Bronnen bij Psychologische krachten: aandacht

Het is niet de eerste keer dat het deze redactie overkomt dat één van de belangrijkste en tevens meest algemene processen of factoren over het hoofd wordt gezien, en met name in de psychologie is dat makkelijk.

De vis die het water niet ziet.

Hier dus dat van aandacht.

Het is na geld en dat soort materiële dingen misschien wel het meest begeerde goed op Aarde, en soms denk je wel ervoor.

Waarom willen ze allemaal in de media, of tegenwoordig op TikTok ...

Inderdaad!

Hier de herinnering (GeenStijl.nl, 10-05-2023, door Spartacus,

NOS: "Vraag naar transgenderzorg steeg met 206% in drie jaar, duidelijke verklaring is er niet"

JA DIE DUIDELIJKE VERKLARING IS ER WEL HET IS NAMELIJK EEN MODEVERSCHIJNSEL

Je zou het maar uit je NOS-toetsenbord krijgen hè. ...

Dus nog niet helemaal correct: het is inderdaad eem modeverschijnsel, maar de mode is ontstaan door de aandachr die je voor jezelf genereert door jezelf transgender te verklaren.
    De aandacht van de media.
    Het gore wokistische volk van de media.
    Welke aantrekkelijkheid van media-aandacht zo groot is ...

... Het onderzoek werd uitgevoerd door Radboudumc en strategisch adviesbureau SiRM in opdracht van het Ministerie van Volksgezondheid, bekend van zichzelf niet aansprakelijk achten voor vaccinatieschade omdat vaccinatie """vrijwillig""" was.

Hoofdbevinding: "Tussen oktober 2019 en juli 2022 steeg het aantal aanmeldingen voor transgenderzorg van 2820 naar 8630," oftewel 206%. Zowel het onderzoek zelf als het NOS-artikel geven de verklaring voor die groei overigens wel degelijk. Ze durven het alleen geen verklaring te noemen omdat dit terecht zou impliceren dat we hier bovenal te maken hebben met een modeverschijnsel, en de toename slechts zeer beperkt verklaard wordt door die volstrekt onhoudbare vergelijking met linkshandigheid. Het rapport:

"Wel zijn trans personen de laatste jaren zichtbaarder geworden. Professor Enny Das: ‘Ze laten zich meer zien en horen, en er is meer aandacht en erkenning voor hun plek in onze maatschappij.’ Die toenemende zichtbaarheid zorgt er volgens de onderzoekers voor dat transgender personen zich ook weer kunnen herkennen in (ervaringen van) anderen, waardoor zij zich wellicht ook meer durven uiten. (...) Ook een significant deel van de onderzoekers, gespreksleiders en klankbordgroep identificeert zich overigens als queer en/of trans."

... dat zelfs zichzelf wetenschapper-noemenden bereid zijn zich ervoor tot nepwetenschapper te laten promoveren.
Waarvoor dus dit geldt:

... Over 10 jaar hebben we het er niet meer over. Want dan hebben we het over de extreem pijnlijke fenomenen transitiespijt en detransitie. En alle volwassenen die transgenderisme zo gretig accommodeerden - academici en medici voorop - zijn in de eerste graad medeplichtig aan dat leed.

Zo groot is de aantrekkingskracht van aandacht, dat men bereid is dit soort risico's te lopen.

En hier één van de velden waarop het proces zo sterk is dat men meent dat het uit de hand loopt (de Volkskrant, 20-08-2024, door Stella Letschert, beleidsadviseur bij Defensie op het gebied van AI en schrijft over digitalisering en online cultuur):

Communicatiestress

De aanname dat we altijd maar online beschikbaar moeten zijn, is onhoudbaar

Dat 'aanname' is overdadig positief uitgelégd. Er wordt hier niets aangenomen, wat een soort cognitief proces is. Dit zijn puur neigingen en instincten. Niemand overdenkt het online ter beschikking willen zijn. Men is er aan verlsaafd.
Kijk maar:

WhatsApp geeft ons talloze mogelijkheden, maar creëert ook een constante stroom berichten en de verwachting dat we altijd meteen daarop reageren. Een gezondere relatie met onze smartphones vereist een nieuwe online etiquette.

Tien jaar terug was ik tweedejaarsstudent. Ik had mijn telefoon een paar uur uitgezet om me te concentreren op een tentamen. Toen ik hem opnieuw opstartte, kreeg ik zo'n verwoestende stroom berichten binnen dat mijn WhatsApp crashte en mijn telefoon het opgaf. Laatst kon ik me, haastig onderweg naar een vriendin, haar huisnummer niet meer herinneren. Ze had het vast een keer geappt, dacht ik, en opende mijn telefoon. Ik zag zoveel ongelezen berichten dat ik in de stress schoot, ze begon te scannen en een paar opende. Twee minuten later stond ik, volledig afgeleid van de huisnummerzoektocht, nog naar mijn scherm te kijken met mijn fiets midden op straat.
Die niet te stoppen stroom berichten lijkt een bulldozer die besturingssystemen laag voor laag omverwerpt. De afgelopen tien jaar is mijn telefoon niet meer gecrasht. Maar hoe moet ik al die notificaties en gegevens verwerken, als een smartphone het al amper aankon? ...

Uit deze zinnen is het idee dat het bewustzijn hier iets over te zeggen heeft bijna of misschien zelfs wel geheel verdwenen.
    De aan-uit knop bestaat echt niet meer.
    Waar dus basale krachten achter moeten zitten.
    En die basale kracht kennen we hier dus: zucht naar aandacht.
    Richting verslaving., door de moderne communicatiemiddelen.
    En dat WhatsApp en dergelijke gedoe is doodgewoon een marktruilhandel in aandacht.

Een voorbeeld staande voor een hele klasse ervan (de Volkskrant, 22-08-2024, door Loes Reijmer):

'Iemand heeft iets fout gedaan en dus is het einde verhaal. Ik mis de nuance'

Han van Krieken stapte op als rector magnificus van de Radboud Universiteit, drie weken voor zijn pensioen en het 100-jarig jubileum. Hij zou jaren geleden seksueel intimiderende opmerkingen hebben gemaakt tegen een medewerker. Maar waar ging deze kwestie precies over?
...

In een reactie bood hij publiekelijk zijn excuses aan. 'In de volle omvang is tot mij doorgedrongen hoezeer twee opmerkingen, die ik in januari 2017 kort achter elkaar maakte tijdens een informeel gesprek op een evenement, een medewerker hebben geraakt.'    ...
    Wat hij precies had gezegd, bleef lang onduidelijk. De vrouw, die anoniem is, wilde geen toelichting geven. 'Ík hoef me toch niet te verdedigen?', zei ze in diezelfde krant. De klachtencommissie had haar gelijk gegeven, dat moest voldoende zijn.
    Ook de gewezen rector hield de kaken op elkaar. Tot het radioprogramma Argos in februari een reconstructie van de zaak maakte. Daaruit ontstond de indruk dat de opmerkingen weliswaar onhandig of ongepast waren, maar dat de kwestie bovenal onnodig ontspoord was.

Wat gebeurde er op de wintermarkt?
'Medewerkers van de universiteit verkochten daar spullen. Ik liep langs een kraampje van een vrouw die tasjes en portemonnees had gemaakt van bont. Ik moest denken aan de kunstenares Tinkebell die een tas van haar - inmiddels weet ik welk woord ik moet gebruiken - kat had gemaakt. Dus ik vroeg haar: 'Heb je die van je eigen poes gemaakt?' De vrouw verkocht ook beschilderde torso's. Ik ben arts, ze deden me denken aan de gipsen rompkorsetten die patiënten krijgen na een rugoperatie. Zijn die gemaakt van je eigen lichaam, informeerde ik. Daarna was het gesprekje klaar.'

Had u door dat de vrouw uw opmerkingen anders interpreteerde?
'Zeker niet. Ik ben gewoon verder gelopen. Een paar weken later kwam ik ter kennismaking op de afdeling waar zij werkte. De vrouw nam mij apart en vertelde dat ze mijn opmerkingen op de wintermarkt seksueel vond overkomen. Daar schrok ik van. Ik zei dat het me speet, dat ik het niet zo bedoeld had en legde uit welke associaties ik had met Tinkebell en die torso's. Zij aanvaardde mijn excuses, zei dat ze blij was dat we het hadden uitgesproken. Daarmee was het voor haar ook klaar, hoorde ik later van haar leidinggevende. Na anderhalf jaar kwam er alsnog een klacht binnen.'    ...

Al volkomen helder. De kwestie was al nul. Daarna heeft ze onnodig veel gelijk gekregen,
Maar de behoefte tot profileren en aandacht is, eenmaal opgestoken, onverzadigbaaar. Dus kwam ze er nogmaals op terug.
Met nog een bevestiging achteraf:

... In de klachtbrief, ingezien door de Volkskrant, deed de vrouw inderdaad melding van de twee opmerkingen die Van Krieken hierboven beschrijft. Ze was erdoor overrompeld, schreef ze, voelde zich er onprettig bij. Een externe klachtencommissie oordeelde in 2019 dat de twee opmerkingen zo kort achter elkaar als seksueel intimiderend konden worden ervaren, zeker gezien het grote verschil in hiërarchie. ...

Gorigheid. Het gebeuren was buiten de universitaire omgeving, en even goed had een andere dan terloopse opmerkingen ook fout kunnen worden geïnterpreteerd.

... De onderzoekers merkten op dat hij het misschien niet zo bedoeld had, maar vonden dat hij vanuit zijn positie had moeten beseffen dat hij een risico nam. ...

Gorigheid: hij converseerde, en plaatste zich daarmee buiten de hiërarchie. Dit soort onderzoekers is gif.
Nou, zo gaat het nog even verder, met dit soort MeToo-intimidatie akties.
En hier is het gevolg:

'... Ik vond dat die procedure niet goed was verlopen, maar besloot me bij de uitkomst neer te leggen. Even overwoog ik toen al terug te treden, maar dat leek me niet passend. Mijn collega's in het bestuur vonden het ook niet nodig. Spannend was hoe het toezicht hiermee zou omgaan. Dat kwam met de niet-publieke waarschuwing. Ze zouden zich inspannen om te voorkomen dat het ooit openbaar zou worden.'
Dat gebeurde dus wel, ruim zes jaar na het incident. Het zat de vrouw, die zelf in 2019 vertrok omdat haar werkplek niet meer veilig voelde, dwars dat Van Krieken nog steeds in functie was. Tegen de Gelderlander vertelde ze dat ze zich niet serieus genomen voelde door de universiteit. 'Het is binnenskamers gehouden', zei ze. Nog altijd was ze heel alert op wat mannen zeiden en deden. 'Het vertrouwen is een eind weg.' ...

Aandachtsjunkie, dus.
Aangestoken door de MeToo-beweging, die al dit soort klachten gegrond verklaart ongezien de waarschijnlijkheid ervan, om zichzelf in de aandacht te houden.
De aandachtsgeilheid werkt aan twee kanten.

Tweede massa-geval. Met een speciaal voorbeeld. Want wat moet je doen als zoon als je een vader hebt die zo veel aandacht krijgt, dat je daar hoogstwaarschijnlijk nooit aan zal kunnen tippen? (de Volkskrant, 28-08-2024, door Eke Krijnen):

Leven

Vader en zoon schreven boek over coming-outs

Liefde van twee kanten

Het maakt niet uit, zei Ronald Giphart toen zoon Broos uit de kast kwam. Tot Broos hem liet inzien dat een coming-out nog altijd beladen is, ook in een progressieve familie. Ze besloten er een boek over te schrijven. 'Mijn ouders waren zich niet bewust van mijn worsteling.'

Dat niet álle homo- en biseksuele mannen voortdurend in darkrooms te vinden zijn en een losbandig seksleven leiden, is een van de dingen die schrijver Ronald Giphart (59) leerde van zijn zoon, politicoloog en tv-producent Broos Lammes (26), na diens coming-out.

Enzovoort, en omdat het een bekende vader is ...

... een bonus.
Missie geslaagd!

Naar Psychologische krachten

, of site home

Bronnen bij Psychologische krachten: aandacht

10 mei 2023