Bronnen bij Vijfde colonne: woordvoerder Sabra Dahhan

Sabra Dahhan is (tijdens het schrijven van deze stukken) een medicijnenstudente die een column heeft gekregen op de Volkskrant Opinie website, ongetwijfeld uitsluitend en alleen omdat ze allochtoon is - Marokkanen zijn aldaar met drie stuks (de andere zijn, in 2008, Adelkader Benali en Fadoua Bouali) zwaar oververtegenwoordigd.

De stukjes van Dahhan kenmerken zich door een onverdunde haat voor Nederland, die ze vaak giet in de vorm van verhaaltjes waarvan ze doet voorkomen dat ze ze echt heeft meegemaakt, maar die in hun aard en frequentie even waarschijnlijk zijn als de sprookjes van Moeder de Gans.

De allereerste gaat over het punt van discriminatie, en de terechtheid van de claim erop, met name in de context van pogingen om overlast veroorzaakt door Marokkanen en andere etnische groepen te bestrijden (Volkskrant.nl, Opinie, 27-05-2008, column door Sabra Dahhan ):

Discriminatie in de naam van integratie

Langzaamaan wordt onze wetgeving doordrenkt met regels die sommige bevolkingsgroepen uitsluiten en wegjagen.

Tussentitel: Als mensen de ontgroening hebben doorstaan, geef ze dan ook een fatsoenlijke plek in de samenleving
Deze maand presenteerde Human Rights Watch een rapport waaruit bleek dat Nederland regels hanteert voor nieuwkomers die de internationale mensenrechten schenden. Er wordt onderscheid gemaakt in etniciteit als het gaat om het afleggen van de integratietest die migranten herenigd met hun gezin in Nederland.
    Hoewel elk land vrij is eisen te stellen aan nieuwkomers, mogen deze eisen niet voor de ene nationaliteit wel opgaan en voor de andere niet. Volgens Human Rights Watch vertraagt deze test de integratie, is deze in strijd met het familierecht en is het een sterk signaal naar bepaalde bevolkingsgroepen dat ze niet welkom zijn.
    Wezenlijke integratie vraagt om een benadering van nieuwkomers zonder te discrimineren op basis van nationaliteit en hoort consistent te zijn met de internationale mensenrechten.
    Hoe trots moeten we zijn op Nederland, als wij met ons integratiebeleid op de vingers worden getikt door een vooraanstaande mensenrechtenorganisatie?   ...
    Langzaamaan wordt onze wetgeving doordrenkt met regels die sommige bevolkingsgroepen uitsluiten en wegjagen.
    De betwiste integratietest heeft dan ook bewerkstelligd dat er een flinke daling is geweest van het aantal aanmeldingen bij Nederlandse consulaten in Marokko en Turkije na het eerste jaar van de invoering van de test.
    De graadmeter van een succesvol integratiebeleid is echter niet het aantal migranten wat tegen een gesloten deur aanloopt, maar in hoeverre mensen zich thuis voelen na toegang tot Nederland. Nederland heeft het recht de lat hoog te leggen voor nieuwkomers, mits ze binnen de norm van het internationale recht vallen. Maar als mensen die ontgroening hebben doorstaan hebben ze ook recht op een fatsoenlijke plek binnen deze samenleving.
    Een Nederlands paspoort betekent nog niet dat je als volwaardige Nederlander wordt beschouwd. Een leven lang ‘integreren’, zonder duidelijk te weten waarom en hoe, is de eis aan een aantal groepen ‘allochtonen’.
    De integratietest houdt voor deze selectieve groepen (vooral Turken en Marokkanen) gewoonweg niet op na het verkrijgen van de Nederlandse nationaliteit.
    Het onderscheid op basis van etniciteit begint bij de integratietest, gaat daarna gerust door in het dagelijks leven en baant zijn weg naar het politiek bestel. Zullen wij de volgende keer weer een eervolle vermelding krijgen van Human Rights Watch?

In dit stuk staat bijna per regel een leugen. Vanaf de kop:
- In Nederland wordt niemand uitgesloten noch weggejaagd.
- In Nederland wordt onderscheid gemaakt op gedrag, en niet op etniciteit.
- Nederland stelt eisen qua niveau voor immigranten, maar minder dan Amerika, Canada en Australië, en schendt dus niet de mensenrechten.
- Immigranten worden niet gediscrimineerd op basis van nationaliteit.
- Nederlandse trots heeft niets te maken met Marokkaanse gekwetstheid, omdat het de Marokkanen zelf zijn die zich in een negatief daglicht stellen.
- Aanwezige immigranten wordt op geen enkele manier de toegang tot Nederland of een fatsoenlijke plek ontzegd.
- De eis tot integreren wordt in bekende immigratielanden als Amerika, Canada en Australië als vanzelfsprekend gezien.
- In het dagelijkse leven wordt niet meer op basis van etniciteit gehandeld dan in overeenstemming met het afkeerwekkende gedrag van immigranten van bepaalde etniciteit.
    Het is allemaal heel simpel: Sabra Dahhan is Marokkaanse, heeft de pest in over de slechte reputatie van Marokkanen in Nederland (trouwens, overal waar Marokkanen in Europa zitten, hebben ze die reputatie). Dus is ze erop uit de reputatie van Nederland te bezoedelen. Hier wordt dat openlijk gedaan, maar achter de schermen door immigrantenorganisaties richting internationale instellingen als HRW, die natuurlijk niet zelf onderzoek doen, maar afgaan op rapporten van instellingen, dat wil zeggen: multiculturele en immigranten-instellingen, zoals Forum.
    Een typisch islamitische reactie is dat dus: "Wraak!"
    Meer over het valse gebruik van de term "discriminatie" hier

.

Een wisseling van decor. Ook op school behoren Marokkanen tot de onderpresteerders. Dat moet dus ook wel het gevolg van discriminatie zijn (Volkskrant.nl, Opinie, 13-05-2008, column door Sabra Dahhan ):

Geef niet op!

Als 12 jaar oude achtste groeper wist Sabra Dahhan niet welke middelbare school bij haar paste en praatte ze met haar vriendinnetjes over de griezelige nabije toekomst als brugklasser.
Ze was een goed meekomende leerling, sprak twee talen vloeiend, stelde vragen aan de meester waar hij zelf geen antwoord op had (‘Wat komt er als de mens is uitgestorven?’), en hield veel van rekenen want dat kon ze snel. Ook vond ze biologie leuk, want ze wilde later dokter worden.
    Haar studieadvies in groep acht: havo. Ze kon het niet geloven.
    Haar ouders net zo min, dus gingen zij een gesprek aan met de leerkracht om deze uit te horen over de, in hun ogen te lage inschatting van het intellect van hun dochter. De leerkracht besloot er havo/vwo-advies van te maken.   ...
    Zo vervolgde Sabra haar weg naar het gymnasium. Ze was goed in Latijn, want de Italiaanse lerares zag iets bijzonders in haar. Ze deed haar best, en was perfectionistisch als het ging om haar cijfers. Een Nederlands leraar noemde haar ‘het Mohamedaantje’ van de klas, en haar droom om arts te worden werd haar vaak ontnomen door leerkrachten die fluisterden: ‘Ik denk niet dat jij over dat talent beschikt, Sabra’. Toch ging ze door, haalde haar diploma en zwaaide er letterlijk mee in het gezicht van de leraren die haar ontmoedigd hadden. Nu is ze op weg om arts te worden.
    In de openbare bibliotheek zaten een aantal weken geleden 3 Marokkaanse jongetjes van een jaar of elf. Bilal, Ashraf en Ali heetten ze. Ik begon een gesprek met ze. Zomaar omdat ik me verveelde en ze mij aardig leken. Ze kwamen elke dag na school naar de bibliotheek. Beneden lazen ze boeken van Carry Slee en Paul van Loon, en op internet bereidden ze hun spreekbeurten voor. Bilal’s lievelingsdier was de tyrannosaurus rex, waarna een hele uitgebreide beschrijving volgde wat de uitsterving van dit dier voor hem betekende.
    Ze vroegen naar mijn hobby’s, mijn geloof en mijn liefdesleven. Intelligente jongens, die de talen Berbers, Arabisch en Nederlands perfect beheersten.
    'De meester zegt dat mijn gedrag niet bij het vwo hoort'
Ali was 12 jaar oud, en had al een krantenwijkje. Het geld gaf hij aan zijn moeder, zodat ze wat meer boodschappen kon doen. Gefascineerd was ik naar ze aan het luisteren. Ze vertelden me dat ze alledrie vmbo-advies hadden gekregen. Mijn mond viel open van verbazing. Ik vroeg ze of ze niet boos zijn daarover, en of ze niet naar de havo of naar het vwo zouden willen. ‘De meester zegt dat mijn gedrag niet bij het vwo hoort, en dat ik beter met mijn handen kan werken.’ Ik vroeg ze wat ze wilde worden. Bilal zei zonder twijfel: ‘Loodgieter’. Ali keek me aan en zei: ‘Kickbokser’. Ashraf wilde automonteur worden.
    Uit een vandaag gepresenteerd onderzoek van het Instituut voor Migratie en Etnische Studies (IMES) blijkt dat allochtone leerlingen bij het verlaten van de basisschool vaak worden onderschat. De hoogopgeleide tweede generatie Turkse en Marokkaanse jongeren doorlopen dikwijls een langere route dan hoogopgeleiden met een Nederlandse afkomst. Het feit dat in een land als Nederland afkomst medebepalend is voor iemands kansen op onderwijsniveau is onacceptabel. ...
    De opklimrouten die ontworpen zijn binnen het onderwijs worden vaak gebruikt door allochtone leerlingen. Dat deze routes in de loop van de jaren zijn afgesneden is ronduit schandalig. ...

Het verhaal over Sabra Dahhan zelf klinkt grotendeels geloofwaardig. Het verhaal over de jongetjes klinkt volkomen ongeloofwaardig - 'ze vroegen naar mijn hobby's . ..' - het klinkt larmoyant. Wat ook ineens het klachtendeel van haar eigen verhaal een stuk minder aannemelijk maakt.
Voorafgaand aan een verdere analyse eerst nog een verhaal (de Volkskrant, 30-07-2008, door Ugur Pekdemir ):

Allochtonen verdienen een goed schooladvies

Het Nederlandse onderwijssysteem pakt slecht uit voor allochtonen, constateerde de OESO in 2007. Duizenden talentvolle allochtone studenten bereiken het hoger onderwijs niet, omdat ze op jonge leeftijd vmbo-advies krijgen. Volgens de OESO is er ‘een reëel gevaar dat het onderwijs een serieuze sociale tweedeling langs culturele lijnen verdiept’.   ...
    Het netwerk van hoogopgeleide Turkse Nederlanders, TANNET, vraagt aandacht voor de kapitaalvernietiging als gevolg van verkeerde schooladviezen. Velen uit het netwerk hebben een te laag schooladvies gekregen en een lange weg van lbo, mbo, havo en vwo moeten afleggen om uiteindelijk de universiteit te bereiken. ...
    Allochtone kinderen moeten het voordeel van de twijfel krijgen. Ouders en school moeten er vervolgens alles aan doen hen te helpen hun opleiding te voltooien.

De OESO is een globaliseringsclub die voor immigratie is en haar adviezen haalt bij multiculti-instellingen.
    Het proces waar Ugur Pekdemir en Sabra Dahhan op wijzen heeft een eenvoudige en voor de hand liggende oorzaak, die onze koene voorvechter van de eigen allochtonen zaak natuurlijk nooit kunnen zien: dat allochtone kinderen met enorme taalachterstanden op school komen, die leiden tot veel langzamer leren van alle andere zaken. Die taal- en andere achterstanden worden op school niet meer in gehaald omdat de Nederlandse kinderen ook voortdurend bijleren. Pas als de Nederlandse kinderen klaar zijn met leren, kunnen de allochtonen inhalen. En dat dan natuurlijk voornamelijk voor degenen die hoger opleidbaar zijn. Hetgeen is wat Pekdemir constateert.
    De schuld ligt dus bij de allochtonen die hun kinderen opvoeden in het allochtoons. Ugur Pekdemir en Sabra Dahhan, die het door ervaring hadden kunnen weten, leggen de schuld bij de autochtonen. Zoals allochtonen altijd doen.
    Voor de volledigheid: het bewijs van het tegendeel staat hier

.

Dahhan maakt van haar hart geen moordkuil, en de moord die ze in gedachten heeft, is op Nederland. In de volgende column gaat het over haar oma die van de Nederlandse staat een ouderenwoning gekregen. Reden om weer eens tegen Nederland uit te halen (Volkskrant.nl, Opinie, 24-03-2009, column door Sabra Dahhan):

Sterven in Nederland

Het besef dringt door dat de migratie uit Marokko definitief is.

Tussentitel: Elke ochtend kijken ze samen naar ‘Nederland in Beweging’

Mijn oma is verhuisd. Het is de derde keer in haar leven. De eerste keer was van haar ouderlijk huis naar dat van haar echtgenoot. De tweede keer was van haar kleine huis in Casablanca, naar haar nóg kleinere huisje op drie hoog in een Rotterdamse arbeidersbuurt.
    De derde keer was van dat kleine huisje naar een ouderenwoning. Haar versleten knieën konden de trappen niet meer aan. Haar nieuwe woning heeft een lift, en ze heeft toegang tot een gezamenlijke tuin.
    Bij binnenkomst viel ze er als een blok voor. ...
    Met het intrekken van haar nieuwe woning was er een namelijk een pijnlijk realiteitsbesef tot haar doorgedrongen: Néderland is het land waar ze zal sterven, niet Marokko. ...
Iedereen wilde ooit terug. Om de voorspoed te delen met het land wat ze groot had gebracht, om de koude regen te ontvluchten waar ze maar niet aan konden wennen, of om de onmogelijkheid een waardige plek te veroveren in de Nederlandse maatschappij. Maar het grootste deel bleef in Nederland.
    De hoop ooit terug te keren lijkt soms belangrijker dan het besluit daadwerkelijk terug te gaan. De hoop bood weerstand tegen de tegenslagen waar veel van mijn oma’s generatiegenoten mee te maken kregen in Nederland.

Het is gewoon schofterig: alles krijgen ze in Nederland, wat de natuurlijk de reden is dat ze niet daadwerkelijk weggaan, en dan dit soort taal. Vele reacties op de website waren navenant, zie hier

. En zo wekt de afkeer van Dahhan en soortgenoten weer afkeer richting Dahhan en soortgenoten op.

Een kras voorbeeld (de Volkskrant, 24-02-2009, column door Sabra Dahhan):

Integratiedrama

Integratiedrama tijdens het eten van andijviestamppot.

Een goede vriendin wilde met mij ergens andijviestamppot eten. Ik ben eigenlijk niet zo dol op de Nederlandse keuken. Ik vind de papachtige structuur van stampot meer iets voor een ontbijt. Bovendien vind ik Hollandse kost vaak flauw en te veel boter bevatten, en ik lust geen boter.
   Maar ik werd door mijn vriendin overtuigd met het argument dat ik nooit écht goede andijviestamppot had gegeten, en dat ze dit wel hadden in authentiek Hollandse eetcafés. Bij mij om de hoek zit zo’n café.
    Met roze TL verlichting, kanten gordijntjes voor de ramen en stoffige tapijtjes op de tafels. Bij binnenkomst werden we bijna omver werden geblazen door sigarettenrook. Achter de bar stond een oude dunne dame, met getoupeerd haar en acrylnagels aan haar sigaret te zuigen.
   We namen plaats aan een tafeltje bij het raam. De eigenaar zat een tafeltje verderop; een rokende, forse man die zat te patiencen op zijn laptop. Naast hem zat zijn even forse vrouw, uiteraard ook met sigaret, en gehuld in een luipaardprint bodystocking met bijpassende legging.
    We kregen de menukaart, en bestelden zonder te kijken allebei andijviestamppot. Wachtend op onze maaltijd keken we stilletjes en vol ongeloof om ons heen. De eigenaar staarde apathisch naar zijn scherm, zijn mondhoeken levenloos naar de grond gericht. Zijn vrouw tuurde depressief in de verte en stak een nieuwe sigaret op. ...
    De muziek (R&B liedjes afgewisseld met smartlappen) stond keihard. Wij waren de enige klanten. Na een kwartier werd de stampot geserveerd. Het eten was moeilijk te beoordelen in het roze licht, maar het rook in elk geval sterk naar boter.

Deel één, de situatieschets. Ongetwijfeld zijn er ergens nog dit soort cafés te vinden in Nederland - als je heel goed zoekt.
Maar wat je veel makkelijker vindt zijn Turkse koffiehuizen en Marokkaanse moskeeën, waarover je precies dezelfde genrestukjes kan schrijven. Over de achterlijkheid van hun baarden, hun djellaba's, hun waterpijpen, de stompzinnig religieuze blik in hun ogen, hun achterlijke incestueuze huwelijksgewoontes, en ga zo maar door - en dan hebben we het nog niet over het weerzinwekkende gedrag van hun scootertjesjeugd.
Maar genoeg van de realiteit - verder met het sprookje van Dahhan:

    ... Toen ik weer opkeek kwamen twee jongens met een Marokkaans uiterlijk het café binnen. Ze liepen recht op de sigarettenautomaat af.
    De cafébaas keek argwanend op vanachter zijn laptop, sloeg hem dicht en besloot zijn autoriteit even te laten gelden: ‘Sigaretten zijn voor de klanten, dus als jullie een drankie nemen kennen jullie hiero sigaretten halen.
   En je komt mijn kroeg niet in zonder goedenavond te zeggen, maar dat fatsoen kennen jullie lui niet, komt hier binnenlopen alsof het jullie buurthuis is, maar dit is mijn huis, MIJN HUIS, onthoud dat. Vergeet die sigaretten, het is aanpassen of wegwezen. En zeg dat ook tegen die schooierbroertjes van je’.
    De jongens hadden in stilte naar hem geluisterd, spelend met de age-coin in hun hand. Maar nu liepen ze kwaad weg. Ze riepen dat ze het buiten wel met wilden uitvechten. De café-eigenaar stond op, maar werd gekalmeerd door zijn vrouw. De jongens vertrokken, en ik keek ademloos toe. Het alom beschreven ‘integratiedrama’ werd hier even feilloos voor mijn neus nagespeeld door levensechte acteurs.
    Frustratie en confrontatie, recht uit het hart. De jongens verstoord in hun avondje chillen, de kroegbaas verstoord in zijn avondje patiencen. Ik wilde de eigenaar toespreken op zijn discriminerende houding en de jongens kalmeren in hun woede. Maar ik kon geen woord uitbrengen. Het enige wat ik kon doen is een hap van mijn eten nemen. Na een paar happen gaf ik het op. Ik vind andijviestamppot écht niet lekker.

De onwaarschijnlijkheden:
- Er bestaat geen reputatie van Nederlandse eetcafés met stamppot.
- In het beschreven soort cafés wordt vrijwel nooit eten geserveerd.
- Er bestaat geen Nederlands recept van andijviestamppot met boter (die is met vleesjus; een reageerder, h.bosch, schreef op 24-02-2009 22:41 @Sabra: Schil de aardappelen, snijd ze in stukken en kook ze in een pan met weinig water met zout in ± 20 minuten zachtjes gaar. ...Vervang eventueel het spek door iets van halal is. Normaal gesproken zit er in stamppot geen roomboter!! Eet smakelijk!!).
- En tenslotte, en definitief bewijs: als de cafébaas deze levenshouding heeft, zijn de beschreven soort voorvallen ongetwijfeld eerder gebeurd, en dus zouden de Marokkaanse jongens nooit van hun leven dit café binnen zijn gegaan voor een simpele boodschap - ieder zijn eigen territorium.

    Wat dit verhaal dus is, is een verbaal rijk geïllustreerde beschrijving van de afkeer van Sabra Dahhan voor Nederland. Een verhaaltje dat naadloos past bij de cartoon uit de beruchte Amsterdamse lesbrief over het verbeteren van de verhoudingen tussen bevolkingsgroepen, zie hiernaast. Het is werkelijk totaal onbegrijpelijk dat mevrouw Dahhan (nog) in Nederland woont. Het is hier afschuwelijk!
    Overigens: Sabra Dahhan is een dochter van Khadija Arib, lid van de Tweede Kamer voor de PvdA. Een dergelijke haat voor Nederland zou in een parlementslid onaanvaardbaar zijn. Het is dus een relevante vraag waar Sabra Dahhan haar haat vandaan heeft.
    Wie ook maar een seconde twijfelt aan de juistheid van deze observaties, kan de reacties op de Volkskrant website nalopen - de reactie van Bastiaan op 25-02-2009 11:49 maakt dezelfde verbinding met de cartoon

.
Conclusie: Sabra Dahhan heeft een haat-liefde verhouding met Nederland, zonder enige vorm van liefde. De inhoud van haar columns lijkt geen andere doel te hebben dan bij Nederlanders eenzelfde soort haat voor Marokkanen te kweken.
Ze lijkt, gezien de reacties

, redelijk succesvol.

Nog wat nagekomen bronnen die het allemaal bevestigen (artsinspe.nl, nr. 3, 01-08-2008, door Henk Maassen en Sabra Dahhan

Sabra Dahhan: 'Ik ben niet bang om mijn nek uit te steken'

Nederlands-Marokkaanse kosmopoliet schrijft prikkelende columns

Ze is vijfdejaars student geneeskunde, maakt regelmatig alleen lange reizen en heeft een veelgelezen column op de website van De Volkskrant. Reacties daarop zijn niet altijd prettig. 'Ik moet daar tegen kunnen. Mensen met racistische trekjes kunnen later ook in mijn wachtkamer zitten.'

In de herfst van 2007 was Sabra Dahhan (24) in Libanon, waar ze Arabisch studeerde. Het was, zegt ze, 'een intensieve ervaring'. Ze schreef lange dagboekachtige e-mails naar haar vrienden en een van hen adviseerde haar eens wat op te sturen naar een krant. De Volkskrant toonde interesse in haar schrijftalent. Sinds maart dit jaar publiceert Dahhan een veelgelezen en veelbesproken column op de opiniesite van die krant.
Ze genereert veel reacties met haar prikkelende stukken over onder meer allochtonen, moslims en - je merkt dat ze geneeskunde studeert aan de UvA - over haar opleiding. Binnenkort begint ze aan haar vijfde jaar. Over zichzelf zegt ze: 'Ik sta met open ogen in de wereld. Ik schrijf alles op waarvan ik vind dat ik dat moet doen. Ik ben niet bang om mijn nek uit te steken.' ...

'Ik ben niet bang om mijn nek uit te steken hoort tot een van de verbuigingen van het sterke werkwoord volgens Bertrand Russell

, het geheel zijnde: "Ik ben niet bang om mijn nek uit te steken - jij geeft iedereen een brutale bek - hij is grenzeloos onbeschoft". Van dat "Ik schrijf prikkelende columns" kan iets dergelijks gemaakt worden.
En ook het volgende moet natuurlijk eerst herijkt worden voordat je er over kunt praten:

Je bent in Nederland geboren, maar je bent ook Marokkaanse. Blijft dat laatste altijd een rol spelen?
'Ik ben wie ik ben. Dat ik Marokkaans ben, kan ik niet ontkennen. Dan zou ik mezelf verloochenen.

Vertaald: Ik ben een Marokko-racist.

Als zodanig maak ik deel uit van een groep die hevig onder vuur ligt. Ik zal daar steeds mijn mond over open doen.

Vertaald: "Ik zal altijd beweren dat Marokkanen niets kwaads hebben gedaan en dat de schuld van alles bij de Nederlanders ligt".

Belangrijk is dat ik ... iets doe voor al die mensen die niet mondig genoeg zijn om van zich af te bijten.

Vertaald: "En daarin zal ik uiterst agressief zijn".

Je columns roepen heel vaak stuitende, soms zelfs bijnaracistische reacties op, die bovendien erg op de persoon zijn gespeeld.
'Ik had nooit gedacht dat er zulke nare reacties zouden komen. Zeker toen ik een column aan Geert Wilders wijdde.

Vertaald: "Ik heb een column aan Geert Wilders gewijd die volkomen op de persoon was gespeeld, en toen ik daar dezelfde reacties op kreeg, heb ik dat racisme genoemd".

De opinieredactie van de Volkskrant is nogal mild, ze laten veel staan op de site. Ik heb er met ze over gesproken. Ze vinden dat het best een beetje op de rand mag zijn. Daar ben ik het ook wel mee eens; ik moet daar tegen kunnen. Mensen met hatelijke of racistische trekjes kunnen later ook in mijn wachtkamer zitten.

Vertaald: "Ik heb geprobeerd die reacties die op mijn stukjes leken te laten censureren, maar daar trapte zelfs de Volkskrant niet in. Misschien kan ik mijn hatelijkheid en racisme laten botvieren in de spreekkamer".

En het volgende commentaar (het lijkt wel commentaar vooraf op het vorige stuk) doet alles nog eens dunnetjes over (cryptocheilus.wordpress.com, 12-06-2008, door door cryptocheilus

Sabra Dahhan; lastpak of uitdaging?

Wie denkt dat je bij de Volkskrant in de reageerderspanelen van het katern Opinie dezelfde geitenwollen-paarsebroekdragende pijproker aantreft die je je voorstelt bij de lezer van de papieren versie, heeft het mis.

Sabra Dahhan is koninklijk voorlichtster en kankeronderzoekster. Ze heeft tussen neus en lippen Arabierisch gestudeerd en ondertussen o.a. nog even een ‘Floris Nachtegaaltje’ in Libanon gedaan. En dit alles met nauwlijks 25 op de teller. Kortom de ideale schoondochter voor de dode boom lezende pijpende grijsbaard zou je zeggen.
Niets is echter minder waar. De columniste van Marokkaanse komaf in dit katern krijgt in de commentaren steevast de emmer met onvervalschte oudhollandsche stront over zich heen.

Deze week schreef ze over de allochtone patiënt met de pakkende titel De allochtone patiënt; lastpak of uitdaging?

Op het idee gebracht tijdens een lesje der geneeskunst, wijst ze de heren artsen en en passant nog even wat hoogleraren in haar stukje met een hoog ‘hittepetit’-gehalte, even fijntjes op de plichten die het ambt met zich meebrengt:

Het bewaken van deze dit fundament (het universaliteitsbeginsel van de geneeskunde opgenomen in de Eed van Hippocrates. red) gaat helaas vaak mis, blijkend uit o.a. de falende ‘interculturele’ gezondheidszorg en de manier waarop deze wordt onderwezen.

De bekende oude Griek met de eed wordt hierbij maar weer eens afgestoft opgegraven van stal gehaald.

Ik wilde u het commentaar van Bianca Castafiore (nog zo’n beroemde telg uit de Kuifje-familie!) op 11-06-2008 16:55 niet onthouden:

Het is de hypocrisie ten top om de eed van Hippocrates op de journalistieke snijtafel te voeren ten dienste van allochtoonse Moslimas die weigeren door een mannelijke arts geholpen te worden. Als de Jehova getuigen en de zelfgemaakte allochtonen hun eigen wetten stellen, dan moeten zij als er niets anders op zit, maar gewoon overlijden of in zichzelf oplossen.

Het wordt pas echt problematisch als ze niet begraven willen worden door een mannelijke hand en de maden zich na een week multicultureel beginnen te roeren. Uitzichtloos wordt het als Mohammed een handje wil helpen om de Moslima naar de troon van Allah te begeleiden en ze door weigering van de mannelijke hand tot na de emancipatie in een Islamitisch voorgeborchte moet worden opgeborgen. Maar wellicht zou je bij de Hollandse sectie van de hemel asiel kunnen aanvragen.

Dahhan doet me soms denken aan inspecteur Colombo, die voor het sluiten van de markt ook steeds nog een klein ideetje heeft. Alleen bewegen Dahhan’s ideetjes zich boterzacht om de allochtone brei heen. Eerst kop ze quasi open of de allochtone patiënt lastpak of uitdaging is, om vervolgens een stelling aan elkaar te punniken dat hij eigenlijk geen lastpak is. Ik denk dat zelfs Hippocrates een dergelijke lamlendige studente medicijnen de collegebanken uit zou jagen, maar dat kan spijtig genoeg alleen in Arabische landen.

Ik ben vrij om een chirurg te kiezen, ik ben niet vrij om een chirurg te dwingen de geneeskunst uit te oefenen op een manier zoals een ander dat goeddunkt. Niet in gender issues noch op de manier waarop hij de lauwwarme eendenbek hanteert of een allochtone echo maakt voor het middaggebed. Stel je voor dat je Hippocrates er elke keer bijhaalt als de patiënt vanuit geloofsovertuiging zelf de hand in eigen boezem wil steken om te zien of er een knobbeltje zit, of ‘samen’ met de chirurg het mes wilt vasthouden tijdens het verwijderen van het betreffende abces.

Wie is hier gek, Dahhan draait de zaak om, elke week trouwens. Hoelang duurt deze onzin nog, misschien totdat niemand meer reageert.

Moehahaha……….Arme Dahhan. Dat heet chirurgische precisie. Topcomment! Pareltje voor de zwijnen (sic).

Verder commentaar overbodig.

Naar Allochtonen, vijfde colonne

, of site home

·.

Bronnen bij Vijfde colonne: woordvoerder Sabra Dahhan

25 nov.2009