Uit: De Volkskrant, 19-04-2005, serie Onder Marokkanen over voetbalclub FC Chabab, door Igor Wijnker Toekomst ... Het komt door zijn vader Mohammed dat Kamal in Nederland is opgegroeid. Mohammed genoot aanzien in Ijarmauas, een dorpje in het Rifgebergte, 50 km van Al Hoceima. Hij had de Koran bestudeerd en zou les kunnen geven, maar wilde zo nodig een betere toekomst voor zijn kinderen. Om de levensgevaarlijke oversteek te kunnen bekostigen, moest hij de enige koe van de familie verkopen. Met zijn neef en vele anderen stapte hij in een klein vissersbootje en zette hij na een hachelijke zeereis voet op Europese bodem. Met nauwelijks geld op zak trokken zij door Spanje, op zoek naar werk. Steeds verder zakten ze af, naar het noorden. Tenslotte belandden ze in Wijk bij Duurstede. Daar vonden ze emplooi in een steenfabriek. Het werk was zo zwaar dat er geen Nederlanders voor te vinden waren. Met zeven andere gastarbeiders woonde Mohammed op een kamertje. Het leven was geen romannetje. Toen hij na jaren eindelijk een verblijfsvergunning kreeg, liet vader het gezin direct overkomen. ... Maar opgeven, dat nooit. Dat is hij ook aan zijn vader verplicht. `Zijn doel was: de kinderen een betere toekomst geven. Daar heeft hij zijn leven voor gewaagd.' En anders wordt Kamal 's zomers in zijn geboortestreek wel met de neus op de feiten gedrukt. Als ik zie hoe weinig daar is, dan denk ik: 'het móet beter, ik moet nog harder werken.' Een neef zei tegen mij bij het afscheid nemen: `geen verdriet, ik zie je over enkele maanden, ik kom ook naar Europa.' Een jaar later zag ik hem niet in Marokko. Hij was verdronken tijdens de oversteek. Dat hebben mensen er voor over om hier te komen werken dat idee houdt mij iedere dag scherp.'
Red.: Hier staat het vlak bij elkaar met als eerste de reden waarom
de Marokkaan naar Nederland komt: om het beter te krijgen. Als tweede onze
vertekende blik op zijn situatie, bovenstaand in termen van 'sappelen' en 'geen
romannetje'. Als derde de werkelijkheid: thuis is het veel slechter. En
tenslotte: nu voor de keus gesteld tussen thuis en hier 'sappelen' en 'geen
romannetje' kiezen ze voor hier 'sappelen' en 'geen romannetje' met risico van
eigen leven. Op geen enkele wijze blijkt hieruit maat iets dat op
slachtofferschap lijkt, althans een slachtofferschap dat betrekking heeft op
autochtone Nederlanders. En wat betreft het objectieve deel van hun
slachtofferschap: dat is het gevolg van het feit dat in hun geboorteland en
streek meer mensen zijn dan het gebied economisch kan onderhouden. Oftewel:
omdat er te veel mensen zijn. export van het overschot naar Nederland of het
westen in het algemeen lost dit probleem niet op, het maakt het globaal gezien
erger. De achterblijvers kunnen veilig aan een nieuw overschot werken. |
