Cognitieve dementie
 Inleiding
Cognitieve dementie wordt hier als term gebruikt voor een dusdanig (niet-) functioneren van de menselijke
geest dat het individu niet of in sterk verminderde mate waarde toekent aan
de realiteit ten opzichte van de door dat individu ingebeelde realiteit. Wat
kan slaan zowel op de realiteit als geheel als delen en zelfs sterk
afgebakende delen ervan.
Dit maakt deel uit van het algemene
probleem van de relatie tussen realiteit en het interne
beeld ervan, zoals het meest systematisch geformuleerd door Alfred Korzybski
: "The map is not the territory"
. Cognitieve
dementie is daarvan een extreem geval en zou dus eigenlijk zeldzaam moet zijn. In de maatschappelijke praktijk
blijkt het dusdanig veel voorkomend dat er al van oudsher beschrijvingen van
bekend zijn, het meest beeldend zijnde die van het sprookje van "De Nieuwe Kleren van de Keizer":
Tonende: een groep of cultuur kan ertoe gebracht worden iets te zien dat
voor ieder los individu zichtbaar totaal niet overeenkomt met werkelijkheid.
Hedendaagse voorbeelden zijn opgesomd hier
, en individuele gevallen hier
.
Hier wordt de werking van dit proces beschreven, dat niet alleen een
sociaal-psychologische maar ook een neurologische achtergrond blijkt te
hebben. Dat laatste verklarende zowel de veelvoorkomendheid als de ernst van
het verschijnsel. Met als bekendste uitingsvormen religie en ideologie. En
aan het einde ervan illustraties uit de maatschappelijke praktijk die net zo
beeldend en net zo ernstig zijn als het bovenstaande.
Dit artikel kan zelfstandig
gelezen worden, maar een ook in alle andere mogelijke opzichten nuttige voorbereiding is het
doornemen van de structuur wen werking van het brein door middel van het
interactie overzicht-met-plaatjes hier
, en in meer detail de neurologie van de hersenstam
die de stoffen werkzaam in het proces levert, en daaropvolgend dat over de
neurologie van de emotie-organen
, die de onderliggende "mechaniek" beschrijven. De daarboven draaiende
taalprocessen zijn beschreven hier
 .
Naamgeving
 Cognitie
is een algemene term voor (stukken) kennis of informatie in het bewuste
brein, wat zich afspeelt in de grote buitenkant genaamd de "cortex"
, bestaande
uit een vel in vele kronkels gevuld met miljarden neuronen, het groene vel
rechts - daaronder opgevuld met
de verbindingen tussen de neuronen die trouwens de meeste ruimte in beslag
nemen.
De cognities zijn patronen van afvuren
van de neuronen, bepaald door het bij geboorte vastgelegde verbindingenpatroon,
plus door ervaringen ontstane versterkingen of verzwakkingen van die
verbindingen, dat laatste zich kunnen uitstrekkende tot blokkades. Voor een korte beschrijving van hoe dat werkt, zie hier
.
De algemene term "dementie" wordt gebruikt voor
fysiologische storingen in dit systeem, de meest bekende zijnde Alzheimer. Bij Alzheimer,
een ouderdomsziekte, is de fysiologische schade zichtbaar door het ontstaan
van "plaques" van aan elkaar klevende eiwitten die witte gebiedjes van
afstervende hersencellen vormen, daardoor de vuurpatronen in de cortex
verstorend. Dit soort ziektes zijn grotendeels ongeneselijk en
onomkeerbaar.
Cognitieve dementie (of cognitieve ziekte) wordt hier
gedefinieerd als die vorm van storingen niet veroorzaakt door fysiologische processen, maar door
bepaalde veranderingen
in de verbindingen aangebracht door ervaringen. Omdat die veranderingen ontstaan gedurende het leven,
zijn ze in principe omkeerbaar, dus te genezen. De praktijk wijst echter uit
dat dit op zijn minst moeilijk is.
Genezingen kunnen ook spontaan optreden bij
fysiologisch of geestelijk trauma, maar vergen meestal intensieve behandeling
met "cognitieve medicijnen", voor individuele gevallen bekend onder de naam
"cognitieve therapie"
 .
Voor religie eist dit uitzonderlijk veel geesteskracht en ongeveer vijf jaar
deprogrammeren
en
is zeer zeldzaam.
Verschijnselen
De meest duidelijke uitingsvorm van cognitieve dementie is als men zelf de
van de realiteit afwijkende beelden in de eigen geest gaat beschrijven - de
sociale omgeving noemt dat dan "hallicunaties": het zien van dingen die er niet zijn. Wat als
meest voorkomende en bekendste subgroep heeft het verschijnsel "religie" -
het collectief zien van dingen die er niet zijn. En daar dan bovendien een
groot belang aan hechten. En in de ernstigere gevallen: een belang groter dan
aan werkelijke dingen.
Het hechten van belang aan hallucinaties
groter dan aan bestaande dingen is een overduidelijk ernstige vorm van
cognitieve dementie. Eentje die al optreedt op jonge leeftijd, door middel
van besmetting via taal. Binnen deze besmetting treden soms individuele
gevallen op van "Nóg meer zien dan er is", zogenaamde "verschijningen" - binnen het christendom zoals die van Maria:
Alle leiders binnen religies
hebben in mindere of meerdere mate last van "verschijningen", af te meten
aan de intensiteit waarmee ze hun boodschap verkondigen. In de Joodse
godsdienst heb je een speciaal soort rabbijnen, en in de islam een speciaal
soort imams, door niet-aanhangers "haatimams" gedoopt.
Hoewel de
uitingsvormen van deze ziektes vaak emotioneel zijn, vallen ze toch onder
"cognitieve ziektes", omdat ze in zeldzame gevallen (ergens in de promillen) toch
omkeerbaar blijken
. Dit gaat meestal in de vorm van "zelf-behandeling", en
kost gemiddeld iets in de buurt van vijf jaar, indien besmet op jonge
leeftijd wat meestal het geval is.
Indien gevrijwaard van deze
jeugdige besmetting, kan dit ook op volwassen leeftijd
optreden
. Dat is wat bedoeld wordt met "cognitieve dementie" of "cognitieve
ziekte" in de nauwere betekenis. De hallucinaties hebben dan meestal geen
fysieke equivalenten, maar hebben de vorm van ordeningsvormen van de fysieke
werkelijkheid, bekend onder diverse namen waarvan het bekendst is "idee". In
de vorm waarin een individueel idee wordt overgebracht aan anderen als
manier om de werkelijkheid te zien, heet het "ideologie": de leer van het
"idee".
Nu kan er heel veel onder "idee" en "ideologie" geschaard
worden, maar in de nauwere en gebruikelijke betekenis is het "idee" een
"ordening van de werkelijkheid", of een vorm van "verbanden zien". Bij
ideologie stelt men, net
als bij religie, dat die ordening gaat boven de werkelijkheid zelf. De laatste extra
voorwaarde is voor zover bekend als eerste geformuleerd door de Griekse
filosoof Plato, en daarom heet "ideeënleer"
of ook wel Platonisme.
Aanhangers van een ideologie proberen hun ideologie vaak wel verbaal hun
ideologie vrij te pleiten van een ideologie te zijn (voorbeeld:
politiek-correcten vinden zichzelf niet politiek-correct), maar dat behoort tot het verschijnsel van
ideologie zelf: men heeft het idee dat het idee reëel is.
Er zijn dus
nu twee soorten hallucinaties: die van de eerst soort slaat op directe
beelden van de werkelijkheid die er niet zijn, die van de tweede soort slaat
op "ordeningen van de werkelijkheid" die er niet zijn. De tweede is in dit
opzicht dus minder ernstig dan de eerste.
 Daar
staat tegenover dat de tweede soort moeilijker te detecteren is. Er zijn namelijk ook
"ordeningen van de werkelijkheid" die wél bestaan in de werkelijkheid. Zo is
de ordening genaamd "koe" niet een hallucinatie, omdat op grond
van deze ordening voorspellingen kunnen worden gedaan, van de vorm: "Dit
beest is zwart-wit gekleurd en lijkt te behoren tot de ordening 'koe' - en
heeft vermoedelijk uiers". Die voorspelling kan worden getoetst, waarna ze al
dan niet juist blijkt, en de ordening bevestigd, aangepast, of verworpen kan
worden. In het geval van "koe" blijkt dit, met enige correcties, een
werkende ordening te zijn.
Het bepalen of een "ordeningen van de
werkelijkheid" al dan niet een hallucinaties is, is lastig zolang men niet de moeite neemt om op
grond ervan voorspellingen te doen. Ordeningen dienen
daarom altijd aan de werkelijkheid getoetst te worden. Waarbij vooraf al
deze regel geformuleerd kan worden, als regel 0:
Dit omdat, ten overvloede, omdat "Alles" equivalent is aan "oneindig" en de werkelijkheid eindig is, en omdat "Niets" niet bestaat in de werkelijkheid.
Overtredingen zijn er in grote hoeveelheden, zie hier
.
En meteen opvolgend dus regel 1:
En direct daarmee samenhangend regel 2:
Met deze drie regels is al een dusdanig groot deel meegenomen van de in
de wereld van de menselijke communicatie zich voortplantende hallucinaties,
dat het restant voorlopig onbelangrijk is. Tot de genoemde drie behandeld
zijn.
Het onderhouden van een enkel geval van deze hallucinaties komt
overeen met het hebben van een beperkte hoeveelheid fysieke schade aan het
brein: op een lokale plek werkt er iets niet maar de rest is oké. Die
laatste zijn
fysiek overkomelijke gevallen, en dat geldt ook voor de cognitieve versie.
Het individu raakt meestal op één of andere manier weer bekend met de werkelijkheid, en
past zijn geest aan zodanig dat hij om de
beschadigde plek heen kan werken of geneest de
beschadigde plek. In fysieke gevallen is bekend dat schade zo groot
als de afwezigheid van een helft van de cortex, het deel dat dit soort
werkzaamheden doet, bij geboorte tot enigszins
normaal leven kan leiden
- het brein
kan zich in hoge mate aanpassen.
In de praktijk zijn dit echter de
zeldzame gevallen. De werkelijkheid is dat een situatie waarin het brein
geconfronteerd wordt met een conflict tussen haar beeld van de werkelijkheid
en de werkelijkheid zelf, dat brein een "alarm", "fout", of "onaangenaam"
signaal afgeeft. Als er niet meteen correctie plaatsvindt, en de ervaringen
zijn van de regelmatige soort, komt er met regelmaat een "alarm"-signaal. Het brein
heeft daarop diverse reacties, bijvoorbeeld het
ontwikkelen van een filter tussen de waarnemingsorganen en
verwerkingsonderdelen waardoor de werkelijkheid er anders uitziet, of het
blokkeren van de betreffende signalen uit de werkelijkheid
.
Het
eerste proces is zeer bekend uit het dagelijkse leven, en met
illustratieve namen die van "wensdenken", "een gekleurde/roze bril
op hebben", enzovoort.
Het tweede proces is ook bekend, met namen als
"een blinde vlek hebben", "een bord voor de kop hebben", enzovoort.
Of beide gevallen samen nemend: het onderhouden van "een geheel eigen
wereldbeeld of perspectief"
.
Cognitieve dementie is een neurologisch fenomeen, zodat het tweede
verschijnsel een wetenschappelijke naam is gegeven: "compartimentalisatie".
Dat is een bekend en nuttig verschijnsel op zich: om moeilijke taken te
kunnen uitvoeren, kan de bewuste geest bepaalde andere taken uit haar
systeem halen - indien het onbewust gebeurt, heet dit ook wel
"verstrooidheid". Deze vorm is in principe tijdelijk en omkeerbaar.
Het proces van "alarm" en dergelijke heeft ook een mooie wetenschappelijke
naam: dat is "cognitieve dissonantie".
Het derde behoeft dat niet,
want het dagelijkse "filteren" is ook wetenschappelijk toepasbaar - voor het
mooi kan je daar "cognitief filteren" van maken.
Dus "cognitief
filteren" en compartimentalisatie zijn reacties op cognitieve dissonanties.
Omdat vooral compartimentalisatie als neurologisch proces redelijk
onbekend en niet geheel duidelijk omschreven is, hier een praktisch
voorbeeld (de Volkskrant, 26-10-2016, door Maarten Keulemans):
Een soort verhaal dat al eerder rondzong in de gewone en
populair-wetenschappelijke media, zonder veel wetenschappelijke opvolging.
In dit geval staat er de essentiële aanvullende informatie bij (natuurlijk
kan je niet zomaar een taal geleerd hebben):
Het is dus geen 'malle foutmelding', maar een door een trauma
veroorzaakte opheffing van een neurologische blokkade (meer
informatie over neurologie vanaf hier
) - een
compartimentalisatie. Die dus ook door een trauma opgewekt kan worden, laat
dit geval ook zien want zijn Engels raakte geblokkeerd.
En de
schok-gevallen laten ook meteen duidelijk het mechanisme zien: wat er bij
een schok in de hersenen gebeurt, is het vrijkomen van grote hoeveelheden
neurotransmitters, met in ieder geval zeer veel noradrenaline, de
neurologische variant het hormoon adrenaline. Die jaagt het systeem op.
Gedetailleerdere beschrijvingen van deze processen doen vermoeden dat de
daadwerkelijke blokkerende neurotransmitter acetylcholine is, de tegenspeler
van het veel bekendere dopamine
.
Al de
eerder genoemde processen zijn in feite natuurlijk
ook neurologisch processen, met neurotransmitters in een centrale rol.
Verklaringen
Daar cognitief filteren en compartimentalisatie ook nuttige processen zijn,
is de vraag: Wanneer en hoe worden ze tot
cognitieve dementie?
Dit gaat dus over de verandering van een
aanpasbare situatie naar eentje die in hoge mate vast ligt. Dat proces is in
de psychologie bekend genoeg, in vele vormen, één waarvan zijnde de "valkuil"
:
aanvankelijk normale situaties veranderen eerst langzaam en dan steeds
sneller in situaties waarin mensen hun eigen gedrag niet meer kunnen veranderen. Van fobieën tot drugsgebruik: ze zijn allemaal begonnen als
valkuilen.
Een situatie verandert van normaal in een valkuil, als
een zich voordoende situatie die correctie behoeft, zoals ietwat te veel
drinken of ietwat te veel angst voor spinnen, niet meer gecorrigeerd wordt
door daadwerkelijke waarneming: je bent een dag brak en zegt tegen jezelf
"Dat niet meer" of je zegt tegen jezelf "Nederlandse spinnen bijten niet", maar juist versterkt: je bent een dag brak en daardoor voel je je
slecht en ga je nog wat meer drinken, en de angst voor de spin maakt je
gevoelig voor angst waardoor je angstiger wordt voor de spin.
De
eerste valkuil is meer van de fysiologische soort - het eindigt in situaties
die psychologische of zelfs psychiatrische behandeling behoeven. Het twee
geval is meer cognitief. En het laat tevens zien waar het principiële
probleem ligt: daar waar de mens verandert van een recht-toe-recht-aan
handelaar reagerende op prikkels, naar waar hij over zijn reacties gaat
nadenken.
Nu is het bijzonder onorigineel om "nadenken" voor te
stellen als een cirkel(proces): je hebt een zaak die zich voordoet als
probleem, en je gaat in je geest de omgeving van die zaak verkennen, om
uiteindelijk weer op de zaak zelf terug te komen. Schematisch: een cirkel.
Bekend genoeg en vrijwel zeker ook uit eigen ervaring is dat dit niet een
eenmalig proces is: die cirkel wordt een aantal keren doorlopen. Als dat erg
veel keren gebeurt, is er zelfs een naam voor: "piekeren". Of beter: diverse
namen, zo gewoon is het verschijnsel.
De cruciale
vraag is: Wat gebeurt er na één keer de cirkel te hebben doorlopen? En meest
significant: Wat gebeurt er nadat de cirkel de eerste keer is doorlopen?
De praktijk leert: de volgende cirkels zijn heel vaak hetzelfde.
Aangezien de cirkel het gevolg is van een botsing tussen werkelijkheid en
ingebeelde werkelijkheid, zijn er drie mogelijkheden. Vanwege het cruciale
belang even apart gerubriceerd:
Geval 2 is al benoemd: dat is piekeren en zijn equivalente
verschijnselen. Geval 1 is prachtig: probleem opgelost. Geval 3 is ons
ziektegeval: het leidt tot cognitieve dementie.
Een poging tot
weergave in plaatjes. Onder de lijn van het dagelijkse leven in groen, hoe
de mens die waarneemt in blauw, en zijn gedachten erover in het zwart:
De pijltje geven het tijdsverloop aan, iets dat eigenlijk alleen
plaatsvindt in de hersenen - de rest heeft daar geen besef van. Weergegeven
is dat bij lichte tot matig "onverwachte" gebeurtenissen in de realiteit er
een stijging in de alertheid optreedt, zowel bij dalen als bergen oftewel
positieve als negatieve - bekend is dat de reactie op negatieve afwijkingen
een stuk sterker dan die op positieve
Nu
gebeurt er iets sterk "onverwachts" - een "botsing"- een "cognitieve dissonantie":
De geest raakt in staat van alarm, constateert een ernstigere fout in zijn
waarnemingsbeeld - een cognitieve dissonantie. Als alles nog steeds goed gaat dan stelt hij zijn
waarnemingbeeld bij, ondanks dat dat dan een sterkere bijstelling is.
Hier gaat om
gevallen van ideologie, waarin het waarnemingsbeeld niet word bijgesteld,
en men gaat "nadenken". Dat nadenken stel je dus voor als een cirkel:
En om "hobbel" in de werkelijkheid te vermijden, de nare gevoelens van
de cognitieve dissonantie te ontlopen, past men de geest aan - de cirkel
sluit niet meer en draait een beetje naar binnen.
En maak hiervan een
herhaald proces, zoals dat hoogstvermoedelijk in de slaap
plaatsvindt wanneer de gebeurtenissen van de afgelopen dag worden doorlopen,
en de cirkel wordt dit:
De geest raakt in de knoop. Progressief, met de drie genoemde gevallen
als drie stadia van de ernst van in de knoop geraakt zijn.
De drie gevallen
beschrijven ook heel aardig de stand van geestelijke ontwikkeling of
beschaving op het veld van denken of praten over die ontwikkeling of
beschaving: geval 1 vindt men in de praktijk eigenlijk alleen maar in de
wetenschappen, en dan weer alleen in de natuurwetenschappen. Wat meteen ook
veel zegt over de overige wetenschappen, want buiten de natuurwetenschappen
heeft men, diep in zijn hart, een ontzettende hekel
aan de
natuurwetenschappen omdat die beweren te werken met een objectieve
werkelijkheid, en de mensen die niet in de natuurwetenschappen werken hebben
vrijwel unaniem een ontzettende hekel aan een objectieve werkelijkheid,
omdat dat ze dan geen of heel moeilijk een eigen mening kunnen hebben
. Het
is veel leuker om te vinden dat de maan van groene kaas is, want daarover kan je
eindeloos discussiëren. Dat de maan van steen is, kan je controleren, en als
je het weet, houdt het op en dat is saai.
Overigens: mensen in het
gewone leven hebben hier veel minder last van, en doen gewoon hun ding:
krijg je iets er met een gewone hamer niet in, pak je een zwaardere. Ze
kunnen wel soortgelijke problemen ondervinden, problemen waarbij zaken uit
de hand lopen, maar die spelen zich meestal af op het veld van de
intermenselijke relaties - de pure psychologie. Dat
is hier niet het onderwerp.
Het veld hier is dat van de sociaal-psychologie:
de interacties tussen denkbeelden over de wereld en de individuele
denkwereld. Een terrein dat duidelijk niet tot de natuurwetenschappen
behoort, en dus leidt aan geval 2 of geval 3.
Geval 2 is
veelvoorkomend: men houdt aan het eenmaal ingenomen standpunt vast. Op
allerlei terreinen bekend onder diverse namen, met misschien meest
overkoepelend: "conservatisme". Of in een uitspraak toegeschreven aan de
natuurkundige Max Planck die zelf iets echt nieuws bedacht: "Nieuwe ideeën worden niet overgenomen
doordat
mensen ze overnemen, maar omdat mensen die de oude ideeën hebben doodgaan".
Dit komt dus zelfs voor in de natuurwetenschappen waar het meer
systematisch is beschreven door Thomas Kuhn in The Structure of Scientific
Revolutions
.
Buiten de natuurwetenschappen lijkt geval 3
dominant. Of misschien lijkt dat zo voor een natuurwetenschapper, omdat hij
iets anders gewend is - alle kijken is relatief. Maar dat het zeer veel
voorkomt, staat vast.
Een aardig voorbeeld omdat het in cijfers kan
worden uitgedrukt, is het probleem van het aantal slachtoffers van Stalin
of Mao. Sinds het idee "slachtoffers van Stalin/Mao" opdook, zijn er mensen
geweest die dat "probleem" hebben getracht op te lossen. De eerste kwam met
een getal - zeg 1 miljoen. Dat vond men op een gegeven moment geen goede
oplossing van het probleem. Dus ging nummer 2 het probleem oplossen.
Die kwam met 2 miljoen. Ook dat vond men geen goede oplossing voor het
probleem, dus ging nummer 3 aan de slag. Enzovoort. De huidige stand voor
het geval Stalin is 60 miljoen
. Doortrekken naar de toekomst
laat zien dat ergens over een jaar of twintig het aantal slachtoffers van
Stalin het totaal van de mannelijke bevolking van de Sovjet-Unie in die tijd
zal overschrijden. Overigens: bij de 60 miljoen van Stalin kan je ook nog de
25 miljoen van Hitler optellen, en dan zit je al aardig in de buurt.
Er is ook een Nederlandse versie: die van het aantal gruweldaden begaan in
Indië - ook dat neemt met iedere publicatie toe
.
Een overduidelijk cirkelproces, met die afwijking dat als je het op papier
uitvoert, de cirkel naar buiten draait, terwijl het geestelijk, waar ze hier
over hebben, een naar binnen draaiende cirkel is: men is duidelijk blind
voor de werkelijkheid.
Het Stalin-geval is ook een voorbeeld van de
sociale component van het proces: de reden dat iedere opvolgende oplosser
van het probleem met een hogere uitkomst komt, is omdat die nieuwe oplosser
graag een afzet ziet voor zijn nieuwe oplossing. En de
sociaal-maatschappelijke omgeving waarin hij zit, staat zeer negatief ten
opzichte van Stalin. Dus je krijgt afzet van jouw oplossing als de de nieuwe
oplossing hoger maakt dan de oude. Enzovoort.
Hetgeen bevestigd
wordt door een vergelijkbaar probleem: het aantal slachtoffers van de oorlog
in Vietnam. Dat aantal is vrijwel constant en dus niet onderhevig aan het "Stalin/Mao"-proces. De
reden is het ontbreken van de sociaal-maatschappelijke drang om dat getal
hoger te krijgen. De geschiedschrijving wordt hier gedaan door de daders.
Dit is dus tevens een illustratie van de samenhang
tussen het proces in het individu en het proces in de maatschappij: door het
proces in de maatschappij heeft het individu een beeld van de werkelijkheid
waardoor in zijn hoofd een proces plaatsvindt dat de werkelijkheid verder
vertekent. En als hij die uitkomst publiceert, draagt hij dus bij aan
de maatschappelijke vertekening. Waardoor het volgende individu ...
Enzovoort. Voor een uiterst illustratieve beschrijving van het proces, direct
vanuit het veld van de maatschappelijke praktijk en van een lijder aan het
proces zelf, zie hier
.
Aan de situatie van het bestaan van een verschil in het
hoofd van één of meerdere personen tussen werkelijkheid en het beeld van de
werkelijkheid kan je ongetwijfeld meerdere kwalificaties geven, maar hier is
het uitgangspunt, zeg maar: het axioma, dat dit slecht is, met "slecht" in
de evolutionaire zin: het leidt tot disfunctioneren en uitsterven.
Klassen
Met dit als aanname, kan je de gevolgen van de situatie van een zichzelf
versterkende afwijking kwalificeren als leidende tot:
Hetgeen in volgorde van ernst is. Deze hoofdkwalificaties zijn de grenzen van het spectrum, waarbij die grenzen
net als hun verdere indeling natuurlijk altijd een mate van geleidelijkheid vertonen
a href="../methoden/menswetenschappen_regels.htm#groep_vaagheid" target="_blank">
.
Domheid is hier de
samenvatting van de vele gevallen waarin men als gevolg van de vertekening
uitspraken doet die makkelijk aantoonbaar niet juist zijn. Een voorbeeld van
domheid is dit:
De regel van verbod afdrukken (nummer 2), en dan beweren dat het wel
mag. Dit is ook bij politieke-correctheid
het gematigde stadium. Ander bekend en verwant fenomeen: als vrouw een kind baren,
wetende dat mannen dat niet kunnen
, en dan beweren dat man en vrouw volkomen gelijk(waardig) zijn
. Let ook op het refereren aan "hogere machten": grondwet, EVRM.
Blindheid
komt ook voor buiten dit verschijnsel - zelfs tijdens een natuurwetenschappelijke opleiding
krijg je een groot aantal vooropgestelde opvattingen mee, terwijl een aantal
daarvan, onbewust, het oplossen van bepaalde problemen in de weg staat. Het
overwinnen van deze blindheid is voorbehouden aan een kleine subgroep, en
bekend als bijvoorbeeld het "Eureka!"-moment.
Hier
gaat het om de gebruikelijke ernstigere vormen van blindheid, zoals deze:
Het bewaard blijven van de moskee gewijd aan Allah bij de
Zuidoost-Aziatische tsunami van 2004 zien als een teken van de Goedheid en
Almacht van
Allah. Voor een seculier voorbeeld, zie hier
.
De derde, rigor oftewel stijfkoppigheid, is een tweelingbroer van
blindheid: blindheid leidt vrijwel altijd tot stijfkoppigheid en
stijfkoppigheid leidt bijna altijd tot blindheid. Zie de voorbeelden hier
.
De overgang naar kwaadaardigheid is ook weer van
de geleidelijke soort. Toch is er hier een redelijk helder criterium aan te
geven: daar waar er gelogen wordt. Ook daarvan is er een illustratie in het
laatste voorbeeld. Bovenaan staat: "Demonstreren is een recht volgens
grondwet en EVRM" (EVRM = Europeese Verdrag voor de Rechten van de Mens).
Hier wordt dus beweerd dat in de grondwet en het EVRM staat dat demonstraties
nooit verboden mogen worden. Dat is een leugen. Met de bedoeling de lezer te
misleiden. Hier begint kwaadaardigheid.
Stap twee is de contradictie.
Een enkelvoudige leugen kan misschien nog op zichzelf ontstaan, bij het
uiten van een contradictie, als de werkelijkheid én haar tegengestelde in
één uiting worden samengebonden, is dat nauwelijks nog voorstelbaar zonder
intentie tot liegen. En dus bedriegen. In tegenstelling tot wat men zou
denken, is dit heel gewoon, en zijn er zelfs losse termen die dit doen,
bekend als "oxymoron"
. Het belangrijkste algemeen maatschappelijke oxymoron van eind 20ste en
begin 21ste eeuw is dit:
En hiervan bestaan er eindeloos veel meer gedetailleerde variaties. En ook
hierin zit natuurlijk een ideologie, en wel deze: "Alle culturen zijn Gelijk
en Gelijkwaardig". Oftewel: een nauwe verwant van "Man en vrouw zijn Gelijk
en Gelijkwaardig". Praktische voorbeelden vanaf hier
.
De derde fase van domheid naar kwaadaardigheid is
daar waar degene die liegt degene die de werkelijkheid verwoordt gaat
bestrijden. Dat bestrijden is natuurlijk lastig want de werkelijkheid ligt
aan de andere kant, dus hanteert men andere methodieken, met als één na
voornaamste die van de "loze" begrippen ("Gelijkheid", "Mensenrechten"
enzovoort), en als voornaamste die van het Ad hominem
: men bestrijdt niet de mening maar maakt de persoon zwart, meestal met deugtermen
zoals alles vallende onder "moraal" en ook meestal met als eindpunt
"Hitler" of "Holocaust". Na één persoonlijke aanval is "kwaadaardigheid" al uiterst
waarschijnlijk, en na twee is het menselijk gezien zeker.
De Etnische en Culturele Gelijkheids-ideologie is
door het bestaan van etnische en culturele verschillen in de werkelijkheid dusdanig
kwaadaardig, dat deze zich dreigt te ontwikkelen richting etnische
burgeroorlog
.
Gradaties
Het voorgaande zijn de hoofdkwalificaties - de grenzen van het spectrum. De volgende
stap naar meer detail is de ernst van het geval binnen de grenzen.
De
ernst van het specifieke geval hangt overduidelijk af van twee
hoofdfactoren: de grootte van het conflict tussen ingebeelde en echte
werkelijkheid, ook wel: de ernst van de cognitieve dissonantie, en het
aantal keren dat de dissonantie wordt doorlopen.
Hier de voornaamste
slachtoffers van cognitieve dementie, in groepen - in volgorde van ernst:
Het in de huidige tijd (2016) ernstigste maatschappelijke geval van
ideologie is dat van de politieke-correctheid, waartoe ook de al genoemde Etnische
en Culturele Gelijkheids-ideologie behoort. Dit is dus niets anders dan dit
proces van koppeling van sociale en pyschologische naar binnen gekeerde
denkspiralen.
Gevolgen, neurologisch
Neurologisch onderzoek naar de gevolgen van cognitieve dementie zijn
natuurlijk het makkelijkst aan de ernstigste vormen ervan. Maar die
ernstigste vorm is die van religie, en neurologisch onderzoek naar religie
is natuurlijk taboe. Omdat een overgroot deel van de wereldbevolking lijdt
aan religie, en die mag je niet "wegzetten" als lijdende aan een ziekte,
zeker niet omdat de niet-lijders bij overgrote meerderheid blank zijn.
Desalniettemin is er één zo'n onderzoek bekend. Dat maakt gebruik van
een standaardtechniek om hersenbeschadiging te detecteren: vervorming van
optische waarneming (illustratie van hier
):
Links het plaatje dat de patiënt krijgt voorgelegd en gevraagd te
reproduceren, midden het resultaat voor het typische geval van schade aan de rechter
hersenhelft, en rechts met schade aan de linker.
Datzelfde soort
onderzoek is ook ooit eens toegepast in het kader van religie (Leids universiteitsblad
Mare, 20-11-2008, door Bart Braun
):
In zowel het onderzoek met Aziaten als het Nederlandse blijkt dus dat
gelovigen een waarnemingsveld hebben dat minder op het geheel en meer op de
onderdelen is gericht van ongelovigen - Aziaten hebben geen monotheïstische
religie.
Dat dit tevens een verschil is in cognitieve capaciteiten, wat
intuïtief natuurlijk al zo is, blijkt uit een tweede zeldzaam onderzoek (de Volkskrant, 27-04-2012, van verslaggever Maarten
Keulemans):
En het soort opdrachten is deze:
Hetzelfde soort vragen als in een IQ-test. Met in dit geval "verleiders"
in de vorm van "gemakkelijke" antwoorden die je kan geven zonder echt goed
na te denken.
De conclusie uit de twee onderzoeken is glashelder: religie tast het
cognitieve denken aan, op een neurologisch niveau.
En er kan zelfs
een numerieke schatting van worden gegeven, volgende uit de globale,
sociologische, gegevens
over IQ
. In China ligt dat op 105, en in Europa en Amerika op 100. Dat
is alleen verenigbaar met de daadwerkelijke prestaties op wetenschappelijk
en technisch niveau, met de veronderstelling dat het westerse gemiddelde
gedrukt wordt door de aanwezigheid van een grote groep gelovigen van de
schadelijke, monotheïstische, soort - die er niet is in China. Stel je de invloed van die
groep op 50-50, dan zijn de IQ's in het westen voor gelovigen en
niet-gelovigen respectievelijk 95 en 105 procent. Oftewel: gelovigheid van
de schadelijke soort kost 10 IQ-punten (in werkelijkheid is vooral in
Amerika de invloed van de gelovigen groter en het verschil in IQ dus ook).
Oorzaken, neurologisch
De oorzaak van dit proces is simpel: het is ingebouwd in het neurologische
systeem. Dat wordt uitgebreider beschreven elders
, maar hier een korte samenvatting: Er zijn twee soorten geheugen en
bijbehorend analyse-proces: het dagelijkse gebeuren en de analyse in
abstracties of concepten. Het dagelijkse gebeuren wordt als scenario's van
handelingen bekeken en opgeslagen, en daarnaast is er een tweede systeem dat
eerst in abstracte concepten analyseert. Het uiteenrafelen in concepten
wordt gedaan in de hippocampus. De manier waarop is niet ingebouwd, maar
wordt geleerd tijdens het leven, duidelijkst zichtbaar bij kinderen. Dat wil
zeggen: de concepten worden geleerd. Leren werkt door beloning en
bestendiging van wat werkt, en afwijzing en verwijdering van wat niet werkt.
Met hoe hoger de gevonden abstracties, de beter de voorspelkracht, hoe hoger
de beloning en de afstraffing. Beloning en afstraffing werken in de hersens,
zoals al gezegd,
middels neurotransmitters, respectievelijk dopamine en acetylcholine.
De rol van dopamine als centrale factor in alle soorten van verslaving
is standaardkennis.
Het ontwikkelen en bevestigd krijgen van
hogere abstracties wekt ook dopamine op, en is dus, als alle processen die
dopamine opwekken, potentieel verslavend. Die potentie wordt daadwerkelijk
in mensen die gevoerd worden met de abstracties, concepten, van religie, met
name omdat religie het idee koestert dat haar concepten niet
getoetst hoeven en soms zelfs niet getoetst mogen worden aan de werkelijkheid.
Ideologie
van de seculiere variant is daar een ietwat zwakkere versie van.
Religie en ideologie zijn het neurologisch gezien het gevolg van dopamineverslaving.
Voor een individueel voorbeeld, zie hier
.
Oorzaken, sociologisch
De mens is een sociale diersoort, en sociale diersoorten zijn sociaal omdat
hun gedrag wordt gestuurd door neurotransmitters die sociaal gedrag
bevorderen. De eerste en sinds ongeveer 10 jaar (schrijven 2016) bekende
sociaal-werkende neurotransmitter is oxytocine. Oxytocine wekt binding
binnen een groep op, gepaard gaande met afwijzing van individuen buiten die
groep (een groep is een afbakening met per definitie een binnen- en en
buitenkant). Dit geldt voor alle soorten groepen, dus ook voor de mens
met zijn vele sociale indelingen. In een groep waarin een bepaalde religie
of ideologie al veel voorkomt, wordt die religie of ideologie definiërend voor
die groep, en zal het voor alle groepsleden heel moeilijk zijn om van die
religie of ideologie afstand te nemen. Waarbij bij religie geldt dat de
besmetting met het idee al plaatsvindt in de jeugd.
Oftewel: de
dopamineverslaving van religie en ideologie wordt ook groepsversterkt.
Gevolgen, psychologisch
Op individueel niveau, dat wil zeggen: dat
van de psychologie, zijn de gevolgen van cognitieve dementie per
specifiek geval variërend - het totale spectrum kan afgeleid worden uit de
vele verzamelingen waarin specifieke persoonlijke gevallen worden
beschreven, zoals die over Politieke-correctheid
,
Ideologie
, Haatzaaien
en Landverraad
min of meer in volgorde van ernst, waarbij Haatzaaien en
Landverraad staan voor het niveau van kwaadaardigheid.
En aantal van de meest gedeelde en meest absurde gevolgen zijn verzameld
in Denkfouten absurditeiten
, die allemaal over politiek-maatschappelijke zaken gaan. Hoe algemeen de
bijbehorende denkverweking wordt, is geïllustreerd hier
.
Gevolgen, sociologisch
Het gevolg van cognitieve dementie ten gevolge van religie op
maatschappelijk niveau zijn het makkelijkst zichtbaar op globale schaal.
Daarvan zijn de meest fundamentele gegevens hier beschikbaar
onder de noemer Sociologische structuren
als onderdeel van
Psycho-socio-historie
.
Het belangrijkste gevolg van cognitieve dementie los van religie,
dus in de westerse maatschappij, is politieke-correctheid. Het bestaan van
een consensus omtrent zaken is gewoon en natuurlijk, ook dus in de
wetenschap, maar politieke-correctheid onderscheidt zich door in eerste
instantie niet over haar opvattingen te willen discussiëren, omdat het
ideologieën zijn. En als ze gedwongen worden in interactie te gaan met
anderen, volgt er voor de eigen kant terminologie op het niveau
"Mensenrechten" (zie eerder: EVRM), "moraal" ("Zo ga je niet met mensen om") enzovoort, en voor die van de andere kant
"fascisme", "Hitler" enzovoort, in grote meerderheid tevens van de soort "Ad
hominem". Aan dat verschijnsel is een flink deel van deze website besteed,
omdat het speelt in de machtsposities in de westerse maatschappij.
Herkenning
Cognitieve dementie is een ernstige en besmettelijke
ziekte, die daarom actief bestreden moet worden wil er sprake zijn van
menselijke vooruitgang. Maar aan bestrijding moet eerst herkenning vooraf
gaan.
Er zijn een aantal verschijnselen waaraan men in het algemeen de cognitieve
dementie ( de kans erop) kan herkennen:
Voor de religieuze varianten is herkenning simpel: religie
gebruikt taal die expliciet wijst op uiet-bestaande zaken, en gebruikt ook
vrijwel altijd expliciete symbolen om haar aanwezigheid aan te geven, en
tips of regels zijn dus niet nodig. En eigenlijk is herkenning zelf niet zo
nodig, want die openlijkheid betekent dat religieuzen zich ook al meestal
langere tijd bewust zijn van de irrealiteit van hun geloof, en dus zo weinig
vatbaar zullen zijn voor genezing, dat het de moeite nauwelijks tot niet
loont.
De niet-religieuze varianten, die meestal pas in
volwassenheid worden opgedaan, zijn beter vatbaar voor genezing en
daarvoor heeft herkenning zin.
Het allereerste teken van
niet-religieuze dementie lijkt sterk op dat van de religieuze variant: het
gebruik van HOOFDLETTERS. Normaliter staan ze alleen aan het begin van
woorden, bijvoorbeeld in een beroemd drietal: Gelijkheid, Vrijheid,
Broederschap. Ze hoeven er niet eens concreet te staan maar je kan ze in de
context van de omliggende taal vaak al horen aankomen: "Mensenrechten,
"Internationale Rechtsorde", of nog makkelijker "Universele Rechten van de Mens"
(dat woord "universeel" ...). Ook als ze
zonder hoofdletters geschreven worden, staan die hoofdletters er wel, want
de bedoeling van het gebruik van die woorden is dat de andere partij ze niet
in twijfel kan en vooral niet mag trekken.
Al de mensen die deze woorden gebruiken zin op zijn minst in matige maar
voor het overgrote deel ernstig cognitief dement. Hun gedachtencirkels zijn
allemaal van de naar boven draaiende variant.
Het in
doorslaggevendheid tweede teken is dat van de glasharde leugen. Gewone
leugens laat staan sociale leugentjes om bestwil worden hiermee natuurlijk
niet bedoeld. Het gaat hoe om leugens die de werkelijkheid regelrecht
weerspreken, zoals "Rusland rukt op naar het westen", "Israël is een
vreedzame natie" , "Amerika is een vreedzame natie" , "Islam is Vrede",
enzovoort. Een groot aantal hiervan (en hun weerlegging) is te vinden hier
. Van deze soort is het gebruik van één enkel exemplaar voldoende om met
hoge mate van zekerheid (zij het natuurlijk niet absoluut) de diagnose van
cognitieve dementie te kunnen stellen
.
Het derde teken is dat van het gebruik van retorische trucs en
soortgelijke vormen van taalvervalsing. Dit vergt ietwat meer
behoedzaamheid, en bijpassende regels zijn geformuleerd hier
. Het komt min-of-meer neer op het Amerikaanse gezegde: "Three strikes
and you're out". Heel vaak is twee stuks al voldoende, afhankelijk van
de ernst ervan. Tot de ergsten behoren natuurlijk het ad hominem ("Op de man
spelen"), praeteritio ("Ik wil niet zeggen dat ..."), en ad
verecundiam ("Professor Weetal heeft gezegd ..."), maar eigenlijk is het
moeilijk kiezen uit de lange lijst hier
.
Dit zal in het algemeen voldoende aanknopingspunten bieden,
aangezien de slachtoffers over het algemeen gaarne en met nadruk hun
boodschap willen uitdragen. Ze hebben namelijk een boodschap te verkondigen:
het materiële en ideologische eigenbelang.
Bestrijding
De bestrijding van cognitieve dementie is qua beschrijving heel simpel maar
in de praktijk ontzettend moeilijk gebleken: controleer je innerlijke
geestelijke bevindingen met enige regelmaat aan de praktijk van de
werkelijkheid. Dat is lastig, vooral als je ernstig in de knoop zit. De
vermoedelijk beste manier is om te proberen je geest stapje voor stapje weer
uit de knoop te halen - het omgekeerde proces van "het erin raken" te
doorlopen:
Dat dat in de praktijk heel moeilijk is, blijkt eruit dat er
vele geestelijke stromingen bestaan die er een punt van maken om die
controle juist niet te doen. En daar komt weer dat rijtje van de
vorige gevallen. En ook een lange rij manieren om het wel te proberen. Van
psycho-analyse tot mindfulness.
Specifieke wel werkende methoden kunnen herkend
worden aan de hand van de bekendere algemene groepen van werkende methoden, dat
wil zeggen: de algemene groepen die enigerlei vorm van afweer hebben ontwikkeld
tegen cognitieve dementie (in een volgorde aansluitend bij de vorige reeks):
Dit is volgorde van hoe sterk men in de denkmethodieken van de
betreffende groep de stap van "Controleer in de werkelijkheid" heeft
ingebouwd. Dat dit sterk is in de natuurwetenschap, blijkt uit de meer
populaire representaties van haar methodiek
. Sciencefictionschrijvers scoren ook hoog, dat wil zeggen: degene die aan
sociologische sciencefiction doen, omdat bij extrapolatie van huidige
trends, je de onzin eruit moet halen, anders wordt de extrapolatie
razendsnel absurd. In dit soort sciencefiction komt religie nauwelijks tot niet voor.
Wetenschappers die geen natuurwetenschappers zijn, weten wel hoe het
hoort en moet, maar voor de meesten is in bijna alle relevante
omstandigheden de druk van de politieke correctheid te groot - om je
carrière te kunnen behouden, moet je toegeven aan de druk - leidende tot
"fopwetenschap" zoals het meeste wat gedaan wordt in de sociologie
. De wetenschapper
in het Leidse onderzoek heeft welbewust haar resultaten geen verdere
publieke ruchtbaarheid gegeven:
Zelfs wetende dit:
En de wetenschappers in het Amerikaanse onderzoek zagen zich
genoodzaakt in het artikel dit op te nemen:
Een aperte leugen: dat betekent het natuurlijk wel - zij het in allerlei
gradaties. Maar dat is iets dat je absoluut niet mag zeggen, in het hogelijk
religieus georiënteerde Amerikaanse continent. Daar is er geen enkele
politicus die durft te beweren dat hij atheïst is - je bent meteen kansloos
.
Het besef dat de maatschappijwetenschappen falen doordat zij
weigeren de wetenschappelijke methodiek te hanteren, om te beginnen met de
ontkenning van het bestaan van een van de mens onafhankelijke werkelijkheid,
was een aanleiding voor één van de eerste systematische pogingen tot
verbetering, van de hand van Alfred Korzybski
, die zijn poging "algemene semantiek"
doopte.
Mede aangevende zijn besef
van de essentiële rol in dit geheel van taal. In een latere uitwerking door
S.I. Hayakwa die zich op die taal concentreert
, staat het besef centraal dat goed-werkende taal alleen kan bestaan door
regelmatig te refereren aan de werkelijkheid. Doe je dat niet, dan
resulteert dat in "dead level abstracting"
, "words cut loose from their moorings"
,
en "chasing
each other in verbal circles"
.
Allemaal verschijnselen die bij alle genoemde intermenselijke processen ook
spelen: zodra men losraakt van de werkelijkheid, zijn problemen en ellende van diverse
soort razendsnel het gevolg.
De ideeën achter de algemene semantiek
hebben een weg gevonden in diverse "afgeleiden", waaronder neurolinguïstisch
programmeren (NLP
), en, ook een
cirkel rondmakende: de cognitieve gedragstherapie (CGT)
. In cognitieve
gedragstherapie probeert men problemen in het individuele denken op te lossen door in het
hoofd bestaande concepten, cognities, te koppelen aan de werkelijkheid,
en de meeste werkelijke werkelijkheid voor individuele personen is gedrag.
Waarbij dit gelukkige toeval kan worden genoteerd, in de vorm van
een illustratie bij een artikel
over de vergelijking van behandeling (van hypochondrie) met CGT en medicijnen:
Daar is weer de cirkel. Bij succesvolle behandeling in haar naar buiten
draaiende vorm. Cognitieve dementie is gewoon een wat speciale vorm temidden
van vele andere geestesziekten, waarvan zeer veel in verkeerde
gedachtenprocessen schuilen. En in de ernstigere vormen: met een inwaards
cirkelende spiraalvorm.
Algemene semantiek is echter rijker dan CGT
en andere afgeleiden, door het (geheel of gedeeltelijk) ontbreken in die afgeleiden van een centraal
concept van de algemene semantiek: de abstractieladder
. De abstractieladder is voor toepassing op woorden uitgedrukt wat de
hippocampus doet: het plaatsen van woorden, begrippen, in een hiërarchisch
systeem van lagere naar hogere abstracties:
Veel van, zo niet de meeste, van de fouten die voorafgaan aan het
ontwikkelen van cognitieve dementie van de later aangeleerde vorm, zijn het
gevolg van het opgaan van de abstractieladder, zonder ooit er weer vanaf te
dalen: "words cut loose from their moorings", "chasing
each other in verbal circles", en "dead level abstracting".
Hetgeen in beelden geïllustreerd kan worden als volgt, met eerst het
"zieke" geval:
En het genezende of "gezond verstand" geval dan dus:
Het verschil is dat de werkelijkheid redelijk eenduidig vast ligt, en er
van de abstracties een oneindig maal oneindig (enzovoort) aantal bestaat
waartussen het niet kiezen is op onafhankelijke gronden. Onafhankelijke
gronden ... Dat is weer een "naar beneden"- cirkel. Die "naar
beneden"-cirkel is die van de wetenschappelijke methode
, de naar boven"-draaiende die van de inventiviteit, creativiteit, gekheid
en gestoordheid, enzovoort.
Dat op- en afgaan van de abstractieladder wordt gewoonlijk niet gedaan
door het aan cognitieve dementie-lijdende individu zelf. Zoals instantaan
zichtbaar bij het geval van religie: dat krijg je vrijwel altijd van anderen
aangedragen. En voor de ideologische variant geldt hetzelfde: het
ontwikkelen van een ideologie is iets waar je tijd en energie in moet
steken. En de meeste mensen hebben al hun tijd en energie nodig voor het
dagelijkse leven. Dus de bestrijding van cognitieve dementie begint met het
bestrijden van de besmetting door anderen.
Tegen de religieuze
variant is weinig kruid gewassen. Die is vrijwel altijd geïmplanteerd in de
vroege jeugd, en er is maar één persoon die daar wat aan kan doen; het
individu zelf. De invloed van de buitenwacht, indien er een vorm van toegang
is, is vrijwel uitsluitend die van "slijtage" door voortdurend te maken
krijgen met de weerlegging van de grondslagen van de religie: de tsunami
komt, en de volgende, en de volgende. Voor mensen die min-of-meer bewust
zo'n programma van deprogrammering doorlopen, geldt dat het gemiddeld
ongeveer vijf jaar duurt
. Zeg maar: ongeveer de tijd dat de programmering erin is gegaan. In een
klein aantal gevallen wil ook een ernstige schok in het persoonlijke leven
werken.
Dan de ideologische variant, slaande op gevallen in in min of
meer volwassen leeftijd worden aangeleerd of anderszins verworven. Daar is
wél kruid tegen gewassen, hoewel de praktijk uitwijst dat ook dit moeilijk
tot zeer moeilijk is. Met daarin als eerste bepalende factor: hoezeer is de
ideologie in het maatschappelijke klimaat ingebakken. Of anders gezegd: is
de ideologie al dan niet politiek-correct? Wordt de ideologie gebruikt bij
de groepsbinding en hoe groot is de groep?
Op deze plek kan
aangenomen worden, aangezien de lezer tot hier is gekomen, dat er enige
bereidheid bestaat om politiek-correctheden onder ogen te zien. Degenen die
dat niet zijn, zijn allang afgehaakt want die voelen onderweg wel waar het
heen gaat. En ze willen hun zekerheden niet kwijt. Praktijkvoorbeelden hier
.
Dan gaat het er
dus nog om: Hoe raak je je sociaal verworven foute denkbeelden kwijt?
Oftewel: hoe bereik je dit:
Het principiële antwoord is natuurlijk allang gegeven: door te kijken naar de
werkelijkheid. Vertellen ze je dat de islam een weg is naar beschaving
oftewel: een vrij en min of meer individueel denkend mensbeeld voorstaat, kijk naar de werkelijkheid
(zoekterm: "muslims"):
Vertellen ze je dat Rusland oprukt?
Kijk naar de werkelijkheid:
Voelt u bij dat laatste niet ergens een klein steekje in de geest of
zelfs wat meer? Zo nee, gefeliciteerd, dan hoeft u eigenlijk niet verder te lezen,
want de tweede misconceptie is nog erger verspreid dan de eerste. In de
westerse wereld.
Zo sterk is dus de macht van de politieke-correctheid:
ze laat u dingen geloven omtrent de objectieve werkelijkheid die voor iedereen waarneembaar direct in strijd
zijn met die werkelijkheid.
Deze gevallen zijn net zo ernstig als dat
van "De Nieuwe Kleren van de Keizer".
Dat is cognitieve dementie. Aan die term
is niets overdreven. Degenen die dat steekje voelden bij dat tweede plaatje,
laat staan bij het eerste, zijn sterk besmet met cognitieve dementie. Hun
beeld van de werkelijkheid is zo volledig vervormd, dat de echte
werkelijkheid er niet meer doorheen komt. Omdat die vervorming in hun
waarnemingsfilter zit. In hun hippocampus, of redelijk direct erna. Want die
waarneming van de werkelijkheid van de islam en van de werkelijkheid dat het
westen Oekraïne heeft overgenomen van Rusland, staat dagelijks in de krant en
is dagelijks op televisie. Als uw filter uit staat.
En reken maar dat als twee zulke basale
zaken zo ontzettend mis zitten, dat dat voor nog voor zeer veel meer geldt.
Zowel individuele als collectieve gevallen. In alle mates van ernst.
Voor hen die hier nog steeds lezen, een lijst van adviezen om die vervormingen, die
cognitieve dementie, te detecteren, en er iets aan te doen. Kies daarbij de
methode die het best bij u past. Kijk dan naar de overige.
In willekeurige
volgorde:
- De praktijkmethode. Leer hoe men u besodemietert. Bij de
volgende link staat rechts een lijst met personen die besodemieteren als
beroep hebben
. Zij hebben u gevoed met "Islam is Vrede" en "Rusland is de agressor".
- De waarschuwing. Bekijk de methoden die men hanteert om de absurditeiten
in uw hoofd te krijgen. Bestaande uit een lange lijst retorische trucs
, en een nog langere lijst aan woorden en begrippen die men vervalst heeft
.
- Het voorbeeld. Bekijk een reeks voorvallen betreffende mensen die
zich zeer verstandig achtten die door cognitieve dementie de meest
waanzinnige dingen op papier zetten
.
- De confrontatie. Bekijk de lange lijst absurditeiten van het
niveau "Islam is Vrede" en "Rusland is de agressor" die de voorgaanden u
gevoed hebben
.
- De zelftherapie. De mens heeft een bewustzijn en gebruik dit om de
verschijnselen te herkennen en te benoemen. De ideologie vormt, net als in
de fysiologie bij de echte Alzheimer, "plaques" in de hersenen. Gebieden
waar het redeneren aan elkaar kleeft en het denken is verstorven. De
"plaques" zijn woorden en terminologie die zonder begrip van hun inhoud
gebruikt worden, zoals "Gelijkheid", "Mensenrechten" ("UVRM", "EVRM", "EHRM"),
"minderheden", "identitity", "xenofobie", "racisme", "populisme", enzovoort
- zie de lijst Termen
. Zeg tegen uzelf en anderen
dingen als: "Religie is schadelijker dan Alzheimer", "Ideologie vormt 'cognitieve plaques' ", enzovoort.
- Het geneesmiddel. Leer hoe u moet aankijken tegen informatie die
men u verstrekt, en vooral, informatie die men onbewust in uw hoofd plant
- een hulpmiddel is de bijbehorende normering van betrouwbaarheid van
personen
.
- Het genot. Zelfstandig denken is een erkend moeilijke zaak.
Maar weet u het tot een niveau als het door kunnen lezen tot hier op te
werken, dan zijn er ook beloningen zoals het pure genot om anderen de meest
stomme dingen te horen zeggen en te zien schrijven. Naast het voorgaande,
denk aan de verzameling zelfportretten
,
waarin zichzelf zeer intelligent en moreel hoogachtende mensen anderen
precies de slechte eigenschappen toedenken die ze zelf al ruimschoots
vertoond hebben. En vergeet vooral ook deze
en deze
niet.
Of, buiten systematiek om, zet uw televisie aan of sla uw krant open, en zie hoe daar op
dagelijkse basis op al dan niet stille wijze de boodschap verkondigd wordt:
"Islam is Vrede", bijvoorbeeld in de vorm "Moslims zijn gewone mensen als u
en ik die precies hetzelfde willen als u en ik", om vervolgens een hoofddoek
te vertonen of op bezoek te gaan in een moskee. Of de boodschap "Rusland is
de agressor", met beelden, in 2016, van door Russische vliegtuigen gebombardeerde
ziekenhuizen in Aleppo, en dit iedere dag tien stuks, inclusief slachtoffers
die allemaal kinderen zijn. Naast beelden van de bevrijding van Mosul door
de door het westen gesteunde "gematigde oppositie",
waarbij uitsluitend en alleen IS-strijders omkomen. En wie bij "Aleppo" een
gedachte in zijn hoofd voelt opduiken aan "gematigde oppositie" of zelfs "democratische oppositie", moet op
herhalingsles (zoekterm: "rebels Aleppo", zie onder):
Oftewel: Gebruik uw gezonde verstand!
Sterkte bij uw inspanningen! Het is aanvankelijk moeilijk, maar
alleszins en volkomen de moeite waard. En er is maar één manier om echt goed te
leren denken: de fouten eruit halen. De rest gebeurt vanzelf.
Voorbeeldje van dit genoegen: dit alles is grotendeels geschreven vlak voor en vlak na de
uitverkiezing van Donald Trump tot president van Amerika, november 2016.
Zaten voorgaande methodieken al in uw systeem, dan had u daar bijzonder veel
plezier om gehad, in plaats van u er in diverse mate aan geërgerd. Althans,
dat zijnde het gevoel dat de ganse elite en met name de media u heeft willen
opdringen.
Voor de overigen: die rest, als ze met zo velen blijven
als nu, de burgeroorlog
.
Waaraan iedereen gedwongen wordt op één of andere wijze aan mee te doen.
En ze kunnen ook altijd nog de ultieme remedie proberen
...
Naar Neurologie, organisatie
, of site home
 ·.
| 23 nov.2016; 9 dec.2016,
1 okt.2018; 9 apr.2019 |
|
Dr
Lorenza Colzato heeft een papiertje met letters bij zich. De vinger van
de psychologe volgt de letter S, die is opgebouwd uit allemaal losse
letters O. ‘De atheïst ziet eerst de S, de calvinist ziet eerst de O’s’,
legt ze uit. In haar recente publicatie in het vooraanstaande vakblad
Plos One gebruikte ze vierkanten die waren opgebouwd uit
driehoekjes, maar het effect is hetzelfde: bevindelijk gereformeerde
studenten zien de details beter, atheïstische studenten hebben meer oog
voor het grotere geheel. ...
