Bronnen bij Drugs, waarom: oorzaak vetzucht
Dat de oorzaak van vetzucht in deze vorm puur psychologisch is, blijkt uit het
volgende praktijkvoorbeeld:
Uit: De Volkskrant, 25-05-2007, van verslaggeefster Carlijne Vos
Vier tosti’s bij wijze van ontbijt
‘Ik heb een jongetje van 150 kilo in mijn poli. Ook zijn ouders zijn dik. Als
ontbijt eet hij vier tosti’s. Gedurende de dag gaat er drie liter cola in. Maar
hij en zijn ouders hebben er geen idee van dat ze belachelijk veel eten. Halveer
die porties nu eens om te beginnen, adviseerde ik. Toen waren ze in tranen.’ ...
Red.: En waarom waren ze in tranen? Hier is het
antwoord:
Leids universiteitsblad Mare, 11-09-2008, uit: Erasmus Magazine
(Rotterdam)
Dood doet eten
Vindt u dat er iets teveel van u is? Wilt u een paar pondjes verliezen? Doe
uzelf dan een lol en sla het achtuurjournaal over. Kans is groot dat al die
beelden van wereldwijde rampspoed u naar de koekjestrommel of chipszak doen
grijpen.
Dirk Smeesters, een onderzoeker van de Rotterdamse
managementschool ontdekte samen met een Amerikaanse collega dat berichten over
doden mensen aan hun eigen sterfelijkheid doen denken. Om dit ongemakkelijke
gevoel te verdringen gaan kijkers aan eten en kopen denken.
Eerder testen van Smeesters wezen al in dezelfde richting.
Tijdens een computertest kregen proefpersonen het woord ‘dood’ te zien maar dan
zo snel dat ze het niet registreerden. Een andere groep kreeg op gelijke wijze
het woord ‘pijn’ te verwerken. De dood-groep zette na afloop meer op hun
boodschappenlijstje en at meer koekjes.
Red.: Ze zijn dus in tranen, omdat hen de troost tegen
de narigheden van de maatschappij dreigt te worden afgenomen.
Goh, en uit sommig onderzoek blijkt het weer om gedrag te
gaan:
Uit: Volkskrant.nl, 15-01-2010, ANP Obesitas is
vooral een gedragsprobleem'
Mensen die te dik zijn, hebben vooral een gedragsprobleem. Ze hebben hun
voedingspatroon niet onder controle, zijn impulsief, uiterst gevoelig voor
snelle beloningen en eten graag vet eten en voedsel met veel calorieën.
Ze hebben zichzelf minder goed onder controle. Daar is wat
aan te doen. Therapeuten kunnen het eetgedrag veranderen. Dat is de conclusie
van een onderzoek van de Universiteit Maastricht.
Zwaarlijvige mensen staan vooral onder behandeling van
diëtisten en artsen. ‘Dat is een vergissing. Obesitas moet binnen de GGZ worden
behandeld’, aldus de universiteit vrijdag. De medische wereld erkent obesitas
echter niet als psychologisch probleem. ...
Red.: Maar in de laatste alinea laat men de aap
dan toch maar uit de mouw: het is geen gedrags-, maar een psychologisch probleem
- het ongewenste gedrag is het gevolg van een psychisch probleem. Maar dat
kan je natuurlijk moeilijker aan de slachtoffers verkopen.
Middels is door de toenemende dikheid in Nederland ook alhier
en probleem geworden, en wordt er hier ook onderzoek gedaan. Met een duidelijk
resultaat:
Uit: Leids universiteitsblad Mare, 07-04-2011, door Bart Braun
Hij is niet dik, maar stevig gebouwd
Het gezellige dikkerdje en nog zes misvattingen over
jeugdobesitas
Promovenda Rimke Vos deed onderzoek naar een Haags project om dikke kinderen te
helpen met afvallen. Er valt een hoop te winnen, maar slank worden ze er niet
van.
Nederlandse kinderen zijn superdik
Volgens de Landelijke Groeistudie van TNO is het percentage kinderen met
overgewicht meer dan verdubbeld sinds de jaren tachtig. ...
Red.: Maar waar het om gaat is dit:
|
Veertien procent van de autochtone kinderen is te zwaar, maar bij
kinderen van Turkse of Marokkaanse afkomst ligt dat veel hoger: van de
Turkse kinderen is bijna een derde te dik. |
Twee groepen in dezelfde maatschappelijke omstandigheden die alleen verschillen
in cultuur - in dit geval de houding tegenover eten en dik-zijn. Het zit dus
doodgewoon in wat men wil. Of beter: niet wil: gedisciplineerd en verstandig
zijn. Na vele jaren eindelijk weer een teken van gezond
verstand:
Uit:
De Volkskrant, 27-07-2015, column door Aleid Truijens
Troost
Het was zo'n
scène die er in een film een beetje te dik bovenop had gelegen. Een wijk met
uitsluitend afro-americans in Memphis, Tennessee. ... Na een half uur vergeefs
zoeken naar een niet-fastfoodrestaurant gingen we, uitgehongerd, toch maar naar
McDonald's. Een rafelige vestiging met kapot meubilair, sterk riekend naar
bleekwater. Wraps of salades hadden ze er niet. Er kwam
een vrouw binnen met twee meisjes. 'Niet zo kijken!', siste mijn man. Mijn mond
viel open. Ik had nog nooit zó'n omvangrijk mens gezien. Vet golfde en puilde in
alle richtingen, omspannen door katoen. De kinderen, miniversies van hun moeder,
pasten nog net op een normale stoel. De vrouw waggelde
naar de toog, legde een handvol kortingsbonnen neer en deed haar bestelling.
Even laten kieperde ze een hoog opgetast dienblad om op tafel: een immense berg
patat, een stuk of wat hamburgers en zes grote bekers met milkshake en ijs.
De vrouw ging zitten op twee aaneen geschoven stoelen, en ze zetten zich aan het
eten. Ernstig en systematisch, met volkomen toewijding. Er werd geen woord
gewisseld, er kon geen lachje af. Niets wees op enig plezier of genot. Dit was
geen gezellig uitje, maar pure noodzaak. De megahoeveelheid cellen in hun
lichaam schreeuwde om voeding. Van schrik kreeg ik geen hap hamburger meer door
mijn keel. Dit kreeg je nu van die vette troep. Het
tafereel was hartverscheurend en niet meteen vanwege de doem van diabetes en
hartkwalen die het opriep. Het gezinnetje vormde een icoon: van armoede en
uitsluiting, van een wrede tweedeling, van ziekmakend marktdenken. Van wanhoop.
Zij was een alleenstaande moeder zonder werk, of juist met drie onderbetaalde
baantjes. Misschien was dat niet waar, maar dat is wat het tafereel vertelde.
Het haar van de meisjes glansde, het was onderverdeeld in perfecte vlechtjes met
kralen. Ook een teken van toewijding, van liefde. Hoe voelt het als je geen
gewone, dure boodschappen voor je kinderen kunt doen? ...
En toch: is het wel waar dat arme mensen dikker zijn omdat vet eten goedkoop is?
Ik betwijfel dat. In Nederland althans kun je bij prijsbeukers voor een paar
dubbeltjes een stronk broccoli, een paprika of een pond sperziebonen kopen,
goedkoper dan een hamburger. Maar broccoli biedt geen troost, vet en zoet eten
wel. Nederlanders worden gestaag dikker. Ons ongeluk weg-etend eten we ons
ongelukkig, en hebben we nóg meer troost nodig. En straks twee stoelen.
Red.: Verder commentaar overbodig.
En waarom de ene wel en de andere niet:
De Volkskrant,
14-08-2015, ingezonden brief van Jos Koning, Nijmegen
Gezond is niet duur
'Wie weinig geld
heeft, let vooral op prijs en aanbiedingen bij het boodschappen doen en minder
op gezondheid', schrijft Mac van Dinther (V, 11 augustus). Stellingen van deze
strekking circuleren frequent in artikelen over gezond eten. Het lijken me
echter vooral pogingen sociaal correct te zijn. De
portemonnee is niet zo allesbepalend. Gezond eten is helemaal niet zo duur:
weinig vlees, geen gesnack of fastfood. Ik heb in mijn kennissenkring dan ook
een groot aantal mensen dat gezond eet en toch rond de armoedegrens zit - geldt
ook voor mijzelf. Juist vanwege onze vrij platte beurs is de terugkerende
verwijzing naar de 'luxe van gezond eten' pijnlijk. Maar
opleiding zal zeker een factor zijn die met gezonder eten gecorreleerd is. Níet
omdat je veel gestudeerd moet hebben om te weten wat gezond is, maar omdat zowel
voortgezette studie als kiezen voor gezond gedrag samenhangen met de factoren
wilskracht en zelfbeheersing. Zie de beroemde marshmellow-test, waarvan de
uitslag statistisch samen blijkt te gaan met studiesucces!
Red.: Heel voor de hand liggend, maar veel te
pijnlijk allemaal voor de alfa-lieden van de Volkskrant om op te
schrijven.
Naar Drugs, waarom
, Sociologie lijst
,
Sociologie overzicht
, of site home
.
|