Creolen, haatzaaiers: inleiding

Creolen, zwarten, of volgens de huidige mode "Afrikanen" stonden vroeger bekend al een vrolijk volkje met een donkere huid.

Dat wil zeggen: dat was van voor de nadere kennismaking.

Overigens was de eerste zwarte in Nederland nog wel van die soort, zijnde Humphrey Mijnals die voetbalde bij Elinkwijk.

Humphrey was natuurlijk Surinamer want in die tijd kwam je als zwarte Nederland niet binnen. Je had nog zogenaamde "grenzen", toen ...

Humphrey kwam hier om te voetballen, en daarna volgde nog een redelijk select groepje om te komen studeren. Die gingen vaak ook weer terug.

Toen kwam er zo'n linkse "deugmens" op het idee dat de zwarten geen "zwartjes" meer mochten zijn en Suriname zelfstandig moest worden.

De zwarten snapten donders goed wat dat betekende: zwart bestuur =  rotzooi.

En ze kwamen massaal, volgens geruchten voor ongeveer de helft, naar Nederland. En vullende bijvoorbeeld de Anmsterdamse Bijlmer die al snel veranderde in een drugs- en schiettent.

Maar gemiddeld hadden ze het in Nederland toch beter tot veel beter dan in Suriname.

Nu zou een naïef mens kunnen denken dat dit de zwarte Surinamers dankbaar zou stemmen richting blanke Nederlanders. Op wie ze teren - in hoge mate.

Natuurlijk, weet de psycholoog, is het omgekeerde het geval. Het verschijnsel heeft zelfs een naam: "dankhaat".

De zwarte Surinamers zitten boordevol dankhaat.

Die langere tijd verborgen bleef.

Maar toen kwamen de moslims met hun inherente openlijke haat uitleg of detail , de steun van de media en elite aan die haters, en een aantal zwarten ging meedoen in dat koor.

Hun gekozen punt van aanval: Zwarte Piet (zwarten zijn niet zo slim, hè ... )

Hun wapen: "KOLOIALISME!!!" en "SLAVERNIJ!!!". Richting blanken. De huidige (zwarten verwarren nogal eens zaken uit "gevoel" ... "OJ Simpson is zwart dus onschuldig" ... Ze zijn niet zo slim, hè ... uitleg of detail ).

De rest kunt u bij de individuele gevallen lezen.


Meer beelden van individuen hier uitleg of detail - meer beelden in actie hier uitleg of detail en hier uitleg of detail - met een verklaring hier uitleg of detail.

Addenda

Na een tijdje dit geklaag aangehoord te hebben, heeft de redactie besloten tot een verbale tegenactie, en noemt al dit soort mensen "negers". Vandaar de term voor het verschijnsel van een overdaad van dit soort mensen in de media van "negerisering" uitleg of detail . Of in de woorden van GeenStijl (GeenStijl.nl, 20-04-2018, door Zentgraaff uitleg of detail ):
  Er is er een jarig, hoera, hoera



...Dat kun je wel zien dat is... Hitler. 88 kaarsjes op de taart! Grappig toch hoe iemand zo dood kan zijn, maar tegelijkertijd nog zo springlevend. Als je de columnisten van Deugend Nederland leest ... de beroepsneg0rs Quins, Syl en Kno' menen dat alle Nederlanders de Neurenberger Rassenwetten op hun kussen hebben geborduurd ...

Zelfde waarneming, zelfde conclusie.

En tot slot van deze inleiding nog een paar bewijzen dat alle (systematische) klachten aperte leugens zijn (de Volkskrant, 28-05-2016, ingezonden brief van Josephine Bersee, Hongkong):
  Nederland is echt niet zo racistisch

... Overigens vraag ik me af hoeveel stukken ik nog moet lezen van succesvolle Nederlanders van buitenlandse afkomst die beweren dat je als Nederlander van buitenlandse afkomst niet succesvol kunt zijn in Nederland.

Heel veel en snel stijgend, dus.

En nog een exemplaar uit nog onverdachter kring en nog helderder taal (de Volkskrant, 04-03-2017, ingezonden brief van Masoumah Hosseini, Lid van de Provinciale Staten van Zuid-Holland, VVD-woordvoerder Bestuur & Middelen / Werkgroep Europa):
  Nederland heeft mij met open armen ontvangen

Wie de kranten leest en naar de televisie kijkt, krijgt de indruk dat jongeren van een andere afkomst in Nederland ernstig worden gediscrimineerd. Ze zouden geen kansen krijgen en er niet bij horen. Sommige politici doen alsof ze namens al die jongeren kunnen spreken. Ik kan dat niet. Maar ik kan wel mijn eigen verhaal vertellen.

Mijn ervaringen met Nederland zijn namelijk totaal anders. Ik ben niet in Nederland geboren. Ik kwam hier als 15-jarige vluchteling uit Afghanistan, als 'eerste generatie'. Mijn leven hier begon vanaf nul. Een nieuw land, een nieuwe taal, een nieuwe cultuur en nieuwe normen en waarden. Ik moest gaan meedoen in de samenleving, een andere keuze was er niet.

Die samenleving heeft mij met open armen ontvangen. Ik heb in die vijftien jaar nooit het gevoel gehad te worden gediscrimineerd. Mensen zien dat ik mijn best doe. Voor mij is dat de normaalste zaak van de wereld, maar het wordt ontzettend gewaardeerd.

Ik heb altijd versteld gestaan van de mogelijkheden die Nederland je biedt. Waar in de wereld krijg je zó veel kansen om een succes te maken van je leven? Ik kan hier vrij en veilig over straat. Ik word hier gelijkwaardig behandeld. Ik word hier gestimuleerd om een eigen mening te vormen en die ook uit te spreken.

Ik heb hier gestudeerd, gewerkt en een bedrijf opgericht. Ik ben de politiek ingegaan en ben nu lid van de Provinciale Staten van Zuid-Holland.

Ik heb mijn kansen gegrepen. Kansen die ik in mijn geboorteland nooit zou hebben gekregen. Kansen die er voor álle Nederlanders zijn, wat je afkomst ook is. Maar je moet er wel zelf voor werken. Je moet uit je comfortzone komen en ervoor gaan.

Tegen jonge Nederlanders met een migratieachtergrond wil ik graag zeggen: laat je niet aanpraten dat je zielig bent. Als je zelf werkt aan je dromen, dan kunnen ze in Nederland uitkomen. Ik heb het gedaan. Jij kunt het ook!

Met deze correctie: het 'laat je niet aanpraten dat je zielig bent' zal voor bijna de gehele betreffende populatie vervangen moeten worden door "praat jezelf niet aan dat je zielig bent".

En nog eentje (de Volkskrant, 13-06-2017, door Robert Vuijsje):
  Zonder barrière

Welke rol speelt afkomst in Nederland? Dat onderzoekt de Volkskrant in een reeks interviews. CBS-directeur Tjark Tjin-A-Tsoi ( 51 ): 'Met mijn afkomst ben ik niet bezig.'

Tussentitel: 'Zo werd bij ons thuis naar Nederland gekeken: een land van mogelijkheden'

Dit is een primeur: het is de eerste keer dat Tjark Tjin-A-Tsoi meewerkt aan een gesprek over zijn afkomst. 'Het speelt niet bij mij. Ik ben er niet mee bezig en ik wil er niet per se mee worden geassocieerd. Mijn ouders kwamen uit Suriname, een arm land aan de andere kant van de wereld. Ze hebben een arm verleden en in dit land kregen we alle mogelijkheden. Dat is nogal wat. Ik voel een grote mate van dankbaarheid. En ik ben een Nederlander. Dat is het hele verhaal.'
    ...Als directeur-generaal van het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) begeeft Tjark Tjin-A-Tsoi zich op het hoogste niveau. 'Politici, burgemeesters, raden van bestuur. Ik heb door mijn functie natuurlijk veel contacten in die kringen.'

Hoeveel kleur ziet u daar?
'Net als iedereen kan ik zien dat er op bestuurlijk niveau niet veel kleur is. In het hele land schieten me nu niet meer dan twee anderen te binnen: de burgemeesters van Rotterdam, Ahmed Aboutaleb, en Almere, Franc Weerwind. Dat is een constatering. Wat voor mechanisme daar achter zit? Ik weet het niet.'

Wat zegt het over Nederland?
'Het zou voor de hand liggen om te zeggen: dat moet discriminatie zijn. Alleen heb ik het zelf nooit meegemaakt. Dat betekent niet dat het niet bestaat, maar voor zover ik weet, is bij mij nooit een barrière opgeworpen om te verhinderen waar ik nu ben. Echt nooit. Dus het moet ingewikkelder in elkaar zitten.

Kunt u een oplossing bedenken?
'Als je de oorzaak niet kent, kun je geen oplossing bedenken. Waarschijnlijk is het een combinatie van factoren. Ik weet niet of het verstandig is van bovenaf te veel aan te sturen op diversiteit. Dat roept een tegenreactie op. Het zal grotendeels organisch moeten gebeuren.'  
...
En in de top van de organisatie?
'Als onze jonge medewerkers het goed doen, maken ze vanzelf carrière. En verder: de directeur-generaal is ook een immigrant.'

Dat "onbekende mechanisme" leidende tot ondervertegenwoordiging van gekleurden naarmate je hoger komt is niet onbekend, want het staat er doodgewoon:
  'Ik was zeer geïnteresseerd in bètawetenschappen en ik tenniste fanatiek. Mijn vriendenkring was overwegend Hollands, af en toe zat er iemand tussen van bijvoorbeeld Indische komaf. Die situatie was vergelijkbaar met de Universiteit van Amsterdam, waar ik natuurkunde ging studeren. Nu ik eraan terugdenk, zie ik: o ja, ik was de enige donkere. ...

Het is intellectueel en sociaal onvermogen. Gebrek aan capaciteiten.
    Maar dat is onbenoembaar.
    En vandaar ook de haat.

En nog eentje - eerste even voorstellen (de Volkskrant, 14-08-2017, door Antoinnette Scheulderman):
  De kleur van de liefde

Zelf valt ze op witte mannen. De keren dat ze racistisch werd bejegend, zijn op de vingers van één hand te tellen. Programmamaker en columnist Iris van Lunenburg onderzocht gemengde relaties voor haar tv-programma.

Tussenstuk:
Micheline Iris van Lunenburg

Zij werd op 17 december 1985 geboren in Port-au-Prince, Haïti. Iris van Lunenburg studeerde bestuurskunde en rechtsgeleerdheid, maar maakte beide studies niet af. De opleidingen aan de BKB Academie en BNN University (Media Academie Hilversum) wel. Daarna kan ze aan de slag bij 101.TV - het digitale kanaal van BNN. Ze krijgt vervolgens zowel schrijvend (Het Parool, Quote) als tv-makend (Jan rijdt rond, Linda.tv, @Z, NTR) voet aan de grond in de mediawereld.

Nederland, het land van de grote kansen voor zwarten. En het overgrote deel van die zwarten zijn klagende liegende negers met een volkomen verkeerde levenshouding:
  Robert Vuijsje maakt voor de Volkskrant een interviewserie over afkomst. Daarin lees je vaak: 'Ik was de enige persoon van kleur in het dorp, iedereen keek me na, ik voelde me anders.'
'Ik lees die rubriek ook, maar ik herken mezelf totaal niet in die verhalen. Ja, ik was het enige donkere meisje in Emmen. Maar dat vond ik juist wel tof. Als je er als enige anders uitziet, onthoudt iedereen je. Je valt lekker op, je hoeft je maar één keer voor te stellen. Toen ik later in Rotterdam bestuurskunde studeerde en bij het corps ging, was dat net zo. Ik was het enige donkere lid, maar zag dat eerder als voordeel dan als nadeel. Ik las laatst een interview met een donkere collega, die zei: 'Zodra ik de deur uitga, ben ik me ervan bewust dat ik als zwarte vrouw de wereld in stap.' Een ander voelde zich op het pontje naar Amsterdam-Noord etnisch geprofileerd. Ik heb dat nooit meegemaakt en ik heb me ook nog nooit een donkere vrouw in een blanke wereld gevoeld.'

Ze willen dat kolonialisme en slavernij verrekend worden ... Prima, maar dan ook helemaal. Wij krijgen het goed terug dat we destijds aan de Afrikaanse stammen betaald hebben en zij krijgen hun stamgenoten, of beter: nabuurstamgenoten, terug.
    Fantastisch deal! Winst aan alle kanten!
    Dat werk dat ze gedaan hebben? Dat geld gaan ze maar halen bij de plantage-eigenaren. Maar dan willen wij in Nederland onze uitbetaalde uitkeringen terug.

En nog iemand met een zeldzame ervaring (de Volkskrant, 10-07-2018, door Robert Vuijsje):
  Relatietherapeut

Zakenvrouw Marina Diboma (35) strijdt voor betere handelsrelaties tussen Afrika en Nederland. ...

...    Voordat Marina Diboma deputy managing director werd van de Netherlands-African Business Council in Den Haag groeide ze op in Kameroen. ...

Wat vond je van Nederland?
‘Ik was nooit buiten Kameroen geweest. Het was koud en ze aten hier geen warme lunch. Het is vast wel eens gebeurd, maar ik kan me niet herinneren dat iemand ooit onaardig tegen me heeft gedaan. Vanaf het begin probeerde ik Nederlands te spreken. Iedereen antwoordde in het Engels. ...

Jammer dat het de enige zwarte is die dit is overkomen ... Wat een eigenaardig toeval, hè ...

Hè hè ... De eerste die zijn soortgenoten echt de waarheid verteld (Dde Volkskrant, 05-10-2018, door Wim Bossema):
  'Van zwart-witdenken word je depressief'

Babah Tarawally, een Sierra Leoons-Nederlandse schrijver en gespreksleider, maakt zich zorgen over het debat over kleur en identiteit. Vooral met het oog op de komende generatie waartoe zijn twee dochters behoren; hun moeder is een witte Nederlandse. Voor hen schreef hij het net verschenen boek Gevangen in zwart-witdenken, en hoe we kunnen ontsnappen (uitgeverij Ten Have).
    'Ikzelf behoor tot de dankbare generatie', schrijft hij, dankbaar voor de kansen die hij kreeg in Nederland, 23 jaar geleden, na te zijn ontsnapt aan een gruwelijke oorlog in Sierra Leone. Tarawally (1972) beschrijft hoe hij door stelselmatig nare ervaringen toch bitter werd en hij begrijpt dat jongeren een militantere houding aannemen. Maar goed is het niet.

De felheid van jonge zwarte activisten baart u zorgen, schrijft u. Waarom?
'De manier waarop het debat de laatste jaren wordt gevoerd - over identiteit en Zwarte Piet bijvoorbeeld - is zo heftig dat je verzeild raakt in een depressie. Dat zie ik bij veel jongeren. Ik heb het zelf ook meegemaakt: het gevoel dat het niet meer goed komt.
    'Het is een vorm van zwart-witdenken of wij-zijdenken: bij protestacties is er geen bereidheid om naar een ander verhaal te luisteren, je manier van denken aan te passen, geen besef dat er altijd ook een ander perspectief bestaat. Ik ben bang dat je niets bereikt met zo'n houding.

En die houding is deze
  '... Het is niet waar dat alle witte Nederlanders eigenlijk racisten zijn. Als je mensen zo benadert in gesprekken volharden ze alleen maar in hun ideeën. Je duwt zelfs witte mensen die zwarte goedgezind zijn in een hoek, als je ze uitmaakt voor racist. ...'

Maar dat is inmiddels echt geen bezwaar meer hoor ... We roepen gewoon terug dat jullie moeten oprotten. Terug naar Afrika.
    Vermoedelijk is dat hetgeen dat hem zorgen is gaan baren.
    Dus vooral doorgaan met dat "ROT MAAR OP!!!"

Zwarten met realiteitszin zijn zeldzamer dan diamant, maar hier is er weer eens eentje (de Volkskrant, 26-10-2020, door Lily Monori van Dijken, auteur, columnist en dichter):
  Als zwart kind op de Veluwe deed ik ertoe

Tussentitel: Hier opgroeien heeft mijn leven verrijkt en zeker niet verstoord

... als mensen mij vragen hoe ik het heb ervaren om als zwarte vrouw op te groeien in een blank gezin. En ook nog in de Biblebelt. Het pleeggezin is het fundament en de bouwsteen van mijn leven. Als ik in de spiegel kijk, vorm ik een beeld van mezelf als het zwarte schaap. Heeft dat beeld mijn leven beïnvloed of verstoord? Had het uitgemaakt als ik blank was geweest en in een zwart gezin terecht was gekomen? Is er een verschil?
    't Harde is een dorp op de Veluwe, in de gemeente Elburg. Het dorp heeft 6.860 inwoners. Het is een bosrijke plaats, bekend van de militaire kazerne op de 'Knobbel'. De rapper Typhoon is er, net als ik, opgegroeid. Dat maakte mij niet de enige donkere in het dorp. Ik was wel de enige zwarte in 't Harde die in een blank pleeggezin woonde. En niet zomaar een pleeggezin, maar een gezin dat extra werd begeleid door TGV (therapeutische pleegzorg), omdat ik in mijn jongere levensjaren een trauma heb opgelopen. Een trauma van onthechting en verwaarlozing. Mijn ouders kregen handvatten om een beschadigd kind op te voeden. Die beschadiging ziet niemand aan de buitenkant. Van het feit dat ik zwart was, keken de dorpelingen in 't Harde niet vreemd op, ook niet als ik er met mijn ouders rondliep. En de mensen die dat wel deden, lieten dat niet merken. Zo ging dat in het dorp. Ik ging op in de menigte, net als de andere dorpelingen. Ik ben daar ook niet gediscrimineerd. Ik volgde dezelfde route als de rest van het dorp en bleef op dezelfde paden. Zolang ik daar niet van afweek en me niet anders bewoog, viel ik niet op en voldeed ik aan de norm. Thuis was ik het zwarte schaap, maar niet op een negatieve manier. Mijn rugzak ging pas open achter de gesloten deuren. Dat ging verder niemand iets aan.
    Mijn broer en zus zijn echte 'ariërs'. Mijn ouders hebben allebei blauwe ogen, de een met blond en de ander met zwart haar. En ik was precies het tegenovergestelde. Zwart als houts-kool tussen de witte schapen, met zwart kroeshaar en diepdonkerbruine ogen. Ik woonde in een hervormd gezin. In het gezin werd ik net zo behandeld als mijn broer en zus, geen uitzonderingen. Hier opgroeien heeft mijn leven verrijkt en zeker niet verstoord. Het heeft mijn leven op een positieve manier beïnvloed, door de normen en waarden die ik heb meegekregen. Als je geleerd is hoe je je in de samenleving moet gedragen en erbij wil horen, dan handel je daarnaar. Ik wilde er heel graag bijhoren en net zo zijn als de mensen om mij heen. Want wie wil nou niet ergens bij horen? Het is geen kwestie van een dorp of een stad. Blank, zwart, wit of geel, dat speelt geen rol. Het is hoe je zelf in het leven staat en hoe je zelf omgaat met negatieve en positieve invloeden. Een pleegkind volgt zijn instinct bij een pleeggezin. Zij bieden tenslotte meestal dat wat je tekort komt.
    Blank in een zwart gezin of zwart in een blank gezin. Dat beeld heb je als kind niet. Er was acceptatie en liefde. Een warm nest, waar ik als een puzzelstukje in wilde passen. Andersom zou het net zo zijn, als een blank kind in een zwart gezin. In een pleeggezin zie je geen kleur en zeker geen blank of zwart maar creëer je 'liefde'. Liefde is wat een pleegkind positief beïnvloedt, maar dat geldt voor iedereen.

Juist ja ...
    Waaruit nogmaals volgt dat iedere klacht van zwarten over racisme in dit soort gewone leven een gore leugen is, tenzij bewijzen worden overlegd.
    En waaruit ook volgt dat deze opmerking van de Volkskrant in de onderkop die absoluut niet in het artikel staat:
  Black Lives Matter staat soms ook voor iets positiefs: Lily Monori van Dijken (zwart) groeide op in een fijn pleeggezin (wit).

... een gore leugen is want Black Lives Matter staat voor de leugen dat dit soort normale leven voor zwarten niet bestaat.


Naar Creolen, cultuur , Allochtonen, respect  , of site home ·.

 

3 mrt.2017