Bronnen bij Neurologie, organisatie: connectieloosheid
In het hoofdartikel
is uitgegaan, onderbouwd door voorbeelden, van de fysieke en functionele
modulariteit van de hersenen, waardoor er een netwerk van verbindingen
tussen modules of eenheden ontstaat, op dezelfde manier als het internet
bestaat uit eenheden, routers, die signalen aan elkaar doorgeven. Daaraan
verbonden zijn diverse mogelijkheden om dat signaal door te geven, zoals de
keuze tussen het maken van een vaste verbinding met bekende tussenstappen en
-paden, wat we hier aanduiden met een "connectie", of de methode waarin een
bepaalde module zijn signaal doorgeeft aan zijn buurman, ervan uitgaande dat
die buurman het dan weer doorgeeft aan de volgende, net zo lang tot de
eindbestemming is bereikt. Het is duidelijk dat de eerste methode zekerder
is , maar meer voorbereiding en dus meer tijd kost. De tweede is minder
zorgvuldig maar sneller. Het lijkt erop dat de natuur in de hersenen
voornamelijk gekozen heeft voor de tweede aanpak.
Want een gevolg van de tweede aanpak is dat de ontvanger van het signaal;
niet weet waar het vandaan komt. En daarvoor zijn veel aanwijzingen te
vinden in bekende werkingen van de hersenen. Al genoemd bij de beschrijving
van het proces van slaap
is het bestaan van hypnose: de gehypnotiseerde regeert op de signalen van de
hypnotiseur alsof het werkelijke ervaringen zijn. Na het schrijven van dat
item kwamen meteen twee andere voorbeelden langs (de Volkskrant,
02-07-2011, column door Ronald Giphart):
De modules die bepaalde combinaties van bewegingen inprenten, maakt
het kennelijk niet fundamenteel uit of de signalen die het maken van de
bewegingen doorgeven, komen , via-via, van de spieren, of dat ze van het
visuele systeem afkomstig zijn, via, vermoedelijk, spiegelneuronen
.
Waarna, na het noemen ervan, ook het hele bestaan van spiegelneuronen
kunnen toevoegen aan het lijstje van aanwijzingen voor connectieloze
verbindingen. Als de fundamenteel onderscheid maakten tussen de bron van
signalen, konden spiegelneuronen, die een soort "nep"-ervaringen afgeven,
niet functioneren
En het volgende kan je bijna beschouwen als een algemene term voor dit soort
verschijnsel (de Volkskrant, 02-07-2011, boekrecensie door Malou van
Hintum):
Want de tennis-ervaring opgedaan via het kijken ernaar kan je makkelijk
zien als een placebo-ervaring. Net als dat de signalen van de hypnotiseur
een placebo zijn voor werkelijke ervaringen.
Het verschijnselen van placebo bij de werking van medicijnen laat zien
dat het effect van connectieloosheid kennelijk ook behoorlijk basale niveaus
kan werken, namelijk daar waar ook meetbare chemische stoffen erbij
betrokken zijn. Hoewel die natuurlijk ook het eindproduct kunnen zijn van
andere modules, met name de klieren, die signalen van "nep"-bronnen hebben
binnengekregen dat ze hun werkzame stoffen moeten afscheiden. En dat,
"connectieloos" als ze werken, dan ook braaf doen.
Naar Neurologie, organisatie
, of site home
·.
|