De Volkskrant, 21-05-2007, van verslaggevers Jan Pieter Ekker en Ronald Ockhuysen

Michael Moore trapt VS in Cannes weer op ziel

Meester van de retoriek hekelt Amerikaanse zorgstelsel. | Rel rond opnamen op Cuba.

Michael Moore heeft weer toegeslagen. Drie jaar nadat hij de Gouden Palm had gewonnen voor zijn anti-Bush-pamflet Fahrenheit 9/11, presenteerde de Amerikaanse documentairemaker in Cannes de documentaire Sicko. Daarin richt Moore zijn pijlen op de Amerikaanse gezondheidszorg. Dat doet hij op meer dan overtuigende wijze, zo was de stemming na de wereldpremière. Moore provoceert, chargeert en simplificeert als vanouds, maar zijn boodschap is onontkoombaar: de zorg in de VS is dood- en doodziek. ...
    Sicko gaat niet over de 55 miljoen Amerikanen die onverzekerd rondlopen. De film concentreert zich op de 250 miljoen Amerikanen die wél een verzekering hebben. Zij worden, betoogt Moore, door de verzekercommercie gereduceerd tot kostenplaatjes.
    Moore toont zich in Sicko opnieuw een meester van de retoriek. Hij laat zien hoe een verzekeringsmaatschappij de behandeling van een 22-jarige kankerpatiënte weigert omdat zij ‘statistisch’ te jong is om aan kanker te lijden. Een moeder vertelt hoe haar peuter overleed omdat het kind per se naar een goedkoop ziekenhuis moest. Een man leest voor hoe hij na een ongeluk met een zaag moet kiezen welke vinger hij wil laten aanzetten: zijn middelvinger (kosten: zestigduizend dollar) of zijn ringvinger (twaalfduizend dollar). Moore, ironisch: ‘Omdat hij romantisch van aard is, koos hij voor zijn ringvinger.’ ...

De Volkskrant, 30-06-2007, door Diederik van Hoogstraten 

Michael Moore is altijd goed voor heftig debat
 
De gezondheidszorg was altijd de achilleshiel van Hillary Clinton, en ook van haar partij. De Democratische senator trachtte in 1993 als First Lady om op het federale niveau health care voor iedereen te regelen.
    Dat ambitieuze plan, ‘HillaryCare’ genoemd, sneuvelde in een vijandig Congres. Sindsdien is er geen fundamenteel debat geweest in Washington over de zorg – en over de meer dan veertig miljoen Amerikanen zonder verzekering. De gezondheidszorg bleef geregeld in een ongekend ingewikkeld systeem met hoofdrollen voor private ‘zorgbedrijven’ (HMO’s), werkgevers en de overheid.
    Over dit gebrekkige en dure systeem is niemand tevreden. Artsen en patiënten, progressieven en conservatieven, iedereen ziet dat het niet werkt. Maar de schaduw van HillaryCare was kil en donker. Politieke discussie? Bij de woorden ‘health care’ roken de Republikeinen bloed, denkend aan Hillary Clinton, terwijl de Democraten als vanzelf in de verdediging schoten.
    Die politieke verlamming onderstreepte de status quo: In het land met de beste artsen en geneeskundeopleidingen ter wereld kunnen tal van zieken niet naar de dokter. En zij die wel naar de dokter kunnen, krijgen vaak niet de hulp die ze nodig hebben omdat ‘niet bewezen is dat die noodzakelijk is’. Want de ‘zorgleverancier’ is uit op winst en moet kosten besparen.
    Dit alles komt in beeld in Sicko, de nieuwe documentaire van Michael Moore die gisteren in première ging in de VS. Je kunt de aard van een gemeenschap afmeten aan de manier waarop zij met de zwakste leden omgaat, luidt het uitgangspunt. Veel zieken, en vooral armlastige zieken, worden schandalig behandeld. En niet behandeld. ‘Wat is er mis met ons’, vraag Moore. ...
   Maar als een grappig, soms hartverscheurend pamflet is de film een succes. Moore dwingt zijn publiek om na te denken over een beschamende situatie, en laat zien dat die levens verwoest. ...

Uit: De Volkskrant, 18-10-2007, van correspondent Philippe Remarque 

Democraten Huis van Afgevaardigden proberen veto president tegen 'staatsgezondheidszorg' onderuit te halen

Bush, kindervijand in zorgdebat

Tussentitel: Congres wil polis voor nog 4 miljoen kinderen van ‘working poor’

...    Het Congres wil, met steun van beide partijen, een drastische uitbreiding van het populaire State Children’s Health Insurance Programm (SCHIP). Daarmee subsidieert de overheid goedkope ziektekostenverzekeringen voor zes miljoen onverzekerde kinderen. Het Congres wil nog vier miljoen kinderen in het programma opnemen.
    Bush sprak zijn veto uit, omdat Amerika anders volgens hem een stap zet in de richting van ‘staatsgezondheidszorg’. Vandaag stemt het Huis van Afgevaardigden over het veto van Bush. Zijn genoeg Republikeinen bereid het veto teniet te doen en hun president te schofferen? Het is het hevigste binnenlandse politieke conflict tussen Bush en het Congres tot nu toe.
    ...  Graeme krijgt een (particuliere) beurs, het huis kostte destijds heel weinig en de familie leeft van de houtbewerking van de vader. Met zes kinderen en een inkomen van rond de 45 duizend dollar per jaar kunnen de Frosts zich geen ziektekostenverzekering veroorloven. De premie zou 1200 dollar per maand zijn.
    Precies voor dit soort gezinnen is SCHIP opgezet. Echt arme Amerikanen krijgen immers gezondheidszorg via het Medicaid-programma. Maar er zijn ook heel veel Amerikanen die te veel verdienen voor deze steun, maar te weinig om zich zelf te verzekeren: de ‘working poor’.
    Het is een van de vele ongerijmdheden in Amerika’s gezondheidszorg. Het rijkste land ter wereld heeft 47 miljoen onverzekerde burgers, maar geeft per hoofd twee keer zoveel aan gezondheidszorg uit als Frankrijk of Groot-Brittannië. ...
    De verhitte strijd over SCHIP is een voorbode van het grote Amerikaanse gezondheidszorgdebat. De Democraten benutten deze gelegenheid om president Bush af te schilderen als een ‘harteloze’ kindervijand. Hij ‘gebruikte zijn wrede veto-pen om te zeggen: ik ontzeg tien miljoen kinderen de gezondheidszorg die ze verdienen’, zei Huisvoorzitter Nancy Pelosi.
    Dat is niet waar, want ook Bush wil SCHIP voortzetten, maar alleen voor de kinderen die het nu krijgen. De uitbreiding zou veel gezinnen ertoe brengen hun particuliere verzekering op te zeggen en op de staat te vertrouwen. Een Republikeinse medestander noemde het ‘een door de regering gestuurde, gesocialiseerde gezondheidszorgwolf in de schaapskleren van kindergezondheidszorg’.
    Ook dat is volgens experts niet waar. Het overgrote deel van het extra geld (35 miljard dollar, onder andere te financieren met een extra belasting van 61 cent op sigaretten) zou wel degelijk terechtkomen bij kinderen die het nodig hebben. ...

Uit: De Volkskrant, 28-07-2009, van correspondent Philippe Remarque

Een nacht wachten op de tandarts

Verarmde Amerikanen komen massaal af op een kosteloze kliniek. Lourdes is er niets bij.

Het is een uur 's nachts. Op het vochtige gras staan honderden auto's op een rij. Een echtpaar heeft de autostoelen horizontaal gezet en probeert te slapen. De motor ronkt rustig door.
    Maar de meesten kunnen niet slapen. Ze zitten op de motorkap, roken en wachten. ...
    'Nog vier uur voor ze opengaan', zegt een man tegen een groepje vrienden op klapstoeltjes. 'Ik heb nummer 817, dus dat wordt pas tegen de middag', zegt Steven. 'Vorig jaar heb ik er vijf laten trekken. Ik denk dat er morgen nog drie uit moeten.'
    Steven komt hier elk jaar voor een gratis tandartsbezoek. Toen de kolenmijn werd gesloten, raakte hij zijn baan en ziektekostenverzekering kwijt. De tandarts vraagt honderd dollar om alleen in zijn mond te kijken. Dus loopt hij gewoon door als het pijn doet. Zoals de meeste mensen in dit arme, dunbevolkte berggebied in Virginia. Hun tanden hebben zwarte randjes of zijn afgebroken bij het tandvlees. 'Ik kan me niet herinneren hoe het is om geen pijn in mijn mond te hebben', zegt Ritchie, een jongeman die hoopt dat ze morgen zijn verstandskiezen trekken.
    Dat zou moeten lukken. Eerder die dag is er met militaire precisie een kamp uit de grond gestampt. Een oude bommenwerper heeft generators, röntgenapparaten en tenten gebracht. En tandartsstoelen, veel tandartsstoelen.
    Het is nog donker als zich om 5 uur bij het hek een grote menigte verzamelt. De eerste nummers worden afgeroepen en naar achteren doorgegeven. De gelukkigen lopen door het hek, uit de duisternis naar het felle licht van het medisch kampement. Sommigen hinken op een kruk, anderen duwen rolstoelen. Lourdes is er niets bij.
    Bij het hek staat een gebruinde man. Met zijn kaarsrechte rug en elegante khaki uniform lijkt hij een Britse officier uit de koloniale tijd. Het is Stan Brock, avonturier, ranch-bezitter en oprichter van Remote Area Medical (RAM). Zijn operatie loopt op rolletjes. 'Dat mag ook wel, na 574 kampen.' De meeste zet Brok op in arme landen in Afrika en Zuid-Amerika. 'Maar daar doen we er nu minder, omdat de vraag in de VS zo groot is.'
    Het kamp bij Wise, op de grens tussen Virginia en Kentucky, houdt hij al voor de tiende keer. Maar nu de crisis toeslaat, vragen ze hem overal in Amerika. In augustus staat het RAM-kamp voor het eerst in Los Angeles. 'Die 1.600 mensen die hier vandaag voor het hek staan, dat is een verdomd beschamende situatie', vindt Brock.   ...
 

Naar Anglicisme home , Angl. vs Rijnland overzicht , of site home .