Bronnen bij Cultuur, gelijkheid, joods: anti-nationalisme en Nederlandhaat
Inleiding
Deze website staat voor de opvatting dat tussen de
diverse culturen op de wereld een continue cultuurstrijd aan de gang is, en
dat dat een normale zaak is. De voortzetting van het proces van evolutie op
het niveau van menselijke groepen dat al aan de gang is sinds het ontstaan
van de soort. Wat het beste functioneert, overleeft
.
Die cultuurstrijd wordt in veel kringen wel erkend als aan de gang
tussen Europese culturen en die van recente immigranten. Op deze website
is ontdekt dat dit ook geldt voor de oudere Joodse immigranten.
Deze website is begonnen met de beschrijving van de strijd tussen het
Rijnlandse model
,
genoemd naar de coöperatieve natiestaten van de Noordwest-Europa,
en het Angelsaksische model. Dat laatste is ook bekend als "neoliberalisme" en
is regelrecht afkomstig van en staat voor het Joodse maatschappelijke model
.
Dit verschil in economisch-maatschappelijk model heeft een basis in een
verschil in opvatting over sociaal-psychologisch functioneren: is de
medemens iemand om mee samen werken, of slechts een concurrent in het
verwerven van rijkdom? Dit aspect is behandeld elders
.
Hier gaat
het om een specifiek aspect van deze cultuurstrijd: de Noordwest-Europese
natiestaat heeft grenzen nodig om misbruikmakers van de interne solidariteit buiten te houden.
Het Joodse maatschappijmodel leeft bij volkomen open grenzen.
Hier
gaat het om het bewijzen van de juistheid van dit laatste aspect. Wat
beperkt zou kunnen blijven tot een enkel voorbeeld, uitgesproken door een
"links" politicus die niet als vertegenwoordiger van het Joodse model bekend
stond en staat (
NRC Handelsblad, 10/19-01-2004, door Paul Scheffer):
Dit houdt natuurlijk automatisch een ontkenning in van alle moeite die
door eerdere en huidige generaties in dat stukje aarde is gestoken, tezamen
zijnde de lokale "cultuur". Hier diezelfde Joods denkende (en zijnde) persoon over
die cultuur (
Over identiteit, zelfrespect en integratie, zesde DEND-lezing,
door J. Wallage, burgemeester van Groningen, 31-10-2002, in Tilburg):
Dat wil niet zeggen dat deze Joodse cultuurdrager geen respect heeft voor
welke cultuur dan ook, of het bestaan van
alle cultuur ontkent (
de Volkskrant,
18-12-2003, van een verslaggever):
Oftewel: de Joodse cultuurdrager en -aanhanger Jacques Wallage vindt dat
Nederland een schamel cultuurtje heeft dat geen enkele bescherming nodig
heeft, maar dat de cultuur van moslim-immigranten een zeer definitief
bestaan heeft, en een bestaan dat tot in haar grondvesten wordt aangetast als iemand wijst
op de schamele aspecten ervan (vrouwonvriendelijkheid, autoritair-zijn,
homohatendheid, enzovoort
).
Dit soort combinatie van uitspraken staat in rationele beschouwingen bekend als
"contradicties"
, en in meer populaire als "gotspes".
De rest van dit artikel
bestaat uit een verzameling soortgelijk materiaal, en de bijbehorende
analyses. Dit om aan te tonen dat het gegeven voorbeeld geen uitzondering
is, maar dusdanig exemplarisch dat het als kenmerk voor de hele cultuur kan
worden gebruikt, zowel qua maatschappelijke stellingname als het gebezigde
woordgebruik (natuurlijk zijn er uitzonderingen
).
Voor de bijpassende sociaal-economische opvattingen zie hier
- voor de brede maatschappelijke gevolgen van de onderliggende
levenshouding, zie hier
- voor het verband van deze uitspraken met
antisemitisme, zie hier
.
Bronnen
Het voorbeeld van Jacques Wallage is dat van een politicus, min-of-meer in
diplomatentaal gegoten. Kunstenaars als
schrijvers weten het plastischer uit te drukken
(
NRC Handelsblad, 27-12-2006, door Ilja Leonard Pfeijffer):
Na het lezen van de koppen heb je als werkend
mens al meer dan genoeg hiervan. Voor wie de naam even niets zegt: Ilja Leonard
Pfeijffer is succesvol en prominent schrijver van gedichten en boeken. van
joodse afkomst. Met een trektocht naar plus jarenlang verblijf in Italië achter
de rug. Het aloude "Het paradijs ligt op Hawaï" (later: Samoa) syndroom. Hier
alsnog een stukje uit dit epistel:
Ad nauseum.
Misschien wel gevaarlijker zijn
de varianten die in ethische taal geformuleerd zijn: (
de Volkskrant,
12-04-2008, door Ernst Hirsch Ballin, minister van Justitie):
Het beroep op internationale wetgeving en het specifiek vermelden van
kennisemigranten, zonder het dan eveneens relevante vermelden van economische
vluchtelingen en gelukszoekers onder de paraplu van de asielwetgeving, geeft
natuurlijk al voldoende aanwijzing met wat hiermee bedoeld wordt. Maar voor de
volledigheid schrijft Ernst Hirsch Ballin, minister van Justitie, het nog eens
in zoveel woorden erbij: de grenzen kunnen wel afgeschaft worden - iedereen is
welkom.
Dit is een filosofie die volstrekt natuurlijk is voor een
migrantenvolk. Maar degelijkheid is hij dusdanig duidelijk in zijn volkomen
omgevingsvijandige extremisme, dat men dat kennelijk ook beseft, want in deze
expliciete vorm wordt het maar weinig waargenomen. Maar in de andere opvattingen
over alles aangaande migratie enzovoort is ze duidelijk terug te vinden als de
gemeenschappelijke achtergrond: het recht van de migrant of nomade om te bewegen
van nederzetting naar nederzetting, telkens als de oude nederzetting te veel is
uitgeput om nog als levensbron voor de nomade te kunnen dienen.
Natuurlijk is het zo dat op een gegeven binnen de
nederzettingen weerstand tegen dit soort gedrag ontstaat. De nomaden of
migranten noemen dit dan "vreemdelingenhaat" of "xenofobie", en schrijven het
toe aan de lokale cultuur. Die dan ook niets waard is en afgeschaft moet worden,
zoals we al hebben gezien. Dit natuurlijk geheel in tegenstelling tot de cultuur
van de nomaden of migranten, die beschermd moet worden en dus wel veel waard is
(uit
de Volkskrant, 29-09-2008, door Ulli d'Oliveira, oud-hoogleraar
internationaal privaatrecht en migratierecht aan de UvA):
Het idee van een monogaam huwelijk behoort dus tot het schamele cultuurtje, en
dat van een polygame kennelijk tot de rijke cultuur. Een stellingname die
rechtstreeks stamt van het Joodse culturele etnocentrisme (uit:
de Volkskrant,
24-07-2009, door Jan Tromp):
En dit Joodse recht op cultuurbehoud wordt direct geprojecteerd op de cultuur
van andere immigranten, terwijl de residente bevolking dat recht keihard ontkend
wordt.
Deze aanval op onze cultuur is in de openbare discussie
begonnen door Hedy d'Ancona, met haar inmiddels legendarische uitspraak dat de
multiculturele samenleving een verrijking was voor ons land. Oftewel: dat
vrouwenonderdrukking, uithuwelijken, inteelt, eerwraak, mannen- en
vrouwenbesnijdenis, ritueel slachten, kunstcensuur, meningencensuur, en al die
andere uitingen van multiculturaliteit een verrijking van onze samenleving
zouden zijn. Hier nog eens uitgebreid uitgevent
(
de Volkskrant, 20-03-2010, door Hedy d’Ancona e.a.):
De bekende leugens en omdraaiingen: het zijn de
allochtone immigranten die discrimineren en racistisch zijn
, en waar ze in de meerderheid zijn de blanken in de hoek drukken zodat ze uit
hun wijken vluchten
. En degenen die bezwaar hebben tegen de moslims pleiten niet voor
eenheidsworst, want er wordt niets gezegd van andere Europeanen, Chinezen,
enzovoort, alleen over de moslims met hun haatzaaiende koran en halal-en-haram
regeltjes. En hun religieuze activisme in de vorm van de hoofddoek.
Maar natuurlijk zijn de autochtonen de schurken, die de
allochtonen ook sociaal-economsch onderdrukken:
Geen woord over het de sterk achterblijvende leerprestaties van de allochtonen
waardoor ze die positie hebben. Stel je voor, moslims die ergens in
onderpresteren - die waardigheid weer.
Én wat ze het liefst natuurlijk meteen zien verdwijnen, in
goed-islamitische traditie, is het recht om op deze achterlijkheden kritiek te
uiten:
En in dit geval komt ook dat bekende wanstaltige begrip van het respect om de
hoek kijken:
Christenen mag je voor alles uitmaken, en op dit moment is het misbruik op
internaten volop in het nieuws, maar moslims, nee, die hebben waardigheid, die
je niet mag schenden. Christenen mag je bekritiseren, maar voor moslims moet je
respect hebben.
Kijk, en dat is nu een echte bedreiging van democratie.
Tussen twee haakjes: dat kopvoddentaks, één keer
uitgesproken, is iets waar de multiculturalisten echt zonder limiet op
kunnen klaarkomen.
Het is regelrecht eigen-volk-haat, oikofobie, waar deze
mensen aan lijden. Die zich inlaten met iemand die een islamitische moord op een
schrijver heeft bepleit, een regelrechte onze cultuur vijandige vijfde-colonnist
.
Dat al deze opvattingen direct zijn geïnspireerd door de joodse culturele
achtergrond wordt nog eens expliciet gezegd, volstrekt overbodig, hier
(
de Volkskrant, 20-10-2012, boekrecensie, door Anet Bleich):
Ook D' Ancona en met haar Bleich stellen hier dus expliciet: wij Nederlanders
(en andere Europese nationaliteiten) hebben niet het recht ons te beschermen
tegen de instroom van parasieten komende van elders.
En let op de woorden 'dit elementaire gevoel' - hier staat expliciet: het
gaat om een cultureel vastgelegde ideologie. De ideologie van de Joodse cultuur.
De ideologie van het nomadisme
- het vrij kunnen rondtrekken van plek tot plek
nadat de vorige plek is uitgewoond.
Deze nomadistische houding gaat ontzettend ver. Ze leidt in
de geest van de nomadisten tot een afkeer van alles dat inheems is aan de plek
waar ze verblijven, en een automatische voorkeur voor alles dat via migratie
binnenkomt. Nog een bijdrage van Anet Bleich (
de Volkskrant, 18-07-2007, door Anet Bleich):
De waarde van welke opvattingen in zowat één enkele zin kan worden
ingeschat (
de Volkskrant, 21-07-2007, ingezonden brief van Pieter Markus,
Geldrop):
Dan weer terug naar Bleich:
En nu Bleich over één van de partijen die ze de ruimte zou willen geven
(de Volkskrant, 24-05-2006, column door Anet Bleich):
Oftewel: de Nederlanders uit de stad zijn rancuneuze kleinburgers. En
degenen die buiten de stad wonen ... (
de Volkskrant, 22-11-2006, column door Anet Bleich):
... zijn bekrompen en beperkt van horizon.
Anet Bleich heeft een diepe liefde voor alles wat migrant is,
en een diepe haar voor Nederlanders.
Natuurlijk zijn de politiek-correcte opvattingen over
immigratie en multiculturalisme in feite een bedreiging van onze samenleving. En
er is geen enkele reden om te veronderstellen dat mensen als D'Ancona en later
Van Thijn en Cohen, die veelvuldig hetzelfde verkondigden
, dat niet wisten. Anders dan dat ze volstrekt dom en stompzinnig waren, iets
dat leden van deze cultuur zichzelf nooit zullen vinden. Waarna alleen de
bedoeling overblijft zoals die blijkt uit de woorden van Wallage: de
kwaadaardige. Men heeft toen al de aanval op de Nederlandse cultuur ingezet, met
de allochtone immigranten als stoottroepen. Zie bijvoorbeeld ook de lijst
deelnemers aan de politieke correctheid, waaraan het multiculturalisme ook bijna
één-op-één verbonden is - ook daar een sterk contingent aan vertegenwoordigers
van de nomadische cultuur
.
En die strijd gaat tot op de dag van vandaag door. Kijk
maar naar een ander prominent, de directeur van het Sociaal en Cultureel
Planbureau, Paul Schnabel (
de Volkskrant, 08-10-2008, van verslaggever John Wanders):
Paul Schnabel constateert dat er diverse groepen Nederlanders zijn, en dus is er
niet dé Nederlandse identiteit - het bekende onbenul van mensen die niets van
van het begrip "groep" (van mensen) begrijpen
-
dus niets van sociologie, want sociologie gaat eigenlijk alleen maar over
groepen. Deze Paul Schnabel die het bestaan van het begrip "sociologische groep"
ontkent, is socioloog, deeltijdhoogleraar, en directeur van de Sociaal en
Cultureel Planbureau. Je verstand staat er bij stil ... Tenzij je aanneemt dat
er andersoortige motivatie is voor het oordeel dat er geen Nederlandse
identiteit bestaat zoals het willen vernietigen van die Nederlandse identiteit -
door het bevorderen van maximale immigratie ...
Ook in juridisch kringen heeft het Joodse
denken een stevige machtsbasis (
de Volkskrant, 14-01-2011, door Jonathan Witteman):
Natuurlijk is er geen enkele reden je
zorgen te maken over de Nederland- en Nederlandse-culuur vijandigheid van de
immigranten. Immigranten hebben sowieso cultureel altijd gelijk: besnijdenis,
ritueel slacht, uithuwelijken, sharia: bij iedere botsing kiezen de Joden voor
de kant van de immigranten
De eerst geciteerde uitlatingen van Wallage stammen uit
een tijd, rond 2004, dat soort uitingen zeldzaam waren. Het was niet nodig om
actief tegen het "nationalisme" op te treden, omdat in de Noord- en
West-Europese landen het gevoel voor de nationale identiteit vrij zwak was, met
name door de gevolgen van wat gezien werd als het Duitse nationalisme.
Toch zijn
joden ook in die tijd wel actief geweest in hun streven, via bijvoorbeeld
hartelijke steun aan de Europese eenwording en het internationalisme in het
algemeen, door mensen als Max Kohnstamm
(Wikipedia) en Mom Wellenstein
(Wikipedia). Deze namen klinken sommigen misschien wel onbekend in de oren. Maar
toen de Europese Unie voor "haar inspanningen voor de vrede" de Nobelprijs
kreeg, waren dit twee commentaren (
de Volkskrant, 15-10-2012, column door
Sheila Sitalsing):
En hier de andere genoemde (
de Volkskrant, 13-10-2012, van de
buitenlandredactie):
Oftewel: er wordt een hele column gewijd aan Kohnstamm en de eerste de door de
redactie om een reactie wordt gevraagd is Wellensetin. Aangevende het belang van
hun rol bij het ontstaan van de Europese eenwording. Het grote nomadische
imperium zonder landsgrenzen waarin iedereen vrij kan rondreizen naar de plek
waar hij het best kan profiteren en parasiteren.
Dit waren allemaal acties die achter de schermen werden
uitgevoerd. Maar twee ontwikkelingen noodzaakten een steeds openbaarder
stellingnemen door het nomadisme. Ten eerst de massa-immigratie van allochtone
immigranten, die, door de overlast en criminaliteit die zij veroorzaken,
immigratie in het algemeen een slechte naam hebben gegeven. En het nationale
gevoel in de Europese landen hebben versterkt.
En de tweede en meer recente ontwikkeling zijn de diverse
gevolgen van de Europese eenwording, waardoor een instroom van voornamelijk
Oost-Europese arbeidsimmigranten is ontstaan - ook gepaard gaande met overlast
en criminaliteit. En met de financiële crisis ook een groeiende weerstand tegen
Europa in het algemeen.
De strijd waar hierover gepraat wordt, lijkt dus die tussen
nationalisme en internationalisme, maar als je je beperkt tot het Joodse deel
van het internationalisme, is dat dus vrijwel uitsluitend een internationalisme
qua reismogelijkheden - cultureel houden Joden minstens net zo sterk aan het
eigene als de culturen waartussen ze verkeren.
En een tweede correctie op dat beeld is het ermee verbonden
aspect van goed en kwaad: internationalisme is goed en nationalisme is kwaad. Nu
is het zeker zo dat bepaalde vormen van nationalisme kwaad zijn. Maar evengoed
zijn bepaalde vormen van internationalisme minstens even kwaad. Dat zijn die
aspecten die streven naar vrije import van goedkope arbeid daarmee de
arbeidspositie van alle werkers ondermijnen, de dominantie van de internationale
financiële wereld, en ideologieën als het kapitalisme en het neoliberalisme. Dat
laatste niet geheel toevallig het geestesidee van een drietal mensen van Joodse
origine: Ayn Rand, Milton Friedman en Alan Greenspan
. En in dat kapitalisme en de financiële wereld spelen er ook vele
vertegenwoordigers van deze cultuur een belangrijke rol
.
Tot die kwalijke aspecten van het internationalisme is dus
ook het ondermijnen van gezonde vormen van nationalisme, die er ook zijn. Tot
nationalisme is de Noord- en West-Europese landen behoort onder andere het veel
grotere sociale vertrouwen en de veel betere samenwerking in deze landen
. Iets dat ondermijnd wordt door het etnocentrisme van de allochtone
immigranten, en de pleidooien internationalisten. Dit alles ter inleiding
verzameling van die ondermijning vanuit de cultureel joodse hoek.
We beginnen met een raillerend exemplaar dat stamt van het
Volkskrant-weblog, waar langere tijd een harde strijd tussen
multiculturalisten en een paar normale mensen heeft gewoed -
Volkskrant-weblog,
25-11-2007, door Ely de Waal:
Dat 'Wij Nederlanders ...' is een bekende truc van de immigranten - bijvoorbeeld
Nazmiye Oral maakt er ook vaak gebruik van
. "Wij Nederlanders" blijken in dat soort stukjes allerlei vervelende
eigenschappen te hebben, die dan ook een reden zijn om de goede eigenschappen
van immigranten: hoofddoek, boerka, sharia, eerwraak, over te nemen. Zo stond
bijvoorbeeld in een vorige bijdrage van deze auteur stond de zin '
Wij
Nederlanders kunnen ons als een ongelofelijk stel klootzakken gedragen tegenover
een buitenstaander, als we in een groep uit hetzelfde dorp of stad of streek
komen', wat hem op een berg commentaar kwam te staan, met allerlei
illustraties van de werkelijkheid dat dat overal en in ieder land geldt.
Maar deze auteur heeft in het algemene niet zo'n hoge dunk
van Nederland sinds daar niet alleen in hallelujah-termen over immigranten wordt
gepraat, zoals blijkt uit deze illustratie bij zijn weblog:
Dit dus wat betreft de waarde van dat 'Wij Nederlanders'.
Maar, vindt hij dus: Nederlanders
kunnen ook heel
aardig zijn - als ze dus maar aardig zijn voor kleine dus zielige gekleurde
mannetjes. Zie de manier waarop de grote blanke het kleine zwarte mannetje bij
de hand neemt. Dan zijn Nederlanders aardig. En je mag dus beslist niet tegen de
komst van nog een paar miljoen van dit soort mannetjes zijn. Dan ben je een
xenofoob, racist, fascist en kind van Adolf Hitler, zoals dit soort lieden op
dat
Volkskrant-weblog allemaal uitvoerig betoogd hebben.
Dat de afkeer van Nederland niet voorbehouden is aan Joodse
webloggers, blijkt uit de volgende bijdragen van Joodse schrijvers - uit
de
Volkskrant, 03-06-2010, column door Max Pam:
Een eloquente uitdrukking van emoties die een aantal decennia erg populair was
in de kringen van politici, bestuurders en de intellectuele- en kunst-elite. Zeg
maar vrijwel de hele top van de maatschappij. De oligarchie. Overigens, stel je
eens voor dat je een artikel zou stijven met als titel: "Mijn lang gekoesterde
afkeer van de combinatie blauw-wit". Je zou meteen voor het
antisemitisme-tribunaal gesleept worden.
En om te laten zien dat dit geen enkelingen zijn, hier nog
een populaire joodse schrijver (
de Volkskrant, 03-11-2010, column door
Arnon Grunberg):
Een van de vele wederkerende thema's van Arnon, naast kapitalisme,
neoliberalisme, en meer van de al eerder genoemde combinatie van
weerzinwekkendheden.
En die Grunberg is een recidivist in Nederlandhaat
(
de Volkskrant, 30-06-2011, column door Arnon Grunberg):
Laten we het eens over de Joodse ziekte hebben ...
Oh nee, dat mag niet.
Dat is antisemitisme.
En nog een paar contemporaine gevallen (
de Volkskrant,
22-10-2011, boekrecensie door Olaf Tempelman):
Hier zit het verschil tussen de Nederlander en de cultureel jood: voor de
Nederlander is het
for better or for worse een afweging: te veel
for worse maakt dat hij die 'onderlinge band', een propagandaleugen die
staat voor arbeidsmigratie en neoliberaal kapitalisme, niet meer zo ziet zitten.
Voor de cultureel jood zijn de open grenzen grenzen een allesoverheersende
factor, waardoor hij zelfs de meest waanzinnige uitwassen van die 'onderlinge
band' door de ogen zal zien. Een 'onderlinge band', ook vaak "internationale solidariteit"
geheten, waarvan de onzin staat uitgelegd hier
.
Wat natuurlijk ook geldt voor de recensent, eveneens stammend
uit die cultuur:
Nee, daarvoor is een joodse culturele oorsprong ruim voldoende.
Een voorbeeld van het anti-Nederlandse geluid van Bleich
zoals dat jarenlang in
de Volkskrant te lezen is geweest
(
de Volkskrant, 28-01-2012, door Anet Bleich):
Nationalisme .... Brrrr....
Overigens de dochter van Bleich heeft ook zo'n hekel aan
monoculturele paradijzen. Daarom zit ze ook in Israël ...
En als laatste in deze serie opeenvolgende gevallen,
columnist van het rabiate taalgebruik Bert Wagendorp
, die de laatste
tijd wat bedaard leek. eerst even een specimen uit zijn eerdere oeuvre
(
de Volkskrant, 30-06-2008, column van Bert Wagendorp):
Rabiate Nederlandhaat, dit. Maar zoals gezegd, hij leek wat tot bedaren
gekomen. Maar voor Rita Verdonk, die twee halsmisdaden begaan heeft, wil hij
weer eens ouderwets uitpakken (
de Volkskrant, 22-10-2011, column door Bert Wagendorp):
De twee halsmisdaden van Rita waren natuurlijk
haar pogingen om een rem te zetten op de massa-immigratie, en haar keuze van
partijnaam : "Trots op Nederland". Want Bert, met een oma in Israël, is
natuurlijk hartstikke voor vrije migratie, en heeft ook, net als de heren
Wallage, Pam en Grunberg, de pest aan Nederland:
Dat 'ons' en 'onze' is natuurlijk met uitsluiting van Bert zelf, en de
Wallage's, Pam's en Grunberg's, al die anderen die meer waarde hechten aan de
"internationale gemeenschap" dan de goede gang van zaken in eigen land. Kijk
maar:
Allemaal ongeneselijke mafkezen, die mensen die wat om Nederland geven.
Van Grunberg wordt een aparte verzameling aangelegd waar we
later op terugkomen. Vanaf nu houden we hier zijn bijdragen aan de
ondermijning van de Nederlandse sociale samenhang en maatschappelijke
vertrouwen bij (
de Volkskrant, 25-10-2011, column door Arnon Grunberg):
Zoals we hier al op diverse plaatsen hebben
laten zien: die 'miljoenen mensen' bestaan uit de bestuurlijke kunst-, en
intellectuele elites, plus de rijke en van oudsher de joden. De overige
miljarden blijven thuis en doen het werk voor de eersten.
De zekerheid bestaat dat steeds meer mensen daardoor hun welvaart zullen
verliezen, en in opstand zullen komen tegen deze sprinkhanenplaag.
Een bekende joodse wensdroom.
Met als riposte: "De burgers doorzien de internationalistisch folklore, en
Grunberg poogt in feite deze ontwikkeling te ontkennen."
Uit dezelfde krant (
de Volkskrant, 25-10-2011, column door Bert Wagendorp):
Weg met Nederland en het Nederlandse! De
universele houding onder immigranten, nieuw en oud!
Vervolg
