De Volkskrant, 19-03-2005, column van Marjolijn Februari (volledige
column hier
)
Tussen al dat canongeweld mis ik Joop ter Heul
...
Op het hoogtepunt van mijn onzekerheid kreeg ik een brief.
Een lezeres van de Volkskrant vond dat ik strenger had moeten oordelen
over de multiculturele organisatie die - om rnoslimbezoekers te behagen - geen
alcohol schonk tijdens een multiculturele bijeenkomst in Paradiso. De lezeres
vond dat ik de gastvrouw had moeten oproepen tot aanpassing en niet de
alcoholdrinkende gasten, maar zo had ik het ook wel bedoeld. Ik had mijn strenge
norm alleen met onzekerheid geformuleerd, want gastvrijheid is een deugd en
deugd laat zich niet dwingen.
De brief bleef me een tijdje aanstaren vanaf mijn werktafel.
'Meestal ben ik het met je eens', had de briefschrijfster geschreven, 'maar
vandaag even helemaal niet.' Dreigende taal, alsof ze voorgoed haar vertrouwen
in mij had verloren. Maar opeens besefte ik dat zonder haar ontevredenheid en
zonder mijn onzekerheid het gesprek per brief nooit tot stand zou zijn gekomen.
Dat pleitte toch voor aanhoudende beroering in plaats van verstening.
... Een vorm van onzekerheid die wat mij betreft tot canon mag worden verheven.
IRP: Die bedoeling tot veroordeling van de gastvrouw is er misschien
geweest, maar dus bij meerdere mensen totaal niet opgevallen. Desondanks noemt
Februari haar eigen norm streng; raadselachtig. Het foute argument van de
gastvrijheid wordt herhaald.
Terug naar Cultuurverschillen, onoverkomelijkheid
,
Hiërarchie allochtonen
, of naar site home
.
|