Bronnen bij Neurologie, neurotransmitters: oxytocine
Oxytocine is een tertiaire neurotransmitter, komende na de primaire of
schakelende (glutamaat, GABA) al aanwezig in het ruggemerg, en de secundaire
(dopamine enzovoort) die de werking van de eerste moduleren, komende van de
hersenstam. De tertiaire neurotransmitters, opgewekt in de emotie-organen,
hebben dus een functie op nog hogere niveaus van organisatie en integratie.
De tertiaire neurotranmsitters staan al redelijk dicht bij het niveau waarop
men spreekt van "menselijk gedrag", de psychologie, zij het de meer
dierlijke aspecten ervan, want de emotie-organen en bijbehorende
neurotransmitters deelt de mens bijvoorbeeld met alle zoogdieren.
Op deze website is oxytocine dan ook eerder geïntroduceerd vanuit de kant
van de psychologie, als eerste stof waarvan de invloed op bijna directe
manier merkbaar was. In een tijd waarin de uitlopers van de ideologie van
"De menselijke ziel is uniek streep goddelijk en onanalyseerbaar" nog
duidelijk voelbaar was. Ten behoeve van deze achtergrond zijn de erdere
"psychologische" artikelen deels gereproduceerd, gevolgd door latere
ontwikkelingen.
Het eerste artikel gebruikt nog de oude onderzoeksmethode: de effecten
van extreme omstandigheden (de Volkskrant, 26-11-2005, door Simone de Schipper):
Oftewel: het primitieve oorzaak-gevolg mechnisme gaat
nietop. Dat komt omdat (vrijwel) alle neurologische processen
evenwichtsprocessen zijn, hier bestaande uit evenwichten van op zijn minst
twee maar vermoedelijk meer neurotransmitter-niveaus. Op zijn minst is hier
ook het al genoemde vasopressine bij betrokken, dat in dit geval zelfs
makkelijker te correleren valt met de waargenomen fenomenen:
Oftewel: oxytocine regelt binding in het algemeen, en vasopressine meer
speciaal die met de ouders. Welke meer specialistische rol nog een keer
terugkomt, in dat vasopressine ook de partnerbinding bij de mannen regelt
.
Het tweede "oude" artikel, waarin het nog gaat om de oude rol van
oxytocine: als "liefdes"-hormoon (de Volkskrant, 08-12-2007, door Jorien de Lege):
Allemaal dus alleen gaande over het aspect van binding.
In het derde
"oude" artikel van een paar jaar later is men weer een stapje verder (de Volkskrant, 12-06-2010, door Malou van Hintum):
Dat laatste resultaat is te veel voor de zeer
multiculturalistische en politiek-correcte auteur Malou van Hintum
. Vandaar ook de terminologie in de kop van het artikel. De professor legt
het allemaal nog een keertje geduldig uit:
Een open deur: Een groep bestaat per definitie bij het bestaan van
niet-groepsleden - bij insluiting hoort per definitie uitsluiting, al dan
niet actief:
Allemaal zeer voor de hand liggend voor iedereen die wel eens water, dat een
sterke onderlinge binding heeft, gemengd heeft met olie, met een iets minder
sterke doch ook aanzienlijke binding, en geconstateerd dat die twee elkaar
afstoten.
Dt het hier expliciet verteld en herhaalt moet worden, komt door de
aanvankelijke ontdekking van oxytocine als "liefdeshormoon", en de ideologie
van de politieke-correctheid dat " alle mensen broeders zijn".
Dit
wat betreft de oudere onderzoeken. Daaraan werde steeds nieue\we inzichten
toegevoegd, door de redactie opgeslagen en nu toegevoegd(Telegraaf.nl,
16-11-2012):
Hier dus een omgekeerde relatie tussn vasopressine en oxytocine: normaliter
zorgt vasopressine voor de monogame mannelijke binding aan de partner, maar
nu wordt het in dit specifieke geval versterkt door oxytocine. Nogmaals
aangevende: oxytocine zorgt voor de algemene binding, hier dus als
versterking van de bestaande binding middels vasopressine. Het directe
oorzaak-gevolgmodel werkt hier niet:
Dus.
Weer een jaar later (de Volkskrant, 10-08-2013, door Mark
Mieras):
Waarna het in
dit artikel verder gaat over vasopressine.
Nu ging het allemaal
sneller (Telegraaf.nl, 07-11-2013,
):
Een correctie: het
onderzoek laat van de werking van oxytocine zien als functie van genetisch
bepaaldheid, dat wil zeggen: het meer globale of gemiddelde niveau ervan. Wat
hier beschreven wordt als de tweede variant van oxytocine, is mogelijk
vasopressine. En in iedeer geval blijkt nog eens dat het een subtiel evenwichtspel
is.
Nog een voorbeeld daarvan (de Volkskrant,
14-06-2014, door Ianthe Sahadat):
Enzovoort.
Iets dat al voorspeld was (KIJK, nr. 8-2014):
Het werkt op dezelfde manier bij dieren..
Naar Psychologische krachten
, Psychologie lijst
, Psychologie overzicht
, of site home
.
|