Bronnen bij Linkse denkfouten: man-vrouw
|
17 jan.2009 |
De rolverdeling tussen man en vrouw is één van de meer opzichtige manieren
waarop het linkse intellectuele denken zich in de ideologische kaart heeft laten
kijken. Want, zo is het in de hoofden waarschijnlijk gegaan: de zestiger-jaren
revolutie zegt dat alle mensen gelijk zijn, dus moeten man en vrouw ook
gelijk zijn. Met als bijkomende gedachte: de nazi's hadden het over biologische
verschillen, de nazi's waren fout, dus de biologische verschillen tussen man en
vrouw zijn fout. Dit is de zo'n beetje de meest gemaakte denkfout, bekend onder
namen als zwart-wit-denken, uitgesloten derde, of vals dilemma.
Tot voor een jaar of tien was die gelijkheidsopvatting
absoluut dominant, maar sinds het linkse denken ook op andere terreinen zware
nederlagen heeft geleden, is ook gedurende jaren aan de stoelpoten van deze
gezaagd. De diepte van de dominantie, en de ernst van het ideologische gehalte,
kan men goed constateren door het verschijnen van onderstaande artikel, dat over
de biologische realiteiten gaat (meer daarover hier
):
Uit:
De Volkskrant, 05-01-2009, door Jelle Reumer, directeur van het
Natuurhistorisch Museum Rotterdam
Het feminisme is dood, leve de biologie
Het
klassieke feminisme is dood. De natuur joeg de gelijkheidsideologie naar de
mestvaalt van de 20ste eeuw. Leve de biologie.
Tussentitel: Klassieke feministen zie je gelukkig nog maar zelden
Beste Andreas, lieve Naema. Wat heb ik genoten van jullie briefwisseling. Er
kwam ook zoveel aan de orde: de man/vrouw verhouding, het feminisme, de vreugde
van het ouderschap, maatschappelijke dwang en drang, carrièreplanning en –
bovenal – de liefde. Liefde voor de partner, de kinderen, de ouders, zelfs voor
de maatschappij in oost en west – ja, een alles doordesemende liefde lijkt de
rode draad in jullie opstellen.
Als bioloog vraag ik me dan al snel af wat dat nou eigenlijk
is, die liefde. De emotie die wij liefde noemen is zo universeel bij mensen, dat
het vermoeden gerechtvaardigd is dat er een genetische basis voor bestaat.
Liefde (niet te verwarren met verliefdheid, een door hormonen en dopamine
veroorzaakte toestand van tijdelijke ontoerekeningsvatbaarheid) lijkt echter ook
een zich los van de chromosomen voortplantende gedragsuiting, die we aan onze
naasten doorgeven door middel van taal en houding. Gedrag dus. Laten we proberen
de achtergronden van ons gedrag te analyseren en vervolgens wat we nou eigenlijk
begrijpen van de verschillen tussen mannen en vrouwen.
Om bij het begin te beginnen: we bestaan al ongeveer 200.000
jaar, maar het grootste deel van die periode waren we doende met overleven. De
gevaren van sabeltandtijgers, leeuwen, ongeneeslijke botbreuken en infecties, de
perikelen van het klimaat en periodieke hongersnoden hielden ons aardig bezig.
Pas nadat we alles zo’n beetje onder controle hadden, in steden woonden en de
taal en het schrift beheersten, kwam er gelegenheid tot enige zelfreflectie. De
culturele ontwikkeling nam daarna een hoge vlucht, met het ontstaan van de grote
godsdiensten en de ontplooiing van kunsten en wetenschap. Maar desondanks zijn
we gewoon de zoogdiersoort Homo sapiens gebleven, de naakte aap van de
Oost-Afrikaanse savanne. En dat betekent nogal wat.
Zoogdieren kennen twee geslachten. De mannetjes produceren
zaadcellen in astronomische hoeveelheden; de vrouwtjes hebben een schaars aantal
eicellen, ze broeden de jongen uit in de baarmoeder en ze zogen ze na de
geboorte. Na de door middel van een copulatie tot stand gekomen bevruchting van
de eicel kan het mannetje weer fluitend zijns weegs gaan, maar het vrouwtje is
voorlopig uit de running.
Dat simpele biologische gegeven ligt aan de basis van de in
jullie opstellen ter discussie staande problematiek. Mannen en vrouwen hebben
volstrekt verschillende belangen en dat vinden we terug in veel gedragingen die
in jullie brieven figureren, zoals het voor vrouwen ‘wanstaltige en stuitende
libido van heel gewone mannen’ (Forum, 17 oktober).
Veel van ons gedrag wordt primair gestuurd door de genen. Dat
gaat veel verder dan louter hormoongerelateerde voortplantingsdriften. Charles
Darwin – in 2009 vieren we zijn 200ste verjaardag – heeft ooit één van zijn
pasgeboren kinderen zo deerlijk aan het schrikken gebracht dat het arme kind een
uur lang bleef huilen. Het was een experiment en het bewees dat angst een
aangeboren eigenschap is. Zo zijn er vele: behalve de angst voor een boze vader,
slangen en spinnen zijn ook verdriet, territoriumdrift, kudde-achtige
volgzaamheid, ontvankelijkheid voor het onverklaarbare en de hang naar aandacht
en liefde in onze genen verankerd.
Zonder deze eigenschappen hadden we de savanne, de leeuwen en
tijgers en onze opdringerige naasten nooit overleefd. Bij sommige eigenschappen
kunnen we ons afvragen of we ze bij gebrek aan slangen en tijgers nog wel nodig
hebben, maar die vraag wordt door onze chromosomen niet gesteld. We moeten het
ermee doen, ook in de urbane postindustriële samenleving.
Daarnaast wordt ons gedrag sterk bepaald door individuele
verschillen en door de cultuur. Die individuele verschillen zijn er, maar im
grossen Ganzen doen ze niet ter zake. Voor de maatschappij als geheel telt
het gemiddelde.
Cultuur, de derde gedragsbepalende factor, is een door de
groep gedragen stelsel van handelingen, gedrag en normen, dat van generatie op
generatie, al dan niet gemodificeerd, wordt overgedragen. Sinds Richard Dawkins
wordt dit ook wel aangeduid met de term memetica, waarbij een meme een zichzelf
replicerend ‘stukje’ gedrag is dat binnen een groep van generatie op generatie
blijft ‘leven’. Het christelijk geloof is zo’n meme, de islam, het geloof in
Sinterklaas, de kerstboom, de westerse democratie en de Conventie van Genève.
Het is natuurlijk geen toeval dat jullie briefwisseling
grotendeels in beslag genomen wordt door memetische verschijnselen, zoals het
huwelijk en de manier waarop het in verschillende culturen tot stand komt, het
feminisme en zijn afkeer van het traditionele rolpatroon, en allerhande vormen
van gelijkheidsdenken. ...
Ik wil nog wel een stapje verder gaan en mijn afkeer uiten
van alle memen die zich baseren op een heilsverwachting. De islamist wacht een
hemel vol maagden; de ware christen leeft naar de verlokking van het hemelse
Jeruzalem; de socialist/communist heeft de arbeidersheilstaat in het verschiet
en voor de feminist lonkt een maatschappij waarin mannen en vrouwen gelijk zijn,
geen jaloezie voorkomt en het opvoeden van kinderen een taak is voor de
maatschappij terwijl de ouders werken aan hun zelfontplooiing. Zulke -ismen met
een heilsverwachting stellen zichzelf boven de rest en dat leidt tot
verkettering en ellende. Ze bedoelen het misschien goed, maar het wordt nooit
wat fraais.
Het klassieke feminisme richt zijn pijlen op de biologische
verschillen tussen man en vrouw. Alles moet gelijk zijn – een wansmakelijk
ideaal dat in de jaren zestig, gesteund door het toen en vogue zijnde
socialistische gelijkheidsideaal, aan kracht won: alle kinderen naar de
middenschool en alle moeders naar hun werk, gekleed in tuinbroek, met
kortgeknipt haar en op platte schoenen.
Gelukkig zie je ze nog maar zelden. Het klassieke feminisme
is dood omdat het de menselijke natuur ontkende. De vrouw mag weer vrouw zijn,
de man weer man. De natuur joeg de gelijkheidsideologie door de achterdeur naar
buiten, rechtstreeks naar de mestvaalt waar de rest van de 20ste eeuw al lag te
composteren. Leve de biologie!
Teveel verkeerde memetica is dus verstikkend, maar een juiste
dosering van de goede kwaliteit is heilzaam. Een prettige dosis normen en
waarden is nodig om de natuur in toom te houden. Mannen hoeven niet dagelijks
hun pik achterna te lopen, vrouwen hoeven geen repeterende broedmachines te
zijn. Maar de grote en opvallende verschillen tussen de geslachten hoeven ook
niet verdoezeld.
Aan onze hormoonhuishouding kunnen we weinig
veranderen, maar de maatschappij kunnen we wel zo inrichten dat er voldoende
ruimte ontstaat voor waar het uiteindelijk om draait: de door jullie veelvuldig
bezongen liefde. Liefde is de herkenning van onszelf in de ander, waarmee de
ander een deel wordt van onszelf. Wat nodig is, is het laten van voldoende
ruimte aan de ander, en daarbij passen geen door -ismen opgedrongen ketenen,
sluiers, nepvrijheid of carrièredwang. ...
Red.: Hier is toch weinig fouts aan te ontdekken, zou je
zeggen. Maar de IRP-redactie vermoedde al dat er de nodige reacties zouden komen
- ze werd niet teleurgesteld:
Uit: Volkskrant weblog, 05-01-2009, door Peter Giesen,
wetenschapsredactie Volkskrant.
Stop de terreur van de evolutiepsychologie
In de Volkskrant stond vandaag een opiniestuk van de bioloog Jelle Reumer:
de natuur heeft het feminisme de nek omgedraaid. De feministen van de jaren
zestig en zeventig probeerden de biologische verschillen tussen man en vrouw te
ontkennen. Wij weten inmiddels beter, aldus Reumer: man en vrouw zijn
evolutionair anders geheel anders geprogrammeerd.
Het was een leuk stuk, maar ik geloof er niet veel van. Ik
geloof best dat er om biologische redenen altijd een zeker verschil tussen man
en vrouw zal blijven bestaan. Maar de afgelopen 20 tot 30 jaar zijn de
verhoudingen tussen mannen en vrouwen radicaal veranderd. In 1960 bleven de
meeste vrouwen thuis om voor de kinderen te zorgen, nu werken ze buitenshuis. In
de jaren zestig geloofden veel mensen ook nog dat de man seksueel actief was,
terwijl de vrouw "van nature" geneigd was de daad passief te ondergaan. De man
vond het vooral belangrijk dat hij zelf aan zijn gerief kwam. Orale seks vond
hij maar een vies karweitje, zo valt onder meer te lezen in het uitstekende werk
van de socioloog Cas Wouters over veranderde zeden in de 20ste eeuw.
Hoe kunnen de verhoudingen tussen de seksen zo sterk
veranderen, als wij in miljoenen jaren evolutionair geprogrammeerd zouden zijn
om ons 'typisch' mannelijk of vrouwelijk te gedragen?
Ideeën over onze biologie worden vaak gelegitimeerd door te
verwijzen naar een tijdloze, natuurlijke orde. In werkelijkheid zijn ze veelal
cultureel bepaald en zeer tijdgebonden. In Nederland wordt vaak gedacht dat
vrouwen geen topfuncties willen, omdat ze nu eenmaal "van nature" hun kinderen
geen vijf dagen in een crèche willen onderbrengen. Maar veel Scandinavische
vrouwen denken daar heel anders over. Ik was ooit op IJsland waar de kinderen de
hele week in de crèche zitten en de ouders zo hard werken dat ze in onze ogen
nauwelijks tijd voor elkaar hebben. Toch beroemen de IJslanders zich op hun
hechte familiebanden.
Toen ik een paar vrouwen mijn Nederlandse bedenkingen
voorlegde, begrepen ze niet waar ik het over had. Nederland kent nog altijd een
sterke moederschapsideologie, een restant van de sterke positie die de kerken
ooit hadden.
... We kunnen de natuur niet zo maar overboord zetten.
Daar heeft Reumer gelijk in. Maar het behoort tot het wezen van de mens dat hij
de natuur zijn hand probeert te zetten. Kortom, ten eerste heeft ons idee over
"de natuur" altijd sterk tijdgebonden elementen en ten tweede schuilt onze
vrijheid juist in het vermogen om ons aan de natuur te onttrekken.
Uiteindelijk zullen evolutiebiologie en -psychologie
even modieus blijken als het feminisme van de jaren zeventig. Wetenschappelijke
disciplines die een sterke ontwikkeling doormaken, zijn geneigd zichzelf te
overschatten. Na verloop van tijd keert de slinger weer terug naar een
evenwichtiger beeld.
Red.: De opvattingen van Peter Giesen blijken uit wat hij
leest, maar er niet staat. Zo stelt Reumer niet dat feminisme niet deugt,
maar het klassieke feminisme, en hij specificeert ook wat hij bedoelt: 'Alles
moet gelijk zijn – een wansmakelijk ideaal dat in de jaren zestig, gesteund door
het toen en vogue zijnde socialistische gelijkheidsideaal, aan kracht won: alle
kinderen naar de middenschool en alle moeders naar hun werk, gekleed in
tuinbroek, met kortgeknipt haar en op platte schoenen.' Het gaat hier vooral
om om het woordje 'alle' - dat wil zeggen: het klassieke feminisme zegt
dat de vrouw die alleen moeder wil zijn en niet wil werken niet deugt. En dat is
geen overdrijving van Reumer - dat is deel geweest van de linkse ideologie
gedurende vele tientallen jaren.
Maar in feite zegt de titel al genoeg: er mag nu over de rol
van biologische factoren gesproken worden, maar dit is zeker niet dominant, en
dus al helemaal geen terreur. Dit soort overdrijving kan maar door één enkel
ding gedreven zijn: de emotionele positie van de degene die de uitspraak doet -
die dus nog diep in de gelijkheidsideologie en het gender is nurture-kamp
staat.
Van deze auteur was dit stuk verrassend - van de volgende had
de IRP-redactie een reactie verwacht:
Uit:
Volkskrant website, Opinie, 06-01-2009, column door Malou van Hintum
Biologische verschillen zijn geen absolute verschillen
Zeker verschillen vrouwen en mannen van elkaar. Maar de laatste eeuwen wordt dat
steeds minder.
Tussentitel: Veel mannelijke en vrouwelijke dertigers hebben juist gedeelde
belangen
en wensen
‘Het feminisme is dood, leve de biologie’ schrijft bijzonder hoogleraar
vertebraten-paleontologie Jelle Reumer.
Zijn artikel bestaat uit een opeenstapeling van misverstanden
en halve waarheden. Daarbij valt op dat hij nergens zijn stelling onderbouwt dat
er sprake is van ‘volstrekt verschillende belangen’ tussen mannen en vrouwen en
‘grote en opvallende verschillen tussen de geslachten’. Welke zijn dat dan wel?
Vaderende dertigers
Tegenwoordig houden steeds meer vaders een dag in hun werkweek vrij om met hun
kinderen rond te sjouwen, en blijven steeds meer moeders werken na de geboorte
van hun kind. De ‘volstrekt verschillende belangen’ en ‘grote en opvallende
verschillen’ van Reumer ten spijt, laten veel dertigers juist zien dat ze niet
alleen als ouders overeenkomstige belangen hebben en gemeenschappelijke wensen
delen, maar ook als professionals.
Ze gunnen elkaar hun werk, hun carrière, hun inkomen. Dat
gaat allemaal niet vanzelf, maar dat gebeurt wel. Sterker nog: dat móét ook wel
gebeuren. Ouderwetse afhankelijkheidsrelaties tussen mannen en vrouwen zitten
hun ontwikkeling in een moderne maatschappij in de weg. ...
De tegenwoordige tijd biedt mogelijkheden ons te ontwikkelen tot intellectueel,
sociaal en emotioneel goed geëquipeerde, zelfstandige individuen. Waarom zouden
we die mogelijkheden niet gebruiken?
Dom
Wie op biologische gronden mannen en vrouwen wil verdelen in twee elkaar
uitsluitende categorieën, doet daarmee bijna alle mensen tekort. Daarmee is niet
gezegd dat biologische verschillen er niet toe doen, want dat doen ze wél. Maar
ze zijn niet zo deterministisch en allesbepalend als Reumer, en vóór hem Tahir
en Kinneging in hun briefwisseling, beweren.
Wie oog heeft voor de kracht van biologische verschillen,
begrijpt veel beter waarom er zoveel vrouwen in de zorg werken, waarom de top
van hiërarchieën voornamelijk bezet wordt door mannen, en waarom gedragingen en
gewoonten die samenhangen met seks en geweld zo vaak ‘typisch mannelijk’ en
‘typisch vrouwelijk’ zijn.
Biologische verschillen ontkennen is dan ook dom; maar ze op
een voetstuk plaatsen als absolute en onveranderbare grootheden is dat ook.
Red.: Hier geldt precies hetzelfde argument als voor Peter
Giesen: er is niet goed gelezen, en daaruit blijkt de voorinstelling. Nergens
heeft Reumer de biologische verschillen verabsoluteert - in tegendeel: 'Mannen
hoeven niet dagelijks hun pik achterna te lopen, vrouwen hoeven geen repeterende
broedmachines te zijn.' Er is dus zeker niet sprake van het door Van Hintum
toegeschreven 'op biologische gronden mannen en vrouwen ... verdelen in twee
elkaar uitsluitende categorieën'. Dit is de bekende redeneertruc van de
glijdende schaal (of ook: stroman): het standpunt van je tegenstander in het
extreme trekken, en dat aanvallen.
Hiermee was de zaak wel voldoende esproken, zou je zeggen.
Maar ook de redactie doet mee, door het volgende artikel te plaatsen:
Uit:
De Volkskrant, 15-01-2009, door Rutger van Ree, studeerde Genderstudies
Prehistorie is een slecht ijkpunt
Rutger van Ree wil dat man-vrouwverschillen niet onnodig worden benadrukt.
Als je je niet aan de normen houdt, kun je juist meer uit jezelf en je relaties
halen.
Jelle Reumer schetst in zijn reactie op de briefwisseling tussen Andreas
Kinneging en Naema Tahir een karikatuur van wat hij ‘klassieke feministen’ noemt
(Forum, 5 januari). Dat zijn vrouwen met kort haar en tuinbroek (en ongetwijfeld
nog lesbisch ook). ‘Gelukkig’ zie je ze nog maar zelden en is er een revival
gaande van het idee dat mannen en vrouwen heel verschillende soorten zijn. Omdat
na de ‘copulatie (…) het mannetje weer fluitend zijns weegs kan gaan, maar het
vrouwtje voorlopig uit de running is’. Dat korte haar was dus een vergissing, en
vrouwen moeten weer erkennen dat ze in wezen anders zijn dan de mannelijk jager.
Het staat er werkelijk.
Opgroeien als jongen of als meisje betekende voor velen sinds
de jaren zeventig iets anders dan voor voorgaande generaties. We hadden meer
mogelijkheden, juist door deze onbeschaamde feministes. Dat veel vrouwen de
normen trotseerden was uiteraard hun goed recht; dat iedereen hetzelfde moest
worden hebben zij vrijwel nooit beweerd.
De vraag is niet primair of mannen en vrouwen in alle
opzichten gelijk aan elkaar zijn. Wezenlijker, is de vraag of (vermeende)
verschillen tussen de seksen een goede basis zijn om een cultuur in stand te
houden die mensen elke dag weer beperkt in hun keuze voor kleding, partners,
taalgebruik en voedingsmiddelen. Een cultuur die mensen vanaf hun geboorte in
een bepaalde hoek dwingt. Vrijwel alle pleidooien voor de herwaardering van de
verschillen tussen mannen en vrouwen zijn oerconservatief, zij projecteren
maatschappelijke wensen (de vrouw achter het aanrecht) op vage ideeën over
biologische verschillen en de prehistorie. Sinds wanneer is die periode een
moreel ijkpunt?
De verschillen tussen individuen binnen de seksen zijn veel
groter dan de verschillen tussen die seksen. Belangrijker nog, het is moreel
onverdedigbaar om grote groepen over een kam te scheren omdat ze verschillen.
Die verschillen – of ze nu zeer wezenlijk zijn of vrij marginaal – zijn
veranderlijk. ‘Biologie’ is geen vastomlijnde maatschappelijke factor. Men
ervaart zijn of haar lichaam wisselend, en voert zijn of haar sekserol (gender)
wisselend op, al naar gelang de maatschappelijke context. Sekse en gender zijn
niet hetzelfde, hoe graag conservatieven dat ook zouden willen. ...
Vanuit een ideaal van gelijkheid is er niks tegen vrouwen die
houden van roze, of mannen die houden van voetbal. Maar ook niet op het
omgekeerde. Waar wel iets op tegen is, en daarvoor pleit Jelle Reumer, is dat
dit soort diverse menselijke eigenschappen worden vastgepind aan de sekse.
...
Het aantal mensen dat zich niet beperkt tot een keuze uit
twee rollen zou veel groter kunnen zijn. Je niet aan de regels houden, is geen
probleem, maar een mogelijkheid om meer uit jezelf en je relaties te halen. Dat
wordt structureel miskend door adepten van de man-vrouwdichotomie, een
krampachtig stelsel dat door de werkelijkheid wordt gelogenstraft. Het lijkt me
wenselijk en vrolijker de menselijke vrijheid en diversiteit tot bloei te
brengen, ongehinderd door de oordelen van chère Naema, lieve Andreas of beste
Jelle.
Red.: Een lijstje van uitspraken hieruit gedestilleerd:
- De verschillen tussen individuen binnen de seksen zijn veel groter dan
de verschillen tussen die seksen.
- Het is moreel onverdedigbaar om grote groepen over een kam te scheren
omdat ze verschillen. Die verschillen – of ze nu zeer wezenlijk zijn of vrij
marginaal – zijn veranderlijk.
- ‘Biologie’ is geen vastomlijnde maatschappelijke factor. Men ervaart
zijn of haar lichaam wisselend, en voert zijn of haar sekserol (gender)
wisselend op, al naar gelang de maatschappelijke context.
- Sekse en gender zijn
niet hetzelfde, hoe graag conservatieven dat ook zouden willen.
Om Van Ree te citeren: het staat er echt. De aloude klassiek-feministische leerstellingen -
indien omgezet in klare taal wordt dit:
- Verschil in lengte is belangrijker dan verschil in geslacht.
- Je mag niet over groepen praten, alleen individuen benoemen.
- Biologische feiten als chromosomen zijn kunnen veranderen afhankelijk
van wat een mens ervan denkt.
- Sekse en geslacht zijn niet hetzelfde, oftewel: als man kan je kiezen om
vrouw te zijn.
Ach jee.
En meteen weer een toetje:
Uit:
De Volkskrant, 24-01-2009.
Vrouwelijke hersenen hebben langer honger
EETTEST Voor vrouwen is het moeilijker hun honger te onderdrukken dan voor
mannen. Dat blijkt uit hersenscans die onderzoekers van het National Laboratory
of Upton hebben gemaakt toen dertien vrouwen en tien mannen na zeventien uur
vasten hun favoriete eten kregen voorgezet. Beide seksen werd gevraagd hun trek
te onderdrukken, en beide rapporteerden een afname van hun hongergevoel. Maar
uit de scans bleek dat het 'hongergebied' in de vrouwelijke hersenen veel
actiever bleef. Een van de speculaties is dat vrouwen meer gericht zijn op eten
omdat zij van oudsher verantwoordelijk zijn voor het voeden van de kinderen.
Red.: Volgens mevrouw Van Hintum en de heren Giesen en Van Ree
is dit ongetwijfeld het gevolg van het feit dat meisjes in de wieg een roze
pyjama aankrijgen, en jongetjes een blauwe ... Voor nog meer bewijzen van het
tegendeel, zie hier
.
Er is nog iets opmerkelijks aan deze reacties, en dat is dat
ze komen van mensen die het ontstaan van dit soort opvattingen, tijdens de jaren
60-70 revolutie, niet hebben meegemaakt - Peter Giesen en Milou van Hintum zijn
beiden in de veertig. Dus kunnen ze deze ideeën niet uit direct contact hebben
opgedaan. En gezien hun onnatuurlijkheid, kunnen ze er ook niet zelf op zijn
gekomen.
Die ideeën hebben ze natuurlijk van hun sociale en
opvoedkundige omgeving. Het zijn opvattingen die hun doorgegeven zijn door
ouderen - het zijn rasechte memen, de term die Richard Dawkins gebruikte voor
het sociaal overdragende karakter van de opvattingen der religie: om een religie
te krijgen,moet je er via sociaal contact mee besmet worden.
De conclusie is in feite al getrokken: de linkse opvattingen
als de gelijkheid van de seksen zijn ook memen, doorgegeven binnen iets analoogs
als bij religie, te vertalen als "de kerk". Niettegenstaande stellige
beweringen van het tegendeel bestaat hij dus wel degelijk: de "linkse kerk" -
voor een greep uit de lidmaten, zie hier
.
En Milou is er nog steeds niet van af:
Uit:
De Volkskrant, 29-05-2010, boekrecensie door Malou van Hintum
Een tenger oermensfossiel is natuurlijk het vrouwtje
Omdat al jarenlang wordt geroepen dat er ‘echt écht’ biologisch verankerde
verschillen zijn tussen mannen en vrouwen, en omdat die verschillen almaar
groter worden gemaakt, zette Asha ten Broeke (1983) de kont tegen de krib en
schreef Het idee M/V, dat komende week verschijnt.
De oplettende lezer ziet het meteen: ‘idee’ en ‘denkbeeld’.
Niks biologie. Dat we mannen en vrouwen seksespecifieke eigenschappen
toeschrijven, heeft niets met hun lichaam te maken, maar alles met ons eigen
hoofd en de malle gedachten die we daarin al millennialang cultiveren.
De auteurs van boekjes als Mannen komen van Mars, vrouwen
komen van Venus en Waarom mannen niet luisteren en vrouwen niet kunnen
kaartlezen krijgen er flink van langs van de wetenschapsjournalist.
...
Het idee M/V is verplichte kost voor iedereen die
stellige uitspraken doet over man-vrouwverschillen. Ten Broeke laat zien dat we
op allerlei manieren worden ‘gefopt door onze vooroordelen’.
...
Red.: Het "man en vrouw zijn identiek" is fout, en heeft een
nog veel fouter gevolg: het streven naar evenredige vertegenwoordiging.
Natuurlijk zijn kunstmatige barrières tegen het aannemen van vrouwen is volkomen
uit den boze. Maar nog meer uit den boze is het kunstmatig bevoordelen van
vrouwen. Het eerste kan tegen gestreden worden, en levert sterke vrouwelijke
vertegenwoordigers op. Het tweede kan niet tegen gestreden worden, en levert een
veel grotere groep zwakke vrouwelijke vertegenwoordigers op. En dus grote schade
voor bedrijf en maatschappelijke organisatie.
Gelukkig zijn er ook een aantal vrouwen die dat inzien:
Uit:
De Volkskrant, 15-12-2010, door Wilco Dekker en Ben van Raaij
Interview | SER-Kroonlid Louise Fresco
'Echt ambitieuze vrouw zal nooit een quotum willen'
Louise Fresco is de op een na hoogste vrouw in de Volkskrant Top 200.
Een quotum voor meer vrouwen in de top is onzin, zegt ze. Want er zijn gewoon
niet zo veel goede topvrouwen in Nederland.
Tussentitel: Machovrouwen zijn minstens net zo erg als machomannen
In de vijfde Volkskrant Top 200 is het aantal vrouwen weer een paar
procentpunt gestegen, tot ruim eenvijfde nu. De opmars van vrouwen in de
bestuurlijke elite van Nederland gaat dus gestaag door. Dat is mooi, zegt de op
een na hoogste vrouw, Louise Fresco (58). Maar het debat moet verder gaan dan
alleen om meer vrouwen, wat nu steeds de discussie bepaalt. De diversiteit in de
top is namelijk niet noodzakelijkerwijs gediend met meer vrouwen.
'Diversiteit is wel belangrijk voor goed bestuur, maar het
begrip is veel breder. Je moet mensen van diverse leeftijden in je organisatie
hebben, mensen met specifieke kennis en ervaring op verschillende terreinen. Het
gaat niet zozeer om man of vrouw. Sekse is wat dit betreft geen goed
selectiecriterium. Machovrouwen zijn minstens zo erg als machomannen.'
Louise Fresco is de nummer 26 van de Volkskrant Top 200
en na Agnes Jongerius de hoogste vrouw op de lijst van invloedrijke
Nederlanders. Ze had jarenlang een topfunctie bij de FAO, de voedsel- en
landbouworganisatie van de VN in Rome. Ze is nu onder meer Kroonlid van de SER,
universiteitshoogleraar aan de Universiteit van Amsterdam, commissaris bij de
Rabobank en Unilever en columniste van NRC Handelsblad.
Omdat het om andere dingen gaat dan man of vrouw, ziet Fresco
ook niets in een wettelijk quotum. Onder anderen Jongerius pleit daarvoor.
...
Red.: Wat dus niet gaat werken - zoals de praktijk
uitwijst:
Waar het bestaan van een inner circle een andere probleem is, dat
deels ook bestreden moet worden. Op dezelfde manier: het moet gaan om de inhoud
van het werk en de argumenten.
Bij de al eerder genoemde Rutger van Ree zijn de
leerstellingen van de gender-studie diep geworteld. Alle nieuwe bevindingen
omtrent bijvoorbeeld de verschillende ontwikkelingsfasen van meisjes en jongens
worden gewoon glashard ontkent. Rutger geeft zelf de aanleiding voor zijn
hernieuwde missie:
Uit:
De Volkskrant, 19-08-2011, door Rutger van Ree.
Jongens zijn niet zus en meisjes niet zo
Rutger van Ree | De auteur is leraar maatschappijleer. Hij ziet geen heil
in aparte lessen voor jongens en meisjes. Er worden steeds weer grote
verschillen tussen de seksen 'ontdekt' - die vervolgens veel minder om het lijf
blijken te hebben.
Wim Kuiper van de Besturenraad, een belangenclub voor christelijk onderwijs
in Nederland, stelt voor jongens en meisjes op school een deel van de tijd apart
les te geven. Het is allerminst de bedoeling terug te keren naar de jaren
vijftig, bezweert Kuiper. 'Integendeel, het idee is gebaseerd op de nieuwste
inzichten in de neuropsychologie. (...) Traditionele stereotypen hebben hier
niets mee te maken.' ...
Red.: Kuiper reageert hiermee op de alom vastgestelde bevindingen
dat jongens het slechter zijn gaan doen op school, sinds de feminisering daarvan
door een overdaad aan vrouwelijke leerkrachten en een overdaad aan
taalkundigheid in het lesmateriaal - gewone sommen zijn min of meer verboden.
Het is Rutger een doorn in het oog, die verschillen:
Rutger vindt dat we niet moeten accepteren dat vrouwen kinderen krijgen, en
manen niet. Dus gooit hij alle oude vooroordelen en de nieuwe wetenschappelijk
vastgestelde feiten op één hoop, zodat hij ze tezamen kan weggooien:
En net als multiculturalisme, is ook deze vorm van ideologie volstrekt immuun
voor de aanwezigheid in de geest van de kennis van het tegendeel:
Natuurlijk zit er niets tegengestelds in de conclusie van Kuiper. Meisjes
hoeven niet geremd te worden in hun wildheid, jongens wel. Maar op de
jongens-manier: met jongens-dingen. En niet met taal en kringgesprekken. De
tegenstelling die Rutger ziet is die met de ideologie in zijn eigen hoofd.
Waarna hij, de volorde van het artikel hanterende, eerst even
uitlegt waar de ideologie vandaan komt:
Dat wil zeggen: gender-ideologen die beweren dat het geslachtsverschil niet
in het lichaam zit maar een kwestie van opvoeding is
. Waarna in twee stappen de basis van de ideologie wordt geformuleerd:
Dat wil zeggen: als er een verschil gevonden wordt, is dat fout. En wat fout
is, mag je niet goed praten.
En wat abstracter: iedereen heeft het absolute recht op gelijke behandeling
en gelijke kansen, dus eventueel bestaande verschillen moeten gelijk gemaakt
worden. Iedereen naar de universiteit, iedereen een gelijk inkomen, en iedereen
hetzelfde geslacht.
Van Ree maakt in zijn ideologische koorts nog wat fouten:
Uit:
De Volkskrant, 22-08-2011, ingezonden brief van Lauk Woltring, Landsmeer
Gescheiden onderwijs?
In de Volkskrant (Opinie & Debat,19 augustus) trekt Rutger van Ree
('Jongens zijn niet zus en meisjes niet zo') nogal van leer tegen ondergetekende
(en Wim Kuiper van de Christelijke Besturenbond en William Pollack). Daarbij
dicht hij mij standpunten toe die ik niet heb, om die vervolgens af te wijzen.
Ik pleit juist tegen apart onderwijs, maar heb met alle respect voor
vrouwenemancipatie al dertig jaar gepleit voor herbezinning op de rol, positie
en ontwikkeling van jongens. Als hij op mijn naam had gegoogled was hij op mijn
site terecht gekomen en had hij mijn precieze en gewogen standpunten kunnen
lezen. Ik pleit overigens wel voor meer aandacht voor de soms verschillende
leerstijlen van jongens en meisjes, maar verbind daar juist andere conclusies
aan dan bijvoorbeeld Wim Kuiper.
Red.: Lezen is voor ideologen altijd een enorm probleem
geweest.
Ook voor de reageerders op de website van de Volkskrant
was het vrij schieten
.
En voor wie de gender-wetenchap niet helemaal vertrouwd, legt
de onderwijssociologie het allemaal nog een keertje uit:
Uit:
De Volkskrant, 20-08-2011, ingezonden brief van Wietske Idema,
onderwijssocioloog, Utrecht
Presteren kinderen beter als je jongens en meisjes scheidt?
De hersenontwikkeling van jongens loopt achter op die van de meisjes en
daarmee missen ze bepaalde vaardigheden zoals plannen en structureren. ...
Red.: Ja, dat hebben we gemeten.
Dat is de bedoeling dat je gaat onderzoeken - is er iets dat aan die
verschillende ontwikkeling tegemoet komt? Maar...:
Hoe is het mogelijk, dat jongens anders behandeld worden dan meisjes ... dat
moest toch verboden worden?
Waarom:
Ha, zo zat het dus: jongens worden jongens omdat we ze blauwe sokjes aandoen
in de wieg - en wie de roze sokjes omkrijgt worden de meisjes. Dat verklaart
alles. En omdat meisjes en jongens bij de geboorte gelijke capaciteiten hebben
in wiskunde, welke capaciteiten verdwenen zijn door die roze sokjes, moeten we
ze op school extra wiskunde geven om die door genderdiscriminatie ontstane
verschillen op te heffen:
Want dat is de bedoeling van onderwijs, volgens de leerstellingen van de
onderwijssociologie: iedereen moet even goed worden in alles.
Overigens: er zijn twee beroepsgroepen waarin de vrouwen over
de laatste decennia sterk aan invloed hebben gewonnen: onderwijs en het recht.
Beide zijn ook sterk in kwaliteit gedaald. Nu mag je niet zomaar een verband
leggen tussen twee gelijklopende trends. maar in dit geval is er wel degelijk
een aanwijsbare causale overeenkomst: in beide gevallen zijn ratio en inhoud is
verruild voor vorm en emotie.
De discussie is nog wel regelmatig gaande, maar op deze
website elders genoteerd. De volgende bijdrage hoort hier, omdat er een echt
linkse denkfout aan ten grondslag ligt:
Uit:
De Volkskrant, 12-02-2014, van verslaggeefster Ianthe Sahadat
Interview | Socioloog Laurens Buijs
De Nederlandse seksparadox
Opmerkelijk: de seksuele revolutie ten spijt, blijven heteroseksualiteit en
monogamie hardnekkig de norm onder jongeren.
Seks is in onze samenleving bespreekbaar, zichtbaar en alom tegenwoordig. Toch
signaleren sociologen iets opmerkelijks: jongeren omarmen nog altijd vrij
conservatieve normen en waarden, losbandige vrouwen worden anders bejegend dan
hun mannelijke evenknieën en de acceptatie van homoseksualiteit valt nog
behoorlijk tegen.
Socioloog Laurens Buijs van de Universiteit van Amsterdam
stelde met collega-wetenschappers Ingrid Geesink en Sylvia Holla een boek samen
over de seksuele stand van zaken in Nederland: De Seksparadox. Het boek
is deze week verschenen. ...
Red.: De paradox is natuurlijk veroorzaakt door een
fout in het denken van de sociologen, want de betreffende groepen, de
werkelijkheid, doen gewoon wat ze doen, en de werkelijkheid kan geen paradox
zijn - de werkelijkheid "is".
Wat allemaal in één klap opgeklaard wordt, door te constateren dat n het
'Seksualiteit is meer dan ooit bespreekbaar en zichtbaar' natuurlijk slaat op de
aandacht van linksige intellectuelen en media op allerlei seksuele afwijkingen,
zoals homoseksualiteit, die bijvoorbeeld op televisie in diverse kunsten zwaar
oververtegenwooridgd zijn, , en de de gewone burgers gewoon zijn wat ze zijn:
hetero.
Wat de sociologen eigenlijk ook wel weten:
Dus vervang dat 'we' door de betreffende doelgroepen, en alles is verklaard.
Maar het linksige- en sociologen-vooroordeel maakt blind, zoals bekend.
Naar Linkse denkfouten
, Politiek lijst
,
Politiek & Media overzicht
, of site home
.
|