Bronnen bij Culturele gelijkheid: creolen

In de verzameling Culturele gelijkheid, Afrika zijn een groot aantal flagrante tekortkomingen van de Afrikaanse maatschappijen getoond, die voor een groot deel uitingen zijn van de lokale culturen.

Een bekende tegenwerping is dat dit soort wantoestanden gedeeltelijk of geheel zijn toe te schrijven aan het kolonialisme, of de huidige invloed van het Westen. De juistheid van deze bewering is onder andere te controleren door te kijken naar de cultuur van creolen buiten het Afrikaanse continent. Daarover gaat deze verzameling van algemene culturele eigenschappen. Specifieke onderwerpen die apart zijn behandeld zijn de slechte huwelijkscultuur ("geen vaders") , de respectcultuur , de integriteit , het racisme , de criminaliteit , het geweld , de gewetenloosheid , het plunderen (beelden hier ), het sociaal presteren , het intellectueel presteren , en het niet-willen-werken .

Overigens nummer 2: voor wie weinig tijd heeft: het verschijnsel bleek ook op een objectieve manier in beelden te vangen, zie hier .

De eerst voor de hand liggende plek om te kijken is Amerika, omdat dat het rijkste land ter wereld is, en gezien wordt als het land van onbegrensde mogelijkheden. En omdat Amerika een grote creoolse minderheid heeft (circa 10 procent). Daar is wel een dikke aantekening bij te maken in de vorming van een slavernijverleden, maar die zaak komt automatisch langs.

Een andere reden dat Amerika een geschikt geval is, is de keuze van Barack Obama tot president van Amerika. Dit heeft veel extra informatie losgemaakt (de Volkskrant, 08-09-2008, door Philippe Remarque):

'Obama weet wat hier speelt' In Roseland, Chicago, waar Barack Obama ooit opbouwwerker was, probeert Diane Laticker met haar ‘huiskamer’ jongeren op het rechte pad te houden. ‘Het woord nigger is hier verboden.’ De straten van Roseland zien er door de ogen van Brian anders uit. Hij wijst op een gemoedelijke veranda met een stel vrienden: ‘Dat zijn drugsdealers.’ Dit blok wordt gerund door de Moles, legt hij uit. Dat is een van de gangs die deze wijk aan de beruchte South Side van Chicago onveilig maken. Een jong meisje loopt voorbij. ‘Ik ken haar. Die auto van jullie – ik zou er wel andere velgen en een paar mooie dingen op zetten. Maar daar stapt ze zo in. Zodra meisjes schaamhaar beginnen te krijgen, doen ze het met je, man. Als ze 13, 14 zijn. Ze schudden met hun billen en zijn hun verstand kwijt.’     Toen Brian 14 was, schoot hij voor het eerst met een pistool op een mens. ‘Hij had mijn broertje in elkaar geslagen, en dat vond ik heel erg.’ Hij was al een paar jaar daarvoor bij de BDs gekomen. De letters staan voor Black Disciples, een andere bekende gang.     Zoals alle gangleden moest Brian een gelofte afleggen. Dat hij trouw zou zijn aan de andere leden, dat hij ouders en ouderen in de gang zou respecteren, dat hij zelf geen drugsverslaafde zou worden, dat hij zijn lichaam goed zou verzorgen en in stand houden, dat hij zijn best zou doen op school. Maar met dat laatste ging het mis. ‘Ze leren je daar dingen die je helemaal niet wilt weten, over Romeo en Julia en zo. Laten ze liever iets vertellen over de gangs en over beroemde gangleiders.’   ...     Het komt allemaal, denkt Brian, omdat de vroegere gangleiders er niet meer zijn. Die zitten in de gevangenis, ze zijn dood of ze zijn verslaafd. ‘Zonder het hoofd valt het lichaam uit elkaar. Er zijn geen vaders hier.’ Overigens verkoopt hij zelf ook wel eens drugs aan die verslaafden. ‘Het is misschien niet goed om aan vrienden te verkopen. Maar ik moet toch ook leven?’     Brian ziet er stijlvol uit. Zoals alle jongens in Roseland is hij zwart en heeft hij zijn spijkerbroek onder zijn billen hangen. Maar hij draagt een witte hoofdband en een piepjong hondje op zijn arm, Kiesha. De drugsdealers komen aanlopen om het hondje te bewonderen. ‘Kijk nou, ze gaat slapen’, zegt een van hen ontroerd.     Aan de slordige Michigan Avenue, waar groepjes jongens met ontbloot bovenlijf en gloednieuwe Nike Air-schoenen voor winkels hangen, heeft Diane Latiker de gevolgen van de bendeoorlogen zichtbaar gemaakt. Op een open plek tegenover haar huis staat een soort dodenschrijn met rechtopstaande bakstenen. ‘Troy Law (10)’ staat erop geschilderd, ‘Lazarus Jones (13)’, of ‘Patrice Brown (18)’.   ...     Latiker begrijpt uitstekend waarom jongens in een gang gaan. ‘De kinderen hebben hier niets anders te doen dan op straathoeken hangen. Ze zijn alleen thuis. Hun vaders zijn in de gevangenis, dood of verdwenen. Hun moeders hebben twee baantjes of zijn zelf aan de drugs. De gang is hun familie.’   ...     Maar Brian werkt wel aan zijn toekomstdroom: rapper worden. Hij rapt een van zijn songs voor ons. ‘Hey you little nigger, stay far from me.’ Het gaat over het leven in de gang, het klinkt goed en het n-woord komt in elke zin voor. Brian: ‘Ik ga naar New York, waar de grote platenmaatschappijen zijn. Wie mij het eerste contracteert, heeft geluk. Ik ben van plan het te maken. Eminem is ook van high school geschopt. Die verdient nu miljoenen.’

En (de Volkskrant, 23-06-2009, door Philippe Remarque):

Column | Obama's vaderdagpreek Father-in-chief spreekt weglopende vaders toe ...   Veel gedoe voor een ijsje, maar intussen heeft Obama weer eens laten zien dat hij het leuk heeft met Malia en Sasha. En dat is belangrijk. Volgens het omslagverhaal van het zwarte blad Jet Magazine is ‘family man’ Obama een rolmodel voor Amerikaanse zwarte mannen, en inspireert hij hen tot verantwoordelijker gedrag.     Dat valt moeilijk te peilen. Maar dringend nodig is het wel. Zoals Obama zelf vrijdag zei, groeit 23 procent van de Amerikaanse kinderen op zonder vader, en is dat cijfer onder zwarte Amerikanen bijna 50 procent. Een ‘echte crisis in de Afrikaans-Amerikaanse gemeenschap’, noemde Obama het. ‘Als vaders afwezig zijn– als ze hun verantwoordelijkheid tegenover hun kinderen niet nemen – weten we hoeveel schade dat aanricht in onze gezinnen’, zei Obama. ‘Kinderen die zonder vader groot worden, breken vaker hun school af en komen in de gevangenis terecht. Ze hebben vaker drugsproblemen, lopen weg en worden zelf tienerouders’. ...     ‘Zelfs als je eigen vader er niet was, kun je er zelf wel voor jouw kind zijn – en het is niet slecht om even te wachten met kinderen krijgen tot je je zaakjes op orde hebt’, zei hij tegen de jongemannen. Je hoeft je vaders fouten niet te herhalen, integendeel: ‘Je hebt de verplichting de cyclus te doorbreken en uit te stijgen boven zijn tekortkomingen.’     Obama preekt met enig gezag, omdat hij nu een braaf gezinshoofd is, terwijl zijn vader hem in de steek liet, zoals hij pakkend beschreef in zijn autobiografie. ‘Ik zeg dit als iemand die zelf is opgegroeid zonder vader in mijn leven. Dat laat een gat in een kinderhart dat de overheid niet kan opvullen’, zei Obama.     Vaders moeten kinderen bijstaan en bijsturen, juist als het niet goed gaat en ze pubers worden. Zelf had hij zijn dochters en zichzelf bij hun geboorte gezworen dat hij alles zou doen om hun te geven wat hij zelf niet had gekregen.    ...

En naar aanleiding van de eerste verjaardag van die verkiezing verscheen het volgende artikel. Om het te laten aansluiten bij de overige berichten moeten we de volgorde van de citaten omdraaien - we beginnen met het tussenstuk dat aan eind stond (de Volkskrant, 18-01-2010, door Philippe Remarque):

'Er wordt vaker naar je geglimlacht' Deze week is het een jaar geleden dat Barack Obama werd beëdigd als president van de VS. Wat heeft hij tot nu betekend voor zwarte Amerikanen? ... ... Tussenstuk: Zwangerschap tieners draagt bij aan armoede Monica ziet eruit als een scholier, jong en fris. Maar het meisje van 6 dat tussen de waslijnen loopt te spelen, is haar dochter. Monica kreeg haar toen ze 15 was. 'Ik was heel trots', herinnert ze zich. Zoals voor veel zwarte meisjes was de zwangerschap voor haar een statussymbool, een teken dat ze volwassen was en erbij hoorde. 'Iedereen in mijn klas kreeg een baby.'     Tienerzwangerschap is een van de oorzaken voor de hardnekkige armoede in de zwarte gemeenschap. De moeders geven hun opleiding vaak op. De kinderen groeien op zonder vader, wat zeker bij puberende jongens tot ontsporingen leidt.      'Het wordt vaak van generatie op generatie doorgegeven', zegt Christine Myers, die namens de overheid voedselbonnen en adviezen verstrekt, vooral aan zwarte alleenstaande moeders. 'Als ze 32 zijn, zijn ze klaar voor het moederschap en worden ze oma:     In Yamacraw, de sjofele maar gezellige aaneenschakeling van sociale woningbouw in Savannah, waar Monica woont. is dit het gebruikelijke patroon. 'Mijn achterkleinkind is 16', vertelt een vrouw van 68. 'En ik was op mijn 17de nog laat. De andere meisjes begonnen op hun 12de of op hun 13de:     Een andere oma die op haar kleinkinderen past en de was ophangt, klaagt over de mannen. 'le gaan alleen maar op je liggen en nemen geen enkele verantwoordelijkheid: Maar volgens de papierprikker, die klaagt dat hij zoveel pakjes vindt waarin drugs hebben gezeten, lichten veel vrouwen ook de sociale dienst op. 'Als ze zich voordoen als alleenstaande, krijgen ze meer geld en meer voedselbonnen.'     Monica rookt een stickie met een paar vrienden. Ze gaat binnenkort een opleiding tot doktersassistente doen. 'Het is mijn droom om hier weg te komen. En eigen huisje hebben, met een tuin en een hek eromheen.'     Ze heeft geen spijt van haar dochter en het zoontje dat ze twee jaar geleden kreeg. 'Maar als ze groot is, vertel ik haar wel dat ze moet wachten met kinderen', zegt ze. 'Wij schoolmeisjes zagen een baby als een soort pop waarvan je leuk de haren kon doen. Maar opvoeden is toch iets heel concreets en moeilijks:     Haar eigen moeder had haar ook bezworen te wachten. 'Maar ik heb niet geluisterd', zegt ze vrolijk, en stuurt haar dochter terug naar de buren om netjes te bedanken voor het pakje sap dat ze heeft gekregen.

Kinderen zonder vader - het bekende creolen-syndroom is hier niet een sociologische trend, maar de standaard. Met de voorspelbare gevolgen, deels vermeld in het midden van het artikel:

Toch danken ze tijdens de zondagsdiensten van de First African Baptist Church God nog bijna elke week voor Obama, vertelt Thurmond Tillman, een elegante verschijning die al sinds 1982 pastor is van de kerk. ...     Tillman, die al decennia met zwarte jongeren, armen en bajesklanten werkt, heeft een kleine verandering opgemerkt: ‘Een gevoel van verantwoordelijkheid bij de zwarte man.’     Niet dat de omstandigheden veel beter zijn geworden. Nog altijd zit een op de acht zwarte mannen in de gevangenis. De oorzaken voor de zwarte misère liggen nu eenmaal diep. ...     Er zijn weinig zwarten met bedrijven, en het is voor zwarten ook moeilijker aan krediet te komen. Maar Tillman bekritiseert zijn broeders ook. ‘Als je nu een miljard verdeelt onder de mensen, zullen de zwarten er meteen spullen van kopen, omdat ze niet de mentaliteit hebben om te investeren.’     De blanke hulpverleners in deze overwegend zwarte stad nemen evenmin een blad voor de mond. ‘Ze denken dat als ze Jezus in hun hart laten, alles goed komt. Maar als ze hun armoede willen beëindigen, moeten ze er zelf aan werken’, zegt Michael Elliot, oprichter van de Union Mission, een opvangcentrum voor daklozen.     Het begint met een gebrek aan onderwijs, zegt Elliot. De scholen zijn slecht en de ouders dwingen hun kinderen niet om hun best te doen. ‘Er zijn steeds nieuwe onderwijsplannen in Savannah, maar nog altijd is er een groep zwarte kinderen die niet op school zit.’

En nu de citaten uit het begin:

‘U moet bedenken: als je met een boek werd gepakt, werd je hand afgehakt’, zegt gids Johnnie Brown. Na elke zin laat hij een fier ‘yeah’ klinken. ‘Er was geen taal. Daarom borduurden onze voorvaderen op deze quilts aanwijzingen om de plantage te ontvluchten’, vervolgt de gids. ‘Yeah’, zegt nu ook het groepje zwarte toeristen, net als in de zondagsdienst.     We staan in de oudste zwarte kerk van het land, de First Baptist Church in Savannah, Georgia. Tussen de houten pilaren en mooie balustraden doet Johnnie Brown voor zijn Black History Tour de gruwelen van de Amerikaanse slavernij uit de doeken.

    Zonder twijfel is het waar dat de zwarten in Amerika op een manier zijn behandeld waar voor het woord "schandalig" ruim onvoldoende is.
    Maar de verhalen over creolen in de rest van de wereldlaten zien dat dat, in ieder geval nu, allang niet meer het het verhaal is, waarschijnlijk zelfs niet meer dan een substantieel maar ondergeschikt deel. Waar het nu om gaat zijn de eigen culturele gewoontes,en die zijn duidelijk niet opgedaan in Amerika. Want creolen over de hele wereld vertonen hetzelfde patroon in gedrag.
   Een aantal van hen durft het ook wel te zeggen:

Verandering zal van de zwarte gemeenschap zelf moeten komen, zegt president Obama af en toe in zijn streng-vaderlijke toespraken. Ouders moeten de tv uitzetten en voorlezen. Tegen jonge mannen zegt hij dat je niet een man bent als je een kind verwekt, maar pas als je een kind ook opvoedt.     Helen Hill vindt net als Obama dat zwarten meer hun best moeten doen. ‘Vroeger werden we door de staat gediscrimineerd. Nu zijn de drugs en ons eigen gedrag de gesel’, zegt ze. ‘Mijn vader stampte het erin: onderwijs is alles, dat kunnen ze je niet meer afpakken.’     Pastor Tillman blijft het ook proberen bij de nieuwe generaties: ‘Ik zeg tegen die jongens: je kunt niet solliciteren met een afzakkende broek, en je kunt niet allemaal rapper of basketball-ster worden.’     Het probleem is, zegt Tillman, dat veel mensen die wel iets van hun carrière maken, uit de gemeenschap vertrekken. De voorbeelden voor jongeren zijn zo nog steeds de gangsters en de rappers. ‘En die rappen niet over dat ze de school hebben afgemaakt’.

Overigens:in het artikel, bijvoorbeeld in de kop, wordt gesteld dat andere Amerikanen de zwarte Amerikaan nu welwillender benaderen.
    Dat is niet erg waarschijnlijk. Er zijn veel Amerikanen die niet blij zijn met Obama, en voorde rest zal het verschil met het verleden niet groot tot niets zijn. Veel waarschijnlijker is dat degenen die zich beter benaderd voelen, gewoon meer oog hebben voor die benadering -zelf minder afwijzend staan tegenover blanken.

Wat later schrijft correspondent Remarque het nog wat duidelijker op (de Volkskrant, 11-02-2010, door Philippe Remarque):

De Amerikaanse droom werkt niet voor Brianna Tussen de waslijnen danst een meisje. Een ranke gestalte, mooi gevlochten haar. Ze zet haar iPod uit. ‘Hiphop’, zegt ze, en zingt de melodie. Brianna is twaalf. Nog een paar jaar, en ze krijgt haar eerste kind, denk ik. Tenminste, als haar leven loopt zoals bij de meesten in deze zwarte achterbuurt van Savannah.     Haar zusje van acht komt erbij staan op de stoep van hun kleine huisje. De slimme meisjes vertellen opgewonden over wat ze op school hebben geleerd, over hun moeder en hun ooms, en over de schoten die ze ’s nachts horen. ‘Ik krijg een laptop van mijn moeder als ik voor mijn vijftiende geen vriendje heb’, zegt de achtjarige.     Hun ogen stralen. De meisjes hebben precies de leeftijd van mijn twee oudste kinderen. En ze zijn net zo enthousiast over de wereld. Maar ze komen er vrijwel zeker niet zo goed terecht, omdat ze minder kansen krijgen.     Dat is allemaal overbekend, natuurlijk. Maar daardoor niet minder erg. Op deze zonnige dag in Georgia treft het me tussen de ogen.     Misschien hebben de zusjes toch een kans. Ze wonen immers in Amerika. ...     ... wie aan drie voorwaarden voldoet, is vrijwel verzekerd van opklimmen: de middelbare school afmaken, full time werken en trouwen alvorens kinderen te krijgen. Dat doet bijna niemand in de buurt van Brianna. ...     Die moeder van Brianna zit dus op het goede spoor met de beloofde laptop. Nu maar duimen dat de zusjes de weg naar boven weten te vinden.

Normaliter is dit niet bespreekbaar als fundamentele eigenschap van de etnische groep.

Wat het natuurlijk wel is, want het kan wel als zodanig besproken worden als je het door een roze filter bekijkt (de Volkskrant, 22-12-2010, column door Sheila Sitalsing):

Kind geen bezwaar Dit is een ode aan de Surinaamse man, wiens gulheid geen grenzen kent. Die man die de Nederlandse straten stukken leuker heeft gemaakt door passerende vrouwen op een welgemeend 'pssst te tracteren. Moet hij bij dat 'gepsst' in Nederland nog enige terughoudendheid betrachten, omdat Nederlandse vrouwen dit om ondoorgrondelijke redenen hinderlijk vinden, in Suriname kan hij helemaal los gaan. ...     Ook als je voor de gemiddelde Nederlandse bouwvakker allang bent uitgerangeerd, ben je hier het object van grote begeerte. Honderd meter over de stoep lopen door mijn keurige buurt in de Vinex van Paramaribo met een stinkende vuilniszak levert op: 2 aanbiedingen voor een lift, 4 variaties op 'waar gaat die mooie dame heen met die lelijke zak', 1 aanbod voor het overnemen van de vuilniszak (dat valt tegen - tillen doen die mannen niet graag) en 1 serieus huwelijksaanzoek van een hindoestaanse man die niet ouder kan zijn dan 19. ...     Alle meisjes die vrezen niet aan de man te raken, kunnen hier eenvoudig terecht. Ook meisjes van 50; aan leeftijdsdiscriminatie doen ze hier niet.     Aan geen enkele vorm van discriminatie trouwens. Want ben je net omstandig nagefloten, glijdt de blik van de fluiter alweer goedkeurend over de rondingen van een dame die haar volgens alle internationale normen veel te dikke lichaam heeft gehesen in een panterlegging en een paarse bh.

Hetgeen natuurlijk naadloos vastzit aan al die tienermoeders wier kinderen een enorm risico op een criminele carrière lopen. Maar dat mag natuurlijk niet vermeld ...

Een veelvoorkomende reactie op dit soort constateringen is "Het is de schuld van de armoede". Dus neem nu eens creolen die in ieder geval geen last hebben van onderdrukking, minachting of armoede (VARAgids, nr. 51/52-2009, column door Twan Huys):

Toch niet zo keurig Hoe de nette huisvader Tiger Woods ten val kwam en publiekelijk geen verantwoordelijkheid voor zijn daden wil nemen. American football speler O.J. Simpson, bokser Mike Tyson en basketbalster Kobe Bryant, allemaal haalden ze de voorpagina van de kranten met moord, verkrachting of aanranding. Het is maar een kleine greep uit het enorme aantal sporters dat de mist i ging, niet bestand tegen de roem en bijbehorend fortuin. Maar Amerikaanse sportfans hadden in ieder geval een zekerheid. Tiger Woods was hun ideale schoonzoon, een 24-karaats rolmodel. De Barack Obama van de sportwereld, eerste sportmiljardair, keurig getrouwd met een beeldschone Zweedse en vader van twee kinderen. De perfecte Blue Band-familie. Ook aan dit sprookje kwam vorige week een einde. Tiger parkeerde na een kortstondige, woeste rit zijn auto tegen een brandkraan, waarna zijn vrouw de auto met een golf club toetakelde. Kort daarna bleek het huwelijk een farce en meldden zich tien liefjes van Woods. Aanvankelijk hield de golfster zich schuil en weigerde ieder commentaar.    ...

De vier door Twan Huys genoemden, in dezelfde volgorde:

Nu is Twan Huys een zeer politiek-correct journalist, die dit aspect vermoedelijk ontgaan is. En natuurlijk kan het bij zo'n betrekkelijk klein aantal ook wel toeval zijn. En zeker zijner ook een groot aantal bekende overspelplegers in alle andere etnieën aan te wijzen. Zoals, ook recent, de Amerikaanse presentator David Letterman. Maar waarschijnlijk zal de manier waarop het gaat ook wel een rol spelen. En dan springen bovenstaande gevallen toch weer meer in het oog.

De slechte man-vrouwrelaties en het geweld zijn ook terug te vinden in een andere cultuuruiting (Dagblad De Pers, 13-09-2007, door Job de Wit)

Hiphop Jay-Z geeft nog steeds geld uit 1988 uit Drugs of platen verkopen maakt niet uit Voor zijn nieuwe album American Gangster grijpt Jay-Z, een van de succesvolste artiesten van deze tijd, terug op zijn verleden als drugsdealer. De schaduwzijde van de Amerikaanse droom heeft hem geen windeieren gelegd. Tussentitel: Jay-Z laat zich niet van de wijs brengen door morele twijfels achteraf Het vermogen van Jay-Z wordt geschat op meer dan een half miljard dollar. ...     Met zijn fenomenale rap-talent, charismatische optredens en vooral kien ondernemersinstinct harkt de 37-jarige New Yorker veel meer dollars binnen. Op zijn afgelopen weekend verschenen, twaalfde album American Gangster blikt hij terug op het begin van zijn loopbaan als jonge, all American crackdealer.     ...  Tijdens een voorvertoning wordt Jay-Z zo geraakt door Denzel Washingtons vertolking van de beruchte drugskoning Frank Lucas, dat hij in drie weken tijd een meeslepende nieuwe plaat in de steigers zet. Begin jaren zeventig heeft Frank Lucas de leiding over de grootste heroïnebende van Harlem. ...

Ander voorbeeld (Dagblad De Pers, 13-09-2007, door Mars van Grunsven):

Gewapende gasten erg voorspelbaar De verkoopcijfers dalen al jaren in de Amerikaanse muziekindustrie, maar in geen enkel genre gaat dat zo hard als in rap. Waarom verkoopt hiphop opeens zoveel minder? Het tafereel op deze septemberavond in Fort Greene Park in Brooklyn is een perfecte poster voor de multiculturele samenleving. Blank, zwart, Aziatisch en Latino zit broederlijk naast elkaar op klapstoeltjes, in afwachting van de openluchtvoorstelling van Beyond Beats and Rhymes, een documentaire die korte metten maakt met de huidige Amerikaanse hiphopcultuur. Filmmaker Byron Hurt belicht de verheerlijking van geweld, het degraderen van vrouwen tot lustobjecten en het machismo in hiphop. ...     De rapsterren van nu doen volgens Hurt niet meer dan van ze verwacht wordt. 'Het is allemaal marktgedreven - de rappers maken wat verkoopt. Het heeft niets te maken met wat rapmuziek werkelijk is: zelf expressie.'     De gevolgen zijn er niet minder om, vindt Hurt. 'Het geweld in de Afro-Amerikaanse gemeenschap staat in direct verband tot hiphop. Jonge zwarte mannen kopiëren het machogedrag van de rapsterren.' ...

En overal waarnaar die rap- en hiphop-cultuur verspreid word, zie je ook het geweld opduiken -  zie bijvoorbeeld in Engeland: (Volkskrant weblog, 25-08-2007, door Ina Dijstelberge):

De grote vraag in de UK: Waarom willen onze kinderen elkaar vermoorden? Onderstaand artikel is m.i. een adequate analyse van de sociale problemen in de Britse maatschappij. Het is een vervolg op de drie eerdere artikelen die ik hier over geschreven heb. Armoede inde UK, Geweld in the UK, Schulden in de UK. The real question: why are our children prepared to kill one another? We need to ask why so many young lives are being cut short by teenagers By Camila Batmanghelidjh, Founder of Kids Company Published: The Independent, 25 August 2007 There are two rates for renting a gun on the streets of Britain. If the weapon is returned unused, it can cost £50. If it is fired, the price is £250. That is the cost of shooting someone in the world's fourth richest country. ...

Antwoord op de vraag: verkeerde cultuur.

Een poosje later komt er wat meer informatie in het Nederlands vrij, maar natuurlijk niet in de multiculturele Volkskrant(Dagblad De Pers, 17-09-2007, door Arjen van der Horst)

Engeland | 'Land staat op springen' Britse steden vol met jeugdbendes Kinderen die een kogel in de nek krijgen, jochies van veertien die achter de tralies verdwijnen voor doodslag. De Britse steden hebben in korte tijd uiterst gewelddadige jeugdbendes zien opkomen. 'Dit land staat op ontploffen. Als de regering niks doet, loopt het helemaal uit de hand.' Tussentitels: Als je toevallig de verkeerde kant op kijkt, loop je, al gevaar Opvangnetwerk van jeugdclubs en jeugdwerkers is verdwenen Het zijn de grenzen die onzichtbaar zijn voor elke normale Londenaar. De overgang van het ene postcodegebied naar het andere. Maar voor de straatbendes in de Britse hoofdstad is dat geen geheim. Ze weten precies waar die grenzen liggen. Tot op de meter.     Toen de Man Dem Crew het postcodegebied SE11 in Zuid-Londen binnenwandelde, kon je er gif op innemen dat er herrie zou komen. SE 11, dat was het territorium van de K-Town Crew. Een rivaliserende bende kon zijn domein niet ongestraft binnenlopen.     Het duurde dan ook niet lang voordat de twee bendes oog in oog met elkaar stonden. Na wat gescheld over en weer riep Adu Sarpong, de leider van de K-Town Crew: 'Wat doen jullie in ons gebied? Dit is jullie wijk niet: Het was het startsein voor een bloederig gevecht waarbij de tieners elkaar met messen, hamers, metalen staven, flessen en een samoeraizwaard te lijf gingen.     Na afloop bleef Alex Kamondo, een lid van de KTown Crew, zwaargewond op de grond liggen. Uit zijn lichaam stak een keukenmes, dat met zulke kracht in zijn borst was geplant dat het in tweeën was gebroken. Het heft, 20 centimeter lang, was dwars door zijn hart en linkerlong gegaan.     Kamondo, een vijftienjarige scholier, overleed niet veel later in het ziekenhuis. Adu Sarpong, achttien jaar oud, is dit jaar voor de moord veroordeeld. Hij zit nu een levenslange gevangenisstraf uit.  De dood van Alex Kamondo was geen op zichzelf staand incident. In korte tijd is in alle grote steden in Groot-Brittannië een uiterst gewelddadige bendecultuur ontstaan, compleet met rapmuziek, gang-kleuren en afgebakende territoria. Wat het meeste zorgen baart, is de willekeur van het geweld die de politie als een 'postcodeloterij' bestempelt. ...

Voor meer over het "respect"-aspect achter deze houdingen hier .

Overigens is de normale reactie op het expliciet constateren van het verband tussen dit soort muziekuitingen en geweld die van ontkenning (VARA TV Magazine, nr. 32-2007, door Bert Brussen):

Belminuut Een Rotterdams CDA-raadslid heeft zich onlangs opgewonden over zogenaamde rapbattles. Volgens hem vallen er doden naar aanleiding van deze battles. Wij belden met Andrew Makkinga, presentator van het NPS-programma The Battle. Wat vindt u ervan dat een Rotterdams gemeenteraadslid zich opwindt over rapbattles? 'Ik snap dat niet zo. Die meneer ziet er niet echt uit alsof hij heel erg in touch is met wat er op straat gebeurt, maar ik denk dat die man de beste bedoelingen heeft. Ik reken hem het ook niet aan. Ik vind het wel verbazingwekkend dat De Telegraaf woorden als "Dodenlijst" en "Bedreiging" gebruikt, alsof het om een Holleeder-onderzoek gaat. Lijkt me allemaal een beetje overdreven.' Door die rapbattles ontstaat er een soort slagveld op straat, denkt men ... 'Voor je het weet is de Tweede Wereldoorlog ook begonnen door een rapbattle. Dat rap ruwe kantjes heeft weet iedereen. Het is ontstaan in de New Yorkse achterstandswijken, bedacht door immigranten uit het Caribische gebied. Rap is altijd maatschappijkritisch geweest. Maar zeggen dat we battles nu niet meer moeten subsidiëren omdat dat zou leiden tot moord en doodslag zou ik echt verschrikkelijk vinden voor al die kinderen die zich in buurtcentra vermaken op een vrijdagavondbattle.' ...

Allemaal regelrechte leugens.
    Overigens was in Nederland ten tijde van dit artikel, 2007, die gangstercultuur alleen nog in aanzet aanwezig, maar wat we al wel heel goed te merken was, was de invloed die de allochtone immigranten gehad hebben op het wapenbezit - daaraan is ten bewijze een apart artikel gewijd .

De volgende beschrijving stamt uit Engeland, waar het niet zo erg is als in Amerika, maar wel een stuk erger dan in Nederland. Eerst even een introductie van de auteur, van de website van het blad waar hij voor schrijft: The Spectator (Engeland):

Rod Liddle writes the Liddle Britain column. Liddle was the editor of the Today Programme from 1998 to 2002. As well as his column for The Spectator, Liddle writes regularly for The Sunday Times and Country Life as well as presenting TV documentaries.ac

En hier een citaat uit het stuk (spectator.co.uk, 05-12-2009, door Rod Liddle):

Benefits of a multi-cultural Britain The first of an occasional series – those benefits of a multi-cultural Britain in full. Let me introduce you all to this human filth.     It could be an anomaly, of course. But it isn’t. The overwhelming majority of street crime, knife crime, gun crime, robbery and crimes of sexual violence in London is carried out by young men from the African-Caribbean community. Of course, in return, we have rap music, goat curry and a far more vibrant and diverse understanding of cultures which were once alien to us. For which, many thanks.

Tja, dat veroorzaakte de nodige furore. Over al die goede en hardwerkende Caribische negers, pardon, jonge mannen, die niet straatrover of messentrekker waren en hierdoor gestigmatiseerd werden ... En ter bestrijding niet cijfers, maar beschuldigingen van "racisme", reden waarom het geval onder de aandacht van deze redactie kwam. Overigens, tussengevoegd na een redigeren van stukken van deze verzameling, moeten de rassenrellen van Londen 2011 toen nog komen ... 
        In Nederland is die gangstercultuur alleen nog in aanzet aanwezig, zie onder, maar wat we al wel heel goed gemerkt hebben is de invloed die de allochtone immigranten gehad hebben op het wapenbezit - daaraan is ten bewijze een apart artikel gewijd .

Eventjes terug naar Amerika, om iets te constateren dat ook tot de fundamentele oorzaken van de culturele problemen behoort: de schoolprestaties (CNN.nl, 17-09-2009, door Cynthia Gordy):

Obama: We must fix education in black communities President Obama: Help students by changing attitudes in black communities | Black students about 28 points behind whites in reading and math | President: Closing gap between black and white students, will cut "economic inequality" | White House says agenda includes getting all children college-ready. Photo: First lady Michelle Obama talks with students at Anacostia High School in Washington, D.C. in March. With all the unique challenges facing African-Americans, identifying just one problem as the most fundamental issue sounds like the beginning of a long, nuanced conversation. It's not so complicated, however, for President Barack Obama. In a recent conversation with reporters, Obama easily cited education as the most important issue for the black community.     "If we close the achievement gap, then a big chunk of economic inequality in this society is diminished," Obama told a small group of journalists from black media outlets, including ESSENCE.   ...      According to a recent study from the National Center for Education Statistics, African-American students continue to score significantly lower in reading and math than their white counterparts. Essence: Al Sharpton wants you to cut the education gap      Although the gap narrowed slightly between 1992 and 2007 -- about 7 points on a 500-point scale -- the disparity remains wide, with black students still scoring about 28 points behind whites. Consequently, black children also have a far higher high school dropout rate and a lower rate of college enrollment.   ...

Ook een beeld dat overal ter wereld terug is te vinden. Overal ter wereld waar creolen zich in de westerse wereld bevinden, behoren de creolen tot de, of zijn de, topscorers in voortijdig schoolverlater en aanverwante verschijnselen. Door de geografische verspreiding van het verschijnsel kan het echt niet aan de lokale omstandigheden liggen. De oorzaak ligt aan de creoolse cultuur. En het belang ervan kan niet overschat worden. Opleiding behoort tot de top succesfactoren om mee te komen in een westerse of andere voortgeschreden cultuur. Uit het falen op dit vlak, kan het meeste zo niet alle falen op andere aspecten worden afgeleid.

Een bericht over een ander fundamenteel aspect van de creoolse cultuur dat het overige functioneren bepaalt. Het gaat over Suriname waar meerdere bevolkingsgroepen wonen. Maar de creolen zijn daar toch redelijk dominant, en de mentaliteit aldaar is hoofdzakelijk creools (de Volkskrant, 30-04-2010, door Stieven Ramdharie):

Interview | Michaël Slory, dichter 'Ik heb alle moed verloren' Veertig jaar terug liet Michaël Slory (74) zijn leven in Nederland achter zich om Suriname te helpen opbouwen. Het werd een deceptie. Een van Surinames grootste dichters is nu een gebroken man. Tussentitel: Veertig jaar heb ik me ingezet voor Suriname. Het werd een ontgoocheling ...    Literair grootmeester Michaël Slory, dit jaar precies 40 jaar terug in Suriname na in Nederland jarenlang in kringen te hebben verkeerd van Harry Mulisch en Karel Appel     En, ja, steeds weer dat etnische gedoe. Een paar jaar terug, toen de presidentsvraag weer speelde, stelde hij drie vooraanstaande hindoestanen voor die Suriname goed zouden kunnen leiden. Een econoom, verkondigt hij, moet het land opstuwen in de vaart der volkeren. Genoeg scheve gezichten natuurlijk, vooral bij creolen.     Slory: ‘Dan worden ze bang dat een koelie president wordt. Ik ben niet bang voor de hindoestanen, eerder voor mijn eigen mensen. Zoveel heb ik in het negerengels geschreven en toch ben ik geen neger voor ze. Etniciteit ligt veel dieper bij de creolen dan het lijkt. Als een creool minister wordt, kennen ze je niet meer. Dan denken ze dat ze God zijn. Bij hindoestanen speelt dat niet. Met toenmalig minister Atta Mungra sprak ik gewoon onder een boom.’

Dit is de creools gezagsstructuur. In die creoolse gezagsstructuur zijn er slechts twee rangen: meester en slaaf. Dat stamt van het oude Afrika, waar de koning in feite eigenaar was van alle onderdanen. In feite als een soort slaven. Waarom het ook zo makkelijk was de eigen mensen te verkopen aan de blanke zeevaarders aan de kust. Een meester-slaafstructuur die je nog steeds terugziet bij alle gezagsdragers op het Afrikaanse continent . Een structuur die ook dodelijk is voor iedere vorm van persoonlijk initiatief, omdat wat je bereikt met de arbeid, toch toebehoort aan de meester. Een houding die je ook kan terugzien in Slory's verdere beschrijving van de Surinaamse cultuur:

Slory: ‘Maar in dit land kijken ze zo naar uiterlijkheden. Of je een auto hebt. Hoeveel je verdient. Toen ik leraar was, probeerde ik een vrouw het hof te maken. Maar die dame wilde liever een arbeider van de bauxietmijn omdat hij drie keer meer verdiende.     ‘Als neger in Holland zou ik al lang een blanke vrouw hebben gehad. Al in 1995, toen ik de mentaliteit van de Surinamers ontdekte, had ik terug moeten gaan naar Nederland. Maar ik ben hier blijven hangen.’     Zijn Republiek Suriname, waarvan de nationalist Slory in 1975 zo’n grote en trotse voorstander was, bestaat dit jaar precies 35 jaar.   ...     Decennium na decennium hekelde de dichter de patronagepolitiek in zijn land, vandaag de dag nog alom aanwezig. Stem op mij, is het devies van menig Surinaamse politicus, dan zorg ik wel goed voor je. Hij vocht tegen de etnische strijd. Maar ook na 35 jaar onafhankelijkheid is het een constante factor in de Surinaamse politiek. Die kritiek en onafhankelijke geest, zijn ongrijpbaarheid, droegen mede bij aan zijn ondergang, is zijn analyse.   ...     Slory houdt Suriname op zijn oude dag nog steeds een spiegel voor. ‘Alles is hier politiek’, benadrukt hij. ‘Omdat ik nooit voor een partij koos, kon ik bijvoorbeeld nooit op tv voordragen. Je moet er voor bedelen. In de militaire tijd, onder Desi Bouterse, droegen figuren voor die nooit iets hadden gepubliceerd. Mensen in dit land zijn rancuneus. Veertig jaar heb ik mij ingezet voor Suriname, voor de Surinaamse taal, maar het werd een ontgoocheling. Als ik lid was van een partij, had ik alles gehad.’   ...     Nee, bezweert hij, van die 35 jaar onafhankelijkheid heeft hij geen spijt. Hij is eerder teleurgesteld over wat de Surinamers ervan hebben gemaakt. Suriname had zoveel verder kunnen zijn, anno 2010.     Slory: ‘Ik ben teleurgesteld dat zoveel intellectuelen in Nederland toen niet zijn teruggekomen om mee te helpen. Er was na 1975 geen kader om plannen te maken. Suriname ligt nu geïsoleerd in het Caribisch gebied. Op grote conferenties denken ze dat wij bij Hawaii liggen. Ik heb geen spijt, ik wil ook niet klagen. Maar de Surinamer van nu wil vooral een groot huis en een mooie baan. Uiterlijkheden.’

De creoolse Surinamer wil "meester" zijn.
    Dit zijn voldoende gegevens over de creoolse cultuur om de rest te kunnen invullen. Maar omdat de weerstand tegen het constateren van de falens van die cultuur waanzinnig sterk is, wordt deze verzameling voortgezet met de talrijke berichten over de uitingen daarvan.

Vervolg