(Wikipedia), of bijeenkomsten in Davos
(Wikipedia).Net zo min als een strak georganiseerde samenhang, is er dus een strak geformuleerde visie op de toekomst. Maar net zo goed als je uit al die deelbelangen een gezamenlijk belang kan halen, kan je uit alle door de oligarchie gedragen ontwikkelingen een gezamenlijke toekomstvisie halen. Wat betreft die gezamenlijke deelbelangen kunnen we simpel zijn. Dat is er in feite maar één: "het recht van de sterkste". Waarvan de voor de rijken meest essentie deelconclusie is: de rijken mogen onbeperkt rijker worden, ook ten koste van de rest en de armen. Uit dit belang, indien lang genoeg een leidende kracht in de wereld, volgt ook een manier waarop die wereld eruit gaat zien. Een manier die je kan beschrijven, maar nog veel beter kan laten zien. Want een groot deel van de elementen van die wereld is en staat er al. Namelijk daar waar de rijken de dienst uitmaken. Hieronder schetsen we dus de toekomstvisie van de oligarchie, aan de hand van hun huidige activiteiten in die richting. Een schets in de loop van de tijd. We beginnen met de toekomst toen deze nog mooi was, in het land van de belofte en de toekomst: Amerika. En haar toen een wonderschone toekomst belovende skyline van Manhattan:
Een plaats waar mensen uit aanpalende wijken kwamen om te werken. Daarna is er een ontwikkeling geweest van ruwweg een honderd jaar, of tien decennia. Waarin er, met enige hikken, altijd een geleidelijke groei te zien is geweest, waarvan redelijk gelijk verdeeld over de bevolking geprofiteerd werd. Tot in de jaren tachtig een omslagpunt werd bereikt, en het neoliberalisme definitief de macht greep. In Amerika, nog steeds de voorloper toen, hield de groei van de middenklasse op, en die van de top begon exponentieel toe te nemen. Een groei die zo sterk kon toenemen, omdat die niet meer gebaseerd was op echte economie, maar op gecreëerd geld. Hetgeen bleek op het moment dat bij zulk soort groei, ook wel bekend van piramidefondsen, altijd komt: de ineenstorting. In dit geval de Amerikaanse financiële crisis van 2008. En, zoals ook bekend van piramidefondsen: de organisatoren van het fonds, of casino, waren er al met het geld vandoor en massa van de deelnemers, de rest van de bevolking zijnde de midden- en lagere klassen, bleven met de schulden achter. En moesten banen en inkomen inleveren. En de rijken trekken nu met het verkregen geld naar hun eigen kolonies. Zoals de rijke delen van de oude steden die in het midden van de economie liggen: New York, Londen, Tokio, Mumbai, enzovoort, de kosmopolitische steden, de megapolen. Waarvan nu een aantal karakteriserende exemplaren gaan beschrijven. Te beginnen met waar het begon (de Volkskrant, 04-04-2009, Reizen NY Special, door Neeltje Huirne):
Nog zo'n stad (van Volkskrant weblog, 10-03-2009, door Mark ter Telgte):
In het voorbijgaan kan nog even Moskou genoemd worden: voor de komst van het neoliberalisme een stad waar iedereen woonde. Na de overname door het monster een stad waar de rijkdom van de buitenprovincies (olie en gas) erdoor gejast wordt door een groepje oligarchen, en die voor gewone burgers nauwelijks tot niet meer bereikbaar is. Hetgeen dus de algemene trend is voor de steden van de kosmopolieten en oligarchen (de Volkskrant 21-06-2011, door correspondent Patrick van IJzendoorn):
Het geval van Londen is al veel langer bekend - politieagenten, verplegend personeel, en leerkrachten krijgen al vele jaren een speciale "London"-bonus (VARAGids, nr. 42-2008, column door Twan Huys):
En het is nu een dusdanig bekend verschijnsel, dat er ook binnen eigen kringen openlijk over geschreven wordt (z24.nl, 03-05-2012,
):
Waarbij men ook openlijk de oorzaken signaleert:
Of nog algemener:
Tot nu toe hebben we ons geconcentreerd op de ontwikkelingen in de steden die al van oudsher in het centrum van de economie stonden. In de kosmopolitische steden van opkomende economieën is het nog veel erger. Zie bijvoorbeeld in Sao Paolo:
Die opkomende economieën hebben nog grote hoeveelheden paupers, en boeren die verpauperd zijn door het handelen in hun producten, en die hopen nog een paar korsten droog brood te kunnen vangen door naar die steden te trekken. Zie ook weer Sao Paolo:
En wat betreft het opvangen van die broodkost, gegooid uit het raam van de rijke:
Dat kan je dus letterlijk nemen. Iets dat je zou kunnen omschrijven met de term "tweedeling", maar waarvoor die term duidelijk veel te neutraal is. Het lijkt veel meer op de gevangenis waarvan de Zuid-Amerikaanse versie zo berucht is 
. En het is dat ook letterlijk aan het worden, want er worden nu muren
gebouwd tussen de sloppenwijken en de rest van de stad.
Deze zo openlijke en zo gruwelijke tegenstellingen hebben ook zo hun risico's,
zullen ook de oligarchen onbewust wel beseffen. Daarvoor is er een effectieve
oplossing, die ook een tijdje valt waar te nemen: verhuizen naar plaatsen waar
er geen mogelijk opstandig wordende paupers zijn. Kosmopolitische steden die al
gebouwd worden door diegenen die al min of meer van oudsher oligarchen waren,
maar daarbij geen last hadden van paupers, omdat hun rijkdom gewoon onder het
zand zat: de oliesjeiks. Hier wat beelden uit die wereld - als eerste een foto
bij een artikel over staatsfondsen (de Volkskrant (26-09-2008), met als
bijschrift: 'Bezoekers bekijken op een vastgoedbeurs een maquette van een
mogelijke stad in het steenrijke oliestaatje Abu Dhabi':
Op de voorgrond de verzameling luxueuze appartementblokken voor de voedselhandelaren en handelaren in frauduleuze financiële producten. Op de achtergrond de villa's van de rijke belastingontduikers die hen het voor het speculeren en handelen noodzakelijke geld verschaffen. Hieronder een reeds gerealiseerd voorbeeldje daarvan uit het naburige Dubai:
De sjeiks zelf wonen natuurlijk nog luxueuzer ...
Dat dus wat betreft de toekomst volgens de oligarchen. Of het
neoliberalisme. Of de semitische en nomadische woestijnbewoners. Zoals hier
treffend beschreven (de Volkskrant, 11-04-2008, door Carien
Overdijk):
Waarin ook die als loffelijk geziene term van zijn "Kleren van Keizer"-omhulling wordt ontdaan:
Waarna er niets anders over is gebleven dan een smerige poel vol met abjectheid. De cultuur van nomaden die een plek uitwonen, en daarna verder trekken 
.
En door een al ruim tien jaar lang durende campagne van ondermijning van de
westerse culturele waarden, ten gunste van die van de nomadische
woestijnculturen
Zeer recent, schrijvende in augustus 2012, hebben ze het bestaan van die
intenties openlijk uitgesproken
Tussenconclusie: De oorlog tussen de oligarchen en de aanhangers van de
nomadische woestijnculturen, die zichzelf kosmopolieten noemen, lijkt op het
punt van uitbreken te staan. Of heeft dat punt al bereikt.
Econoom Paul Romer is bekend van de uitdrukking "A crisis is a terrible thing to waste"
(Wikipedia), waarmee bedoeld wordt dat een crisis een goede tijd is om
bestaande sociale voorzieningen af te breken
(Wikipedia). De kern van de oligarchische mentaliteit is natuurlijk het nomadisme - met als gemeenschappelijk hoger begrip dat van het parasitisme. Dat nomadisme moet natuurlijk ook goed volgens de oligarchische twee of driedeling geregeld worden (de Volkskrant, 02-08-2012, door Eric van den Berg):
Deze scheiding betreft die binnen de lagen van de oligarchie in wijdere zin, zoals die term op deze website gebruikt wordt: de absolute top zit boven, en daaronder mensen die in de wijdere zin ook tot de oligarchie behoren, maar de lakeien zijn van de top. Opgedeeld in diverse lagen. vermoedelijk zou iemand als de commissievoorzitter van de Europese Unie nog behandeld worden als de top, maar gewone commissieleden waarschijnlijk al behoren tot de rangen van lakeien - hoge lakeien, wel te verstaan. De Steenbreek's onder de Bovenbazen 
.Het combineren van de klassen in deze vorm van vervoer heeft natuurlijk wel een nadeel: er moeten vaste tijdschema's gehandhaafd worden. Dat houdt automatisch het verschijnsel van "wachten", wat voor de top een onverdraaglijke inbreuk op hun prerogatieven is. Een handige ondernemer heeft dat beseft (de Volkskrant, 20-10-2012, van correspondent Ariejan Korteweg):
Het lakeidom was vroeger redelijk simpel samengesteld: de bediendes, de hofnar, en hofvleier en de schrijver, dan had je het wel gehad. En de enigszins verlichte vorst deed er ook nog wel een kunstenaar bij. Het bovenste is een voorbeeld van de klasse die uit het laatstgenoemde deel van de hofhouding is gegroeid. Naar Oligarchie ,
Sociologie lijst
, Sociologie overzicht
, of site home
.
|
Londeners
see themselves more then ever as a tribe apart who identify with their city
rather ahead of their country.
Professor Bogdanor said the mayorality had helped foster civic pride among the
7.5 million population of what has been described as the worlds "most
cosmopolitan city".
De
dragers der abjectheid zijn al langere tijd succesvol bezig met dit doel te
bereiken, door de ondermijning van de beschaving zoals ontstaan in de
Noordwest-Europese landen. Eerst door de vorming van een Europese Imperium