Bronnen bij Vijfde colonne: waarschuwingen

Onder wat voorbeelden van personen die gewaarschuwd hebben voor het gevaar van moslims in Europa als een vijfde colonne. De meeste zijn van een aantal jaren terug (de Volkskrant, 24-08-2005, door David Rieff (The New York Times), docent aan de New York University en gelieerd aan de Council on Foreign Relations):

In Europa dreigt een multiculturele oorlog

Na de aanslagen op de Londense metro van vorige maand zijn alle Europeanen, van welke overtuiging ook, zich nog eens gaan beraden op de moslim-minderheden in hun midden. Dat werd de hoogste tijd.

Sommige linkse politici leggen bij voorkeur de nadruk op de directe oorzaken van de moslim-woede en kijken vooral naar de wijdverbreide verontwaardiging onder islamitische migranten over de oorlog in Irak en het Israëlisch-Palestijnse conflict. Maar de harde werkelijkheid is dat de crisis in de verstandhouding tussen de Europeanen en de islamitische diaspora veel diepere wortels heeft.
    Eerlijk gezegd kan het haast niet erger. Wat de Europeanen begint te dagen is een veel moeilijker waarheid: de immigranten die sinds de jaren vijftig naar Europa zijn gekomen omdat Europese regeringen en bedrijven een massale migratie aanmoedigden, zijn volkomen vervreemd van de Europese samenleving om redenen die weinig te maken hebben met het Midden-Oosten, maar alles met Europa.
    Die vervreemding is cultureel, historisch en bovenal godsdienstig van aard, minstens zozeer als politiek. Migranten die zich tot Europa aangetrokken voelden vanwege zijn economische succes, zijn in opstand gekomen tegen de culturele, sociale en zelfs psychologische factoren die ten grondslag lagen aan dat succes.
    Vele moslim-migranten en hun kinderen hebben zich nog altijd niet kunnen verzoenen met hun situatie in Europa. Sommigen hebben het gevoel dat er met minachting wordt neergekeken op hun traditionele waarden, anderen vrezen de onafhankelijkheid van de vrouw en alles wat dat zou kunnen betekenen voor de toekomst van het 'traditionele' islamitische gezin. Van de weeromstuit heeft menigeen zijn heil gezocht bij de meest obscure interpretatie van de islam. Aan de uiterste rand van de diaspora hebben sommigen hun toevlucht genomen tot geweld.   ...
    De multiculturele droom in Europa - waarvan de ontluistering op zijn schrijnendst is in Nederland, in eigen ogen het tolerantste aller Europese landen - was dat islamitische en andere immigranten op den duur de normen en waarden van hun nieuwe land zouden aanvaarden. Het was nooit duidelijk hoe dit toekomstbeeld kon samengaan met die andere vooronderstelling van het multiculturalisme, dat de groepsidentiteit behouden zou blijven. Maar dat is nu een academische vraag. De Europese vorm van multiculturalisme, welwillend en zelfvoldaan tegelijk, is niet langer houdbaar. Dat weten de meeste Europeanen heel goed.
    Wat ze niet weten is wat ze nu moeten doen. Als de anti-moslimlijn van het Franse Front National of het Vlaams Belang de hoofdstroming werd, zou de islamitische diaspora in Europa alleen maar veranderen in de vijfde colonne die ze nu niet is.
    Maar de Europeanen kunnen de migranten toch moeilijk een veto laten uitspreken over hun eigen zeden en gebruiken, of het nu om vrouwenrechten gaat of het recht op heiligschennis - waar Theo van Gogh zijn leven voor heeft gegeven.
    Hoe te voorkomen dat de multiculturele werkelijkheid in Europa ontaardt in een oorlog van allen tegen allen? Dat is de uitdaging waar dit werelddeel voor staat. Alle andere problemen van Europa lijken daarbij in het niet te zinken.

De Volkskrant, 08-11-2005, van correspondent Jan Tromp

'Wakker worden, Europa, 't is oorlog'

Met grote belangstelling volgen de Amerikanen de onlusten in Frankrijk. Er staan grote stukken in kranten en tijdschriften, elke dag toont de televisie beelden van de branden. Het lijkt alsof de Amerikanen in de spiegel kijken van hun eigen, door klassentegenstellingen gespleten samenleving.

Het is opvallend hoe de Franse problemen worden geduid: niet als min of meer willekeurig opgekomen rellen, maar als de manifestatie van 'een groeiende onderklasse' en als het begin van 'de Euro-Arabische burgeroorlog'.
    'Wakker worden, Europa', schreef zondag een columnist van de Chicago Sun-Times. 'Jullie zijn in een oorlog beland.'   ...
    Zoete wraak is niet het overheersende sentiment, wel is er behoefte conclusies te trekken. Theodore Dalrymple, redacteur van het conservatieve tijdschrift City Journal ...
    'De buitenwijken van de meeste steden in Frankrijk', aldus Dalrymple, 'lijken sterk op de kleine plaatsen in het midden-westen van Amerika.' In beide gemeenschappen tref je 'de min of meer permanent niet-geïntegreerden'.   ...
    In Human Events, een conservatief weekblad, wijst columnist en ex-presidentskandidaat Patrick Buchanan op een verschil dat de Fransen nog zal opbreken: 'Ofschoon het bijna allemaal Franse burgers zijn, maken de relschoppers geen deel uit van het Franse volk. Ze leven in Frankrijk, ze zijn niet Frans.' De zwarten van Amerika zijn altijd Amerikanen geweest, in weerwil van alle discriminatie. 'We waren verdeeld, maar we waren ook één natie, één volk.'
    Voor de Fransen (en de Europeanen) zal de snelgroeiende moslimbevolking een vijfde colonne blijken te zijn, denkt Buchanan.

De Volkskrant, 02-09-2006, door Bruce Bawer, Amerikaanse auteur, woonachtig in Noorwegen, schrijver van Terwijl Europa sliep. De dreiging van de radicale islam :

Haat smeult in ‘Eurabië’

We zijn stekeblind voor de antiwesterse mentaliteit in de grote Europese moslimgemeenschappen, zegt Bruce Bawer.

Tussentitels: De Europese gevestigde orde heeft zich bij de islamisering van Europa neergelegd
Europa was een vriend van de moslims, dachten we, en de moslims wisten dat

Laatst zag ik Casablanca voor pakweg de twintigste keer. Er komen personages in voor uit de Verenigde Staten, Noorwegen, Groot-Brittannië, Duitsland, Frankrijk, Nederland, Tsjechoslowakije en Bulgarije, die door hun schokkende ervaringen in het bezette Europa een kostbare les hebben geleerd: wat vrijheid waard is. Velen proberen naar Amerika te gaan, een baken van vrijheid in een donkere wereld. Indringend is de scène in Rick’s Café waarin nazi-officieren Die Wacht am Rhein aanheffen, waarop de andere bezoekers in La Marseillaise uitbarsten.
    Eigenlijk had ik na 11/9 in het Westen net zo’n soort internationale eendracht ter verdediging van de vrijheid verwacht. Maar die bleef uit. Waarom? Vooral door een verkeerde inschatting van de vijand. Nog steeds wordt moslimterreur vaak gezien als een wanhopige reactie op armoede, onderdrukking en/of de westerse buitenlandse politiek en niet als wat het ís: een jihad door mensen die het Westen willen veroveren zoals Mohammed met Noord-Afrika heeft gedaan, door onderwerping van ongelovigen en invoering van de sharia. ...
    Sommige mensen realiseren zich wel met wat voor vijand we te maken hebben, maar onderschatten waartoe hij in staat is. Die luchthartigheid kan ons fataal worden. Zo onvoorstelbaar als het was dat de Twin Towers zomaar in puin konden worden gelegd, zo onverwoestbaar kan de westerse beschaving lijken, en het idee dat we die moeten verdedigen, doet misschien wel denken aan – ach, iets uit een oude film.   ...
    Op 11/9 was ik (net als nu) een New-Yorker die in Oslo woonde. Toch begreep ik die dag dat ik nooit echt was weggegaan – want ik wist dat niet alleen mijn geboortestad werd aangevallen, maar de hele vrije wereld. We waren duidelijk in oorlog – niet alleen met de terroristen, maar ook met hun filosofische bondgenoten in het Westen.
    Met die laatsten had ik al kennisgemaakt. Toen ik in 1999 in Amsterdam Oud-West woonde, keek ik om me heen en merkte ik dat ik een belangrijk stukje van de Europese puzzel over het hoofd had gezien: de opkomst van moslimgemeenschappen die geen tijdelijk verschijnsel waren (zoals de inmiddels verdwenen Poolse buurt in Manhattan waar mijn vader opgroeide) maar het begin van een snel groeiende, in zichzelf gekeerde Europese islamitische gemeenschap, die steeds vrijmoediger en stelliger werd in haar afwijzing van de westerse waarden. De feestvreugde op 11/9 in de straten van plaatsen als Ede bevestigde mijn vermoeden dat er in deze enclaves onheilspellende dingen gebeuren.
    Na 11/9 voelden de Europese leiders zich verplicht aan de Amerikaanse invasie van Afghanistan mee te doen. Maar het aanvankelijke vertoon van solidariteit door politici en intellectuelen (we are all Americans) maakte al gauw plaats voor geluiden dat de VS – door Israël te steunen, Arabische dictators in het zadel te houden, de mondialisering te bevorderen enzovoorts – zelf om 11/9 hadden gevraagd. In tegenstelling tot Europa. Europa was een vriend van de moslims. En de moslims wisten dat. Dus was Europa veilig. Deze zienswijze kreeg al gauw de overhand in West-Europa. Luttele dagen na 11/9 dreef de Noorse schrijver Gert Nygårdshaug de spot met het idee dat er een aanval op ‘Oslo of Rome of Kopenhagen’ ophanden was. Hij stond bepaald niet alleen met zijn hoon.
    Toen volgden Madrid, Londen, Bali, Beslan, Mumbai. Van Gogh werd afgeslacht, moslims schopten rellen in Frankrijk, en hun geloofsgenoten in Denemarken reageerden woedend op krantencartoons van Mohammed. De West-Europese elite bagatelliseerde of ontkende zelfs het verband tussen die gebeurtenissen. Toch wordt de waarheid met het jaar duidelijker: ook al waren de VS het doelwit op 11/9, de frontlijn van de oorlog tegen het moslimfundamentalisme ligt in Europa.
    En in die oorlog heeft de vijand geen bommen maar demografie als machtigste wapen. De immigratiecijfers van moslims zijn onverminderd hoog, net als hun voortplantingstempo. Goed, er zijn verhoudingsgewijs weinig terroristen onder de Europese moslims, maar een veel groter deel – dat het ‘nieuws’ volgt op satellietzenders als Al Jazeera en dat moskeeën, buurtcentra en internetforums bezoekt waar de haat tegen het Westen wordt aangewakkerd – vindt de Europese cultuur ondraaglijk decadent en steunt het jihadistische streven naar een volgens de voorschriften van de koran bestuurd kalifaat in Europa.
    Uit peilingen blijkt dat zeker 40 procent van de Britse moslims voorstander is van de invoering van de sharia in Groot-Brittannië en dat minstens een kwart achter de aanslagen van 7/7 staat.
    De retoriek van het Europese establishment ten spijt ligt de verklaring niet in armoede en onwetendheid: de felste antiwesterse gevoelens vind je niet onder analfabete immigranten uit afgelegen Arabische dorpen, maar onder hun in Europa geboren kinderen die goed opgeleid zijn, in welstand leven en in een BMW rijden.
    In heel Europa hebben alleen de Denen enigszins serieuze maatregelen genomen tegen de opkomst van ‘Eurabië’, zoals de wetenschapper Bat Ye’or het noemt. Het gevolg: de immigratie in Denemarken neemt af, de integratie verbetert. Toch is zelfs in Denemarken het vrije woord minder vrij geworden doordat cartoonisten met de dood zijn bedreigd. En ook elders rukt de sharia op.
    In België is ‘islamofobie’ tegenwoordig bij wet verboden, en in Groot-Brittannië werd vorig jaar een wetsvoorstel met gelijke strekking door het Lagerhuis aangenomen, maar door de Lords in het Hogerhuis getorpedeerd. In Noorwegen kun je inmiddels de gevangenis in gaan voor ‘belediging’ van iemands godsdienst (en de bewijslast ligt bij de beschuldigde).
    Een onheilspellend voorproefje van wat Europa te wachten staat zagen we in februari in Oslo, toen hoofdredacteur Velbjørn Selbekk, die zich na het afdrukken van de Mohammed-cartoons wekenlang niets van alle doodsbedreigingen had aangetrokken, plotsklaps op een van overheidswege georganiseerde persconferentie zijn kruiperige verontschuldigingen aanbood aan de grootste bijeenkomst van imams uit de Noorse geschiedenis. De Noorse regering noemde die capitulatie lovend een gebaar van ‘verzoening’, waarna er een officiële delegatie naar Qatar toog om ook moslimleider Yusuf al-Qaradawi vergiffenis te vragen.   ...
    Op 11/9 had ik nooit kunnen denken dat vijf jaar later een man die weigert het stenigen van overspelige vrouwen te veroordelen als de belangrijkste stem van de ‘gematigde’ Europese moslims zou gelden; dat Europese overheden nog steeds subsidie zouden geven aan moskeeën en islamitische scholen waar minachting voor democratie, joden, homo’s en seksuele gelijkheid wordt onderwezen; dat de burgemeester van Amsterdam meent dat we de onderdrukking van islamitische vrouwen in het Westen maar moeten accepteren; en dat Groot-Brittannië nog steeds een vrijhaven zou zijn voor radicale geestelijken, waar koningin Elizabeth lintjes uitdeelt aan lieden als Iqbal Sacranie (die homoseksualiteit ‘onaanvaardbaar’ vindt) en de Londense burgemeester Ken Livingstone voornoemde Al-Qaradawi (die zelfmoordaanslagen en de executie van homo’s verdedigt) prijst om zijn ‘vooruitstrevend- heid’.
    De misvattingen zijn taai. In augustus meldde het persbureau AP dat de Duitsers ‘verbijsterd’ waren door de mislukte bomaanslagen op treinen in hun land omdat ze dachten dat ze door hun ‘verzet tegen de oorlog in Irak gevrijwaard zouden blijven’ van terrorisme. En na de aanhouding van de ‘Engelse jongens’ die vliegtuigen tussen Londen en de VS wilden opblazen, beloofde de Britse minister voor Integratie zich te buigen over een voorstel van moslimleiders om in immigrantenwijken de sharia in te voeren teneinde potentiële bommenleggers te vriend te houden.
    Op 11/9 had ik nooit geloofd dat de meeste Europeanen in 2006 nog steeds niet zouden weten dat – om twee willekeurige voorbeelden te noemen – zeven van de tien migrantenvrouwen in Zweden (volgens een onderzoek van de EU) te maken krijgen met ‘eergeweld’, en dat joodse kinderen (volgens een rapport van de Franse overheid) ‘geen onderwijs meer kunnen volgen’ in Frankrijk door het agressieve gedrag van hun islamitische klasgenoten. In sommige landen heeft het gezag de handdoek al in de ring gegooid. In 2004 gaf de Zweedse politie toe ‘geen greep te hebben op de situatie in Malmö’, dat werd geteisterd door een golf van verkrachtingen en berovingen door moslims. En in augustus verklaarde de politie van Oslo na een schietpartij tussen moslimbendes dat ze ‘uit angst voor haar eigen veiligheid niet tegen de bendes durfde op te treden’.
    Op 11/9 werd de vrije wereld krachtig aan zijn vrijheid herinnerd. In Europa is de geest van die dag om zeep geholpen door een gevestigde orde die zich kennelijk bij de onvermijdelijke islamisering van Europa heeft neergelegd en die voortdurend de waarheid op haar kop zet door de daders als slachtoffers te betitelen en zelfverdediging als opruiing. Het is hard nodig dat die voorstelling van zaken wordt rechtgezet en dat de geest van 11/9 herleeft. Want de kern van de zaak is simpel: als wij onze vrijheid niet net zo vurig koesteren als de jihadisten hun geloof, zijn wij straks de verliezers.

De Volkskrant, 12-10-2006, van correspondent Sander van Walsum:

‘Wie de vrijheid lief heeft, verlaat Europa’

Volgens de Duitse schrijver Henryk Broder laat Europa zich willoos naar de islamitische slachtbank voeren; een vijandelijke overname is niet meer te voorkomen. Met die boodschap trekt hij volle zalen.

Vanaf het Hagenplatz, waar hij in de najaarszon een kopje thee drinkt, heeft de Duitse publicist Henryk M. Broder (60) een onbelemmerd zicht op de glorie van West-Berlijn. ...
    Met de nuchterheid waarmee de komst van de winter kan worden aangekondigd, stelt Broder vast dat we naar de wereld van gisteren kijken. Want het Europa zoals wij dat kennen, zal er over twintig jaar niet meer zijn.
    Broder zelf wil niet meer emigreren. ‘Daarvoor ben ik te oud.’ Maar jongeren – voor zover deze de vrijheid lief hebben – raadt hij met klem een verhuizing aan naar Australië of Nieuw-Zeeland. Alleen op deze manier kunnen zij ontkomen aan de plagen die het oude continent onleefbaar zullen maken.
    ‘Europa heeft eigenlijk maar drie opties’, zegt Broder. ‘En die zijn alle even onaantrekkelijk. De meest waarschijnlijke is dat Europa zich willoos laat islamiseren. De tweede is dat ze haar vrijheid opoffert aan een vals gevoel van veiligheid. De derde optie is dat Europa een economisch wingewest wordt van India en China. Deze landen moeten de Arabieren dan wel vóór zijn.’
    Eén ding sluit Broder echter categorisch uit: dat de Europeanen nog in staat zijn het onheil af te wenden. ‘Het dominante ethos werd vertolkt door een domme, blonde schrijfster met wie ik onlangs een debat voerde. Zij beweerde dat je je soms beter kunt laten verkrachten dan je daartegen te verzetten. Soms kun je beter de strijd vermijden dan het risico lopen ten onder te gaan.’
    In zijn recent verschenen boek Hurra, wir kapitulieren! laat Broder zien hoeveel vrijheid Europa al heeft opgegeven in de ijdele hoop een vijandelijke overname te voorkomen. Een regionale bank in Würzburg verontschuldigde zich ijlings voor de distributie van 30 duizend voetballen nadat een vertegenwoordiger van de islamitische gemeenschap zich not amused had getoond over het feit dat hierop de vlag van Saoedi-Arabië was afgedrukt – temidden van de vlaggen van de overige deelnemers aan het WK-voetbal.
    Uit beduchtheid voor het lot ‘van een filmmaker uit Nederland’ riep de voorzitter van de Düsseldorfer carnavalsvereniging de leden dit jaar op om de praalwagens zo te versieren dat moslims er geen aanstoot aan zouden kunnen nemen.
    Op verschillende plaatsen in Duitsland worden de bezwaren van islamitische ouders tegen zwemonderwijs voor meisjes geëerbiedigd. De ARD zag af van de uitzending van een documentaire over de vervolging van christenen in de Arabische wereld. Twee recente voorbeelden van ‘alledaags appeasement’ kon Broder niet meer in zijn bundel vermelden; In Berlijn annuleerde de intendante van de Deutsche Oper een moderne uitvoering van Mozarts Idomeneo, nadat een anonieme beller bezwaar had gemaakt tegen de scène waarin de afgehakte hoofden van Poseidon, Jezus, Boeddha en Mohammed worden getoond. In Groot-Brittannië ten slotte, getuigden twee banken van hun respect voor de islam door hun filialen niet langer met spaarvarkens te versieren.
    Met zijn polemiek tegen deze vormen van westerse zelfverloochening heeft Broder in Duitsland stormachtige bijval geoogst. Vooral tot zijn eigen verbazing. ...
    Als buitenstaander voelt hij zich niet gehouden aan de rituele oproep tot dialoog, waarmee het politieke establishment in Duitsland op de periodieke crises in de multiculturele samenleving pleegt te reageren. Hij onttrekt zich demonstratief aan de politiek correcte hang naar harmonie, en voorziet hiermee kennelijk in een grote behoefte.
    Dat bleek vorige week bijvoorbeeld tijdens een publiek debat over Broders bundel in het Berlijnse Museum voor Volkenkunde. De kloeke zaal was bij lange na niet berekend op de opkomst. En Broder, die werd geflankeerd door de islam-kritische schrijfster Necla Kelek, werd geregeld door applaus onderbroken.
    Bijvoorbeeld toen hij de honderden aanwezigen voorhield ‘dat onze houding een veel groter probleem is dan de ontbrekende bereidheid van moslims om te integreren’. Of toen hij de zelfkritische reactie van de westerse wereld op de rel rondom de Mohammed-cartoons hekelde.
    De ‘verheugende respons’ op zijn boek rechtvaardigt volgens Broder overigens niet de hoop dat Europa zijn noodlot nog kan ontgaan. ‘Europa is een vrouw in de vijfde maand van haar zwangerschap die nadenkt over het gebruik van voorbehoedsmiddelen.’
    Volgens Broder ‘hebben de Europeanen de verkeerde conclusies getrokken uit twee wereldoorlogen. Voor hen is het hoogste gebod niet ‘‘geen dictatuur’’, maar ‘‘geen oorlog’’. Zij menen een tegenstander tegemoet te kunnen komen die geen evenwicht wil, maar overwicht.’ ...

Een recenter geval (de Volkskrant, 03-04-2009, door Janny Groen en Annieke Kranenberg):

Zelfs het cabaret wordt zouteloos door de islam

...    Mat Herben, voormalig fractieleider van de LPF, constateert wrang dat maar weinig Europeanen het gevaar van de islam onderkennen. Hij is zelfs bang dat ‘Europa over 25 jaar Europa niet meer is’ en tal van vrijheden zal hebben ingeleverd. Te beginnen met de vrijheid van meningsuiting.
    De Prof. Dr. W.S.P. Fortuynstichting hoefde niet lang na te denken over de meest toepasselijke ruimte om haar boek Eindstrijd (met bijdragen van nationale en internationale islamcritici) te presenteren. Dat werd in Den Haag De Vrijdenkersruimte van de VVD, waar donderdag VVD-leider Mark Rutte het eerste exemplaar in ontvangst nam.
    Hij is het niet met alles eens wat in Eindstrijd wordt gesteld, maar dat de vrijheid van meningsuiting en andere westerse waarden – gelijke rechten voor vrouwen en homo’s – vanwege de komst van de islam onder druk staan, onderschrijft Rutte volledig.
     De Vrijdenkersruimte werd door de VVD en PVV in juli 2008 geopend, als reactie op de arrestatie van de cartoonist Gregorius Nekschot. Die had volgens justitie voor moslim beledigende cartoons vervaardigd.
     Rutte hekelde ‘de meebuigcultuur’. Uit angst voor gewelddadige reacties van moslims past het Westen zelfcensuur toe. Of, zoals een van de auteurs, arabist Hans Jansen, zegt: ‘Baardmannen in binnen- en buitenland bepalen in steeds grotere mate wat er in Nederland gebeurt.’
    Jansen somt een heel rijtje ‘meebuigactiviteiten’ op: van het toestaan van gescheiden zwemlessen, overheidsloketten voor vrouwen en mannen, tot het zouteloos worden van het cabaret, dat angstvallig grappen over de islam mijdt.

Nog een geval, en weer voorzien van het stempel van de Volkskrant: (de Volkskrant, 26-06-2009, door Anet Bleich):

Alweer een ondergang van het Avondland

Wordt Europa binnenkort overgenomen door haar moslimimmigranten? Volgens Chistopher Caldwell bestaat dat risico.

Tussentitel: 'Een schitterende religie, maar geen Europese'

De titel van het boek is even prikkelend als veelbelovend: Reflections on the Revolution in Europe. Met een al even indringende ondertitel: Can Europe Be The Same With Different People In It? Het thema van de bespiegelingen houdt ook Nederland al jaren in zijn ban: het effect op de samenleving van de massale immigratie en de komst van de islam.
    De auteur, Christopher Caldwell, is een vooraanstaand Amerikaans publicist; hij heeft een column in de Financial Times, is medewerker van New York Times Magazine en redacteur van het neoconservatieve weekblad the Weekly Standard. De titel van zijn langgerekte essay is een variatie op Edmund Burkes Reflections on the Revolution in France uit 1790. Zoals bekend was Burke geen supporter van de Franse Revolutie en ook voor Caldwell geldt dat hij de revolutie die naar zijn mening is veroorzaakt door de komst naar Europa van miljoenen immigranten onder wie veel moslims als een groot gevaar ziet.
    Caldwell is geen Wilders, geen demagoog of rechtse radicaal, hij scheldt niet, hij argumenteert. In zijn betoogtrant houdt hij ongeveer het midden tussen Paul Scheffers zorgvuldige ontleding van bij de integratie van nieuwkomers opdoemende problemen (in Het land van aankomst) en de neiging om à la Oswald Spengler de ondergang van de Europese beschaving te profeteren. Wat zijn bespiegelingen in elk geval de moeite waard maakt om te lezen en tegen te spreken is de roekeloze onbevreesdheid waarmee hij intellectuele aansluiting zoekt bij wijd verbreide onlustgevoelens. Wie had zich ooit kunnen voorstellen, schrijft hij bijvoorbeeld, dat de migranten 'zouden vasthouden aan de gewoontes en culturen uit hun zuidelijke dorpen, familieclans, markten en moskeeen7' En: terwijl de immigranten in versneld tempo bleven komen, hoewel ze allang door niemand meer werden uitgenodigd, 'is de Europeanen op geen enkel moment gevraagd om een oordeel over de voor- en nadelen op de lange termijn'.
    'De massale immigratie naar Europa van de afgelopen vijftig jaar - en misschien van nog vele komende jaren - is zonder precedent', betoogt Caldwell. ...
    Hadden de Europese naties dat maar nooit laten gebeuren, is de teneur in Caldwells bespiegelingen. Prijzend haalt hij Enoch Powell aan, de Britse Conservatief die in de jaren zeventig tumult veroorzaakte met zijn felle agitatie tegen immigratie uit Engelands vroegere koloniën. Powell voorzag dat wijken en zelfs hele steden een hoofdzakelijk of uitsluitend Afro-Aziatische bevolking zouden krijgen en dat 'de autochtone bevolking, het volk van Engeland, dat zich verbeeldt dat dit hun land is en hun thuis, ontheemd zou raken'.
    Met zijn visie op het proces van immigratie komt Powell, met in zijn kielzog Caldwell, toch nog verrassend dicht bij de ideeën van Wilders c.s. over 'moslimkolonisten', Je moet immigratie volgens Powell niet zien als de optelsom van de komst van individuen, op zoek naar een beter bestaan. 'Het komt dichter bij de waarheid', zei Powell, 'om te den ken in termen van divisies uit gemeenschappen in West-Indië, India of Pakistan, die hun kampement opslaan in bepaalde delen van Engeland.'
    Caldwell heeft zijn twijfels bij het gebruik van deze aan het oorlogsbedrijf ontleende terminologie, maar: 'het is niet duidelijk of er een fundamenteel verschil is tussen kolonisatie en arbeidsmigratie'.
    Optimisten waarderen volgens Caldwell de komst van grote groepen immigranten als een impuls voor de economie en een verlevendiging van de cultuur. Pessimisten menen daarentegen juist dat immigratie 'niet bijdraagt aan de Europese cultuur maar die vervangt. Europa heet haar nieuwste ingezetenen niet welkom, maar maakt plaats voor hen'. Waarna hij de stelling formuleert die de kern van zijn betoog vormt: 'Immigratie maakt krachtige landen en culturen sterker, maar kan zwakke overweldigen.'
    En met de Europese cultuur is het in zijn ogen momenteel niet best gesteld. Europa laat zich tegenover immigranten tot op de dag van vandaag leiden door schuldgevoel over kolonialisme en nazisme. Het durft daarom niets van hen te eisen, zelfs geen loyaliteit. Oude tradities en gebruiken die de Europese samenlevingen bijeen hielden zijn overboord gezet. 'De oude op religie gebaseerde culturen van Europa werden in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw ter discussie gesteld uit naam van persoonlijke bevrijding en individuele autonomie. (...) Hoe kan je van migranten en hun kinderen verwachten dat ze helpen een cultuur te revitaliseren waarmee autochtonen en hun kinderen allang alleen maar de spot drijven7 Vooral aangezien er een ander, aantrekkelijker geheel van normen en waarden ten tonele is verschenen, dat veel Europese immigranten legitiemer, coherenter en levender lijkt dan Europa's in diskrediet geraakte nationale culturen, Het betreft, natuurlijk, de islam.'

Met die islam onderhoudt Caldwell een ware haatliefde verhouding. Ze is volgens hem al meer dan duizend jaar de doodsvijand van het christelijke Europa. Moslims proberen nu van binnen uit delen van de Europese samenlevingen te domineren - in Amsterdam, Rotterdam, Marseille, Straatsburg, Keulen en Oost-Londen is het al vrijwel zover. Moslims eisen respect voor hun religie ten koste van de vrije meningsuiting. Islamitisch terrorisme is weliswaar niet identiek met de islam, maar kan er ook niet van worden losge'zien. En last but not least, moslims zonderen zich af op hun eigen etnisch-religieuze eilanden en onttrekken zich zo aan de samenleving.
    Tegelijkertijd heeft Caldwell duidelijk bewondering voor de geloofsijver van de moslims, voor hun overgave. Met instemming citeert hij een Duitse jurist, Udo di Fabio, die zich afvraagt 'waarom in Gods naam een lid van een vitale wereldcultuur zou willen integreren in de westerse cultuur. (...) Waarom zou hij willen opgaan in een cultuur die evenzeer gekenmerkt wordt door twijfel aan zichzelf als door arrogantie, die zijn religieuze en morele erfenis heeft opgegeven tijdens een geforceerde mars naar de moderniteit en die geen hoger ideaal van het goede leven kent dan reizen, oud worden en consumeren?'
    Nee, onderschatten doet Caldwell de islam niet. Integendeel. 'Als je rekening houdt met de intense geloofsovertuiging van zijn volgelingen, met de belangrijke rol die hij speelt in politieke debatten, met de privileges die hij in menig Europees land geniet en met zijn vermogen om politieke tegenstanders te intimideren, dan is de Islam niet de tweede godsdienst In Europa, maar de eerste.' Daaruit zal niets goeds voortkomen. Want weliswaar is de Islam 'een schitterende religie, die ook op sommige momenten van zijn geschiedenis een roemrijke en royale cultuur is geweest, maar hij is, wat men ook moge beweren, in geen enkel opzicht een Europese religie of een Europese cultuur.'
    Daarom vreest Caldwell dat Europa wel eens hetzelfde lot zou kunnen ondergaan als begin vorige eeuw het Ottomaanse rijk, dat volgens hem aan een overmaat aan tolerantie is bezweken. 'Als een onzekere, kneedbare, relativistische cultuur stuit op een cultuur die vast verankerd is, vol vertrouwen, en die kracht put uit een gedeelde leer, dan is het over het algemeen de eerstgenoemde die verandert en zich aanpast.' Het Avondland kortom, lijkt tot de onderging gedoemd.
    Het is een dramatisch relaas dat op de een of andere manier tot de verbeelding spreekt. ...

Dit is het beschrijvende deel van deze recensie. Helaas heeft de recensent ook een eigen mening aangaande maatschappelijke zaken en vindt ze een recensie een goede reden om die aan ons mede te delen. Aangezien de recensent een zeer hard boiled multiculturalist is, zijn die eigen meningen natuurlijk van die soort. Als eerste:

'De massale immigratie naar Europa van de afgelopen vijftig jaar - en misschien van nog vele komende jaren - is zonder precedent', betoogt Caldwell. Voor Nederland klopt dat niet, zoals Herman Obdeijn en Marlou Schrover aantoonden in hun minder sprankelende, maar zeer consciëntieuze migratiegeschiedenis Komen en gaan. Midden in de Gouden Eeuw, rond 1650 bedroeg het percentage vreemdelingen in de Republiek ongeveer acht, evenveel als tegenwoordig. In de 19de eeuw daalde het aantal sterk, naar 2 procent, en hoewel het migratieproces nooit helemaal gestopt is, is er sinds eind jaren vijftig van de vorige eeuw inderdaad sprake van een zeer forse toename.

Voor de waarde van de "onderzoeken" van Marlou Schrover en Herman Obdeijn zie elders, waar blijkt dat ze niets aan wetenschap te bieden hebben, en gewoon ordinaire multiculturalistische propagandisten zijn

.
Volgende punt van Bleich:

Het is een dramatisch relaas dat op de een of andere manier tot de verbeelding spreekt. Toch is het niet moeilijk te ontzenuwen. Caldwell maakt namelijk drie grote denkfouten. Ten eerste overschat hij schromelijk de autonome kracht en cohesie van 'de' Islam. Het is waar dat de afgelopen pakweg twintig jaar een radicale stroming binnen de Islam is opgekomen, die het geweld niet schuwt en in het Midden-Oosten, in Azië en ook in Europa voor problemen zorgt. Maar de islam als geheel is een diep verdeeld huis ...

Enzovoort. In vijfde colonne hebben we laten zien dat dit volkomen onbelangrijk is: als het erom gaat te kiezen tussen islam en niet-islam, is alle verdeeldheid binnen de islam weer onmiddellijk vergeten - islam voor alles.

Caldwells tweede grote misvatting is zijn grove onderschatting van de vitaliteit en de dynamiek die het culturele leven in Europa beheersen.

Dat geldt zeker niet voor het grootste deel van de intellectuele elite, in ieder geval in Nederland,die volstrekt onder de invloed is van het multiculturalistische ideaal - en de eigen cultuur daarvoor op wil offeren

. Waartoe ook Anet Bleich behoort.

Want, en dat is de derde en ernstigste denkfout, anders dan Spengler, Toynbee, Huntington en nu Caldwell het doen voorkomen, zijn culturen geen afgerond, monolithisch geheel, geen quasi levende organismen, die bloeien, botsen of ondergang. Rijken kunnen ondergaan, zoals het Romeinse, het Ottomaanse of het Habsburgse. Culturen kunnen regressie vertonen door oorlogen of door toedoen van brute overheersers. Maar in onze tijd van wereldwijde contacten zijn culturen, alle culturen, hybride, kneedbaar en ze beïnvloeden elkaar.

Hoe dat in hemelsnaam een ontkrachting van de argumenten van Caldwell kan zijn, is volstrekt onduidelijk: juist de kneedbaarheid, bijvoorbeeld door de invloed van multiculturalisten, cultuurverraders en moslims zelf, maakt dat ook deze cultuur kan ondergaan.

Nog een waarschuwing uit Duitsland, waar de multiculturele muilkorf veel sterker is dan hier, en als men iets zegt, het ook meteen zwaarder is - en valt (de Volkskrant, 16-10-2006, column door Nausicaa Marbe):

Niet kwetsen hoeft niet

... Duitsland is begin oktober opgeschud door pikante uitspraken van de knorrige SPD’er Thilo Sarrazin, bankier bij de Bundesbank in Berlijn. De man die bekend staat als rabauw riep eerder al vol afschuw dat ambtenaren ‘bleek zijn en stinken’, studenten ‘Arschlöcher’ zijn en dat nergens zoveel mensen ‘in trainingspakken rondslenteren’ als in Berlijn. Nog eentje: ‘Niemand heeft een Opel nodig.’
Maar wat hij onlangs politiek-correct Duitsland flikte, valt niet meer onder humor (Buitenland, 15 oktober). Hij haalde uit naar de onaangepaste Turk en Arabier en oogstte een vloed aan kritiek en bijval. De bank degradeerde hem en hoopt dat hij uit zichzelf oprot, de SPD wil af van de ‘fascist’. ...
Wat heeft hij gezegd in dat gewraakte interview begin oktober met Lettres International? Dat 20 procent van de Berlijnse bevolking economisch nutteloos is en van de bijstand leeft: twee keer zoveel als in de rest van het land. Turken en Arabieren krijgen drie keer zoveel kinderen als Duitsers, weet hij, en zijn overwegend niet bereid te integreren. Sarrazin heeft geen respect voor mensen die van de staat leven, de staat afwijzen, hun kinderen niet opvoeden en steeds meer ‘hoofddoekmeisjes produceren’. Want: ‘De Turken veroveren Duitsland precies zo als de Kosovaren Kosovo: door hoge geboortecijfers.’ ...

Niets aan de hand, zou je zeggen, zolang het feiten zijn. En feiten zijn het:

Intussen geven de statistieken Sarrazin gelijk. In Berlijn is 22 procent migrant. 18 procent van de Berlijners zijn buitenlanders zonder opleiding. Berlijn kent de hoogste werkloosheidscijfers onder migranten (26 procent). Afrikaanse immigranten streven de Turken in opleidingsniveau ruim voorbij. Van de Turken heeft 75 procent geen diploma. Van de veelplegers van zware geweldsmisdrijven in Berlijn is 80 procent van Turkse of Arabische afkomst. Politici pleiten al lang voor strengere integratie. Ook moeten kinderen beschermd worden tegen de te vaak gewelddadige thuiscultuur, menen jeugdrechters.

Maar het gaat natuurlijk niet over de feiten, in zo'n discussie:

De bank degradeerde hem en hoopt dat hij uit zichzelf oprot, de SPD wil af van de ‘fascist’. Hoogstwaarschijnlijk wordt hij vervolgd. Hij is vergeleken met Hitler, Göring en Himmler en geldt als gek, walgelijk, onsmakelijk en idioot – ‘ein Trottel’. ...De discussie in Duitsland draait dan ook vooral om de toon van Sarazzin.

Maar het gaat niet alleen om de toon. het gaat eigenlijk alleen om de toon van Duiste kant:

de Turkse gemeenschap. Waarom eigenlijk? Die gemeenschap applaudisseerde vorig jaar massaal toen premier Erdogan kwam prediken dat Turken zich in Duitsland niet mochten aanpassen. Wat de ‘verovering’ betreft: er zijn er die het bonter maken. Zoals de SDP’er Vural Oger die rond tettert dat Duitsland in 2100 35 miljoen Turken zal tellen. ‘Wat Sultan Süleyman in 1529 met de belegering van Wenen begonnen is, zullen wij met onze krachtige mannen en gezonde vrouwen afmaken’, pochte hij in de krant Hürriyet. Natuurlijk werd deze Turkse nationalist niet gewipt door de SPD. Hij zit hoog en droog in het Europese Parlement. Zo werkt positieve discriminatie, ook bij de Oosterburen.

Positieve discriminatie? Eigenlijk is het racisme - het tegenwoordig normale gebruik van de term hanterende.
Maar ook in Duitsland is er kennelijk iets aan het verschuiven, onder druk van de maatschappelijke realiteit:

Waarbij een verschil met Nederland opvalt. Hier geldt het adagium ‘je mag alles zeggen, maar het hoeft niet’. Een commentaar in de Frankfurter Allgemeine Zeitung draait het om: ‘Je mag het proberen zonder te kwetsen, maar het hoeft niet.’ Onwelkome waarheden kwetsen altijd, aldus de krant, en zwijgen is geen optie. De werkelijkheid laat zich niet wegpoetsen door kritiek op de toon, meent sociologe Necla Kelek in der Spiegel: ‘Het vernis van het mooipraten bladert sneller af dan je kunt bijverven.’
Het opinieblad pakt deze week uit met analyses die Sarrazin steunen. Zo vermaant Berlijns deelstadburgemeester Buschkowsky (SPD) Duitsland op te houden met ‘mooipraterij over de wereld’. In zijn multiculturele Neukölln woedt immers een gewelddadig drama.

Men kan dus niet meer zeggen dat men niet gewaarschuwd is. Ook in Duitsland.

Mei 2025. Deze verzameling is helemaal vergeten. Het is dan ook uiterst verboden geworden om bovenstaande dingen te zeggen. Hier is een ketter (Telegraaf.nl, 15-05-2025, column door Roderick Veelo,

Roderick Veelo: wilt u meer of minder islam?

In 2050 zullen moslims ongeveer twintig procent van de Nederlandse bevolking uitmaken. Nu is dat iets meer dan vijf procent. Volgens demografische berekeningen groeit het aantal moslims de komende 25 jaar van 1 miljoen nu naar 3 á 4 miljoen in 2050. Wanneer de bevolkingssamenstelling verandert, zal Nederland veranderen. Vragen die zich opdringen: hoe kan ons land op termijn veranderen en hebben we daar iets over te zeggen?

Meer of minder islam is geen provocatieve leus in een vol café op een verkiezingsavond, maar een serieuze vraag over welk Nederland u wenst voor uw kinderen en de generaties daarna. Dat deze vraag hier specifiek de islam betreft en niet een van al die andere religies in ons land, heeft alles te maken met de snelle groei van het islamitische volksdeel en de moeizame – en bij tijd en wijlen vijandige – relatie tussen de orthodoxe islam en de moderne westerse samenleving. Daarover straks.

Het korte antwoord op de hierboven gestelde vraag luidt: dat hangt af van de islam. Hoe gaat deze godsdienst zich in Nederland en in de rest van Europa verder ontwikkelen? Krijgen de ’modernen’ het eindelijk voor het zeggen of breiden de militanten hun invloed verder uit? Dat zal veel uitmaken voor de islamitische gemeenschap en dus ook voor de rest van de samenleving.

Donkere tijden
Wat kan er problematisch veranderen wanneer de islam in Nederland groeit van vijf naar twintig procent? Dat hangt af van welke opvattingen de overhand krijgen onder moslims. Als dat anti-westerse en antisemitische opvattingen zijn, het veroordelen van homoseksualiteit en conservatief-religieuze eisen zijn dat vrouwen ondergeschikt zijn aan mannen, dan is dat uiteraard geen vooruitgang, maar een weg terug naar donkere tijden. Die kant moeten we niet op.

Er bestaat geen garantie dat moderne seculiere moslims binnen hun gemeenschap de komende 25 jaar de overhand zullen krijgen. Sterker, de populariteit van het orthodoxe gedachtegoed zit in de lift.

Een ander probleem van de invloed van de orthodoxe leer is de behoefte zich te onttrekken aan de samenleving. Zoals een imam recent zei: ’Islam is geen religie, maar een systeem dat alle aspecten van het leven voorschrijft.’

Politieke islam
Dan hebben we het over de politieke islam. Daarin wordt ook de omgang met andersgelovigen en de beperkingen voor deelname aan de maatschappij bepaald. Wanneer dat systeem de wetten en regels voorschrijft voor twintig procent van je samenleving leven we in een ander Nederland.

Hebben we iets te zeggen over hoe Nederland verandert? Voor een deel niet. Veranderingen gaan geleidelijk of juist plotseling. Maar anderzijds geven we miljarden euro’s uit om klimaatverandering te stoppen. En proberen we al te grote verrassingen tegen te gaan door het Centraal Planbureau (CPB) en het Sociaal- en Cultureel Planbureau (SCP) opdrachten te geven, om ons op de toekomst voor te bereiden.

Dus waarom zouden we demografische voorspellingen niet serieus nemen?

Lastig en gevoelig debat
Als we een groeiende invloed van de politieke islam onwenselijk vinden, is het van het grootste belang dat niemand wegloopt voor een lastig en gevoelig debat over de toekomst van Nederland.

Tjonge ...

Naar Allochtonen, vijfde colonne

, of site home

Bronnen bij Vijfde colonne: waarschuwingen

28 jun.2009