Bronnen bij Praktijktips, ruzie: oplossingen

Ruzie is meestal niet het gevolg van een enkele oorzaak - is dat wel het geval, kan het makkelijk opgelost worden en heeft de volgende ruzie dus weer die enkele oorzaak.

Ruzie is dus meestal het gevolg van een opeenhoping van meerdere oorzaken, waarvan er eentje de aanleiding, en de andere mede-oorzaken. Het startpunt is dan natuurlijk: breng de ruzie terug tot een enkel punt, meestal de directe aanleiding, en ga vandaar, na oplossing of anderszinse overeenstemming ("parkeren"), verder terug.

Enzovoort.

Maar minstens even waarschijnlijk is er een dieperliggende oorzaak, waarvan eruit de meest frequente is: gebrek aan aandacht of gebrek aan gevoel genoeg aandacht te krijgen.

Merk op: behoeftes aan aandacht kunnen verschillen.

Bedenk hierbij de oud-Griekse wijsheid: Quisque sibi proximus, oftewel: "Een ieder is zichzelf het naast". En merk daarbij op: dit geldt voor beide partijen én kan twee kanten op werken!

En dan een essentieel kenmerk van ruzie: het is een zichzelf versterkend proces. Oftewel: (bijna) iedere vorm van vertraging is welkom.

Is er enige verkoeling in de hitte, of was die er niet zo hevig, kan er verder gewerkt worden. Dezelfde aflevering van de Volkskrant die de verzameling Houdingen uitleg of detail verschafte, geeft ook een start voor een volgende fase (de Volkskrant, 23-12-2006, door Robert Gooijer uitleg of detail ):
  Goedmaken | Tips vaar het succesvol beëindigen van een slepende ruzie.

Zand erover!

Tussentitel: Degene die in de patstelling remise aanbiedt maar niet krijgt, heeft gewonnen

Ook tijdens deze Kerst zal in menig huis het slaan van deuren weerklinken. Het hoopvol bijeendrijven van gebrouilleerde vrienden en familieleden blijkt wederom averechts te werken. Waarop de kemphanen en hun naasten zich vertwijfeld afvragen hoe verzoening dan wel kan worden bereikt.
    Misschien dat het opvolgen van deze adviezen van ervaringsdeskundigen en psychologen een aanzet kan vormen.

Fase 1: erkenning
De eerste voorwaarde is dat het u begint te dagen dat verzoening wenselijk is.
    Let wel, het gaat hier niet om zomaar een ruzietje, maar om diep ingesleten conflicten van mensen die elkaar menen te haten. Belangrijk te beseffen is dat dit soort conflicten zich niet toevallig afspeelt tussen vrienden, familieleden en ex-geliefden. De ruzies zijn een vorm van intimiteit, al is het een merkwaardige vorm van intimiteit: men spreekt en ziet elkaar niet of nauwelijks, maar blijft in stille woede toch net zozeer verbonden als toen alles nog pais en vree was. De waardering of liefde die de kemphanen ooit voelden, bestaat onderhuids nog steeds - anders liet de ander ze immers volkomen koud.
    Met dit besef is de eerste slag gewonnen. De volgende stap is het slechten van de obstakels die tussen ruzie en verzoening in staan, te weten Gekrenkte Trots en Verongelijktheid.
Die twee leiden er toe dat beide partijen, vóór ze de strijdbijl willen begraven, welgemeende excuses en hun gelijk opeisen. Doorgaans blijven die excuses uit, waarna de omgeving hoofdschuddend toeziet hoe twee verder heel redelijke mensen moeite en tijd verspillen aan een patstelling en daarbij verzuren in hun eigen loopgraaf.
    Wat de ruziemakers niet inzien is dat deze strijd niet wordt beslecht door het overwinnen van de ander, maar van het eigen ego; een veel formidabeler tegenstander.    ...

Ook bekend geworden als een van de adagiums van Dr. Phil: "You cannot change what you do not acknowledge", ook in andere vormen geformuleerd.

Dit is dus fase 1. En op zich al een zeer moeilijk proces. Vandaar nog wat extra tips van deze redactie, mede rekening houdend met het feit dat ruzie meestal een zelfversterkend cirkelproces is (en ze zijn dus ook elders van toepassing, zie het onderwerp Scheiding uitleg of detail ):

  1. Naarmate de negatieve gevoelens over de acties van de ander heviger zijn, is de kans dat men zelf minstens evenveel negatieve acties heeft ondernomen groter.

  2. Bij iedere actie waar men voordeel bij denkt te hebben, is het waarschijnlijk dat de ander daar nadeel bij heeft.

  3. Naarmate men beter de eigen fouten beseft, is het makkelijker omgaan met de fouten van de ander.

  4. Bij de gedachte dat het voorgaande niet van toepassing is omdat in dit geval de ander echt helemaal fout zat, een paar punten optellen bij de negatieve gevoelens, en terug gaan naar ten eerste.

Ook op deze regels zijn natuurlijk uitzonderingen, maar de cijfers geven aan dat de kans dat het uw geval betreft bijzonder klein is - daarvoor is namelijk een lelieblank blazoen nodig.

En na het min-of-meer voltooien van fase 1, kan men de rest van het traject uitleg of detail proberen te volgen.


Naar Psychologische praktijktips , of site home ·.

15 jan.2007