Bètaversie van een alfa
Geplaatst op 09-05-2009 10:01 door Sandra Schoppers in
categorie persoonlijk
Dommig
schuifelend zoek ik naar een lege plek om me te nestelen met mijn boek. Ik voel
me altijd zo´n analfabeet in de trein, zeg ik verontschuldigend tegen een
onwennige medepassagier. Het besef van de plek waar ik me bevind arriveert
altijd iets later dan ikzelf. En als de fysieke kenmerken zijn geland, worden ze
direct weer gewist uit mijn geheugen, alsof ik er nooit geweest ben. Of heeft
die plek nooit bestaan? Was zonet al in de eerste klas gaan zitten. Terwijl ik
mijn achterste liet neerploffen op de stoel - of is het fateuil? - werd ik
begroet door de schaapachtige blik van een voornaam geklede meneer. Zijn vingers
pauzeerden boven het toetsenbord van zijn laptop. Wat doet zij hier, zweeg hij
hardop. De volgende keer ga ik expres een eersteklasbiljet kopen, al was het
alleen maar om te zieken.
De lange treinreis naar Limburg voor een interview onderbreekt mijn dagelijkse routine van wekkerloos ontwaken, langzaam opstarten en geurige filterkoffie. De dag van tevoren ben ik al een beetje uit mijn doen. 's Avonds pak ik mijn tas in en controleer meerdere malen licht neurotisch of ik alle spullen bij me heb die ik wellicht nodig zou kunnen hebben de volgende dag. Met als gevolg dat ik zowat mijn halve leven in de tas stop. Naast enkele werkklusjes pak ik een goed boek in, als verzekering tegen verveling. Voor het uiterste geval dat zelfs Mulisch niet afdoende is, pak ik een tweede boek, want je weet tenslotte maar nooit. Omdat ik een hartgrondige hekel heb aan verdwalen, puzzel ik met chirurgische precisie de route van voordeur tot voordeur uit. Het toeval is aan mij niet besteed. Het is me dan ook meerdere malen overkomen dat ik onderweg zo geconcentreerd op mijn plattegrond liep te turen dat ik niet merkte dat ik de plaats van bestemming al twee keer gemist had.
Meestal ben ik me nauwelijks bewust van de specifieke vormen van alledaagse gebruiksvoorwerpen zoals auto´s of huizen. Ja dat er een dak op zit of dat het wielen heeft is me duidelijk. Maar met welke fysieke kenmerken de ene auto zich van de andere onderscheidt zou ik met de beste wil van de wereld niet kunnen duiden. Toen ik voor het eerst eigenaar werd van een koopwoning werd mijn schamele ruimtelijke inzicht en mijn vergietachtige geheugen danig op de proef gesteld door geinteresseerde collega's. Aan welke kant van de woning zit de voordeur? Heb je de badkamer aan de achterkant van het huis of de voorkant? Hoe diep is de tuin? Mijn hele verstand ging op zwart. De diepte van mijn tuin? Had ik een zwembad dan? En wat maakt het uit waar de voordeur zit, je kunt toch naar binnen? Ik zou het niet weten, stamelde ik dan ietwat beschaamd. Als ik iets vervelend vindt, dan is het wel de indruk te wekken dat ik een beetje dom ben. Het lukt me al heel lang om de schijn te wekken dat dat niet zo is, en ik wil dat graag zo houden. Dus scheer je weg met deze ingewikkelde en zinloze vragen! Lekker belangrijk hoe de woning technisch in elkaar steekt, ik heb er gewoon een goed gevoel bij. Maar hoe leg je dat uit? Dus lach ik mezelf vaak alvast uit voordat de ander dat doet. Hebben we dat ook weer gehad.
Het eindstationnetje van mijn treinreis blijkt ingebed tussen twee groen begroeide heuvels. Grazende geiten, weidse vergezichten en doodse stilte, verbeeld ik me. Als ik via het geasfalteerde pad omhoog klim, word ik begroet door een rij grijzige woningen, die als treurwilgen aan een triestige doorgaande weg staan. Kranig overeind, maar met hangende hoofden, alsof ze opgegeven hebben maar tegen beter weten in zijn blijven staan. Na honderd meter tref ik een plattegrond. Ik ben vlakbij de bestemming, maar hoe lang ik ook tuur naar de aanduiding 'u staat hier', het wordt me niet duidelijk in welke richting ik moet lopen. Ook mijn zelf geprinte googleplattegrond biedt geen uitkomst. Ik loop maar eens wat heen en weer. Geen nood, ik had natuurlijk een ruime verdwaal- en vertragingsmarge ingecalculeerd. Want ik ken mezelf, en de NS. Op het eerste gezicht heel doordacht en geloofwaardig, maar in de praktijk een soort onwennig testmodel. De NS komt er al heel lang mee weg. Net als ik.
De lange treinreis naar Limburg voor een interview onderbreekt mijn dagelijkse routine van wekkerloos ontwaken, langzaam opstarten en geurige filterkoffie. De dag van tevoren ben ik al een beetje uit mijn doen. 's Avonds pak ik mijn tas in en controleer meerdere malen licht neurotisch of ik alle spullen bij me heb die ik wellicht nodig zou kunnen hebben de volgende dag. Met als gevolg dat ik zowat mijn halve leven in de tas stop. Naast enkele werkklusjes pak ik een goed boek in, als verzekering tegen verveling. Voor het uiterste geval dat zelfs Mulisch niet afdoende is, pak ik een tweede boek, want je weet tenslotte maar nooit. Omdat ik een hartgrondige hekel heb aan verdwalen, puzzel ik met chirurgische precisie de route van voordeur tot voordeur uit. Het toeval is aan mij niet besteed. Het is me dan ook meerdere malen overkomen dat ik onderweg zo geconcentreerd op mijn plattegrond liep te turen dat ik niet merkte dat ik de plaats van bestemming al twee keer gemist had.
Meestal ben ik me nauwelijks bewust van de specifieke vormen van alledaagse gebruiksvoorwerpen zoals auto´s of huizen. Ja dat er een dak op zit of dat het wielen heeft is me duidelijk. Maar met welke fysieke kenmerken de ene auto zich van de andere onderscheidt zou ik met de beste wil van de wereld niet kunnen duiden. Toen ik voor het eerst eigenaar werd van een koopwoning werd mijn schamele ruimtelijke inzicht en mijn vergietachtige geheugen danig op de proef gesteld door geinteresseerde collega's. Aan welke kant van de woning zit de voordeur? Heb je de badkamer aan de achterkant van het huis of de voorkant? Hoe diep is de tuin? Mijn hele verstand ging op zwart. De diepte van mijn tuin? Had ik een zwembad dan? En wat maakt het uit waar de voordeur zit, je kunt toch naar binnen? Ik zou het niet weten, stamelde ik dan ietwat beschaamd. Als ik iets vervelend vindt, dan is het wel de indruk te wekken dat ik een beetje dom ben. Het lukt me al heel lang om de schijn te wekken dat dat niet zo is, en ik wil dat graag zo houden. Dus scheer je weg met deze ingewikkelde en zinloze vragen! Lekker belangrijk hoe de woning technisch in elkaar steekt, ik heb er gewoon een goed gevoel bij. Maar hoe leg je dat uit? Dus lach ik mezelf vaak alvast uit voordat de ander dat doet. Hebben we dat ook weer gehad.
Het eindstationnetje van mijn treinreis blijkt ingebed tussen twee groen begroeide heuvels. Grazende geiten, weidse vergezichten en doodse stilte, verbeeld ik me. Als ik via het geasfalteerde pad omhoog klim, word ik begroet door een rij grijzige woningen, die als treurwilgen aan een triestige doorgaande weg staan. Kranig overeind, maar met hangende hoofden, alsof ze opgegeven hebben maar tegen beter weten in zijn blijven staan. Na honderd meter tref ik een plattegrond. Ik ben vlakbij de bestemming, maar hoe lang ik ook tuur naar de aanduiding 'u staat hier', het wordt me niet duidelijk in welke richting ik moet lopen. Ook mijn zelf geprinte googleplattegrond biedt geen uitkomst. Ik loop maar eens wat heen en weer. Geen nood, ik had natuurlijk een ruime verdwaal- en vertragingsmarge ingecalculeerd. Want ik ken mezelf, en de NS. Op het eerste gezicht heel doordacht en geloofwaardig, maar in de praktijk een soort onwennig testmodel. De NS komt er al heel lang mee weg. Net als ik.
0 aanbevelingen, beveel dit bericht aan
bij andere bezoekers
0 reacties, reageer
Naar de voorpagina van dit weblog:
sandraschoppers.volkskrantblog.nl
Sandra Schoppers
Deze gebruiker wil zijn gegevens niet openbaar maken
sandraschoppers.volkskrantblog.nl
Sandra Schoppers
Deze gebruiker wil zijn gegevens niet openbaar maken
Simek 's nachts - interview met Connie Palmen
Achter een masker van het vrolijke zonnetje in huis ging Connie Palmen gebukt onder het juk van het geluk; ze voelde zich verplicht om haar overbezorgde ouders gelukkig te maken. Op haar 19e vroeg ze haar huisarts om haar baarmoeder te laten verwijderen. Want ze wist zeker dat ze er toch geen gebruik van zou maken. Ze wilde niet van iemand anders zijn. Niet van een man, niet van kinderen. Ze wilde vrij zijn. Vrij om zichzelf te vormen naar haar eigen beeld. Als kind wilde ze non worden, zei ze in een radio interview met Martin Simek op elservier.nl. Uiteindelijk werd ze geen non. En toch ook weer wel. Want ze trok zich terug uit het dagelijkse leven en wijdde zich aan haar geestelijke kinderen. En zo werd ze toch moeder. Van boeken. Klik hier voor het interview.Verlanglijstje van een volkskrantbloggende VK-lezer
1. Iemand die rond elf uur 's avonds na een luidkeels 'We gááán sluitéééhh!!' het volkskrantbloglicht uitdoet. Zodat ik begrijp dat ik naar bed moet.
2. Een columnvoorleesknop bij Nico Dijkshoorn zodat de dagelijkse dosis van het broodnodige cynisme rechtstreeks je oor in chagrijnt. Want daar knapt een mens van op.
3. Een koffiebonenabonnement (inclusief zo'n apparaat dat daar raad mee weet) bij je digitale VK-abonnement, als dank, omdat je zo'n duurzame consument bent. (Koffiebonen wel maxhavelaar-proof natuurlijk.)
4. W.v.t.t.k
Opvallend!
"Ik heb geen goede herinneringen aan mijn tijd als militair. Ik word soms nog wakker van een collega die zo dom was om een kunststof gasmasker op te zetten tijdens een uitslaande brand of de keer dat ik struikelde over het lijk van een Duitser. Toch vind ik dat de dienstplicht zo snel als mogelijk weer moet worden ingevoerd om verschillende redenen." Meer lezen.
Waarom alleen man of vrouw?
In onze cultuur is het gebruikelijk dat er bij je geboorte tussen je benen wordt gekeken, en je vervolgens tot man of vrouw wordt verklaard. Vervolgens blijf je dat - in principe - je hele leven.In andere culturen dan de onze vinden ze dat heel gek. Daar kiezen kinderen en volwassenen zelf of ze zich man of vrouw voelen. En als ze na een tijdje genoeg hebben van die keuze, wisselen ze gewoon. Er zijn zelfs volkeren die 5 of 6 verschillende geslachten kennen.
Apart? Zeker. Maar het is ook interessant om eens met een andere bril naar onze westerse opvattingen te kijken. Want laten we wel wezen: zijn we er al uit wat mannelijkheid en vrouwelijkheid nu precies is? Lauri Fransen schreef erover op haar weblog.
Meer dan twee geslachten, Lauri Fransen.
Van blogger naar eenpitter
Na een half jaar bloggen besloot ik van het schrijven mijn werk te maken en hing mijn vaste baan bij de Rabobank aan de wilgen. Sinds juli 2007 ben ik actief als freelance (eind)redacteur voor web en print.
De mozaïek
Objectiviteit bestaat niet. Alles wat je schrijft wordt aangeraakt door je persoonlijke overtuigingen. Soms wordt daar neerbuigend over gedaan. Alsof persoonlijke denkbeelden ongeldig worden omdat ze zijn aangeraakt door je emoties. Maar dat is een hardnekkige leugen. Lange tijd werd je geacht het publieke persoonlijk te maken. Je diende je te bedienen van de normen waarmee de publieke ruimte bij voorbaat was gevuld. Gelukkig mag het nu andersom. We leven in een tijd dat het mogelijk is om – mede door het internet – het persoonlijke publiek te maken. Zodat de publieke maatschappelijke ruimte het equivalent wordt van een mozaïek van innerlijke individuele waarden. Een kostbare lappendeken van authentieke innerlijke menselijke overtuigingen. Een geheel van verscheidenheid, dat bovendien voortdurend in beweging is door de tijd heen. Mijn mening is dan ook slechts mijn perceptie, een klein stukje van de lappendeken, en mijn verantwoordelijkheid. Je hebt de vrijheid als lezer om ernaar te kijken en het vervolgens naast je neer te leggen. Ik ben hier niet om je te overtuigen want ik heb geen gelijk. Het Grote Gelijk bestaat niet. Ik ben hier om je heel even aan het denken te zetten. Gewoon, dat je even stilstaat bij alles waar je zeker van bent. Even twijfelen. Niet meer, niet minder. Hoe ziet jouw mozaïekje eruit?Opvallende citaten
Pim van Lommel, cardioloog en auteur van 'Eindeloos Bewustzijn' heeft onderzoek gedaan naar bijna dood ervaringen. Hij beweert dat er geen leven is na de dood, wel een eeuwig bewustzijn.
'Ik heb altijd geleerd als medisch student dat het bewustzijn een product is van de hersenen. (...) De hersenen zijn in mijn ogen geen producent, maar ze faciliteren, ze maken het bewustzijn mogelijk, het is een interface.'
Bron: Uitzending Pauw&Witteman 14 november 2007
Ab Klink, CDA-minister van Volksgezondheid wordt vaak beschuldigd van 'moraalridderen' op christelijke gronden. Zijn uitspraken in een recent interview met Vrij Nederland laten echter zien dat deze politicus met religieuze inborst wél precies weet waar de grens tussen het persoonlijke en politieke ligt.
'Opleggen van regels is religie verkwanselen.(...)Dit was het eerste dat mijn leermeester Arie Oostlander mij voorhield toen ik bij het CDA kwam werken: "Je mag Bijbelteksten niet rechtstreeks vertalen in politieke stellingnamen. Nooit of te nimmer." (...) Juist omwille van de moraal zelf is het beter als de overheid geen moraal dicteert aan mensen. Niet zelden komen mensen met vallen en opstaan tot het inzicht wat goed en kwaad is en hoe ze hun leven het beste kunnen inrichten.'
Bron: Vrij Nederland 17 november 2007
Kris Verburgh, student en auteur van 'Schitterend!' en 'Fantastisch!'
'Geloof in God is een bijproduct van de evolutie. Onze hersenen zijn zo gemaakt dat we overal een bedoeling achter willen zien. Maar het ontstaan van het heelal hoeft geen intentie te hebben. Geloof heeft ook te maken met het belang dat we hechten aan hiërarchen. God is het ultieme alfamannetje.'
Bron: Vrij Nederland 10 november 2007
Jaap van Duijn, topeconoom en auteur van ‘De Groei Voorbij’
'Iedere euro groei wordt al jarenlang gecompenseerd door minstens een euro verlies aan welzijn. Ik denk dat de echte groei al lang negatief is.’
Bron: Vrij Nederland 6 oktober 2007
Naomi Klein, journaliste en auteur van ‘The Shock Doctrine’
'De schok van 9/11 werd bewust verdiept. De regering Bush vocht echt tegen elke poging van mensen om zich te heroriënteren en de aanvallen te begrijpen. Het werd gezien als verraderlijk als je wilde begrijpen waarom de aanvallen hadden plaatsgevonden. Onder de dekmantel van ‘War on Terror’ werd een buitengewoon radicale agenda doorgevoerd waarin kerntaken van de overheid als het verhoren van gevangenen en het beveiligen van de publieke ruimte zijn uitbesteed.'
Bron: Vrij Nederland 6 oktober 2007
Jeroen Boschma, jeugdexpert en mede-auteur van ‘De Einstein Generatie’
'De kinderen van nu snappen veel beter hoe deze wereld in elkaar zit dan volwassenen. Zij zijn totaal gewend aan de overload aan informatie en het constant met elkaar in contact staan. Ze zijn multitaskers, kunnen 5,6 dingen tegelijk. De ouders zitten ernaar te kijken en denken dan dat ze a-sociaal zitten te zijn achter hun computer.'
Bron: VPRO-uitzending ‘Omdat ik het zeg!’
Eerdere bijdragen
Maatschappij
Beperkt houdbaar?
Ieder zijn eigen God
De bevrijding van het misverstand identiteit
Het zijn net mensen
Het Nederlands onbehagen als wegwijzer
De achterkant van Nederlandse verontwaardiging
Wie regeert ove onze gezondheid?
Het verband tussen SGP en feminisme
SGP verwart keuzevrijheid vrouwen met uitholling welzijn Nederland
Van een goedereneconomie naar een nutseconomie
ECB-president Trichet doet zinloze uitspraken over vergrijzing
Vier de vrouw
Gouden aandeel? Nee!
Individuele ontplooiing is het nieuwe geld van de toekomst
De economie van het vrouwenlichaam
Het altaar economische groei
Weg met de marketingpolitiek
De spagaat van Wouter Bos
Ook zoiets
Mijn verlanglijstje
Mag het OM deals sluiten met huurmoordenaars?
Plasterk over homohuwelijk bij Matthijs
De derde emancipatiegolf ligt op de keukentafel
De derde emancipatiegolf gaat helemaal niet over allochtone vrouwen
Jezelf zijn is te duur voor Nederland BV
Nederland OntVerdonken en VerMaassen
Satire
"Kwantummechanica is te gek!"
Vergelijkend warenonderzoek
Achterhoeks Plat | Taalles veur JP
Sniklaas
Vaginadialoog
DomDom
Vingers af van mijn koffie
broek-aan verbod
Vrouwenterreur
Temptation Island
Lachen geblazen; de memoires van een grristellukke trompetter
Woordenboekvandalen
Vaginaterreur
Decembersinterkerstterreur
Laag afrukgehalte
Recept van een laffe keukenprinses
Drama Queen
Geloven tegen wil en dank
Wat is dat toch met vrouwen?
Persoonlijke belevenissen
Juf
Ongenode stamgasten
Het kleine geluk op het nachtkastje
De wederopstanding van Maria Magdalena
De OR van Lichaam BV
Bandje
De stilte voorbij
Het land met het korte lontje
Landen in Bangkok
Trotse poepluier
Het zangeresje van de band 2
Het zangeresje van de band 1
Hormonale parkeercrisis
Eigen gruis en puin
Eendagsvliegmama
Spartaanse spieren
Het talent van mijn zus
De jachtvelden
Zwarte zaterdag
Zingen voor de verloren vader
Cholesterolfabriek
Breedgrijnzende zonnebrillen
'Woar buj van?'
Vaginaterreur in het Mei nummer van Opzij!
Amsterdam
Omgekeerde orkaan
Ik was er hard aan toe ..
Schuttingtaal
Leuker kunnen we het niet maken
Gestript
Fantoompijn
Ongeduld
Matthijs heeft me weer gered
Čarodějův učeň, oftewel de Servische legende van Krabat,
Wat Praag met me doet
Marketingfraude
Het is al begonnen
De paplepel valt niet ver van de boom
Grootheidswaanzinverplettering
Vooroordelen
Mijlpaal
Blotebillenmevrouw
Alcohol en boerenverstand
Droomfabriek
Eerste bedrijf
Hoe ziek zijn me beter maakte (2)
Hoe ziek zijn me beter maakte (1)
Insomnia
Dag des oordeels
Op jacht
Uitverkorene
Lieve Matthijs
Prinses met de vlecht
Soepkippenparade
Karaktermoord
Bijna weer tante
Strak elastiek
Zussenliefde
Zwartboek
Over schrijven
De wereld is een weefgetouw, de draadjes zijn verhalen. Elke gebeurtenis, elke gedachte is een draadje. De hele dag door ben ik aan het weven. Soms in stilte, in gedachten. Soms ontstaat pas een verhaal als ik schrijf en begrijp ik de wereld door de woorden die ik vind.Losse draadjes zijn onverdraaglijk en moeten zo snel mogelijk aan elkaar geknoopt worden tot een mooi patroon ontstaat. Ik besta bij de gratie van het kleed dat ik weef.
Lachvitamientjes
Little Britain
Computer says no ..
George Michael
Richard Pryor
How kids lie and laugh at you
Chris Rock
War on terror
Juweeltjes
Respect
George Michael
Sinds mijn tienertijd heb ik George Michael gevolgd. Ik draaide mijn Wham cassettebandjes helemaal grijs. Toen hij ergens rond 1988 solo ging had ik er wat moeite mee om hem te volgen. Hij leek zo veranderd. Maar toen hij in 1990 met zijn hit 'Freedom' kwam viel het kwartje. Hier was iemand die niet van plan was om zich nog langer te laten ringeloren door de mores van de muziekmarkt. Hij gooide alle overtollige ballast van zich af en begon opnieuw. Op zijn manier. Hij staat bekend als een eigengereid mannetje die behoorlijk goed aanvoelt hoe je anderen het bloed onder de nagels vandaan moet halen. Verder houdt hij er niet van om de touwtjes uit handen te geven.
Hij heeft het nodige moeten doorstaan in zijn persoonlijke leven en in zijn muzikale carriére. Maar hij heeft zich er op zijn manier doorheen weten te slaan. Misschien de enige beroemdheid ter wereld die geen geheimen heeft. In dit interview met Reinout Oerlemans in Pulse vertelt hij alles. Het is mooi hoe hij vertelt over zijn persoonlijke groei als mens en als popartiest. En dat deze twee feitelijk tegengestelde ego's steeds dichter bij elkaar zijn komen te liggen. Een man die laat zien dat het er niet om gaat wát je overkomt, maar hoe je ermee omgaat. Zelfs als je wordt betrapt in een comprommiterende pose in een openbaar toilet.
Deel 1
Deel 2
Deel 3
Held
"Logica brengt je van A naar B. Verbeelding brengt je overal."
Albert Einstein 1879-1955
Growing pains
Met dank aan ManusKiekjes op het platteland
Webstats
var sc_project=4280334;var sc_invisible=0;
var sc_partition=54;
var sc_click_stat=1;
var sc_security="57ae4b83";
Archief
mei 2009 | ||||||
Zo | Ma | Di | Wo | Do | Vr | Za |
1 | 2 | |||||
3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
31 |
Links
Meest recent van deze auteur
Bètaversie van een alfaDe banaliteit van literatuur
Ik draai dus ik besta
Nederland redden? Bel Dirk.
De vitrinekast van de vrouw