Nieuw leiderschap

Tot aan de opkomst van Pim Fortuyn was er een ruime hoeveelheid zelfgenoegzaamheid binnen de Nederlandse politiek. Daarbuiten was er al langere tijd een groeiende onbehagen over de vervreemding van delen van de samenleving door de instroom van allochtonen, maar de signalen daarvan bereikten de politieke top niet, en voor zover ze dat wel deden, werden ze gesmoord. Maar er waren ook andere zaken die onbehagen opwekten, samenhangende met het zaken als bezuinigingen op sociale zekerheid, privatisering, het moeten gaan betalen voor allerlei zaken die vroeger vrijwel of geheel gratis waren als onderwijs, de afnemende veiligheid op straat, enzovoort.

Dit groeiend onbehagen bleef niet alleen verborgen door welbewuste actie van boven, maar ook door de economische groei van de laatste decennia. Deze factor verdwenen rond de eeuwwisseling, en door het toedoen van Fortuyn kwam het falende allochtonenbeleid op het bord van de politieke top te liggen, wat sindsdien de vertrouwensbreuk in de politiek is gaan heten. Die vertrouwensbreuk is steeds groter worden door de bezuinigingspolitiek en de algemene maatschappelijke visie van de regeringen Balkenende, die gaan in de richting van een ultra-liberale maatschappij met meer kansen voor de rijken en getalenteerden, ten koste van de kansen van de armen en de minder getalenteerden, ook wel de veramerikanisering of net Angelsaksischer worden van de maatschappij genoemd.

Recente onderzoeken hebben aangetoond dat circa tweederde van de Nederlanders het niet eens is met deze koers. Deze mensen willen een zorgzame samenleving, met desnoods wat minder groei, en meer aandacht voor behoud van natuur en milieu. In termen van kleur wil de meerderheid van de burgers dus een groener beleid, en een groener leiderschap.

Het is handig om de richting en visie van het politieke beleid van de laatste decennia ook en kleur te geven. Gezien de relatie tussen dit beleid en het kapitalisme, en en de hier aangetoonde relatie tussen het kapitalisme en grootschalig machtsmisbruik lijkende op dat van een economische dictatuur uitleg of detail , wordt dit beleid de kleur bruin gegeven, de kleur van de dictatuur. Tevens is dit de kleur van het afval dat het veroorzaakt en van de natuur nadat het kapitalistische beleid eroverheen is gegaan. Ook is de kleur bruin geschikt omdat de scheidslijn door alle partijen heen loopt, daarbij het overgrote deel van de VVD, het grootste deel van het CDA, en een groot deel van de PvdA en GroenLinks met zich  meenemend.

De oproep voor de zorgzame, natuurbehoudende en humane mens is dus duidelijk: stem het bruine leiderschap weg, en kies voor het groene leiderschap, kies voor groene partijen, en stem binnen de partijen voor de groene en rationele kandidaten. Weg met de bruinen, weg met het praten, kies denken, kies groen.


Terug naar Alternatieven home , of naar site home .