Bronnen bij Juristen: competentie
Als je iets wilt zeggen over de competentie van juristen is het het makkelijkst om
te kijken naar die gevallen waarin bekend is geworden dat het misging, ten opzichte van
het totaal aantal gevallen.
Het eerste is bekend als "rechterlijke dwaling", en dat zijn er weinig ten opzichte van
het totaal aantal strafzaken.
Maar dat laatste is niet het juiste aantal, want in het overgrote deel der strafzaken is
het daderschap volkomen duidelijk.
Waar het om gaat is het aantal gerechterlijke dwalingen ten opzichte van hget aantal strafzaken
warin het daderschap omstreden is. En dat zijn er dus heel veel minder.
Maar daar komt iets essentieels bij: van het rechterlijke proces redelijkerwijs verwacht mag
worden dat ze geen fouten maken, want ieder fout vonnis ondermijnt de geloofwaardheid van het
recht en daarme de rechtsstaat.
Eigenlijk moet voor rechterlijke dwaling een nul-tolerantiebeleid gelden.
En daar is de rechterlijke praktijk schier
oneindig ver van verwijderd.
Waar het hier om gaat is dat in alle te
vermelden gevallen de feiten om tot een juiste beslssing te komen voor
handen waren, en op grond van foutieve redenaties tot een foutief vonnis
werd gekomen.
De conclusie zijnde: juristen kunnen niet redeneren.
Wat een te voorspellen conclusie is, want het beroep van jurist trekt
vrijwel tot geheel uitsluitend mensen aan die in de bekende driedeling
alfa-bèta-gamma die in feite een tweedeling alfa-bèta is, vallen in de
klasse "alfa".
En alfa's kunnen niet redeneren, want indien staande
voor de keuze "ratio of emotie", kiezen ze voor de (bijna) 100 procent voor
de emotie
.
En als direct uitvloeisel daarvan: het niet bereid zijn
om gemaakte fouten te corrigeren.
In dat laatste geval de betrokken
emoties die zijnde van eigenwaan enzovoort
Onderstaand dus de voorbeelden daarvan.
Germaine C. heeft de overvaller die haar tasje had gestolen al
achteruitrijdende met haar auto aangereden terwijl deze op zijn scooter
vluchtte. De overvaller kwam op een ongelukkige manier ten val en overleed, Het argument om te komen tot een veroordeling van Germaine C.
:
Hier het bewijs dat dit argument niet deugt (de Volkskrant, 01-03-2008, door Iris Dijkstra):
Oftewel: in een dergelijke situatie is er op geen enkele manier sprake van
"overleg", laat staan " bewust een risico nemen". Dat werd er slechts bij
verzonnen, omdat het slachtoffer een Marokkaan was, en dus "sneu" en
"zielig".
Een geval dat de achterliggende mentaliteit laat zien
(de Volkskrant, 25-05-2011, van verslaggever John Wanders):
Hetgeen de rechter, volgens de ratio, dient te onderbouwen door te
wijzen op het aantal waxinelichtjegooiers dat op dat ogenblik in
tbs-behandeling zit. Of heeft gezeten.
Mag ze ook vergelijkbare gevallen meenemen. In alle
gevallen is de uitkomst van de telling nul. Hier is
hoe rationeel deze rechter is:
Natuurlijk zijn deze woorden ingegeven door één en slechts één ding: de
betrokkenheid van het Koninklijk Huis. Een argument zo
irrationeel en emotioneel als het maar kan zijn.
Een geval op het hoogste niveau (de Volkskrant, 07-09-2013, van verslaggevers Theo Koelé en Natalie
Righton):
De vraag aan de orde is: "Wie is er hjuirische vernatwoordelijk voor de
gebeurtenissen in Srebrenica?". Het antwoord luidt:
degenen die juridisch verantwoordelijk waren voor de operatie als geheel.
Dat is de VN. Die dus niet alleen de leiding hadden,
maar ook juridisch verantwoordelijk waren. De
deelnemers aan de operatie zijn uitvoerenden die niet individueel
aansprakelijk zijn, want ze zijn daar niet als individuen maar als onderdeel
van een missie. Dus de leiding van de missie in
Srebrenica is niet juridisch verantwoordelijk, nog een ieder daaronder.
Het oorspronkelijke vonnis dat anders besloot besloeg, naar verluid, zo'n
150 pagina's. Er zijn slechts 150 pagina's nodig om
tot een vonnis te komen, als het een onjuist vonnis is.
De reden voor dit vonnis: de nabestaanden zijn zielig, en dubbel zo omdat
het moslims zijn.
Geval xxx (Telegraaf.nl,
08-04-2014, door Cees Koring, oud-misdaadverslaggever De Telegraaf,
):
Fase 1: het foutieve vonnis.
Fase 2: de ontkenning achteraf.
Een recenter uitgekomen geval van
veel vroeger (de Volkskrant, 14-01-2020, door
Elsbeth Stoker, Wil Thijssen):
Die verzwegen informatie is ernstig, maar niet het grooste probleem. Dat
is dit:
Er was een geloofwaardige getuige is die verdachten vrijsprak.
Er was dus op zijn minst sprake van redelijke twijfel.
Er bestaat geen redelijke verklaring voor dit vonnis.
Een
Srebrenica-achtig geval (de Volkskrant, 09-01-2020, door Aernout Kolijn):
Schreeuwende onzin, natuurlijk: de verantwoordelijkheid voor een ongeluk
verandert niet door de beschrijving ervan, en de juridische
aansprakelijkheid nog veel minder. Wat de piloten ook
deden of nalieten: zij zijn niet persoonlijk verantwoordelijk noch
aansprakelijk (er wordt om voor hand liggende reden van uitgegaan dat ze
niet vrijwillig bijdragen aan het ongeluk). Het ging
om dit:
De nabestaanden zijn zielig.
Een uiterst navrant geval (de Volkskrant,
05-09-2022, door Wil Thijssen):
Feiten zijn totaal onbelangrijk, voor de rechter.
En daar is er weer eentje uit het rijtje "strafzaken waarover nagedacht moet worden"
(de Volkskrant, 31-01-2023, door Will Thijssen):
Enzovoort, het bekende verhaal. Maar dat is dus niet
de kern van de zaak. De kern van de zaak is dat de
rechterlijke macht onmachtig is gebleken om dit te zien en dus onmachtig is
gebleken recht te spreken. De rechterlijke macht
ondermjnt met haar falen in rechtspreken de rechtsstaat.
Een ernstig misdrijf. En dit ...
... is een idioot lage straf voor ...
... een zo ernstig misdrijf. Het lijkt er
waarachtig op dat ze ergens wel een vermoeden hebben gehad, en met zichzelf
op een akkoordje hebben gegooid. Terwijl de wet
glashelder in dit soort zaken: de misdaad moet boven redelijke twijfel
bewezen worden. De strafmaat doet vermoeden dat men
redelijke twijfel had. De rechterlijke macht heeft
hier dan doodgewoon de wet ovetreden. Dit moet dus
vervolgd worden, en die rechters moet gedwongen worden te verklaren over hun
lage strafmaat, en indien daarvoor geen voldoende verklaring komt,
veroordeeld worden wegens genoemde misdrijven. En
waarom komt dit uit? Niet door de rechterlijke macht:
En doorlezende ...
...: het is dus redelijk recent, en, zelfs binnen het eigen systeem was
de zaak glashelder. Het kan nauwelijks erger.
Het wordt hoog tijd om een AI-toepassing te bouwen die de rechterlijke macht
kan controleren, zo niet vervangen (na een ongewijfeld in het voordeel van
de AI uitvallende vergelijking ...). Want nu ...
... moeten regisseurs bij de televisie dat soort werk doen.
Naar site home
.
|