nu een hele generatie peuters en kleuters in het
strafstoeltje
Red.: Een gore leugen: streng opvoeden is helemaal
geen trend, omdat er absoluut geen sprake is van streng opvoeden. Er is wel een
trend, maar dat is er eentje weg van het volkomen "zachte-eitje"-opvoeden van de
linkse ideologie. "Wil je niet eten kindje en smijt je met je bordje, dan zal
mama/papa je wel uitleggen dat niet-eten helemaal niet goed voor je is ...". Dat
wil zeggen: de trend is dat er geconstateerd wordt dat als het zo ver is dat
kinderen met hun bordje smijten, er in het begin van de opvoeding al iets heel
erg mis is gegaan, en dat dat vrijwel altijd een veel te laks optreden is.
Maar op de leugen van het "te streng opvoeden" moet
natuurlijk goed gehamerd worden, om de eigen "zachte ei"-aanpak nog te kunnen
verkopen:
Juist ja. De trappartij waar men op doelt is de berichte zaka van de
kopschoppers: jonge lieden die met zijn allen iemand aanvallen en als deze
weerloos op de grond ligt, eens flink uihalen met het been om het slachtoffer
voor het hoofd te schoppen. Iets dat natuurlijk op geen enkele manier rechtgezet
kan worden met praten of andere vormen van "zachte ei"-aanpak, maar het de enige
straf die hier past en helpt - ook voor toekomstige kopschoppers:
zweepslagen."maar dat is barbarij!". roepen ze dan in koor. Klopt: het
kopschoppen is barbarij, net als de trend die het heeft doen ontstaan. De
zweepslagen zijn passned. En zijn dus ook van toepassing op degen die de trend
hebben gemaakt: de "zachte ei"-sector van de gogen. Ook die verdienen
zweepslagen. want naar woorden willen ze niet luisteren. Dit soort lieden:
En ze leggen nog eens expliciet uit dat ze niet willen luisteren:
Precies. Dat doen ze dus geen derde keer meer. Dat is correctie: het veroorzaken
van schrik en verdriet. Als verbale corrigeren geen effect heeft. Dan gaat later
dat verbale corrigeren wel werken. Tot vreugde van iedereen. En krijg je geen
kopschoppers als kinderen.
En nog meer niet-luisteren:
Wat een fout idee, van die acteur, dat zijn kinderen kleine zoogdiertjes zijn
... Die kinderen zijn mini-filosoofjes, met je met een intellectueel discours
over Straf en Boete alles wat er nodig is voor een later gelukkig leven kunt
bijbrengen.
En er volgde nog een hele artikel met waanzin.
Zweepslagen voor dit soort lieden is het enige dat werkt. Of
een bezoekje van wat door hun eigen opvoeding geïnspireerde kopschoppers.
Toch is er geleidelijk sprake van enige vooruitgang.
Weliswaar is er een vakantie-rubriek "Rare denkbeelden" voor nodig (chique:
"Omdenken"), maar er staat weer eens iets van gezond verstand:
Uit:
De Volkskrant, 02-08-2014, door Ellen de Visser
Omdenken | Rob Bakker
Een pedagogische tik kan best nuttig zijn
Wie: Rob Bakker, voormalig kinderarts en vertrouwensarts.
Wat: een pedagogische tik kan geen kwaad.
Tussentitel: 'Corrigerende tik is overwogen; slaan komt voort uit onmacht'
Kinderen slaan is sinds een paar jaar bij wet verboden en daardoor is de
corrigerende pets op de vingers langzamerhand een illegale daad geworden. In de
tijd dat Rob Bakker vertrouwensarts was, kreeg hij goedwillende
crèchemedewerkers aan de lijn met een melding over ouders die hun kind een tik
hadden gegeven. 'Ze hadden geleerd dat het een signaal van kindermishandeling
was. Dat gaat natuurlijk veel te ver.'
Vorige maand publiceerde gepensioneerd kinderarts Bakker een
betoog in vakblad Medisch Contact waarin hij stelling neemt tegen het
verbod op de corrigerende tik. De wet gaat ervan uit dat zo'n verbod
kindermishandeling kan voorkomen, zegt hij, maar juist het omgekeerde is waar,
betoogt hij.
Voor jonge kinderen is het belangrijk om grenzen te leren
accepteren, legt hij uit. 'Vanaf de leeftijd dat ze gaan onderzoeken moeten ze
worden beschermd tegen de gevaren van bijvoorbeeld een hete kachel of een
stopcontact. Bovendien moet hun worden bijgebracht dat ze niet altijd hun zin
krijgen. Door frustraties te leren verwerken, worden het geen kleine
tirannetjes.'
Maar de vermaningen van hun ouders komen vaak nog niet goed
binnen. En het boze gezicht, de opgeheven vinger en de time-out hebben niet
altijd effect. Zit een kind voor de derde keer aan de dure stereo-installatie,
dan kan de schrik van de tik een variatie betekenen in het arsenaal van
disciplinerende maatregelen, zegt Bakker.
Wie niet horen wil, moet voelen: Bakker vindt die belegen
uitspraak nog immer van waarde. 'Met de nadrukkelijke toevoeging dat dit voelen
niet echt pijn mag doen.' Hij wijst op de richtlijnen die Amerikaanse
kinderartsen en psychologen een paar jaar geleden hebben gepubliceerd, waarin
duidelijk onderscheid wordt gemaakt tussen een tik (correctie) en slaan
(mishandeling). Een pedagogische tik is overwogen, bedoeld om een kind bij te
sturen en bestaat uit een klap op de hand of de broek, terwijl slaan vaak
impulsief gebeurt, voortkomt uit boosheid of onmacht en bestaat uit een
pijnlijke mep of een schop.
'Een pedagogische tik is geen straf maar een duidelijke
markering: hier is de grens. In de dierenwereld zien we hetzelfde, daar krijgen
jonge beesten af en toe een knauw.' Zodra kinderen naar school gaan en de
ouderlijke uitleg begrijpen, dient de pedagogische tik geen enkel doel meer,
aldus Bakker. 'Dan wordt die tik bijna beledigend en ontstaat een averechts
effect.' ...
Red.: Niets meer dan gezond verstand, maar toch gezond
verstand. Iets dat zeldzaam is:
In heel Zweden heerst de linkse idiotie nog met volle kracht.
Grappig in dit verband is om het volgende oudere artikel, dat
voor dit doel bewaard was, te lezen:
Uit:
De Volkskrant, 15-11-2011, van verslaggever Marcel van Lieshout
Dominee: kastijding is 'beslist niet uit de tijd'
De PvdA wil dat het ministerie van Justitie actie onderneemt tegen de Katwijkse
dominee Albert Vlietstra. Hij heeft ouders in zijn gemeente geadviseerd kinderen
te slaan als die 'zondig' gedrag vertonen.
Volgens PvdA-Kamerlid Khadija Arib roept de dominee van de
Hersteld Hervormde Kerk daarmee op tot geweld jegens kinderen. Dat is in strijd
met de wet, zegt Arib, die in schriftelijke vragen aan onder anderen
staatssecretaris Fred Teeven (Justitie) wil weten wat er mogelijk is 'om deze
dominee te stoppen'.
Maandag ontstond ophef over een publicatie in het Leidsch
Dagblad waarin de Katwijkse predikant als een pleitbezorger van lijfstraffen
voor kinderen wordt neergezet. ...
Twee jaar terug raakte de Amersfoortse predikant
Goldschmeding in opspraak toen hij openlijk pleitte voor het uitdelen van
'corrigerende tikken' aan kinderen. Toen hij bekende dat ook bij zijn kinderen
te doen, kwam hij onder toezicht van jeugdzorg te staan. Het Openbaar Ministerie
zag uiteindelijk af van vervolging. ...
Red.: Drie jaar terug, en het klinkt al bijna als uit
een ander tijdperk.
Met nog een opmerkelijke verbinding:
Ook dat is de linkse kerk: als het bij allochtonen gebeurt, mag je niks zeggen.
En tenslotte uit dit artikel, maar eigenlijk vanzelfsprekend:
Nogmaals bewijzend: de storingen van de linkse kerk, de politieke-correctheid
zijn de storingen van de linkse kerk - de "intellectuele" elite. Gewone mensen
hebben er veel minder of niet last van.
Je zou zeggen dat met een ruime meerderheid van ouders
vindend dat er veel te permissief wordt opgevoed, toenemend drank- en
drugsgebruik, comazuipen, kopschoppen, en een inmiddels alom bekende reputatie
van Nederlandse kinderen als onopgevoede monsters, de zachte-sector ideologen
zich rustig zouden houden. Een onderschatting van de invloed van ideologie:
Uit: De Volkskrant, 11-08-2014, door Gabriëlle Jurriaans, schrijver en
redacteur, gespecialiseerd in opvoeding en onderwijs.'De
pedagogische tik komt wél hard aan'
Voorstanders van de tik menen dat ouders autoritair moeten optreden. Een
achterhaalde misvatting.
Tussentitel: Lichamelijk straffen door ouders leidt vaak tot agressief gedrag
van kinderen
Gepensioneerd kinderarts Rob Bakker betoogde in de Volkskrant van 2
augustus dat de pedagogische tik geen kwaad kan. Sterker nog, om grenzen te
bewaken en ouders niet pedagogisch onmachtig te laten zou het een prima middel
zijn. 'Een verbod verhoogt de kans op opvoedingsverlegenheid,' stelt Bakker.
'Dan kunnen ouders na een poosje ontploffen.' Een interessante stellingname. Het
klinkt bijna logisch. Bijna. Want aan de redenatie en argumentatie van Bakker
schort het een en ander. ...
Red.: Dat beloofd veel humor - een zachte-sector
ideoloog die beweert te gaan redeneren en argumenteren.
Dat zegt dus niet zo veel ... Tja, als je dingen alleen in absoluut zwart en
absoluut wit kan zien, en er blijken voorwaarden te zijn, dan is alle denken en
redeneren moeilijk. Want er staat natuurlijk wat er staat: tussen twee een zes
jaar neemt door de corrigerende tik de agressiviteit en schooluitval af, en de
gehoorzaamheid toe. Hartstikke logisch, want onder twee jaar spreek je over
baby's, en boven de zes jaar kan je redelijk praten. Dat je deze
leeftijdsgroepen bij elkaar wilt nemen, zoals Jurriaans doet in haar oordeel, is
verkrachting van de pedagogie, want daarin is genoegzaam bekend dat er redelijk
te definiëren levens- en opvoedingsfasen zijn.
Redenatie en argumentatie nummer twee:
Er zijn ook onderzoeken dat kinderen vermoorden leidt tot beëindiging van hun
levens. Of serieuzer: het artikel van Bakker gaat NIET over 'spanking', zijnde
"slaan", maar over de corrigerende tik, al in tegenstelling tot slaan, zoals
Bakker uitvoerig uitlegt, wetende hoe versteend de hersens van de ideologen
zijn.
Nog afgezien van de logisch inconsistentie dat eerst
onderzoek wordt gerelativeerd, en dan ander onderzoek ten eigen gunste wordt
aangehaald.
Riposte: Stel dat we er vanuit gaan dat kinderen vooral gedrag leren
door het af te kijken van anderen in hun omgeving Dan kan je stellen dat een
kind leert dat iedereen met alle gedrag weg kan komen. Wetteloosheid dus.
Waarbij het recht van de sterkste geldt.
Maar het blijft natuurlijk hameren op het slaan, waar het dus
niet om gaat in het artikel van Bakker:
Dram, dram, dram ...
Dram, dram, dram ...
Dram, dram, dram ...
Dram, dram, dram ...
Oké, het gedram over lijfstraffen is even over. Tijd om even terug
te komen op de corrigerende tik, met redenatie en argumentatie om dit te
weerleggen:
'Gewoon achterwege' ... Dat is geen redenatie. dat is de herhaling van een
ideologische positie.
Een leugen, want onderzoek heeft uitgewezen dat het wel werkt - tussen twee
en zes jaar.
En dat maakt het geschrijf van Jurriaans erger dan potsierlijk.
Met nog ene kleine uitleg van de werking van de eigen ziel:
Precies: het deugt niet omdat het een verkeerd uitgangspunt is. Oftewel: het
deugt niet omdat het niet deugt. De cirkelredenatie van de ideoloog. Of in
andere woorden:
"Ik geloof dus ik weet ..."
Zoals zo ontzettend vaak wordt de zaak in de reactierubrieken
extra verhelderd - twee meningen:
De Volkskrant, 13-08-2014, ingezonden brief van Ronald Reeder, Petten
Tik
Gabriëlle Jurriaans (O&D, 11 augustus) stelt dat de pedagogische tik geen
pleidooi verdient. Ik ben 68 jaar oud en hoor tot de generatie die ruimschoots
met de pedagogische tik is opgegroeid. Thuis en ook op school werd er, indien
nodig, af en toe best een tik uitgedeeld. Zelfs op de hbs in de lagere klassen
werd door de leerkracht nog geslagen. Niemand die daar enig punt van maakte.
De redenering van Jurriaans dat dit bij ons als kinderen tot
agressief gedrag heeft geleid, kan ik gemakkelijk bestrijden: de huidige
generatie vertoont in vergelijking met de mijne duidelijk veel meer weerspannig
en agressief gedrag, zowel thuis als in de openbare ruimte. Het corrigerend
gedrag van ouders in bijvoorbeeld de supermarkt is soms op het bespottelijke af
en veroorzaakt uiteindelijk alleen nog meer overlast voor anderen. En dat de
corrigerende tik zou escaleren tot echt ontoelaatbaar geweld door ouders, is een
onware en onbewezen stelling.
De Volkskrant, 13-08-2014, ingezonden brief van Tineke van den Berg,
Zwolle kind- & jeugd psycholoog, orthopedagoog
Tik (2)
Wat ik in deze discussie niet begrijp en echt ook mis, is dat het aanleren van
gedrag bij kinderen prima kan zonder een tik. Juist zonder een tik. Ouders,
hulpverleners en kinderartsen die denken dat zo'n tik een goed hulpmiddel is om
gedrag aan te leren, hebben waarschijnlijk onvoldoende geleerd dat het prima
zonder kan. Tenslotte is er niet voor niets een wet gekomen om het te verbieden.
Misschien kunnen mensen toch leren om op te voeden zonder een
tik. Kinderen grenzen bieden en op een rustige manier leren omgaan met beperking
en teleurstelling. Waarbij de opvoeder in staat is om te gaan met de heftige
reacties (stampen, brullen) die kinderen soms kunnen laten zien. Namelijk door
zelf rustig te blijven en consequent te zijn. Ik zie steeds vaker om mij heen
dat jonge ouders dit kunnen. Het is prachtig om te zien.
Red.: De geobserveerde feiten en het gezonde verstand
,
versus het gedram, dram, dram en een leugen: als ouders dat zouden kunnen, was
er niet sprake van het door iedereen waar te nemen 'weerspannig en agressief
gedrag, zowel thuis als in de openbare ruimte'. En volkomen overeenkomend met
het andere waar te nemen patroon: het gezonde verstand komt van de meer
oplettende gewone burger, en het idiote gedram-dram-dram komt van de ideologisch-bezeten sociologie-figuren.
En als om de gestoordheid nog eens te bevestigen:
Uit:
De Volkskrant, 18-08-2014, door Henrique Sachs, Joke Meulmeester en Nens
Coebach, vertrouwensartsen en jeugdartsen.Tik
is vaak begin kindermishandeling
Ouders die hun kinderen slaan zijn vaak zelf opgevoed met geweld en
vernederingen, schrijven Henrique Sachse, Joke Meulmeester en Nens Coebergh.
'Zij kijken terug op een jeugd vol angst.'
Tussentitel: Kinderen die positief zijn opgevoed worden later goede ouders
Red.: Reactie van deze redactie:
Nog wat andere reacties:
En van de andere kant van het oorzakelijke verband:
Nog een paar:
Uit al deze reacties blijkt: deze auteurs, hun ideeën en hun denken zijn
gecertificeerd gestoord.
Waarvan nog een additioneel bewijs werd geleverd. Zoals al
vele malen op deze website gesteld: de ene storing brengt heel vaak vele anderen
met zich mee, omdat het ontwikkelen van een denkfout tot een storing meestal
deel uitmaakt van een denkcomplex, ook weer meestal ideologie is - "de continuïteit der dingen"
. En wat lezen we in een volstrekt niet aan het
voorgaande gerelateerde alinea midden in het betoog
'ouders die in andere culturen dan de westerse zijn groot gebracht' ...
Sowieso al dat verhullende dat staat voor "allochtone ouders". Hier gaat dus per
definitie gelogen en bedrogen worden, want deze verhulling is al een leugen. De
leugen dus zijnde dat men niet schrijft dat er kennelijk een substantiële
bijdrage is aan het proces van tik naar geweld vanuit allochtone hoek. Als dat
niet zo was, zou deze alinea volstrekt overbodig zijn en niet in de gedachten
van de auteurs opkomen. En je mag gezien het verzachtende eraan voorafgaande
onmiddellijk aannemen dat die bijdrage aan "tik naar mishandeling" niet alle
substantieel, maar vermoedelijk dominant is. En als je dat invult direct
voorafgaande aan de geciteerde alinea, dan klopt die alinea ineens in het
betoog:
En laten we die hele voorgaande alinea eens reproduceren:
Maar natuurlijk ... Men heeft het over, dominant, allochtone ouders. Alleen
al dat 'kwetsbare' ... Altijd al synoniem geweest van "allochtone".
Oftewel: naast de storing aangaande de opvattingen over opvoeden,
hebben deze auteurs ook ernstig last van de opvatting over allochtonen als lieve
teddybeertje die door de achterstelling van de blanken laag op de sociale ladder
staan en daardoor allerlei dingen doen die bij blanken negatief beoordeeld
worden. Allochtonenknuffelarij.
Men is totaal gestoord. Door de linksige ideologie.
Je gelooft je ogen niet, maar men blijkt echt totaal van de
pot gerukt - nog geen twee maanden later gaat het ideologische gedram gewoon
verder:
Uit:
Volkskrant.nl, 08-10-2014, door Gabriëlle Jurriaans, publicist
Is je kind in de hoek zetten wel zo'n onschuldig opvoedmiddel?
Je kind in de hoek of op een stoutstoeltje zetten, oftewel een time-out,
veroorzaakt in de hersenen van kinderen dezelfde pijnreactie als een fysieke
afstraffing, blijkt uit onderzoek. Geïsoleerd zijn van anderen ervaart je kind
als verschrikkelijk.
Tussentitels: Een hele generatie kinderen zit voor straf apart
Neem je kind bij je
Een paar jaar geleden liep ik eens een crèche binnen. In de hoek zat een
verdrietige peuter. 'Ze zit al de hele dag op de nadenkstoel' zei de leidster
'ze doet steeds de baby's pijn'. De leidsters hadden een opvoedcursus gedaan en
waren meteen voortvarend aan de slag gegaan met het meest effectieve middel: het
strafstoeltje. Dankzij de tv-nanny Jo en opvoedmethodes zoals Triple P, zijn
behavioristische gedragstechnieken enorm in zwang geraakt. Werden ze eerst nog
kortdurend ingezet voor de echt moeilijke gevallen, nu zit een hele generatie
kinderen voor straf apart.
Laten we er niet omheen draaien: de time-out is op korte
termijn effectief. Het gedrag van je kind zal meteen veranderen. En nu geeft de
wetenschap ook een antwoord waarom: geïsoleerd zijn van anderen veroorzaakt
schijnbaar een gevoel van grote pijn. ...
Red.: Juist ja ... Bestraffing doet pijn en daarom
moeten we vooral niet meer doen. Oftewel: we gaan over op de bestraffing met een
lolly en een zak friet. Oh ja, dat was waar: we mochten helemaal niet meer een
bestraffing doen ... En van wie halen wie die onzin met het stempel
"wetenschap":
Een professor van Joodse afkomst, dat wil zeggen uit de cultuur waar het
theoretiseren tot in het absolute oneindige de meest-voorkomende valkuil is -
begonnen met die Absolute Godheid Wiens Naam Je Niet Mag Noemen en iets dat een
zodanig stempel heeft gedrukt dat men bij met minste of geringste in het
volkomen onzinnige theoretische genavelstaar vervalt. Zoals hier:
Volgens het gezonde verstand is het brein van kinderen nog plastisch en zijn
er allerlei mates waarin het zich gaat botvieren op de omgeving om te testen hoe
ver het kan gaan, en bij vele kinderen de bestraffing en soms lichamelijk
pijnlijke aanpak de beste is om daar, ten voordele van het kind, zo snel
mogelijk een einde aan te maken.
Er staan ook reacties bij dit artikel:
Dat er nog veel van het soort gestoorde ideologen rondlopen, is begrijpelijk:
het uitsterven is een proces dar een generatie duurt. Dat de Volkskrant
door gaat met het publiceren van de gierende onzin laat zien dat het aldaar op
de redactie precies hetzelfde gesteld is. En nog
hardhandiger klap in het gezicht van de "zachte aanpak"-ideologen:
Uit: De Volkskrant, 13-11-2014, van correspondente Leen Vervaeke
Vlaamse school trekt Zeeuwse juf
In Zeeland is weinig werk voor leerkrachten, terwijl scholen in
Vlaanderen staan te springen om docenten. Maar voor je daar aan de slag kan,
wacht er een enorme berg papierwerk.
Toen Sabine Groothaert voor het eerst op een Vlaamse school stond, kon
ze haar ogen niet geloven. De leerlingen, amper tien jaar oud, liepen de
klas binnen in een nette rij en bleven rustig achter hun schoolbank staan.
'Ik was me nog even snel aan het inlezen en toen ik opkeek, stonden ze nog
allemaal. Ik vroeg: gaan jullie niet zitten? Bleken ze te wachten tot ik hen
toestemming gaf.' In Nederland heeft de 23-jarige
leerkracht uit Terneuzen het wel eens anders gezien. Een klas waar
leerlingen op stoelen en tafels stonden te springen en die collectief
weigerden mee te werken, een leerling uit groep 8 die haar toebeet 'dat het
hem allemaal geen reet interesseerde'. Dan vond ze de omgangsregels in
Vlaanderen toch aangenamer. ...
Red.: Je zou die klap in het
gezicht bijna lijfelijk willen uitdelen. Wat een goorheid, blijkt het te
zijn, die permissiviteit. En van dezelfde dag:
Uit:
De Volkskrant, 13-11-2014, van verslaggeefster Margreet Vermeulen
Studie naar overwardering door Amerikaanse en Nederlandse ouders
Ouder ziet kind te positief
De meeste ouders bekijken hun kroost door een roze bril, maar die
neiging is het grootst bij ouders met narcistische trekjes. Ze schatten het
IQ van hun kind te hoog, denken dat hun kind meer weet dan het weet, geven
vaak zeldzame voornamen en strooien kwistig met complimentjes. Maar
overdreven loftuitingen kunnen averechts werken. Dit
blijkt uit onderzoek van psycholoog Eddie Brummelman in samenwerking met de
VU en universiteiten in de VS en Engeland. De resultaten zijn verschenen in
het Journal of Personality and Social Psychology.
Er is weinig onderzoek naar ouderlijke overwaardering. Daarom ontwikkelden
de onderzoekers een instrument om het verschijnsel te meten. Toen bleek dat
ouders die zichzelf specialer vinden dan anderen (en dus narcistische
trekjes hebben) hun kroost vaker superieur vinden. Daarmee zetten ouders
niet alleen hun kind op een voetstuk, maar indirect ook zichzelf. 'Als het
kind een prins of prinses is, zijn de ouders koning en koningin.'
... Overwaarderende ouders overschatten van hun kinderen het IQ, maar ook de
kennis die ze aan het eind van de basisschool in huis hebben. Ouders kregen
onderwerpen voorgelegd uit de literatuur en geografie. Ook van verzonnen
boektitels en verzonnen grootheden als 'koningin Alberta' zeiden ouders: ja,
die kent mijn kind. Ten slotte bleek uit
thuisobservaties van honderd ouders dat ouders 'met de roze bril op' hun
kind vaker een pluim geven. Dat kan averechts werken, weet Brummelman uit
eerder onderzoek. ... Pedagogoog Micha de Winter, niet
betrokken bij de studie, vindt het een mooi artikel. Maar hij vindt ook dat
de psychologie de hand in eigen boezem moet steken. 'Ouders zijn de
afgelopen decennia gebombardeerd met het advies dat goed opvoeden betekent
dat je gewenst gedrag beloont - en dat kritiek en straf niet erg aan te
raden is. De psychologie heeft deze narcistische tendens in de opvoeding
sterk aangewakkerd', aldus De Winter.
Red.: Juist ja ... Dat narcisme
komt van de "Je mag alles doen behalve corrigeren, en straffen is een
doodzonde"-ideologen. Je zou denken dat ze zo
langzamerhand wel uitgestorven zijn. Maar ze zijn er nog echt:
Uit:
De Volkskrant, 20-11-2014, door Henk Müller
Twistgesprek |
Henk Müller met Gijs Verbeek
Volgens mij is
ieder kind van nature goed
Een VN-verdrag legt het recht van
kinderen vast op goed onderwijs en zelfontplooiing. Dat zit wel goed. Of
moet het beter? Een twistgesprek tussen bioloog en onderwijskundige Gert
Verbeek en opinieredacteur Henk Müller.
Red.:
Het bewijs: ze bestaan nog echt. Originele "do gooders" die geloven in de
universele goedheid van de mens. Of het kind. Opvoeden ... Onnodig.
Straffen: volkomen uit den boze. Kinderen kunnen hun weg zlef wel vinden:
Ongetwijfeld. De kinderen van naturkundige Robbert Dijkgraaf.
Allemaal grachtengordel-praatjes. Nooit met de echte grote-mensenwereld
kennis gemaakt. Maar dit is beslist niet onschuldig:
Want dit soort instituten zit vol met dit soort mensen, en ze hebben
ontzettend veel invloed. Veel meer dan alle onderwijsgevende bij elkaar.
En meteen daarna de volgende:
Uit:
De Volkskrant, 04-12-2014, van verslaggeefster Ianthe SahadatInterview | Gijs Huitsing, socioloog
'Pesten is groepsproces, waarbij rollen wisselen'
Pester, slachtoffer, verdediger. Schoolkinderen vervullen die rollen vaak
allemaal. Zo heeft een deel van de pesters het idee dat ze zelf worden gepest.
Red.: Algemene
boodschap: "Er bestaan geen pesters". Oftewel: er heeft alweer een dwaze
socioloog een bewijs van zijn dwaasheid afgegeven, en de Volkskrant
stelt meteen haar kolommen voor hem open. Dit is dus (mede) de manier waarop
het fenomeen "Diederik Stapel" heeft kunnen ontstaan: Diederik Stapel was
een ijdel man, die zich zeer gesterkt voelde door aandacht voor zijn werk
vanuit de media. Hij wist of besefte wat de media boodschap wensten, en
leverde hen die boodschap: onderzoek met politiek-correcte en
multiculturalistische uitkomsten. En ook nu springt
de Volkskrant weer met beide benen in de modder-en-stront poel:
Interessante waarnemingen. Geheel overeenkomend met de visie van de
pester op het proces. Zou dat toeval zijn? Hier is het antwoord:
Oftewel: de onderzoeker is er achter gekomen dat pesters zich verdedigen
door te roepen "Marietje doet 't ook". Hoogstwaarschijnlijk leugens, dus. Zelfrechtvaardiging.
"Maar het onderzoek is gedaan door een socioloog, dus het moet wel waar zijn. En het
strookt met onze ideologie, dus het moet wel waar zijn. Dus wij de
Volkskrant gaan het meteen publiceren."
Er is een discussie losgebarsten rond opvoeden, en de
Volkskrant geeft een internationaal overzicht van de diverse methodieken.
Hier de ernstigst politiek-correcte landen:
Uit:
De Volkskrant, 03-06-2015, door: Peter Giesen, Patrick van IJzendoorn,
Olaf Koens, Kees Broere, Michel Maas, Arie Elshout, Pieter Hotse Smit
Opvoeden over de grens
Shaila Sitalsings artikel over Surinaams opvoeden maakte veel los onder lezers.
Hoe ervaren Volkskrant-correspondenten opvoeden in hun land?
Arie Elshout: Amerikanen gaan eindeloos in gesprek
Een enorm geteut. Dat is het opvoeden van kinderen in Amerika. Eindeloos gaan
ouders met hun zoontjes en dochters in gesprek. Elke handeling wordt uitgelegd
en verklaard. Elk woord is bedoeld om het kind iets te leren. Op wangedrag volgt
geen grote mond, een pak rammel of een knal voor de kop maar eindeloze
onderhandelingen, waarbij ouders een onmenselijke hoeveelheid geduld betrachten.
Ze ontkennen dat kinderen in het aftasten van grenzen loeders kunnen worden die
schreeuwen om een 'shock-and-awe'-correctie.
In levensbeschrijvingen van overleden Amerikanen lees je soms
hoe vaders - en zelfs moeders - er vandoor gingen en spoorloos verdwenen in dit
immense land. In interviews vertellen schrijvers hoe hun vader nooit meer dan
een paar woorden tot hen sprak. Tragisch natuurlijk, maar in het licht van het
moderne geteut krijgt het iets verfrissends. Oh, goeie ouwe tijd.
De huidige excessieve aandacht voor het kind is deels
compensatie. Door de week worden veel kinderen overgelaten aan de nanny. 's
Ochtends vroeg zitten die kinderjuffrouwen in de lobby van de New Yorkse
appartementengebouwen te wachten. Ze hebben alle kleuren van de wereld. De
ouders werken tot 's avonds laat om de kinderen naar peperdure scholen te laten
gaan en ze in 'pole position' te manoeuvreren voor de rat race van het
Amerikaanse leven.
Patrick van IJzendoorn
Verenigd Koninkrijk
'Little Princess on board', 'Cheeky monkey on board', 'Child on board' en 'Twins
on board'. Wie iets te weten wil komen over de relatie tussen Britse ouders en
hun kinderen hoeft slechts naar de achterruiten van de betere middenklassers te
kijken. Kinderen zijn de nieuwe untouchables. Ze worden beschermd door
recht, wet en welwillende (doch onbekwame) jeugdwerkers. En vooral ook door hun
bezorgde ouders.
Het is niet altijd zo geweest. Wie kent de verhalen van
Charles Dickens niet over verwaarloosde kinderen? Of de tekeningen van William
Hogarth? De Britse literatuur is een bloedbad van uit de hand gelopen 'character
building' op kostscholen, compleet met verhalen over negenjarigen die in de
avond naar het huis van de rector worden gebracht waar ze dienst doen als
voetsteun voor diens breiende vrouw.
Die tijden zijn lang vervlogen. Dankzij progressieve
pedagogen is discipline een vies woord geworden. Terwijl Britse volwassenen zich
steeds meer gaan gedragen als kinderen (steppen, Harry Potter lezen, snel
huilen, ongeduld tonen), worden kinderen geacht kleine volwassenen te zijn.
'Discipline' is een vorm van machtsmisbruik, de opvoedende tik een grove
schending van de mensenrechten. Alles is onderhandelbaar.
n Kinderen worden op een overdreven manier beschermd en verwend. De
helikopterouders fungeren dagelijks als taxichauffeurs en accepteren geen enkele
kritiek op hun engeltjes, zeker niet van docenten. En dat laatste is tamelijk
problematisch omdat het disciplineren van kinderen steeds meer een taak van
docenten is geworden. Zij mogen tegen wil en dank de scherven oprapen.
...
Red.: En dus ook nog erger politiek-correct gestoord
in het opvoeden als in Nederland.
Naar Linkse denkfouten
, Politiek lijst
, Politiek & Media overzicht
, of site home
.
|